« دکترین مهدویت تنها راه نجات» اثر فارسى على اصغر رضوانى، از مجموعه کتب« سلسله مباحث مهدویت» بوده و نگاهى است به اندیشه مهدویت و تأثیرات آن بر زندگى بشر.
کتاب با مقدمه مؤلف، در نقد منکرین فایده طرح و بررسى موضوع مهدویت در عصر غیبت، آغاز شده و مطالب در دو بخش، ارائه گردیده است.
نویسنده، گفتارهاى عالمان شیعه و سنی درباره اعتقاد به مهدویت و تأثیر شگرف آن در امید به آینده و تلاش براى جهانى بهتر را طرح و بررسى کرده و برخى از علائم ظهور و ویژگىهاى جامعه مهدوى را برشمرده است.
در بخش اول، نویسنده با اشاره به این که بررسى و بحث از مهدویت و آینده درخشانى که در انتظار بشر است، نه تنها بىفایده نیست، بلکه آثار و فواید بسیارى نیز بر آن مترتب است، به برخى از این آثار اشاره کرده و آنها را توضیح داده است؛ از جمله:
۱- راهگشا بودن مهدویت به آینده بشریت
۲- شناخت آرمانهاى اسلامى
۳- ایجاد روحیه امید در سطح جامعه
۴- احتمال فرج در هر زمان
۵- زمینهسازى براى ظهور
۶- ضرورت معرفت امام زمان ( عج) و...
نویسنده معتقد است مطابق قواعد عمومى، حد زمان لازم براى حکومت عدل جهانى و توحیدى امام زمان( عج)، باید وقت وسیعى باشد که بتواند اهداف عالى خلقت بشر در آن مدت، تحقق یابد؛ زیرا هدف خلقت بشر بر دو نوع است:
۱- کلى: براى مجموعه بشر که در نهایت باید به نحو عام استغراقى، تمام بشر به کمال برسند.
۲- مقطعى: که براى بشر در هر برهه زمانى متصور است و به نحو عام بدلى براى برخى از افراد بشر تحقق یافته است.
دوم، با عنوان« مهدویت؛ عامل وحدت»، به موارد اتفاق شیعه و سنى در موضوع مهدویت و اختصاص داشته که ضمن اشاره به این موارد، براى هر کدام، شاهدى از روایات یا کلمات هر دو گروه آورده است.
این موارد عبارتند از:
۱- اصل قضیه مهدویت
۲- وجوب اعتقاد به امر مهدی ( عج)
۳- فراگیر بودن دعوت و حکومت او در قرآن و روایات
۴- این که لقب او مهدى است
۵- این که او از اهل بیت پیامبر ( ص) است
۶- اتفاق در برخى از اوصاف شخصى آن حضرت
۷- برخى علائم ظهور؛ از جمله برپایى دولت اسلامی و دولت مخالف.
۸- اقتداى حضرت عیسى به آن حضرت
۹- اصلاح امر او در یک شب
۱۰- بیعت کردن با او بین رکن و مقام
مباحث پایانى، به« مهدویت و مؤلفان فریقین» اختصاص دارد که در آن، از تعدادى از مؤلفان شیعه و سنی که درباره مهدویت قلم زدهاند، نام برده شده است؛ از جمله عباد بن یعقوب رواجنى صاحب اخبار المهدى، ابوبکر بن ابى خیثمه، ابوالحسن احمد بن جعفر منارى و...
