Author

Common title

View

Masumların Yaşamında Mücadele Unsuru

KADİR AKARAS
Dünyada var olan tüm inanç ve dinlerin kendine özgü ilkeleri ve rükünleri olduğu gibi, İslâm dininin de kendine has rükünleri vardır.
İslâm, bu unsurlarla var olmuş ve varlığını da bunlarla korumaktadır. Bu temel unsurlardan biri de "Hac"dır.
İmam Muhammed Bakır (a.s) şöyle buyuruyor:
"İslâm dini beş unsur üzerine kurulmuştur: Namaz, Oruç, Zekat, Hac ve Velâyet."[i]
Buna göre, kasıtlı ve bilinçli olarak haccı terk eden kimse, dininin rükünlerinden birini yok etmiş sayılır.
Yüce Yaratıcı da Kur’an-ı Kerim'de şöyle buyurmuştur:
“Kim küfran ederse, muhakkak ki Allah tüm âlemlerden müstağnidir."[ii]
Bu ayette haccın bilinçli terk edilişi, küfür olarak nitelendirilmiştir. Haccın terk edilmesi, her ne kadar akidevî küfre yol açmasa da, amelî küfre sebep olur.
İslâm'ın rükünlerinden sayıldığı için hac ile ilgili tüm özellikler, hac ameline yansımalı ki gerçek manasına ulaşabilsin ve söz konusu rükünlerin mazharı ve simgesi olabilsin.
Hac bir bütün olan İslâm dininin bir parçası olması hasebiyle de bütünün vasıf ve özelliklerini taşımalıdır, tüm kâinatta olduğu gibi.
Binaenaleyh, bütünün genel özellik ve vasıflarını da tanımak zorundayız ki parçalara yansıtabilelim. İslâm dininin en önemli vasfı ve onu diğer inanış ve mekteplerden mütemayiz kılan iki belirgin özelliği vardır:
1- Zaman ve mekân sınırlarına hapsedilemeyen, dil, ırk ve cinsiyet farkı gözetmeyen kapsayıcılığı.
2- Kıyamete kadar hükümleri devam edecek bir din olması gereği de kalıcılık ve sürekliliği.
İslâm dininin bu iki özelliği, İslâm’ın emrettiği tüm ibadetlerde açıkça görülebilir. Bu iki vasfın, hac ibadetine yansıması ise aşağıda açıklanacağı biçimdedir:
1- Hac, Tevhidin Simgesi
Tüm ibadetler, insanı tevhide yöneltip şirkten uzak tutmaya yönelik teşri edilmiştir. Ancak bazı ibadetler, tevhid şuurunu daha belirgin bir şekilde yansıtmaktadır. İşte bunlardan birisi, seyr-i ilellah olan hac ibadetidir.
Yukarıdaki ayette hac, özü ve teşrii itibariyle imanın ta kendisi, terk edilişi ise amelî küfrün ta kendisi sayılmıştır.
Tüm tutsaklık ve esaretlerden soyutlanıp ulvî makamlara erişme aşkıyla başlar hac yolculuğu. Maddeden kurtuldukça yakınlaşma başlar ve Allah'ın simgesel "Beyt"inin etrafına döndükçe yücelişe geçilir ve devam eder bu yüceliş. Öyle ki:
“Senin adınla geldim, senin adınla gideceğim; senin yolunda olacağım; sana kulum; senin içindir kulluğum.” [iii] (İmam Cafer Sadık -a.s-) diyerek has tevhid inancına ve her türlü şirki reddediş makamına kavuşulur.
2- Hac, Vahyin Tecessümü
Hac, tevhidin simgesi olmakla birlikte vahyin de tecessümüdür. Nasıl ki makbul hac, Arş-ı İlahi’ye yüceldikçe amel olmaktan çıkıp, bir inanç hâline dönüşerek tevhit oluyorsa, tevhit makamından inen kelâm (vahiy) da, bize ulaştıkça mücessemleşir ve kelâmda kalmaz.
Oruç ve benzeri ibadetlerin, vahiyde açıklanırken “farz kılındı”, “yazıldı” gibi tabirlerle izah edilmesine karşın, hac konusunda “göstermek”ten söz ediyor ilâh kelâm: "Bize ibadetlerimizi (hac amellerini) göster."[iv]
Haccın tüm amelleri sözle değil, gösterilerek insanlara bildirilmiştir. İbrahim ve İsmail’e haccetmeleri için emir verildiğinde, Emîn-i Vahy Hz. Cebrail onlara eşlik ederek, tüm amelleri bir bir yaparak, hac amellerini onlara göstermiştir. (İmam Cafer Sadık -a.s-)[v]
Buna göre, hacca emredilenler bilmeliler ki hac yaparken Kâbe’yi seyretmenin hikmeti, Kâbe’nin manasını hissetmek ve yaşamaktır. Çünkü vahiy şöyle buyuruyor:
“İnsanlar içinde haccı duyur; gerek yaya, gerekse uzak yollardan gelen zayıf develer üzerinde sana gelsinler. Kendileri için birtakım yararlara şahit olsunlar ve kendilerine rızk olarak verdiği (kurbanlık) hayvanlara belli günlerde (Kurban günlerinde) Allah'ın ismini zikretsinler. Artık bunlardan yiyin ve zorluk çeken fakiri de doyurun."[vi]
Görüldüğü gibi bu ayette Hz. İbrahim'e hitap edilerek "sana gelsinler" deniyor.
Nasıl ki İbrahim’e hac, hem şekil olarak, hem içerik ve hikmet olarak gösterildi, ona gidenler de en az ona gösterilenlerin bir kısmını görebilmelidir. İbrahim’e yönelmek de onun gibi sorumluluk üstlenmekle olur.
“Onu (İbrahim'i) yakın ve ilâhlarınıza yardım edin."[vii] diyen despot ve diktatörlere; “Yuh olsun size ve ilâhlarınıza.”[viii], “Ben sizin taptıklarınızdan uzağım.”[ix] diyebilmekle gerçekleşir. Böylece şirkten uzaklaşmayı ve “Tertemiz (bir gönülle), gökleri ve yeri Yaratan'a yöneldim.”[x] diyerek İbrahim’e ittiba etmeyi gerçekleştirmiş olur.
O İbrahim ki tek başına bir ümmetti; ümmet ise kapsayıcılığı temsil eder. Evet, “Halk için yeryüzünde kurulan ilk ev, Mekke’deki mübarek evdir, âlemlere hidayet olsun diye.”[xi] ayeti, işte bu kapsayıcılık ve evrenselliği insanlara öğütlemektedir.
3- Hac, Meadın Tecessümü
Nasıl ki geçmiş ve gelecek nesiller, müstesnası olmadan tüm dünyevî taalukat ve bağımlılıklardan el çektirilerek yalnız başlarına yüce divana çıkacaklarsa, dünyadaki tüm güzelliklerden, makam ve mevkilerini belirten elbiselerden soyunup herkes tek renk ve yalın bir kefen giyerek Rabb'in huzuruna çıkacaksa ve yine haşr gününde kimsenin kimseden yardım dileme ve yardım etme şansı olmayacak ve dostluklar kalkıp akrabalık bağları bitecekse, aynı şekilde hacca giden bir insan, tüm bağlardan kopacak ve tek başına ihram elbisesini giyerek kefeni hatırlayacak. Kimse kimseye zenginliğiyle övünemeyecek, kimsede; “Keşke benim de onun kadar mal ve mülküm olsaydı!” deme durumu olmayacak.
Arafat ve Meş’ar'de vukuf ederken mahşeri yaşayacak, yalnız başına, kimsesiz, mahşerin sıkıntılarını an be an görerek anlayacak ki o günde hiç kimse ona yardım edemeyecek. (Allah’ın izin verdikleri hariç.)
Mina'da kurban keserken tüm malından geçebilme şuuruna varacak; saçlarını tıraş ederken dünya ziynetlerini üstünlük ölçüsü olarak görmekten arınacaktır.
Cemeratı remyederken (şeytanları taşlarken) nefsanî arzuları ve gerçek şeytanları taşlama metodunu ve defalarca bu ameli yapmakla nefisle mücadelenin devamlı oluşunu öğrenecektir.
Büyük, orta ve küçük şeytan, ona, dünya hayatında sapkınlığı aşılayan güç, para ve sahte dindarlar gibi düşmanlarının varlığını hatırlatacaktır. Bütün bunları ve daha nice aşamaları gerçekleştirdikten sonra eve (Kâbe’ye) dönme hakkı kazanacaktır. Kâbe'de işler yine bitmiyor.
Kâbe'yi kıble (hedef) etmek, onu korumak vardır günlük hayatında ve yine Safa ve Merve arasında defalarca sa’y (çaba) etmek, yaşamın çalışmak ve çaba olduğunu, çalışmadan, yorulmadan, ter döküp koşturmadan zemzeme ulaşamayacağını gösteren “amelsiz cennet olmaz” denilecek günü hatırlatan mücessem "Mead"dır.
“O öyle bir gündür ki onda bütün insanlar bir araya toplanacaktır ve o gözlemlenebilen bir gündür."[xii]

4- Hac Yüce Ahlâkın Somut Örneği
Büyük üstatların ifadelerinde “Kur’an’ın tümü diyemezsek de en az üçte ikisi ahlâk konusunu işlemektedir” cümlesinin ne kadar gerçek bir ifade olduğunu hacda görmek mümkündür.
Buna göre "İslâm dini güzel ahlâk ve davranış dinidir" dersek mübalağa etmiş sayılmayız. Efendimiz Hz. Peygamber (s.a.a); “Ben yüce ahlâkı tamamlamak için gönderildim.” buyurmuyor mu?
İslâm dininin güzel ahlâk prensipleri, hac amelinin tüm merhalelerine hâkimdir. Haccetmeye niyetlenen bir insanın niyetinden başlar bu ahlâkî emirler. Yolculuğa çıkmadan kırdığı, incittiği insanlardan helâllik alır ve toplumla barışık olur artık; haksızlık etmemeye karar verir. Malını ve mülkünü hak sahiplerinin hakkını vererek temizler. Diğer detayları da buna eklemiş olursak, hacı adayı daha bu yolculuğa başlamadan önce “Lebbeyk” diyerek yaratıcıyla ahitleşir.
Nasıl ki İbrahim ve İsmail’e; “Evimi (şirk ve günah sembollerinden, putlardan) temizleyin.”[xiii]emri verildiyse, aynı emir tüm Müslümanlar ve özellikle hacılar için de verilmiştir. Kutsî hadiste; “Ben yere ve göklere sığmam, ancak mu'min kulumun kalbi beni sığdırır kendine.” diyor yüce Mevlâ. Anlamamız gereken şu ki kalp evini ve kıble evini tüm kötülüklerden arındırmamız ve sahibinin istediği hâle getirmemiz gerekir. Hac amelleri sırasında harem bölgesinde herhangi bir hayvana ve bitkiye zarar vermek günah sayılıyorsa, bu olay insanlara çevreyle barışık olma prensibini aşılamak içindir.
Dil, ırk ve cinsiyet farklılıkları hacda nasıl ortadan kaldırılıyorsa, bu düstur Müslümanın sosyal hayatında insan haklarını korumak ve kollamak yükümlülüğünü pratiğe taşımak emridir.
Tartışma ve cidalin haram oluşu insanlara kardeşlik ve hoşgörüden başka bir şey mi aşılamaktadır?
Kısacası hac ibadeti, gündüzü ve gecesiyle insanlığın ahlâk konusunda eğitim merkezidir; ancak İslâm dinini sadece kimlik olarak taşıyan, İslâm’ın söz konusu ettiğimiz özelliklerinden yoksun kalan toplumlar, bu eğitimi ne dünyalarına yansıtabilirler ne de ahiretlerine. Namaz tesbihleri Çin ve Japonya yapımı, takke ve elbiseleri Kore ve Tayvan malı, gidip geldikleri araçlar Batı imali olan bir toplum için; "İslâm’ın ruhunu ve özünü anlamış ve ona göre yaşıyor" dememiz büyük bir yanılgı olmaz mı?
"İslâm’ın emrettiği ibadetler, sadece kuru bir şekilcilikten ibaret değil, tüm bunların bir ruhu ve özü vardır; o da insanı ahlâklı ve bilinçli yetiştirmektir." dediğimizde kuru şekilciler bizleri batınîcilik ve şirkle itham edebiliyorlar maalesef. Böylece farklılıkları kin ve nefrete dönüştürerek hoş görü ortamını yok edip Müslümanları iç çekişmelere itiyorlar. Sonuçta gelişmenin ve güzelliklerin önü tıkanıyor. Sundukları din algılayışında, hikmeti nasıl açıklıyorlar? İslâm toplumunda açılan yaraların sebebini nasıl izah edecekler? Bunları da batınîler ve farklı mezheplere mi yıkacaklar?
Kaldı ki batınîlikle suçladıkları Ehl-i Beytin nurlu yolunun izcileri onların kastettiği batınîcilikle uzaktan yakından alâkadar değiller. Keşke Allah’ın hacda emrettiği hoşgörü ve kardeşliği hacda öğrenebilsek ve ülkelerimize taşıyabilsek. Keşke yüce ve aziz Peygamberimizin veda hutbesindeki çok boyutlu emirlerini algılayabilseydik! Yine geç değil, zararın neresinden dönülürse kârdır. Hac ibadetinin neler kazandırabileceğini aşağıdaki ayet ne güzel açıklıyor:
"Hac ibadetlerinizi bitirdiğinizde, artık atalarınızı andığınız gibi, hatta ondan da kuvvetli bir anma ile Allah'ı anın. İnsanlardan öylesi vardır ki; 'Rabbim, bize dünyada ver.' der; onun ahirette nasibi yoktur. Onlardan öylesi de vardır ki; 'Rabbimiz bize dünyada da iyilik ver, ahirette de iyilik (ver) ve bizi ateşin azabından koru.' der. İşte bunların kazandıklarına karşılık nasipleri

________________________________________
[i]- Cami-u Ehad'is-Şia, c.1, s.127.
[ii]- Al-i İmran, 97
[iii]- Vesail'üş-Şia, c.8, s.279.
[iv]- Bakara, 128
[v]- Vesail'üş-Şia, c.8, s.163.
[vi]- Hacc, 27-28
[vii]- Enbiya, 68
[viii]- Enbiya, 67
[ix]- Zuhruf, 26
[x]- En’am, 79
[xi]- Al-i İmran, 96
[xii]- Hud, 103
[xiii]- Hac, 26

Aşk Zemzeminden Bir Yudum

İslami Birlik Ve Dayanışma

&nbsp;

Dinle ilgili tanımlardan en güzeli şudur; din kâinatın kaynağı olan bir varlığa âlemi yaratan ve meydana getirene inanmaktır. Bu yaratıcı âlim, kadir, gani, mutlak olarak adil ve bütün kemal sıfatlarına sahiptir.
O, her şeyi bilen ve her şeye kadir olandır. Zati olarak duyan, gören, daima canlı, muhtar ve irade edendir. O, kelam sahibi ve melekler ve peygamberlerle konuşandır.
Hep birlikte Allah’ın ipine sımsıkı sarılın ve dağılmayın…(Âli İmran 103)… Ey insanlar sizi bir erkek ve dişiden yarattık ve sizleri milletlere ve kabilelere ayırdık ki tanışasınız…
Ey insanlar muhakkak ki rabbiniz birdir, babanız birdir, hepiniz Âdemdensiniz ve Âdem de topraktandır. Arap’ın acem olana ve acemin de Arap olana ve kırmızının beyaza ve beyazın da kırmızıya bir üstünlüğü yoktur. Üstünlük ancak takva iledir. (hadisi şerif).
İşte bütün yönleriyle âlem her şeyi yoktan yaratan ve bütün kemal sıfatlarının sahibi olan Allaha doğru hareket halindedir. Allah kendi lütfuyla insanları hidayete erdirmek için onlara kendi içinden peygamberler göndermiş ve bunlardan sonra da bunların varisleri olan âlimler peygamberlerin misyonunu yerine getirmektedirler.
İlginç olan şudur ki bu özellikleriyle tanımlanan din Kur’an’ı kerimde bulunan ve İslam olarak anlatılan dinin ta kendisidir. Kur’an bu meyanda şunları söylemektedir. “Allah indinde tek din İslam’dır” (Âli İmran 19). Doğal olarak bu ayetin anlamı daha önceki dinlerin de İslam olarak adlandırıldığı değildir. Bu ayetin söylemek istediği bütün peygamberlerin insanları aynı şeye yani insanları Allah karşısında teslim olmaya ve onları mutedil bir ilahiyat anlayışına, itikadi hükümlere, pratik, ahlaki, iktisadi, kültürel ve sosyal ilkelere uymaya davet ettikleridir. Tıpkı Allah’ın dostu Hz. İbrahim’in kendisine inanan insanları Müslüman olarak adlandırması gibi ki o, “o sizi önceden Müslümanlar olarak adlandırdı” (hac 78) diye seslenmiştir. Şu halde Müslümanlar daha ilk peygamberlerin gönderildiği günden bu yana olgun ve mutedil toplumların oluşturan insanlar ve İslam’da böyle mutedil bir toplumu mümkün kılan maddi ve manevi ilkeler olarak kabul edilmiştir.
İslam Dinine Yönelişin Asıl Sebepleri
Bu sebepler iki ana başlık altında toplanabilir:
1- İnsanların baskı altında olması ve hem maddi ve hem de manevi olarak sömürülmeleri ile hemen her alanda yaşanmakta olan inançsal ve ahlaki yozlaşmalar insanların zaman içinde bu yeni dine yani İslam’a yönelmelerine sebep olmuştur. Ayrıca o dönemde Arap yarımadasında ve komşu bölgelerde İran, Rum gibi bölgelerde insanları maddi ve manevi olarak sömürüye dayanan sosyal ve siyasi sistemlerle yönetiliyor olmaları İslam dininin bu insanlar tarafından kolaylıkla kabul edilmesine sebep olmuştur. Gerçekten de çok uzun süren savaşlar ve hiçbir hukuk ve ahlaki kaide tanımayan kabilevi mücadeleler insanların yeni arayışlar içerisine girmelerine neden olmuştur. İnsanlar birbirleriyle dünyevi çıkarlar için savaşıyor ve yine dünyevi çıkarlar için birbirlerini köleleştiriyorlardı. Kadınların durumu ise bunların hepsinden dahi kötüydü. Hemen hemen bütün toplumlarda kadınlar insan bile sayılmıyor ve bir mal gibi alınıp satılabiliyordu. Bütün bu amiller bir araya gelince insanlar bu yeni çağrıya yani İslam’a büyük bir yakınlık gösterip onu benimsediler. İslam’ın girdiği bütün bölgelerde kalıcı olması bu söylediğimizin en büyük delilidir.
2- İnsanların üç farklı hakkını yani hayat, saygınlık ve makul bir özgürlük hakkını tanıyan İslam insanların ilme ve hikmete teşvik eden unsurlarıyla kısa sürede bir medeniyetin temelini atmaya yetecek fikri ve bilimsel çalışmaların yapılmasına zemin hazırladı. İslam’dan aldıkları bu teşvik ve şevkle Müslümanlar kısa sürede dünyanın mevcut bilgi birikimini tercüme hareketi vasıtasıyla aldılar ve daha sonra edindikleri bilgileri de buna ekleyerek kâmil bir medeniyet meydan getirdiler. Örneğin Yunan’dan alınan farklı bilim dalları çok sınırlı olmasına rağmen Müslümanlar bunların sayısını beş yüzden fazlaya çıkardılar. Yani beş yüzden fazla bilim dalı Müslümanların elleriyle kurulup geliştirildi ki bu insanlık tarihinin görmüş olduğu en şaşırtıcı felsefi ve bilimsel yapılanmadır. Bu özelliğinden dolayı olsa gerek medeniyet tarihçileri İslam medeniyetinin bu başarısını mucize olarak adlandırmışlardır.
İslam Dininin Asli Unsurları
Şüphesiz kendisini en kâmil ve en kapsamlı din olarak ilan eden bu din maide suresinde de belirtildiği üzere iki temel unsurdan oluşmaktadır.
Bunlardan birisi içsel bir unsurdur ve bu sağlıklı bir akletme, tam bir düşünce ve deruni bir vicdandır. Çünkü bu dinin hiçbir ahkâm ve inancı insanın salim fıtratıyla ters ve zıt değildir. Bunun tersine bu dinin bütün hüküm ve inançları sağlıklı bir akılcılık ve düşünmeyi teşvik etmekte ve hikmeti müminin yitik malı olarak kabul etmektedir. Buna göre Müslümanlar bilim ve hikmeti Çin’de dahi olsa arayıp bulmakla görevlendirilmişlerdir. Bütün bunların yanında bu dinin ilk emrinin oku olması da ayrıca İslam’ın hikmet ve bilime ne kadar önem verdiğini göstermektedir. Kur’an’ı kerimde yaklaşık üç yüz defa insanlar akletmeye çağrılmış ve akletmenin insanın sahip olduğu en yetkin melekelerden biri olduğu vurgulanmıştır. Bunlardan daha önemli olan iman etmenin akletmenin bir fiili olarak tanımlanması ve küfrün yani inkârın ise cehalet ve akletmemenin sonucu olarak gösterilmesidir. Yani İslam’da küfür ve inkâr hiçbir zaman akletmenin bir şekli olarak sunulmamıştır. Tam tersine inkâr edenler İslam’a göre akletmeyendir.
İslam dinin ikinci temel unsuru ise tarih boyunca peygamberler aracılığıyla insanlara bildirilen ve öğretilen inançlardır. Bunlar İslam’ın temel inanç unsurlarını oluşturan ilkelerdir. Tek bir ilahin varlığına inanmak, nübüvvet, mead, meleklerin varlığına inanmak, kitaplara inanmak ve benzeri inançlar İslam’ın temel rükünlerinden diğerini oluşturmaktadır.
İşte bütün bu söylediklerimizden dolayı İslam birliğinin en temel dayanağı yine İslam dinidir ki kaynağını insanın sağlıklı fıtratından almaktadır. İslam’ın insanın doğal fıtratına uygunluğu Kur’an’ın pek çok ayetinde vurgulanmış ve İslam’a çağrının aslında insanların kendi özlerine dönme çağrısı olduğu vurgulanmıştır. Dolayısıyla peygamberler insanlardan iman etmelerini istediklerinde aslında onları kendi özlerinde potansiyel olarak bulunan bir hakikati yani fıtratı tasdik etmeye çağırmışlardır. Başka bir deyişle İslam insanları aslında fıtratlarıyla aralarına giren bütün unsurlara yüz çevirmeye ve kendi özlerine dönmeye davet etmekte ve esasında geliş sebebi de insanlarla fıtratları arasına giren bütün dâhili ve harici engelleri ortadan kaldırmaktır. Peygamberler gerek insanlara getirdikleri vahiylerle gerek ise bunları yaşayarak bizzat kendi yaşamlarıyla insanlara maddi ve manevi olarak nasıl tekâmül edeceklerini öğretmişlerdir. Bu yüzden insanların İslami hükümlere uymaları onları fıtratlarında olanları açığa çıkaracağından İslam’ın benimsenmesi değişik milletler tarafında hiç de zor olmamıştır. İslam dışı dinlerin karmaşıklığı ve buna karşılık İslami öğretilerin sadeliği bu gerçeği bütün çıplaklığıyla ortaya koymaktadır. Müslümanlar tarafında icra edilmesi gereken fıtri şeyler beş başlıktan yararlanılarak ispat edilebilir. Bunlar; Kur’an’ı Kerim, meal ve ebediyet, beşerin peygamberlere olan ihtiyacı, ibadetler ve sorumluluklar, ahlaki değerleri olan amellerin yerine getirilmesidir. İşte bu asıllar salim ve sağduyulu akıl tarafında kelami ve felsefi kitaplarda kabul edilebilir makul bir şekilde açıklanmıştır. Bunlardan biri olmadan sağlıklı bir toplum oluşturulamaz. Şura süresinin on üçüncü ayetinde Allah-u Teâlâ bütün peygamberlere gönderdiği bu dinin özelliklerini açıklamıştır.
Bizler ihtilaf ve ayrılığın makul ve mantıki ile akıl dışı ve makul olmayan şekillerine sahip bulunmaktayız. Bunlardan makul ve mantıki olanlar insanların doğal eğilimlerinden kaynaklanmakta ve esasında bu tür farklılıkların bulunması insanların ve gelişmenin yararınadır. Ayrıca insanların sahip olduğu farklı yetenekler de bu tür farklılıkların ortaya çıkmasına sebep olabilir. Yani bu anlamıyla ihtilaf ve farklılıkların önüne geçebilmek mümkün değildir. Zira bunlar insanların doğasından kaynaklanmaktadır ki bu da bunları zati itibariyle arzulanan ve olması gereken şeyler olduğunu gösterir. Bu tür ihtilaflar insanların varlık âlemi hakkındaki bilgiler hususundaki ihtilaflar keza teorik ve pratik felsefenin konuları hakkındaki ihtilaflar sayılabilir. Özünde kaçınılmaz olan bu ihtilaflar insanların maddi ve manevi olarak gelişmesine ve kalkınmasına katkıda bulunmaktadır ve hiçbir sitem bu alanda bir birleştirme ve vahdetin peşinde olmamalıdır.
Akli ve gayri mantıki olan ihtilaflar ise heva ve heveste ve dünyevi çıkarları elde etmekten insanlar arasında sorun yaratan meselelerdir. Doğal olarak bunların makul ve fıtri bir kaynağı olmadığı için insanın maddi ve manevi gelişiminin önünde de birer engeldirler. Bu tür ihtilaflar nihayetinde insanları birbirlerine karşı yabancılaştırır ve hatta aynı dine mensup olan insanları birbirlerini tekfir etmeye kadar vardırabilir. Arkasında bir hakikat arayışı olmadığı için bu tür ihtilaflar kolayca çatışma ve savaşlara sebep olabilirler. Zira böyle durumlarda asıl amaç kişisel ya da nefsani çıkarlar elde etmek olduğundan aslında inanılmayan ve arzulanmayan şeyler bahane olarak ileri sürülür. Böylece sıradan insanlar ulvi amaçlar için çalıştıklarına inandırılırlar. İslam’ın böyle ayrılık ve ihtilafları terviç etmediğini söylemeye bile gerek yoktur. Zira İslam Müslümanları asla tek tip düşünmeye çağırmamış ve düşünürleri böyle bir şeye zorlamamıştır. Dolayısıyla İslam’ın bu tür ayrılık ve ihtilafların kaynağı olarak gösterilmesi mümkün değildir. Aksine İslam insanların sahip olduğu bütün kavmi ve kültürel ve coğrafi farklılıklara rağmen belirli ahlaki ve inanç esasların etrafında bir araya gelip tam bir yardımlaşma içinde olabileceklerini söylemektedir. Ayrıca İslam insanların gerek ırklarından gerekse kültürel farklılıklarının olumsuz şeyler değil, aksine insanların birbiriyle tanışmasına vesile olacak değerli birer ayet olduklarını defalarca vurgulamaktadır. İslam ancak fıtri ve doğal olan ve bu yüzden de insanların maddi ve manevi kalkınma ve gelişmesine katkıda bulunan farklılıkları övmüş ve bunları teşvik etmiştir. İslam’ın dini metinlerinde bu iki farklılık ve ayrılık türünden de bahsedilmiş ve bunlardan olumlu olanları teşvik edilirken insanların bu ikinci yani olumsuz ve yıpratıcı olan ayrılıklardan kaçınmaları vurgulanmış ve bu tür nifak ve ihtilaflara karşı insanlar uyarılmış ve sebepleri açıklanarak bunlardan nasıl korunacağı gösterilmiştir. Bu yüzden aynı inanç ve değerler etrafında birleşen Müslümanları Kur’an tek bir ümmet olarak adlandırmış ve ırksal ve kültürel ayrılıklar bu birliğe bir engel olarak görmemiştir. Bilakis bu vahdet ve birliğin temel unsuru olarak kabul etmiştir.
Kur’an’da Vahdetin Göstergeleri
Kur’an’da vahdetin en önemli unsuru tevhit ve dini öğretilerdir ki insanlar bunların etrafında bir araya gelerek bir ümmet olmanın hazzını ve faydalarını sonuna kadar yaşarlar. Bildiğimiz gibi tevhit İslam’ın en temel inancı ve onu diğer dinlerden ayıran en temel özelliğidir. Bu yüzden de Kur’an’ın pek çok ayetinde insanların tek bir ilaha inanmaları söylenmiş ve bağışlanmayacak tek günah olarak şirk sayılmıştır. Kur’an’ın vahdetin gerçekleşebilmesi için öngördüğü ikinci temel amil ise Allah, peygamber ve ulum emre itaat edilmesidir. Bu da Müslümanların siyasi birliğinin temin edilmesi içindir. Bu şekilde Müslümanlar meşru yollarla seçilen yöneticilere itaat ederek İslam toplumunun siyasi ve sosyal birliğini sağlarlar. Üçüncü unsur da adalettir. İslam toplumu adalet temelinde yükselen bir toplumdur ve bir toplum olmanın diğer bütün kategorileri adalet kavramı ve bunların gereklerinden türetilir. Bu yüzden adalet mülkün temelidir düsturu bütün İslami toplumların temel şiarı haline gelmiştir. Adalet ekseninde yardımlaşma içerisine giren Müslümanlar Allah'ın ipi olan İslami değerlere sımsıkı sarılarak bu birliklerini her türlü dâhili ve harici tehlikelere karşı korurlar ve böylece bir ümmet olmanın garantisi ve avantajı içerisinde bütün farklılıklarıyla bir bütünlük oluştururlar.
Peygamberin Sünnetinde Vahdet
Yaşamı Kur’an’ın pratize edilmesi olan Hz. peygamberin öğretileri Müslümanları ortak değer ve inançlar etrafında birleşmeye ve yardımlaşmaya çağırmaktadır. Konunun öneminden dolayı gerek yaşadığında gerekse sözleriyle vefatından sonra Müslümanları vahdete teşvik etmiş ve onları sosyal ve siyasi birliklerini bozacak amillerden sakınmaya çağırmıştır. Dolayısıyla İslam peygamberi sayısız hadisinde Müslümanların birlik olmalarını istemiş ve ancak bu şekilde bir ümmet olabileceklerini vurgulamıştır. Bu minvalde olmak üzere cenabı Allah Müslümanları Allah Resulü (s.a.a) onlara neyi verirse almalarını ve neyden sakındırırsa da ondan kaçınmalarını emretmiştir. Böylece bizzat peygamberin varlığı ve kişiliği vahdet ve birliğin sembolü ve örneği olmuştur.

İslam Dini ve İslam Birliğinin Anlamı

&nbsp;
Ayatullah Cevadî Amulî
İnsanın kemali, onun iradî amellerinin sayesinde gerçekleşir; yapmayı irade ettiği ameller de muhabbetinin mahsulüdür. İnsanın bir şeye muhabbeti yoksa onu irade edemez, irade etmezse eylem ve hareketi de yapamaz. Aynı şekilde bir şeye nefret duymuyorsa, onu terk etmesi de söz konusu olamaz. Velâyet ve beraet, muhabbet ve adavetten kaynaklandığı için tevelli ve tebberi, dinin esaslarından sayılmıştır. İnsanın sevdiğine tevellisi, buğz ettiğinden de teberrisi vardır. Muhabbetin ve adavetin ölçüsü açıklanmadığı müddetçe, tevelli ve teberri meçhul kalacak ve anlaşılamayacaktır.
Bir önceki makalede tevelli ve teberrinin, iradet ve kerahet, muhabbet ve adavet ile olan ilişkisini ve aynı şekilde şehvet ve gazap, cezp ve def’ ile olan bağını açıklamaya çalıştık. İnsandaki bu duygunun, en alt seviyesinin “cezp ve def’”, en yüksek ve yüce derecesinin ise “tevelli ve teberri” olduğunu beyan ettik. Bu iki makam arasında çeşitli merhale ve aşamalar da mevcuttur. Yine önceki makalede açıkladık ki, muhabbetin merkezi ve yeri insanın kalbidir ve insanın birden fazla kalbi yoktur. Hakka muhabbet, batılı sevmekle bağdaşmaz ve bir yerde toplanamazlar. Bu konuyla ilgili ayetleri de delil olarak aktardık.
İmam Sadık (a.s) buyuruyor:” İman, hübb ve buğzdan (sevgi ve nefretten) başka bir şey değildir.” Dinin özü muhabbettir, insan tüm eylem ve hareketlerini muhabbet esası üzerine yapar.
Hz. İbrahim (a.s), kendisine melekut âlemi gösterilmesiyle birlikte, tevhide delil ikame ederken muhabbet yolunu seçiyor: “Ben batanları sevmem.” (A’râf / 6) Yok olacak bir şeyin mahbup olmaya liyakati yoktur. İnsan eğer kendisine veya tabiat âlemindeki varlıklardan birisine muhabbet beslerse, bir batışla yok olan bir şeye gönül bağlamış olacaktır. Mahbup yok olunca, mahbubu ile arasında bağ olan muhabbet de yok olup kendisine zarar verecektir. Muhabbet ve mahbup daimî ve ebedî olursa, insana fayda sağlayacaktır. Mahbup fani olursa, ona beslenen muhabbet, insanı derde salacağı gibi onun yok olmasıyla da yok olacaktır. Çünkü mahbupsuz muhabbet devamlı azap verir insana.
Allah’tan başkasına muhabbet beslemek, sapma olduğu gibi, bu muhabbetin kendisi de zarar vericidir. Bunun için Hz. İbrahim (a.s) ibadet ve kulluğa lâyık olanın mahbup olması gerektiğini söylüyor. Yüce Allah da müminleri, Hz. İbrahim’in (a.s) gittiği yolu ihya etmeye davet ediyor. Hz. İbrahim (a.s ), “Ben batanları sevmem.” sözüyle, Allah’ı sevdiğini belirtiyor; Allah da, O’nu kendisine dost edindiğini beyan ediyor, “Allah İbrahim’i kendisine halil seçti.” sözüyle, müminlere hitaben buyuruyor ki: “İbrahim’e gerçekten de en yakın olanlar, ona tâbi olanlarla bu Peygamber’dir.” (Âl-i İmrân / 68) Müminler ve Peygamber, Hz. İbrahim’e tâbi olarak onun mantığını ihya etmeye herkesten daha evlâdırlar.
Melekut âleminin sırlarını görmekten kaynaklanan mantık şudur: Yok olan ve fani olan, mahbup olamaz. Bu mantık, Ehlibeyt İmamları’nın ibadet felsefesinde de görülmektedir. Buyuruyorlar: “Biz, Allah’a O’nu sevdiğimizden dolayı kulluk ve ibadet ediyoruz; cennet arzusuyla ibadet eden tüccarlar gibi ve cehennem korkusuyla ibadet eden köleler gibi değildir bizim ibadetimiz.” İmamlar’ın ibadeti bu asla ve mantığa göredir. Çünkü ölümsüz ve hay olana, muhabbet ebedî olabilir; nefsî istek, arzu ve geçici lezzetlerin hiçbirisi bu mantıkta yer alamaz.
Unutulmaması gerekiyor ki, muhabbet tarikattır, muhabbet yoldur, muhabbet şeriattır. Muhabbet insanın kafasında bir şeyi hayal edip, onu seviyorum, demesi değildir.
Âl-i İmrân Suresi’nde belirtildiği gibi: “De ki Allah’ı seviyorsanız bana uyun.” Sevmek, Resulullah’a (s.a.a) tâbi olmak, ona uymaktır. Eğer birisi Allah’ı sevdiğini iddia eder, Resulullah’ı takip etmezse, bilmelidir ki onun iddiası mesnetsiz ve yalandır.
Yüce Allah Nûr Suresi’nde (62) müminlerin, Resulullah’ı yalnız bırakmayacaklarını ve önemli işlerde devamlı yanında olacaklarını beyan ediyor: “Müminler, ancak Allah’a ve Resul’üne inanırlar ve onunla beraber, topluluğu gerektiren bir işte bulunurlarsa, izin almadan bırakıp gitmezler.” İtikadî olarak Allah’a ve Resul’üne (s.a.a) iman ederler, toplumsal alanda ümmetin birlikte yapması gereken işlerde rehber ve önder olan Peygamber’i yalnız bırakmazlar. Kendi şahsî işleri olsa dahi, Peygamber’den izin almadan, onunla istişare etmeden ayrılmazlar. Bütün dinî meselelerde Peygamber lider ve rehber olduğundan, önde gider ve ilâhî hükümleri uygular; Allah’ın muhabbetini kalbinde taşıyan müminler de arkasından hareket ederler.
Muhabbet, sessiz kalmak ve oturmakla bağdaşmaz. Önceki makalede kimlerin Allah’ın mahbubu olduğunu ve bu makama nasıl ulaşılması gerektiğini ayetler ışığında açıkladık.
Rivayetlerimizde Allah’ın mahbupları arasında kimin daha yüksek makama sahip olduğu da beyan edilmiştir. İmam buyuruyor: “İnsanların en üstünü, ibadete aşık olandır...” Aşk, muhabbetin kâmil merhalesidir. Aşk, var olanı koruyan ve sahip olmadığını talep etme şevkidir. İnsan, şevkle ibadet eder, ibadet aşkına ulaşmak için. Çünkü İmam buyuruyor ki: “İnsanların en üstünü, ibadete aşık olandır...” İbadetin kendisi de mabuda aşık olmaya götüren bir yoldur.
İbadet; âşık olmanın başlangıcıdır, yolun yarısında olmaktır, ibadete aşık olan henüz hedefe ulaşmamıştır. Kimin maşuku, mabut olan Allah olursa o hedefe ulaşmıştır. Sadece ibadete aşık olmak yetmez. Rivayette belirtilen “İnsanların en üstünü, ibadete aşık olandır....” sözünden maksat, ibadeti sadece ilahî görev olarak yerine getiren, ibadetten lezzet alan ve ibadeti seven değildir; bunların yanı sıra muhabbetin en yüksek derecesi olan “aşk” derecesine ulaşandır maksat.
İslâm’ın iftiharlarından olan Seyyid İbn Tavus (r.a), çocuğunun buluğ çağına erdiği günü bayram olarak kutluyor ve şöyle diyor: “Allah’a şükret ki, ölmedin ve Allah’ın emirlerinin muhatabı oldun. Şimdiye kadar Allah seninle konuşmuyor, seni muhatap almıyordu ve senden bir şey istemiyordu; ama artık sen, Allah’ın, “Ey iman edenler!” sözünün muhatabı oldun. Allah’ın bu sözüyle konuştuğu kimselerden biri oldun. Bu hitap, ilâhî emirleri yerine getirmek için seni mükellef kılmıyor, ilâhî emirleri yapmak ile şereflendiriyor. Çünkü Allah’ın emirlerini yerine getirmek zahmet ve külfet değil, şereftir.”
İşte bu sözler o gerçek muhabbetin ürünüdür. “İnsanların en üstünü, ibadete aşık olandır...” rivayetinin sırrı da budur. İnsan, bu dereceye ulaştığında anlar ki, yalan aşk, maşukun yok olmasıyla dert verir, azap verir. Mahbubun yok olmasıyla verdiği dert ve azabı herkes anlayamaz, yalnız gerçek muhip anlar. İnsanların en üstünü “Ölümsüz Hay” olana aşık olanlardır. Mahbup ebedî olduğundan, muhabbetin son derecesi olan aşk da gerçek olacaktır. Aşk, maşukun eserlerini âşık olanda ihya eder, yaşatır.
Aşk kelimesi Arapça’da “aşaka” kelimesinden alınmıştır. “Aşaka” sarmaşığa benzer bir bitkidir. Ağaçların gövdesine sarılır ve ağacın nefes almasını engelleyerek yapraklarının sararmasına sebep olur ve ağacın vaktinden erken solmasını sağlar. Aşığın, sararmış görünmesinin sebebi, aşkın onun nefes almasını engellemesinden, aşk ve şevkin, insanın hayvanî boyutunun gelişmesine mani olmasındandır. Aşk, İnsanın bedensel ve cismî olarak gelişmesini engeller ve her şeyden üstün olan kendi gelişmesinin peşindedir. “İbadete âşık olan insanların en üstünüdür.” sözü, yani ibadetin insanı tamamen çepeçevre sarması bütün varlığıyla ibadeti hissetmesidir.
Namaz kılarken edilen niyet, fikhî olarak niyet sayılır; ama mâna ehlinin yanında bunun kendisi gaflettir. Bir kimse namaz kılarken, “Öğle namazını kılıyorum kurbeten ilellah” cümlesini aklından geçirirse, bu fıkhî olarak niyet sayılır; ama irfan ehlinin nezdinde niyet değil, gaflettir. Çünkü niyet, tabiat âleminden kopup Allah’a yönelme, mahbuba koşmadır.
Namazın başından sonuna kadar dünya işlerini düşünen ve aklı insanlar arasında olan kimsenin, namazın sonunda “Esselamu aleykum ve rahmetullahi ve berekatuh” demesi, nasıl doğru olabilir?! Çünkü dışarıda olan biri içeri girdiği zaman, insanların arasında olmayan biri onların yanına geldiği zaman selâm verir, insanların arasında olan selâm vermez ki!
Namazda aklı tamamen dünyada ve insanlarda olan birisi, insanlardan ayrılmamış ki bitince “Esselamu aleykum...” desin. Ama namazını, “Namaz, müminin miracıdır.” hadisine göre kılan, “Namaz kılan, kiminle münacat ettiğini bilse, asla namazı bitirmez.” hadisini anlayarak Rabbü’l-Âlemin ile münacat eden ve “Namaz, her muttaki insanın (Allah’a) yaklaşma vesilesidir.” hadisine teveccüh ederek namazını kılan insan, niyetiyle tabiat âleminden uçmuş, dünya ve insanlardan kopmuş ve kimseyi aklından geçirmemiş, sadece kendisi ve mabudu vardır namazında ve namazı sona erince miraçtan iniyor, Allah ile münacattan bitiyor ve insanların arasına dönüyor, bundan dolayı “Esselamu aleykum ve rahmetullahi ve berekatuh” diyor. Tekbiretü’l-İhram’ı ( Allah-u Ekber) ihram bağlamak olan; Lailaheillellah’ı Allah’a teslim olmak olan ve Selâm’ı bitiş olan namazdan sonra verilen selâm gerçek selâmdır.
“İnsanların en üstünü, ibadete âşık olandır...” hadisi her türlü ibadete aşık olmayı içeriyor; maddî, manevî, batinî ve zahirî her türlü ibadete aşık olmayı, onunla sarmaş dolaş olmayı ve bütün varlığıyla onu hissetmeyi beyan ediyor.
İnsanın bu makama ulaşmasını engelleyen, yükselmesine mani olan, dünya sevgisidir. “Dünyayı sevmek, bütün hataların başıdır.” hadis-i şerifi, bütün günahların ve hataların sebebinin, insanın dünyaya gönül vermesi ve sevmesi olarak belirtiyor.
Diğer bir hadiste şöyle buyuruyor: “Çobansız bir koyun sürüsüne, her iki taraftan kurtların saldırıp verdiği zarar-ziyan, dünyayı seven ve makam peşinde olan Müslüman kimsenin dinine verdiği zarardan daha fazla değildir.” Yalan ve geçici muhabbetin, dünyaya alaka bağlamanın, makam ve mevki peşinde olmanın insanın dinine vurduğu darbe ve verdiği zarar, kurtların koyun sürüsüne verdiği zararla mukayese edilemez. Çünkü kurt sürüye saldırdı mı yırtıcılığı oranında parçalar, yalnız yiyebileceği miktarda parçalamaz, gazap ateşini söndürene kadar parçalar ve onun parçalama duygusu asla doymaz. Dünya muhabbeti kalbinde olan insan, bu özelliğe sahip kurttan daha tehlikelidir. Bu gibi hadisler hakkında İslâm âlimleri birçok makaleler yazmışlardır.
Allah’a muhabbetin, bütün hayır, fazilet ve doğruluğun kaynağı, dünya sevgisinin ise her günah ve hatanın başlangıcı olduğu rivayetlerin ışığında anlaşılmaktadır. Allah’a muhabbetin faydası ve meyvesi hakkında önceki yazımızda Kur’an ayetleri ışığında geniş bilgiler vermiştik. Ama “dünyanın her hata ve günahın başı olduğu ise”, Nahl / 106’da farklı tabirle beyan ediliyor. “Fakat kim kalbini kâfirliğe açarsa, işte Allah’ın gazabı bunlaradır.” Kalp ve canlarını küfür ile dolduran, günah ve inkâr ile kalplerini genişleten kimse, isyan ve tuğyanlarının neticesinde kendi sonunu hazırlamıştır. İlâhî gazabı hak eden, kendi sonunu hazırlamıştır. Kalbini, ilâhî maarif için açması gerekirken dünyaya meyletmesi sonucu günah ve isyanla, küfür ve tuğyanla doldurmaktadır. Kalp, Allah’ın muhabbetinin yeri olması gerekirken, dünya muhabbetinin ve küfrün sahnesine dönmüştür. İlahî gazabı hak eden, kendi sonunu hazırlamıştır.
“Sizi rızıklandırdığımız tertemiz şeyleri yiyin ve bu hususta taşkınlık etmeyin, sonra size gazabım vacip olur ve kime gazabım vacip olursa uçuruma yuvarlanır, helâk olur.” (Tâhâ / 81) Ayetin dediği gibi, insan tuğyan ederse, Allah’ın gazabını hak eder; gazabı hak eden, helâk olur; helâk olan ise, artık tekâmül yoluna giremez.
Nahl Suresi’nin devamında bütün bunların sebebi dünya sevgisi olarak belirtiliyor: “Bu da dünya yaşayışını sevip ahiretten üstün tutmalarındandır.” (Nahl / 107) Onlar dünyayı kendilerine mahbup olarak seçip ahirete tercih ettiler. İnsanı, Allah’a yaklaştıran ahirettir. Ahiret sevgisinin öteki dünyada karşılığı vardır; ama dünya sevgisi, insanı bu dünyada Allah’tan uzaklaştırdığı gibi ahirette de azap görmesine sebep olacaktır. İlâhî intikamların hepsinin kaynağı dünyayı sevmek ve onu mahbup edinmektir. Batıl sevgisini tercih eden, hedefe ulaşamaz: “Şüphe yok ki, Allah, kâfir olan topluluğu doğru yola sevk etmez.” Kâfir olan, hak yoldan saptığı gibi aklı da devre dışı bırakmış, yanlış yola sapmıştır. “Onlar, öyle kimselerdir ki Allah, onların kalplerini, gözlerini, kulaklarını mühürlemiştir ve onlardır gaflet edenlerin ta kendisi.” Onlar gafildirler, kalpleri mühürlü olduğundan anlamaları gereken ilâhî maarifi anlamazlar, kulakları mühürlü olduğundan duymaları gereken hakkı duyamazlar, gözleri mühürlü olduğundan batinî gözle görmeleri gereken şeyleri göremezler. Şüphesiz gafildirler, gaflette olan da hüsrana uğramıştır. “Şüphe yok ki onlar, ahirette hüsrana uğrayanlardır.” Gafletten aklı körelmiş ve idrak edemeyen insana ise evham hâkim olur; akıl ve vahiyden mahrum kalan insan, hayal tuzağına düşmüştür. Hayalperest biri asla muhabbet yolunda gidemez, böyle olunca da Allah’ın mahbubu olamaz, Allah’ın sevdiklerinin arasında yer alamaz.
“...ve Allah övünüp kibirlenen hiç kimseyi sevmez.” (Hadîd / 23) Ayette geçen “muhtal” kelimesi, hayalperest, hayal ile hareket eden, tahayyulatın (hayallerin) esiri olmuş, kendisini evhama kaptırmış, hayal ürününe dayanan ve hayalin değer verdiği unvanlara sığınan kimseye denir. Allah’tan başka her şey itibarîdir (geçici ve mecazdır). Bir kimse hayal ürünlerine sığınıp ona değer verirse, o insana muhtal denir. Muhtal kimse kibirlenir. Kibir de batıl olduğu için muhtal kimse Allah’ın mahbubu olamaz. Çünkü muhabbetin yolu aklın yoludur vehim ve hayalin değil.
Bir kimse Allah’ın mahbubu olmak istiyorsa, akıl ve vahyin yolunda gitmelidir. Bir insan sahip olduğu makam ile kibirlenir ve böbürlenirse, bilmelidir ki, muhabbet yolundan sapmış ve asla Allah’ın sevdiği kimselerden olamayacak ve dinden de uzaklaşacaktır.
İmam Cafer Sadık (a.s) buyuruyor ki: “Din, hübb ve buğzdan (sevgi ve nefretten) başka bir şey değildir.” Dinin çabası, insanın aklını idare etmesini vahyin gölgesinde sağlamaktır.
İmam Bâkır (a.s) da şöyle buyuruyor: “Dünyaperest, dünyaya aldanan insan, ipekböceği gibidir; çabaladıkça kendi etrafında döner, döndükçe daha fazla üretir ve ürettiği kendi emeği kendisini boğar, arada kalıp ölür.”
Dünyayı sevmek, insanın Allah’a ulaşmasını engeller. Bu insan, ipekböceği gibi çalışıp çabalar; sonunda kendi çabası ve emeği kendisini öldürür. Dünya, eğitim ve öğretim âlemi olarak görülürse, dut yaprağı ipeğe çevrilir; insan doğru yolu kat ederse, melek sıfatlı olur ve kanatlanıp mahbuba uçar, ipekböceği gibi yolun yarısında kendi mahsulünde boğulmaz. Rivayetlerde Allah’tan başka her şey dünya olarak belirtiliyor ve ona gönül bağlamak her günahın kaynağı olarak tanıtılıyor. “Bu da dünya yaşayışını sevip ahiretten üstün tutmalarındandır.” ayet-i celilesi buna işaret etmektedir.
Kalbi dünya muhabbetiyle dolan insan gafildir. Allah muhabbeti de yalnız kalp ile elde edileceğinden, dünyayı seven insan Allah muhabbetinden mahrum kalacaktır. Resulullah’a (s.a.a) kalbi gaflet ile dolan insan ile ilişkisini kesmesi emrediliyor:“Sabah, akşam rızasını dileyerek Rablerine dua edenlerle beraber sabret ve dünya yaşayışının ziynetini dileyenlere uyup ayırma gözlerini onlardan ve bizi anmamaları için gönüllerine gaflet verdiğimiz hevâ ve heveslerine uymuş ve işi hadden aşıp taşmış kişiye itaat etme.” (Kehf / 28)
Ayet, Resulullah’a (s.a.a) kiminle beraber olması gerektiğini ve kimlerden uzak durması gerektiğini beyan ediyor. Allah’ı devamlı yad eden mustazaf ve fakir tabaka ile beraber ol, diyor. Dünya ziynetine gönül verenler, Resulullah’a “şu fakir, fukarayı terk et de, biz senin yanında yer alalım, onlarla beraber olmak bize ağır geliyor.” diye teklif ettiklerinde Allah buyuruyor ki: “ve dünya yaşayışının ziynetini dileyenlere uyma.” Yani, mustazaflardan ve fakirlerden gözünü ayırma. Dünya muhabbeti kalbine dolmuş insanlar Allah’ı zikir etmekten gaflettedirler, en büyük nimet olan Allah’ı, yâd etmekten mahrumdurlar, onların canları Allah’ın muhabbetine lâyık değildir, sakın onlarla beraber olma.
Allah, kendisini yâd etmeyen, Peygamber’e tâbi olmayan, Allah’ın kitabı Kur’ân’ı terk eden kimselerin kalbinden Allah’ı zikir etme ve kıyameti hatırlama tevfikini alır. Kıyameti yâd etmek özel bir nimettir ve Allah, onu herkese nasip etmez, yalnızca özel kullarına verir: “Biz onları daima yurtları olan ahireti anma huyuyla yarattık da özleri temiz, ihlâs sahibi kullar kıldık.” (Sâd / 46)
Bu nimet, lâyık olmayanlara verilmez: “Yeryüzünde haksız yere ululuk taslayanlara, ayetlerimizi idrak ettirmeyeceğiz...” (A’râf / 146)“Allah gönüllerini döndürmüştür onların, çünkü onlar anlamaz bir topluluktur.” (Tövbe / 127) Onlar din yolunu terk edip haktan ayrıldılar mı, Allah, onların hakkı anlama yeteneklerini alır ve onları bu nimetten mahrum bırakır.
Netice olarak şu noktalar açıklanmış oluyor:
1.- Tevelli ve teberrinin temelini, muhabbet ve adavet oluşturur.
2- Muhabbetin merkezi kalptir ve insanın sadece bir kalbi vardır.
3- Kur’ân’da muhabbet ve adavet konusu incelenmediği müddetçe, tevelli ve teberri anlaşılamaz.
4- Allah muhabbeti ve dünya muhabbeti bir kalpte birleşmez
5- Tevellinin özünü, Allah muhabbeti oluşturur.
6- Tevelliyi engelleyen en büyük engel, dünya sevgisidir.
7- Tevelli ve teberri makamına ancak Peygamber’e tâbi olmak ile ulaşılır.
8- Tevelli ve teberri insanın hayatının her alanında tecelli etmeli, ibadet ve dua vs.
9- Tevelli ve teberri Allah’a gerçek kulluğun temelini oluşturur.
10- Dinin özü tevelli ve teberriden başka bir şey değildir.

Tevelli Ve Teberri

İslam Dini ve Kölelik Düzeni

Günümüz dünyası, sanayi ve teknik dünyası olarak bilinmektedir; çünkü insanoğlu son asırlarda bu alanda göz alıcı ilerlemeler kaydetmiştir; dolayısıyla bu konunun onun özelliklerinden sayılması çok yerinde bir harekettir. Ancak bu özelliğin beraberinde, çok büyük kültürel bir olay da vuku bulmuştur ve o da günümüz insanının dine ve dinî kavramlara yönelişidir.

Editor

Number of volumes

Publish location

Akâid-i İmamiyye

Bu zamanda halkımız genellikle ilmi kitaplar okumaya fazla rağbet göstermiyor. Çünkü ilmi kitaplar, bir takım ıstılah ve terimler içerdiğinden ağır ve yorucu oluyorlar. Ama kıssalar ve öyküler, öyle olmadıklarından, insanlar tarafından daha fazla okunuyor ve bu tür kitaplara daha çok rağbet gösteriliyor.
Bizim her dalda ve her konuda çeşitli kitaplarımızın olması gerekir. Çünkü insanlar çeşitli huy ve tabiatlara sahiptirler. Herkes tefsir, akait veya felsefe okumak istemiyor. Mesleğine göre, ihtiyacına göre, tabiatına göre, canının istediği dalda kitap okumak ister. Bu yüzden biz, öykü okumak isteyen kardeşlerimiz için çeşitli hadis ve rivayetlerden derlenerek en güzel bir şekilde hazırlanmış olan ve daha çok Ehl-i Beyt (a.s)’la ilgili öyküleri içeren “Dastanha-i Bihar’ul-Envar” adlı eseri seçip, onu tercüme etmeğe koyulduk. Şimdi bu kitabın 5. cildinin tercümesini siz kardeşlerimize sunuyoruz. İnşallah okur istifade edersiniz.

İbretli Öyküler 5. Cilt

“Andolsun onların (geçmiş peygamberler ve ümmetlerinin) kıssalarında akıl sahipleri için pek çok ibretler vardır.” <a name="_ftnref1"></a><a href="http://www.caferilik.com/kutuphane/book/bihar%E2%80%99ul-envar%E2%80%99dan-ibretli-%C3%B6yk%C3%BCler-4-cilt#_ftn1">[1]</a>

Kur’ân ve hadis kitaplarında geçen kıssa ve öyküler, en güzel, en değerli ve en ibret verici kıssa ve öykülerdir. Eğer kıssa ve öyküler Ehl-i Beyt’ten, peygamberlerden ve de onların dost ve yarenlerinden olursa, o zaman daha da çekici ve cazip olur. Kur’ân ve hadislerde geçen kıssaların hepsi öğüt ve ibret vericidirler. Bu tür kıssalarda gerçekten büyük hisseler vardır.

İbretli Öyküler 4.Cilt

Bir gün Resulullah (s.a.a) şöyle buyurdular: “Kim “Subhanellah” derse, Allah Teala bu zikre karşılık kıyamet günü ona cennette bir ağaç diker.
Yine kim “La ilahe illâllah” derse, Allah Teâla bu zikir karşılığında cennette ona bir ağaç diker.
Yine kim “Allah-u Ekber” derse, Allah Teâla bu zikre karşılık cennette ona bir ağaç diker.”
Bu sırada Kureş’li olan bir adam şöyle dedi:
“Ya Resulullah! Bu durumda bizim cennette pek çok ağaçlarımız olacaktır. Çünkü biz sürekli olarak bu zikirleri söylüyoruz.”
Resulullah (s.a.a) cevaben şöyle buyurdular:
Evet doğrudur. Ama onları günah ateşiyle yakmaktan sakının. Zira Allah-u Teâla söyle buyuruyor: “Ey iman edenler! Allah ve resulüne itaat edin ve amellerinizi geçersiz kılmayın.”

İbretli Öyküler 3.Cilt

Bihar’ul- Envar kitabının hikâyeleri, gerçekte o değerli kitabın en okunaklı ve eğitici bölümlerindendir. Bu kitabın ilmi ve manevi içeriği insana gerçekten onun “Nur Denizleri” isminin derin manasını çağrıştırmaktadır.
Merhum Allame Muhammed Bakır Meclisi (r.a) Hicri-Kameri 1037 yılında İran’ın “İsfahan” şehrinde gözlerini dünyaya açtı. Merhum Allame, Şia’nın en büyük hadis mecmuasını tedvin etmiştir, İslam ve Şia âlemine bir ömür boyu büyük hizmetler yaptıktan sonra 73 yaşında bu dünyadan göçmüştür.

İbretli Öyküler 1. Cilt

Publisher

GADİR-İ HUM ÖZETLE EL-GADİR

Şefaatin İslâmî literatürdeki anlamı da sözlük anlamıyla ilintili olarak, "kendisine şefaat götürülen makamdan birisinin yaptığı günah ve suçtan geçmesini istemek" veya "kendisine şefaat götürülen kimseden şefaat edilecek olan kimse hakkında bir şey istemektir”.

A'dan Z'ye Şefaat

İslami Bilimler

Kitaplar

Makaleler

İnsanlar

Yayıncılar

Organizasyonlar

Media

Title

Topic

Interpreter

Scholar

Publication year

ISBN

Books

Articles

Owner

Manager

Chief Editor

Address

International Standard Serial Number

Magazines

Type

Characters

Founded Year

Publishers

Organizations

Image categories

Video categories

Voice categories

Multimedia

İslam kaynakları internet sitesi, İslam kaynaklarının toplanması, düzenlenmesi ve yayınlanmasını sağlayan genel bir sitedir. Bu kaynaklar, İslam’ın ilk günlerinden itibaren mesaj getiren (Hz. Peygamber (s.a.a)) ve ondan sonra bu dinin büyükleri, araştırmacıları, İslami ilimler havzası alimleri ve düşünürleri tarafından sunulmaktadır.