<p style="text-align: center;">Қуръон (арабӣ: القرآن) китоби муқаддаси дини ислом аст ва дар эътиқоди мусалмонон каломи Худои ягона бо номи аслии "Аллоҳ" аст, ки аз ҷониби Ҷабраил ба паёмбари Худо (с) нозил шудааст. Ислом, Муҳаммад ибни Абдуллоҳ. Мусулмонон Қуръонро бузургтарин мӯъҷизаи Муҳаммад ва равшантарин далели нубувватии ӯ медонанд. Қуръон сарчашмаи асосии ваҳй дар ислом буда, ба забони арабии классикӣ навишта шудааст. Вожаи Қуръон ба маънои “хондан” ва “хондан” аст ва маъмулан мусалмонон аз он бо унвонҳое чун “Қуръони карим” ва “Қуръони ҷодуӣ” истинод мекунанд. Қуръони карим ба 30 қисм тақсим шуда, аз 114 сура иборат аст. Ва он дар арабӣ аст.</p>

Author

Editor

Interpreter

Common title

Number of volumes

Persian Title

Publish location

Publication year

Publish number

Publisher

Qr Code

Sect

Scholar

ISBN

Source

Translated

Translated Fields

Custom Canonical

is suggested

Rate

Indexing

SEO Title

View

Votes

Тарчумаи Куръони Карим

Тафсири сураи Фуқон аз тафсири Намуна
Мўҳтавои сураи Фурқон
Ин сура ба ҳукми он, ки аз сураҳои маккӣ аст[1] бештарин такяаш бар масъалаҳои марбут ба худошиносӣ, охиратшиносӣ ва баёни паёмбарии Паёмбар (с) ва мубориза бо ширку мушрикон ва бим додан аз оқибатҳои бади куфру бутпарастӣ ва гуноҳ аст.
Ин сура дар ҳақиқат аз се бахш ташкил мешавад
Бахши аввал, ки оғози ин сураро ташкил медиҳад, тарз тафаккур мушриконро ба шиддат рад мекунад ва баҳонаҷўиҳои онҳоро баён карда ва посух мегўяд ва онҳоро аз азоби Худо ва ҳисоби қиёмат ва муҷозотҳои дардноки дўзах бим медиҳад ва дар идомаи он қисматҳое аз саргузашти қавмҳои пешинро, ки бар асари мухолифат бо даъвати паёмбарон гирифтори сахтарин балоҳо ва ҷазоҳо шуданд, ба унвони дарси ибрат барои ин мушрикони лаҷбоз (якрав) ва ҳақситез, баён мекунад.
Бахши дуввум барои комил кардани ин гуфтугў, далелҳои тавҳиду нишонаҳои азамати Худоро дар ҷаҳони офариниш аз равшаноии офтоб гирифта то зулмату торикии шаб ва вазиши бодҳо ва боридани борон ва зинда шудани заминҳои мурда ва офариниши осмонҳову заминҳо дар шаш даврон ва офариниши хуршеду моҳ ва гардиши муназзами онҳо дар бурҷҳои осмонӣ ва монанди он сухан мегўяд.
Дар ҳақиқат бахши аввал маънои “ло илоҳа” – ро равшан мекунад ва бахши дувум ”иллаллоҳ” – ро.
Бахши севвум хулосаи бисёр комилу ҷолибе аз сифоти мўъминони ростин (ибодур – раҳмон) ва бандагони холиси Худо аст, ки дар муқоиса бо кофирони мутаассибу баҳонагир ва олудае, ки дар бахши аввал баён шуда буданд, ҷойгоҳи ҳар ду гурўҳ комилан равшан мешавад. Чунон, ки хоҳем дид ин сифот маҷмўае аст аз эътиқодот, амали солеҳ, мубориза бо шаҳватҳо (хоҳишҳои нафсонӣ), доштани огоҳии комил ва пойбандиву эҳсоси вазифа дар баробари ҷомеа аст.
Ва номи ин сура аз ояти аввали он гирифта шуда, ки аз Қуръон таъбир ба “Фурқон” (ҷудо кунандаи ҳақ аз ботил) мекунад.

[1] Баъзе аз муфассирон бар ин бовар пофишорӣ доранд, ки се оят аз ин сура (68, 69, 70) дар Мадина нозил шудааст, шояд ба ин хотир бошад, ки дар ин чанд оят сухан аз аҳкоме монанди ҳаром будани қатли нафс ва зино омадааст, дар ҳоле, ки диққат дар оятҳои қабл ва бади он ба хубӣ нишон медиҳад, ки як риштаи комилан ба ҳам пайваста ва ҳамоҳанг дар атрофи бандагони хосси Худо (ибодур-раҳмон) ва хислатҳои ононро баён мекунад, бинобар ин зоҳиран ҳамаи ин сура дар Макка нозил шудааст.

Тафсири сураи Фуқон аз тафсири Намуна

Китоби эътиқоди мо - Ислом дар даврони мо дубора тавлид шуд, мусалмонони ҷаҳон аз хоб бедор шуданд ва ба асли худ баргаштанд ва дар ҷустуҷӯи роҳи ҳалли мушкилоте ҳастанд, ки дар таълимоти исломӣ ва асли он дар дигар ҷой наёфтаанд. ва инкишоф.
Сабаби ин тағйирот дар чист? Ин як масъалаи алохида аст, бояд донист, ки таъсири ин дигаргунии бузург дар тамоми кишвархои исломи ва хатто берун аз олами ислом ошкор шудааст ва ба ин далел бисёрихо дар чахон мехоханд бидонанд, ки ислом чи мегуяд. Ва он барои мардуми ҷаҳон чӣ паёми нав дорад?
Муҳимтарин унвонҳои китоби эътиқоди мо?
Илми Худо ва тавҳид
Пешгӯии паёмбарони илоҳӣ
Қуръон ва китобҳои муқаддас
Киёмат ва зиндагии пас аз марг
Масъалаи имомат
Масъалахои гуногун

Эътиқоди мо, шарҳи мухтасаре аз ақоиди шиа

Носир Макарими Шерозӣ (таваллуд 1305) адиб, фақеҳ, муфассир, аз устодони маъруф ва бузурги фикҳ ва усулҳои риштаи хориҷӣ ва аз мақомоти муосири шиъа аст.

Оятуллоҳ Макарими Шерозӣ дар соли 1305 ҳиҷрии қамарӣ дар шаҳри Шероз дар миёни хонаводаи мазҳабӣ, ки бо фазилатҳои ахлоқӣ ва ахлоқӣ маъруф аст, ба дунё омадааст. Дар синни 14-солагӣ расман дар мактаби Оғобобохони Шероз ба омӯзиши динӣ шурӯъ кард ва дар синни 18-солагӣ ба Қум муҳоҷират кард. Пас аз афкору андешаи устодони бузург дар солњои 1329 ва 1330 њиљрї ошно шавад. Дар семинарияи Наҷаф Ашраф таҳсил кардааст. Ҳудуди яксаду панҷоҳ ҷилд китобҳои ҳазрати Ҳазрат (р) ба табъ расидаанд, ки аз ҷумла: «Тафсирул-муссин», «Тафсиру-л-Қуръон», «Алқоси-л-фиқҳия», «Доирул-маорифи фиқҳи мақаран». Аз хидматҳои фарҳангии ҳазрати Ҳазрат таъсиси маҷаллаи «Мактаби ислом», мубориза бо эктикизм ва бунёди мактабҳое чун «Мактаби Амирулмӯъминӣ» ва «Мактаби Имом Саҷҷод» мебошад.

<strong>Маҷмӯаҳо</strong>
Ҳудуди яксаду сӣ китоб аз ҷониби ӯ ба табъ расидааст, ки баъзеи онҳо беш аз 30 маротиба бознашр ва бархе ба беш аз даҳ забони зиндаи ҷаҳон тарҷума ва дар кишварҳои гуногун нашр шудаанд.
Баъзе аз осори ӯ инҳоянд:
тафсири намунавӣ;
тафсири мавзӯӣ аз паёми Қуръон;
Таҳқиқи роҳҳои наҷот аз рибо;
Таъзир ва доираи он;
Рами Ҷамрат дар гузашта ва имрӯз;
Паёми Имом Амирулмӯъминин (а);
Ислом ва кумаки мардум;
мушкилоти ҷинсии ҷавонон;
Баъзе нуктаҳои муҳим дар бораи дидани ҳилол;
тарзи зан дар оилаи маъмулӣ;
Оятхои Вилоят дар Куръон;
Ислом дар як нигоҳ;
Саду панчох дарси хаёт;
Намунае аз гуфтаҳои Ҳазрати Алӣ (р);
Панчох дарси принципхои идеявй барои чавонон;
ҳамла ба хонаи ваҳй;
Маркетинги шабакавӣ ё қаллобии пурасрор;
офаринандаи ҷаҳон;
Этика дар Қуръон;

Born

Death

Оятуллоҳ Носир Макорими Шерозӣ

Оятуллоҳ Носир Макорими Шерозӣ

Born:

Оятуллоҳ Носир Макорими Шерозӣ

Author Books