Author

Common title

View

İmam Hüseyin'den (a.s) Parlak Sözler

Doğumu
Hz. Ali ile Hz. Fatıma'nın(a.s) çocuklarının, Hz. Peygamber-i Ekrem'in (s.a.a) torunlarının, cennet gençlerinin iki efendisinin ve Muhammed-i Mustafa'nın (s.a.a) iki ıtırlı gülünün ikincisi olup, Al-i Aba'nın beşincisi olan, şehitler ve hür insanların efendisi Hz. İmam Hüseyin (a.s) Hicret’in dördüncü yılı Şaban ayının üçünde vahiy ve velayet yuvasında dünyaya gelmiştir.[1]
O Hazret’in doğum haberi Hz. Peygamber-i Ekrem'e (s.a.a) ulaşınca, Hazret Hz. Ali (a.s) ile birlikte Hz. Fatıma (a.s) nın yanına gittiler ve "Esma'ya" çocuğunu getirmelerini bildirdiler. Esma onu beyaz bir beze sararak Hz. Resul-ü Ekrem'e (s.a.a) getirdi. Hz. Resul-ü Ekrem (s.a.a) onun sağ kulağına ezan ve sol kulağına ise ikame tilavet buyurdular.[2]
Doğumlarının yedinci kutlu gününde Cebrail (a.s) indiler ve şöyle dediler: "Allah'ın selamı üzerinize olsun, ey Allah'ın Resulü, bu bebeğe Harun'un küçük oğlunun adını yani "Hüseyin" adını koyun. Çünkü Harun Musa'ya nasıl ise Ali de sana öyledir, şu farkla ki sen son peygambersin."[3]
Böylece "Hüseyin" adı Allah tarafından Hz. Fatıma'nın (a.s) ikinci çocuğuna koyulmuş oldu.
Yedinci veladet gününde, Hz. Fatıma-ı Zehra (a.s) yeni bebeği için bir koyun "akike" olarak (kurban etti) kesti, o Hazret’in başını tıraş etti ve bebeğin saçlarının ağırlığınca gümüşü sadaka olarak verdi.[4]
Üçüncü imam Hz. İmam Hüseyin (a.s) şehit edildiklerinde elli yedi yaşında idiler, bu mübarek ömürlerinin altı yılı cedleri Hz. Peygamber-i Ekrem'in (s.a.a) hayatta oldukları zamanda geçmiştir. Otuz yedi yıl babaları Hz. Ali (a.s) ile birlikte bulunmuş, kırk yedi yıl da kardeşi Hz. İmam Hasan (a.s) ile birlikte olmuşlardır. Kardeşi Hz. İmam Hasan’dan sonra ise yaklaşık on yıl hayatta kalmışlardır. Dolayısıyla imametleri yaklaşık on yıl sürmüştür.
İmam Hüseyin'in (a.s) künyeleri "Ebu Abdullah"idi. İmam Hüseyin'in (a.s) altı erkek ve üç kız çocukları vardı. Hz. İmam Zeyn-ül Abidin (a.s) hariç, Hazret’in bütün erkek çocukları Kerbela’da şehit edildiğinden, Hazret’in nesli Hz. İmam Zeyn-ül Abidin (a.s) ile devam etmiştir.
İmam Hüseyin (a.s) ve Hz. Peygamber-i Ekrem (s.a.a)
Hz. Hüseyin bin Ali (a.s) 'nin hicretin dördüncü yılında dünyaya gelişinden Hz. Resulü Ekrem'in (s.a.a) on birinci hicri yılında rihlet etmesine kadar geçen zaman zarfında Hz. Peygamber-i Ekrem'in (s.a.a) İmam Hüseyin'e (a.s) karşı özel bir sevgi ve bağlılıkları vardı. Üçüncü imama gösterilen bu ilgi ve sevgi onun makam ve derecesinin ne kadar yüksek olduğunu vurgulamaktadır.
Selman-ı Farsi şöyle rivayet eder: Hz. Resul-ü Ekrem (s.a.a) imam Hüseyin'i (a.s) dizlerinin üzerine oturttular ve onu öpüp kokladıktan sonra şöyle buyurdular: "Sen büyüksün, büyüklerin oğlu ve büyüklerin babasısın. Sen imamsın, imamın oğlu ve imamların babasısın. Sen Allah'ın delili (burhanı), Allah'ın delili'nin oğlu ve Allah'ın delillerinin babasısın, bunlar dokuz kişidir ve onların sonuncusu Kaimdir (İmam Zaman Hz. Mehdi (a.s).[5]
"Malik'in oğlu Enes" şöyle rivayet eder: "Hz. Peygamber-i Ekrem'e (s.a.a) Ehl-i Beyt’inden hangisini daha çok sevdiğini sorduklarında Hazret: "Hasan (a.s) ve Hüseyin'i (a.s)" [6] buyurdular.
Defalarca Hz. Resul-ü Ekrem (s.a.a) "Hasan (a.s) ve Hüseyin'i (a.s) kucaklar, onları öpüp koklarlardı."[7]
Ebu Hureyre şöyle rivayet eder: "Hz. Resul-ü Ekrem (s.a.a) sevgili torunları Hasan (a.s) ve Hüseyin'i (a.s) omuzlarına almış bize doğru gelmekteydi. Bize ulaştığında şöyle buyurdular:" Bu iki çocuğumu seven beni sevmiştir ve onlara düşmanlık besleyen bana düşmanlık beslemiştir."[8]
Hz. Peygamber-i Ekrem (s.a.a) ile imam Hüseyin (a.s) arasındaki manevi bağı Peygamberimizin şu sözleri açıkça gözler önüne sermektedir: "Hüseyin benden, ben de Hüseyin’denim."[9]

İmam Hüseyin (a.s) ve Babaları Hz. Ali (a.s)
İmam Hüseyin'in (a.s) bereketli ömürlerinin altı yılı Hz. Peygamber-i Ekrem'le (s.a.a) geçmiştir. Hz. Peygamber-i Ekrem'in (s.a.a) vefatlarından sonra otuz yıl babalarıyla birlikte olmuşlardır. Babaları Hz. Ali (a.s) sadece ve sadece insafla hüküm vermiş, tam bir samimiyetle Rabbine kullukta bulunmuş, Allah Teala'dan başka bir şey görmemiş, Allah'tan başka bir şey istememiş ve Allah'tan başkasına da ulaşmamıştır. Hilafetlerinde düşmanları onu bir lahza dahi rahat bırakmamışlar, hakkını gasbetmiş, eziyette bulunmuşlardır ona.
İmam Hüseyin (a.s) bu müddet zarfında babasının izinde yürümüş, onun emrinde olmuştur. Babalarının halife olduğu zamanda Hz. İmam Hüseyin İslami hedefleri koruma yolunda fedakâr bir asker örneği sergilemiş, "Cemel", "Sıffin" ve "Nehrevan" savaşlarına katılmıştır.[10]
Evet, o, babası müminlerin emirinin izinden ayrılmamış, daima Allah'ın dinini desteklemiştir. Hatta bazen başkalarının huzurunda hilafeti gasedenlere karşı çıkmıştır.[11]
İmam Hüseyin ve Ağabeyi Hz. Hasan
Hz. Ali'nin (a.s) şehadetlerinden sonra Allah ve Resulü'nün emriyle imamet, Hz. Ali'nin büyük oğlu Hz. Hasan bin Ali'ye (a.s) intikal etti, ve böylece İmam Hasan'a (a.s) itaat etmek tüm Müslümanlara vacip oldu. İmam Hüseyin (a.s) de, dedesi Hz. Resulullah'a (s.a.a) gelen vahyin terbiyesiyle büyümüş ve Hz. Ali (a.s) gibi bir babayla Hz. Fatıma (a.s) gibi annenin eğitimi altında yetişmiş olduğundan ağabeyiyle aynı fikri paylaşmakta ve onun izinden yürümekte, onunla beraber çalışmaktaydı.
İslâm ve Müslümanların hayrı için İmam Hasan (a.s) Muaviye ile sulh ettiler ve bu durumun getirdiği rahatsızlıkları imam Hüseyin (a.s) ağabeyi ile birlikte göğüsledi. İmam Hüseyin (a.s) bu anlaşmanın İslâm ve Müslümanların yararına olacağını bildiğinden bu duruma asla itiraz etmedi. Hatta bir gün Muaviye İmam Hasan ve İmam Hüseyin'in (a.s) huzurunda onlara hakarette bulunmaya kalkışınca İmam Hüseyin (a.s) onun ağzının payını vermek için yerinden doğrulmuş, ama ağabeyi İmam Hasan'ın müdahalesi üzerine tekrar sabırla yerine oturmuş ve İmam Hasan (a.s) Muaviye'nin cevabını bizzat vererek onu susturmuştu.[12]
İmam Hüseyin (a.s) Muaviye'ye Karşı
İmam Hasan (a.s) (Allah ve meleklerinin selamı ona olsun) Muaviye tarafından şehit edilince, müminlerin emirliği, Müslümanların imameti ve rehberliği İmam Hüseyin'e (a.s) intikal etti.
İmam Hüseyin (a.s) Muaviye'nin İslami iddialarla iktidara oturduğunu, gerçekte ise İslamı, İslamileşmiş toplumu ve Allah Teâlâ’nın kanunlarını ortadan kaldırmaya çalıştığını görmekteydi. O Hazret bu durumdan pek rahatsızdı. Fakat ağabeyleri İmam Hasan (a.s)'ın da duçar oldukları durum gibi onun da ordu toplayıp Muaviye'yi İslami hükumetten alaşağı edecek gücü yoktu.
İmam Hüseyin (a.s) kararını açığa vuracak olur da silah ve asker toplamaya başlayıp Muaviye'yi ortadan kaldırma girişimi duyulursa hiçbir faydalı hareket yapamadan ortadan kaldırılacağını biliyordu. Muaviye hile ve düzenbazlıkla ve beytülmaldan verdiği rüşvetlerle hükümetini ayakta tutmayı ve halkı susturmayı başarmıştı. Onun altınlarıyla beslenen bazı sahabeler uydurma hadislerle Muaviye'nin iktidarını meşru göstermeye çalışmakta, onun muhaliflerini ise kâfir ve müşrik olarak tanıtmaktaydılar. Sahabe olan herkesin mutlaka dürüst ve mümin de olduğunu zanneden saf halk kesimi ise bunları kabullenmekte ve Muaviye'yle adamlarına itaat etmekteydiler.
Muaviye para, zorbalık ve sahtekârlık gibi silahlarla bütün muhaliflerini susturmakta, direnenleri acımasızca katletmekte, öldüremediklerini ise gizlice zehirletmekteydi.
Bu şartlarda İmam Hüseyin de (a.s) bir şeyler yapmaya girişse sonuç alamadan hile ve kurnazlıkla öldürülecek ve bu tür bir ölümden İslâm dini hiç bir fayda göremeyecekti.
Muaviye'nin hayatta olduğu yıllarda Hz. İmam Hüseyin (a.s) de ağabeyi Hz. İmam Hasan (a.s) gibi mazlumca yaşamış ve ciddi bir muhalefete girişmemiştir. Bazen Muaviye'yle adamlarının çirkin hareket ve davranışlarını eleştirmekle yetiniyor, böylece halkı gelecekte vuku bulacak olaylar için ümitlendiriyordu. Muaviye kendi veliahdı olarak seçtiği Yezid için halktan biat toplamaya başladığında Hz. İmam Hüseyin (a.s) şiddetle muhalefette bulunmuş, Yezid'e asla biat etmemiş ve onun veliahtlığını kesinlikle kabullenmemiştir. Bu konuda Muaviye'yi çok sert bir dille eleştirmiş, şiddetle kınayan mektuplar göndermiştir.[13]
Muaviye de İmam Hüseyin'den (a.s) Yezid için biat almakta ısrar etmedi ve bu durum, Muaviyenin ölümüne dek sürdü.
Hz. İmam Hüseyin’in (a.s) Muaviye’nin ölümünden sonraki Aşura günü Kerbela’da şehit oluncaya kadar geçen süreçteki yaşamıyla ilgili ise dergimizin diğer makalelerinde yeterli bilgi mevcut olduğundan bu sürece ayrıca değinmeye gerek görmüyoruz.


________________________________________
[1] -Tabersî, İ'lam'ul Verâ, s: 213.
[2] - Şeyh Tusi, Emali, c:1 s: 377.
[3] - Şeyh Saduk, Meani'ul Ahbar, s:57.
[4] - Kuleyni, Kâfi, 6/33.
[5] - Maktel-i Harezmî 1/146.
[6] - Sünen-i Tirmizi 5/323.
[7] - Zehair'ul Ukbâ s:122.
[8] - İsabe, İbni Esîr 11/330.
[9] - Sünen-i Tirmizi 5/324.
[10] - İsâbe, 1/333.
[11] - İbni Cevzi, Tezkire't-il Havas, s:34.
[12] - Şeyh Müfid, İrşad, s:173.
[13] - Rical-ı Keşâ, s: 94.

İmam Hüseyin’in Hayatına Kısa Bir Bakış

Mısır Müftüsü Vahabilere sert çıktı:
İmam Hüseyin’in Makamına El Uzatanların Ellerini Keseriz
Mısır Müftüsü Doktor Ali Cuma, tekfirci selefi vahabi grupların mukaddes mekanların yıkılması yönündeki açıklamalarına şiddetli tepki göstererek İmam Hüseyin’in (a.s) Makamına el uzatma cüretini gösteren elleri keseriz.
Allah, sizin dillerinizi, ellerinizi ve ayaklarınızı kessin; acaba efendi ve seyidimiz olan imam Hüseyin aleyhi selam put mudur ki ona bu şekilde hitap ediyorsunuz?! dedi.
Ehlibeyt Haber Ajansı ABNA- Ehlibeyt’in (a.s) mukaddes türbelerinin yıkılmasına davet edenleri “körelmiş kalpler” olarak niteleyen Mısır Müftüsü Ali Cuma,
“İslam’ı kötü bir şekilde anlamış olan bu kişiler, İslam’ın çehresinin karalanmasına sebep olmaktadırlar” dedi.
Peygamber efendimizin “Peygamber ve Salihlerin kabirlerini mescid karar kıldılar” hadisine değinen Mısır Müftüsü konuşmasını şöyle sürdürdü: Bazı kavimler kendi peygamberlerinin kabirlerinden put yaparak onlara secde ettiler,
ancak Allah Resulünden nakledilen rivayet esasına göre Allah Resulü (s.a.a) Allah Teala’dan kendi kabrini put haneye çevirmemeleri ve ona ibadet etmemeleri için istekte bulundu. Kesinlikle Allah Teala peygamberin isteğini kabul etmiş ve İslam ümmetini bu işten uzak tutmuştur.
Bazıları halkı İmam Hüseyin’in (a.s) makamını yıkmaya çağırmakta. Ben onlara şöyle cevap veriyorum: Allah, sizin dillerinizi, ellerinizi ve ayaklarınızı kessin; acaba efendi ve seyidimiz olan imam Hüseyin aleyhi selam put mudur ki ona bu şekilde hitap ediyorsunuz?!
Hatırlanacağı üzere daha önce de Mısır Müftüsü Ali Cuma, El Ezher üniversitesi camisinden imam Hüseyin’in re’sül makamına karşı cürette bulunan vahabileri kesin bir dille uyararak şunları söylemişti:
“Ben, El Ezher Üniversitesi Camisinden bu kişilere şunları diyorum: ‘Kes sesini ey aşağılık, ey utanmaz habis! Allah senin el ve ayaklarını koparsın ve bizi senin gibilerinin elinden kurtarsın.
Mısır’da Ehlibeyt’e (a.s) ait olan tüm mekanlar Mısırlıların teberrük ve mukaddes yerleridir. Allah, Mısır’da bulunan Ehlibeyt’e ait olan mekanlara karşı cesarette bulunmak isteyenlere karşı pusudadır.”
Mısır Müftüsü Doktor Ali Cuma ve bazı Mısırlı mutedil ve ılımlı kişilere karşı son zamanlarda vahabi, selefi ve radikal Sünni gruplara ait televizyon kanallarından ve internet sitelerinden şiddetli bir şekilde saldırılarda bulunulmakta.

Mısır Müftüsü Vahabilere sert çıktı

İMAM HÜSEYİN'DEN (A.S) KIRK HADİS

İMAM HÜSEYİN (A.S) HAKKINDA SORULAR

İmam Hüseyin (a.s) Hz. Ali (a.s) ve Peygamber-i Ekrem’in kızı Hz. Fatıma’nın (a.s) ikinci oğludur. Hicretin dördüncü yılında dünyaya geldi. Büyük kardeşi İmam Hasan Mücteba (a.s) şehit olduktan sonra Allah’ın emri ve kardeşinin vasiyeti üzerine imamet makamına ulaştı.
İmam Hüseyin (a.s) on yıl imamet etti. Yaklaşık altı ay dışında bu müddetin tümü Muaviye’nin hilafeti zamanında en zor koşullar, acı durumlar ve en ağır baskılar altında geçti. Çünkü birinci olarak dini hükümler toplumda değerini kaybetmiş, hükümetin istekleri, Allah ve Resulünün düsturlarının yerini almıştı.
Büyük Filozofu ve Kuran Müfessiri Allame Tebatebaî'nin Kalemiyle:
İmam Hüseyin'in Aşk ve Fedakârlık Dolu Hayatı
İmam Hüseyin (a.s) Hz. Ali (a.s) ve Peygamber-i Ekrem’in kızı Hz. Fatıma’nın (a.s) ikinci oğludur. Hicretin dördüncü yılında dünyaya geldi. Büyük kardeşi İmam Hasan Mücteba (a.s) şehit olduktan sonra Allah’ın emri ve kardeşinin vasiyeti üzerine imamet makamına ulaştı.
İmam Hüseyin (a.s) on yıl imamet etti. Yaklaşık altı ay dışında bu müddetin tümü Muaviye’nin hilafeti zamanında en zor koşullar, acı durumlar ve en ağır baskılar altında geçti. Çünkü birinci olarak dini hükümler toplumda değerini kaybetmiş, hükümetin istekleri, Allah ve Resulünün düsturlarının yerini almıştı. İkinci olarak da Muaviye ve dostları mümkün olan bütün yollara başvurarak Ehl-i Beyt’i ve taraftarlarını ezip Ali’nin (a.s) ismini yok etmek istiyorlardı. Ayrıca Muaviye, oğlu Yezid’in hilafet temellerini atıp pekiştiriyordu. Halkın bir kısmı, hiçbir dini esas ve kurala kayıtlı olmadığından Yezid’in hilafetine razı değillerdi. Muaviye’de muhalefetlerin çoğalmasını önlemek için daha fazla baskıya başvuruyordu.
İmam Hüseyin (a.s) isteyerek veya istemeyerek bu karanlık günleri arkada bırakıyor ve Muaviye tarafından yapılan her çeşit ruhsal işkence ve baskılara katlanıyordu. Hicretin altmışıncı yılında Muaviye öldü ve oğlu Yezid babasının yerine oturdu. Biat meclisinin kurulması, Araplar içerisinde saltanat, emirlik ve sair önemli konularda bir gelenekti. Toplum, özellikle da halk içinde tanınmış kişiler bu konularda sultana yahut Emire biat eli veriyorlardı. Biatin ardından itaatsizlik etmek bir kavim için büyük ar ve zillet sayılırdı. Aynı zamanda imzaladığı şeye boyun eğmekten kaçmak, kesin suç olarak bilinirdi. Hz. Peygamberin siretinde de baskı olmaksızın yapılan anlaşma ve ahit muteber sayılmıştır.
Muaviye hayattayken tanınmış şahsiyetlerden Yezid’e biat almıştı. Fakat İmam Hüseyin’e (a.s) dokunmayıp, biat teklifinde bulunmamıştı. Özellikle oğlu Yezid’e şöyle vasiyet etti: “Hüseyin bin Ali biat etmezse fazla ısrar etme ve öylece kalsın.” Çünkü Muaviye meselenin önünü arkasını ölçebilmekteydi.
Ancak Yezid, gururu ve pervasızlığı sonucu, babası ölünce onun vasiyetini unutup, Medine valisine, “Hüseyin’den benim hilafetim için biat iste, etmezse başını Şam’a gönder” diye emir verdi. Medine valisi Yezid’in isteğini İmam Hüseyin’e (a.s) duyurunca İmam ondan bu konuda düşünmesi için zaman aldı ve geceleyin ailesini de alarak Mekke’ye hareket etti. İmam İslam’da resmen emniyetli ve güvenceli yer olarak ilan edilen Allah’ın Haremi (Mekke’ye) sığındı.
Bu olay hicretin 60. yılında Recep ayının sonları ve Şaban ayının başlarında vuku buldu. İmam Hüseyin (a.s) yaklaşık dört ay Mekke’ye sığınarak yaşadı. Bu haber yavaş yavaş İslam ülkelerine yayıldı. Bir taraftan, Muaviye devrindeki haksızlıklara razı olmayıp, Yezid’in hilafetine karşı çıkanlar İmam Hüseyin’in (a.s) yanına gelip yardım edeceklerine dair söz veriyorlardı, bir taraftan da Irak’tan, özellikle Kûfe halkı aralıksız olarak mektup gönderip İmam Hüseyin’in (a.s) Irak’a gelip Müslümanlara önderlik ederek zulüm ve adaletsizliği yok etmesini ısrarla istiyorlardı. Elbette bu durum Yezid için çok tehlikeli idi.
İmam Hüseyin (a.s), hac mevsimine kadar Mekke’de ikamet etti. Müslümanlar İslam ülkelerinden grup grup hac amellerini yapmak için Mekke’ye akın ettiler. Bu arada İmam, Yezid’in kendisini öldürmek için hacı kılığında gizli bir grubu gönderdiği haberini aldı. Bunlar amel sırasında ihram elbiseleri altına gizledikleri silahlarla İmam Hüseyin’i şehit edeceklerdi.
İmam Hüseyin (a.s) hac amellerini yarıda keserek (rivayete göre umre haccına geçiş yapıp tavaf, sa’y amellerini yerine getirdikten sonra ihramdan çıkmışlardır), bir toplantıda kısa bir konuşma yapıp Irak’a hareket edeceğini bildirdi. Bu konuşmada şehit olacağını da bildirdi. Müslümanlardan onun yardımına koşmalarını ve bu hedef yolunda kanlarını vermelerini istedi. Ertesi gün de ailesi ve dostlarını alarak Irak’a yöneldi.
İmam Hüseyin (a.s) biat etmemeye kesin kararlıydı. Bu yolda şehit olacağını da iyi biliyordu. Yaygın fesat ortamı, fikirsel çöküş ve genel olarak toplumun tümü özel olarak da Iraklıların iradesizliği ile gücünü pekiştirmiş olan Ümeyye Oğullarının büyük ve korkunç savaş gücünün kendisini yaşatmayacağını biliyordu.
Tanınmış kişilerden bir grup, İmamın yanına gelip bu hareket ve kıyamın tehlikesini hatırlattılar. Fakat İmam cevaplarında şöyle buyurdu: ‘‘Ben biat etmeyeceğim. Zulüm ve fesat hükümetine boyun eğmeyeceğim. Nereye gitsem, nerede olsam beni öldüreceklerini biliyorum. Mekke’den ayrılmamın nedeni ise, kanımın dökülmesiyle Kâbe’nin hürmetinin zedelenmesini önlemektir.’’
İmam Hüseyin (a.s), Kûfe yoluna koyuldu. Daha Kûfe’ye bir kaç günlük yol varken, Kûfe’ye gönderdiği elçisinin ve tanınmış sadık dostlarından birinin, Yezid’in valisi tarafından şehit edilip yine onun emriyle ayaklarına ip bağlanarak, Kûfe sokaklarında gezdirildiğini duydu. Kûfe ve yöresinin sıkıca gözaltına alındığını ve İmam’la savaşacak teçhizatlı bir ordunun hazırlandığını duyunca, ölümden başka bir yol kalmadığını anladı. İşte burada şehit olmak için kesin karar aldığını açıkça belirtti ve Kûfe’ ye doğru yol almaya devam etti.
Kûfe’nin yaklaşık olarak yetmiş kilometre yakınlarında Kerbela ismindeki bir çölde Yezid’in ordusu onları ablukaya aldı. Sekiz gün burada kaldılar. Bu sırada günden güne abluka çemberi daralıyor ve sürekli düşmanın sayısı çoğalıyordu. Bilahare İmam (a.s), ailesi ve çok az sayıdaki ashabıyla birlikte, otuz bin kişiden oluşan ordunun muhasarasında kaldı.
Bu birkaç gün içinde İmam Hüseyin (a.s), ordusunun yerlerini ayarlayıp dostlarını tasfiye etmeye karar aldı. Kısa bir konuşmada ashabına seslenerek şöyle buyurdu: “Bizim ölüm ve şahadetten başka bir yolumuz yoktur. Ben biatimi sizden kaldırdım. Gitmek isteyen, gecenin karanlığından faydalanıp kendisini bu tehlikeli meydandan kurtarsın. Çünkü onlar bir tek beni öldürmek istiyorlar.”
Daha sonra ışıkların söndürülmesini emretti. Maddi maksatlar için İmam Hüseyin (a.s)’a koşulanlar ayrılıp dağıldılar. Sadece hak âşıklarından çok azı (40 kişiye yakın) yaren ve Beni Haşim’den olan akrabaları kaldılar.
İmam Hüseyin (a.s), yine kalanları toplayıp konuştu ve şöyle buyurdu: “ Sizden her kim isterse gecenin karanlığından faydalansın ve kendisini tehlikeden kurtarsın. Onlar bir tek beni istiyorlar.’’ Fakat bu defa İmam’ ın vefalı dostları bir bir kalkıp, biz hiçbir zaman senin önder olduğun hak yolundan dönmeyeceğiz, elimiz kılıç tutana, damarımızda kan akana dek savaşıp senin hürmetini koruyacağız, senin temiz eteğinden kopmayacağız, diye çeşitli beyanlarda bulundular.
Muharrem ayının dokuzuncu gününün sonlarında son teklif (biat veya savaş) düşman tarafından İmam’a ulaştı. İmam (a.s.), o geceyi ibadet için mühlet alıp yarınki savaşa hazırlandı.
Hicretin 61. Yılı Muharrem ayının 10. günü İmam, bir avuç dostlarıyla (toplamı doksan kişiden azdı. Kırk kişi önceden yanında olanlar, otuzdan biraz fazlası savaş günü ve gecesi düşman ordusundan dönenler ve diğerleri de İmam’ın Haşimî akrabaları; örneğin oğulları, kardeşleri, kardeşinin ve kız kardeşinin oğulları ve amcaoğullarıydı) sayısız düşman ordusu karşısında saf oluşturdular ve savaş başladı.
O gün sabahtan akşama kadar savaştılar. İmam Hüseyin, Haşimî gençleri ve sair dostları son nefere kadar şehit oldular. (Şehitlerin içinde İmam Hasan’ın (a.s) iki küçük oğlu, İmam Hüseyin’in bir küçük oğlu ve daha kundakta olan bir yavrusunu da saymalıyız.)
Savaş bittikten sonra düşman ordusu, İmam’ın (a.s) haremini yağmaladılar ve çadırları ateşe vererek şehitlerin başını kesip elbiselerini çıkardılar. Cesetleri defnetmeden, sığınaksız kızlardan ve kadınlardan oluşan Ehl-i Beyt esirlerini şehitlerin başlarıyla birlikte Kûfe’ye doğru yola koydular. (Esirlerin içinde erkek olarak İmam Hüseyin (a.s)’ın yirmi iki yaşındaki oğlu İmam Zeynel Abidin (a.s) ağır hasta olarak, bir de onun oğlu İmam Muhammed bin Ali ve İmam Hasan’ın (a.s) oğlu Hasan-ül Müsenna bulunuyorlardı. Hasan-ül Müsenna savaşta ağır yaralı olarak şehitlerin içinde kalmıştı fakat son anlarda yaşıyor olarak bulundu. Düşman komutanlarının birinin arabuluculuğuyla başı kesilmedi ve esirlerle birlikte Kûfe’ye götürüldü). Kûfe ‘den de Dimeşk ‘e, Yezid‘in yanına götürüldüler.
Kerbela vakası, kadınların esir alınıp şehirlerde gezdirilmesi ve (esirler içinde bulunan) Hz. Ali’nin (a.s) kızı Hz. Zeynep ve İmam Zeynel Abidin’in Kûfe ve Şam’daki toplantı yerlerinde konuşmaları ile birlikte, Ümeyye oğullarını rezil etti ve Muaviye’nin yıllarca yaptığı propagandayı etkisiz bıraktı. Hatta Yezid, Kerbela’da memurları eliyle yapılan bu işlerden kendisini temizlemeye çalıştı. Kerbela vakıası, etkisi geç olmasına rağmen, Ümeyye oğullarını saltanattan düşürmekle birlikte, Ehlibeyt sevgisinin kökleşmesinde büyük bir etkendi. Kerbela olayının kısa vadeli etkisi ise çeşitli kıyamlar ve bunun yanı sıra da on iki yıl süren kanlı savaşlardır. Öyle ki, İmam Hüseyin’ in (a.s) katillerinden hiçbiri intikamdan kaçıp kurtulamadı.
Tarihin İmam Hüseyin (a.s) ve Yezid’le ilgili bölümünü okuyup o zamanın hâkim sistemini araştıranlar bilirler ki, İmam’ın tek seçeneği şehit olmaktı. İslâm dininin apaçık ezilmesine neden olan biat, hiçbir koşulda İmam Hüseyin için mümkün değildi.
Çünkü Yezid, İslâm dinine ve kanunlarına saygı göstermemekle yetinmeyip, İslâm’ı açıktan açığa ezmeye çalışan bir hâkimdi.
Hâlbuki ondan öncekiler, dine, din adına muhalefet ediyorlar ve zahirde dine saygı gösteriyorlardı. Hatta halkın inandığı Peygamber (s.a.a.) ve sair dini şahsiyetlere yardım edip, onların yanında bulunmuş olmakla övünüyorlardı.
Bunları göz önüne aldığımızda, bazı tarihçilerin İmam Hasan ve İmam Hüseyin hakkında ortaya sürdüğü görüşlerin yanlışlığı ortaya çıkıyor. Deniliyor ki: İmam Hasan ve İmam Hüseyin iki değişik tabiata sahiptiler; İmam Hasan sulhsever idi. Kırk bin askeri olmasına rağmen barışı kabul etti. Fakat İmam Hüseyin savaşçı bir ruha sahipti ve savaşı tercih etti. Kırk kişi adamı olmasına rağmen Yezid‘le savaşa kalkıştı.
Bu söz yanlıştır, çünkü görüyoruz ki Yezid’e biat etmeyi kabul etmeyen İmam Hüseyin (a.s), on yıl boyunca kardeşi gibi Muaviye’ nin hükümeti döneminde yaşadı, ama hiçbir zaman muhalefet göstermedi. Gerçekten de İmam Hasan ve İmam Hüseyin (Allah’ın selamı üzerlerine olsun) Muaviye ile savaşsalar da öldürüleceklerdi ve onların ölümünün İslâm’a hiçbir (ciddi) faydası olmayacaktı. Çünkü kıyam, kendisini doğru yolda gösteren, sahabelik vasfına sahip, vahiy yazarı ve müminlerin dayısı olarak tanınan, her türlü kurnazlığa başvuran Muaviye’nin siyaseti karşısında etkili olmayacaktı. Kaldı ki elindeki imkânları kullanıp, onları kendi dostları vasıtasıyla öldürterek sonra yas tutmaya başlayabilir ve kanlarını almaya kalkabilirdi. Nitekim üçüncü halifeye de aynen böyle yapmıştı. B. AKYOL

İmam Hüseyin'in Aşk ve Fedakârlık Dolu Hayatı

Hamd, her şeyi yaratan ve ona yol gösteren Allah'a mahsustur. Salât ve selâm Allah'ın kulları için rehber olarak seçtiği önderler, özellikle peygamberlerin sonuncusu, elçilerin ve Allah'ın dostlarının efendisi Ebu'l-Kasım Muhammed Mustafa (s.a.a) ile onun mübarek ve tertemiz Ehl-i Beyt'i'nin üzerine olsun.

Yüce Allah insanı yarattı ve onu akıl ve irade unsurları ile donattı. İnsan aklı ile gerçeği görüp ortaya çıkarır ve onu batıldan ayırt eder. İrade ile de yararına gördüğü, amaçlarını ve hedeflerini gerçekleştireceğini düşündüğü şeyi seçer.

Editor

Number of volumes

Publish location

Publisher

İmam Hüseyin (a.s)

Şüphesiz kültürel savaşta olduğumuz asrımızda etkili tebliğ metotlarından yararlanarak kendi ideallerini yayabilen her mektep bu alanda öncül olup dünya insanlarının düşüncesinde etki bırakacaktır.

İran’da İslam inkılabının zafere ulaşmasından sonra dünyanın gözü bir kez daha İslam dini, Şia kültürü ve Ehl-i Beyt (a.s) mektebine dikilmiştir. Düşmanlar bu fikrî ve manevî gücü ortadan kaldırabilmek, dostlar ve taraftarlar ise inkılabî ve kültürel örneklerden ilham alıp onları izleyebilmek için bu asil ve tarih yaratan kültürün merkezine göz dikmişlerdir.

İmam Hüseyin

İmam Hüseyin'in Aşk ve Fedakârlık Dolu Hayatı
Şarkın Büyük Filozofu ve Kuran Müfessiri Allame Tabatabaî'nin Kalemiyle

İmam Hüseyin (a.s) Hz. Ali (a.s) ve Peygamber-i Ekrem’in kızı Hz. Fatıma (a.s)’nın ikinci oğludur. Hicretin dördüncü yılında dünyaya geldi. Büyük kardeşi İmam Hasan Mücteba (a.s) şehit olduktan sonra Allah’ın emri ve kardeşinin vasiyeti üzerine imamet makamına ulaştı.

İmam Hüseyin (a.s) on yıl imamet etti. Yaklaşık altı ay dışında bu müddetin tümü Muaviye’nin hilafeti zamanında en zor koşullar, acı durumlar ve en ağır baskılar altında geçti. Çünkü birinci olarak dini yasalar toplumda değerini kaybetmiş, hükümetin istekleri, Allah ve Resulünün isteklerinin yerini almıştı. İkinci olarak da Muaviye ve dostları bütün mümkün yollara başvurarak Ehl-i Beyt’i ve taraftarlarını ezip Ali(a.s)’nin ismini yok etmek istiyorlardı. Ayrıca Muaviye oğlu Yezid’in hilafet temellerini atıp pekiştiriyordu. Halkın bir kısmı, hiçbir usule kayıtlı olmadığından Yezid’in hilafetine razı değillerdi. Muaviye de muhalefetlerin çoğalmasını önlemek için daha fazla baskılara başvuruyordu.

İmam Hüseyin (a.s) isteyerek istemeyerek bu karanlık günleri arkada bırakıyor ve Muaviye tarafından yapılan her çeşit ruhsal işkence ve baskılara katlanıyordu. Hicretin altmışıncı yılında Muaviye öldü ve oğlu Yezid babasının yerine oturdu. Biat meclisinin kurulması, Arapların içerisinde saltanat, imaret ve sair önemli konularda bir gelenekti. Toplum, özellikle tanınmış kişiler bu konularda sultana yahut emire biat eli veriyorlardı. Biatin ardından itaatsizlik etmek o kavme ar ve zillet sayılırdı. Aynı zamanda imzaladığı şeye boyun eğmekten kaçmak, kesin suç olarak bilinirdi. Hz. Peygamberin siretinde de baskı olmaksızın yapılan anlaşma ve ahit muteber sayılmıştır.

Muaviye hayattayken tanınmış kişilerden Yezid’e biat almıştı. Fakat İmam Hüseyin (a.s)’a dokunmayıp, biat teklifinde bulunmamıştı. Özellikle oğlu Yezid’e şöyle vasiyet etti: “Hüseyin Bin Ali biat etmezse fazla ısrar etme ve öylece kalsın.” Çünkü Muaviye meselenin önünü arkasını ölçebiliyordu.

Interpreter

Persian Title

Publication year

Publish number

Qr Code

Sect

Scholar

ISBN

Source

Translated

is suggested

Muharrem Ayı Özel

BİRİNCİ BÖLÜM
İmam Hüseyin (a) hicri dördüncü yılında Şaban ayının beşinci gününün akşamı, bir görüşe göre de üçüncü gününde dünyaya gelmiştir. Bazıları da, hicri üçüncü yılında Rebi'ul Evvel ayının sonlarında dünyaya geldiğini söylemişlerdir. İmam'ın (a) doğumu hakkında daha farklı rivayetler de mevcuttur. İmam (a) dünyaya geldiğinde, Cebrail bin melek ile birlikte Resulullah'ın (s) huzuruna varıp tebrikte bulundu. Fatimetü'z-Zehra (aleyha selam) çocuğunu alıp Resulullah'a (s) götürdü. Peygamber onu görünce sevindi ve Hüseyin adını verdi ona. İbn-i Abbas "Tabakat" kitabında Abdullah b. Bekr b. Habib-i Sahmi'den ve o da Hatem b. San'a'dan şöyle rivayet eder: Abbas b. Abdül Muttalib'in zevcesi Ümm'ül Fazl şöyle dedi: "Hüseyin (a) dünyaya gelmeden evvel, bir gece rüyamda, Peygamberin bedeninden bir parçanın ayrıldığını ve benim kucağıma bırakıldığını gördüm. Rüyamı Resulullah'a (s) anlatıp tabir etmesini istedim. Buyurdu ki; Eğer rüyan sadık rüyalardan ise,
kızım çok yakında bir erkek çocuğuna sahip olacak ve ben de emzirmen için onu sana vereceğim." Bir süre geçti ve Hz. Fatıma (a) bir erkek çocuğu dünyaya
getirdi ve emzirmem iç onu bana verdiler. Bir gün onu Resulullah'a (s) götürdüm. O hazret, Hüseyin'i (a) alıp dizi üzerine oturttu ve öpmeye başladı. Bu arada Hüseyin (s) altını ıslattı ve bir damlası da Peygamberin elbisesine düştü. Hızla ve şiddetle onu Peygamberin kucağından öyle uzaklaştırdım ki ağlamaya başladı. Resulullah (s) öfkeli bir ses tonuyla: "Ağır ol Ümm'ül Fazl! Benim elbisem yıkanır; ama sen çocuğuma eziyet ettin" buyurdu. Ben Hüseyin'i (a) kendi haline bırakıp su getirmek için odadan çıktım. Döndüğümde Resulullah'ın (s) ağladığını gördüm. "Ey Allah'ın Resulü (s), neden ağlıyorsunuz!" dedim. Peygamber: "Az önce Cebrail gelip ümmetimin bu çocuğu öldüreceği haberini verdi!" buyurdular. Muhaddisler şöyle rivayet etmişler: Hüseyin (a) bir yaşını doldurduktan sonra muhtelif suretlerde ve yüzleri kırmızı renginde on iki melek Resulullah'ın (s) huzuruna varıp kanatlarını açarak şöyle dediler: "Ya Muhammed,

Kerbala Şehitlerinin Ardından

TAKDİM
"Ben sizi Allah'm Kitabına ve Resulü'nün sünnetine çağırıyorum. Gerçekten sünnet öldürülmüş ve bid'at diriltilmiştir."
İmam Hüseyin (a.s)
Kerbela vak'ası üzerinden her ne kadar 15 asıra yakın bir süre geçmişse de, yeni meydana gelmiş bir olay gibi, mü'minlerin hatta insanlık aleminin kalbinde halen etkiler yaratmaktadır. Bunun sırrını, şehitler serveri Hz. Hüseyin'in (a.s) kıyamının taşıdığı evrensel ve ender ozelliklerinde, asırlar boyunca eskimeyen bir ilahî mesaj ve keskin hüccet oluşunda aramak gerekir.
Eğer Peygamber'in (s.a.a) gözünün nuru, Fatima'-nm (s.a) kalbinin meyvesi ve cennet gençlerinin efendisi, hak ve masum imam olan Hz. Hüseyin'in (a.s) şanlı kıyamı olmasaydı, Resulullah'ın (s.a.a) gece gündüz demeden sarfetmiş olduğu çabaları sonucu yeşeren hakikî Tevhid ağacı, Islam adına hüküm süren bir facirin, yani Yezid ibn-i Muaviye'nin eliyle kökten kurutulacaktı.
O dönemin şartları altında, Resulullah'ın (s.a.a) gerçek halifesi ve hak imam olan Hz. Hüseyin'in (a.s), Yezid gibi zalim ve fâcir birisine bi'at etmesi ve onu Resul-i Ekrem'in (s.a.a) itaati farz olan halifesi olarak kabul etmesi, hiç şüphesiz Ehl-i Beyt'in konumunun sarsılmasına, hak ve hakikatin temellerinin yıkılmasına ve Islam'in tamamen çökmesine sebep olacakti.
Ama ilahî iradenin mazhari olan Hz. Hüseyin (a.s), kendisini ve evlatlarim bu yolda feda ederek ümmetin gaflet uykusundan uyanmasma ve nifak hizbinin ger-çek çehresinin tanınmasına sebep oldu.
Evet, islam'in ve müslümanların ebedî maslahatını gözeten Imam Hüseyin (a.s), bi'attan kaçınmakla kıyamını başlatmaya karar vererek izzetle öldürül-meyi, zilletle yaşamaya tercih etti.

Kerbala Şehitlerine Ağlamak

GİRİŞ
Bismillahirrahmanirrahim
Ezeli ve ebedi olan, öldüren, dirilten, bilgilendiren, yaşatan, varlıklara kendilerinden daha yakm olan, göklerde, yerde ve bu ikisi arasında bulunan, yani mâsiva denen her varhk tarafından tespih edilerek ö-vülen Allah'a sonsuz şükürler olsun. O'nun sonsuz rahmet ve bereketi de âlemlerin en şereflisi olan Hz. Muhammed (s.a.a) ve tertemiz Ehl-i Beyti'ne olsun.
Yiice Allah'm sayısız nimetleri karşısında, şükret-mek gayesiyle sonsuza kadar çaba harcasak dahi, en ufak bir nimetinin bile şükrünü ada etmekten aciz kal-dığımızı, itiraf etmekten başka bir çaremiz olmadığını görürüz.
Allah'ı anmanın ve şükrünü yerine getirmenin yol-larmdan birisi de, Rabbimizin överek muhlis kıldığı kullarını, 0 yüce varlığın aynası konumunda olan bu tecelligahlan tanimak ve tamtmaktir.
Bir takım insanlar vardır ki, dünyaya gelmeleri, yaşamaları ve ölümleri hiçbir şeyi değiştirmez; yaşa-yıp yaşamamaları arasında bir fark yoktur. Bir takım insanlar da vardır ki, tarihi, insanları ve hatta kendi döneminden sonraki toplulukları bile, bir güneş gibi aydınlatırlar. Bu örnek kişilerden biri de, Hz. Ebu'1-Fazl'il-Abbas (a.s)'dır. Bu yüzden Allah yolunda za-manın Jmamı Hz. Hüseyin (a.s) için her şeyini feda ederek o güneşi bir ay gibi takip eden, eşi az bulunan, bütün muhtaçlara hacetler kapısı olan, Hz. Ebu'l-Faz-I'il-Abbas (a.s)'ın faziletlerini içeren bu eseri yazmayı kendimize ilahi bir lütuf
7
bildik.

Ebul Fazl Abbas'ın Hayatı ve Faziletleri

BİSMİLLAHİRRAHMANIRRAHİM

SU
Kerbela olayında, su ve susuzluk, vazgeçilmez tema-lardır. Eba Ebdillah’ın kafilesi Fırat kenarında konaklamış-tı ancak İbni Sad’ın ordusu, Fırat’ı kuşatarak imam Hüse-yin (a.s)’ın, Ehl-i beyt’inin ve dostlarının suya ulaşmasına engel olmuştu. Böylece Hüseyin (a.s)’ı teslim olmaya mecbur kılacak ve peygamber ailesinden intikam almış olacaklardı. Tarihçilerin naklettiklerine göre, Aşuradan üç gün önce Fırat’ın kuşatılmasıyla imam (a.s)’ın çadırların-da su sıkıntısı başlamıştı. Ehl-i beyt’in küçük çocukları, Fırat nehrini gördükçe susuzluğa karşı tahammüllerini yitiriyorlardı. Kadınlara, çocuklara ve savaşa katılmayan-lara suyu yasaklamak hiçbir din ve mezhepte yasal değil-dir ve insanlık dışı bir olaydır. Özellikle de İslam dininde…

Aşura Kültürü

Hz;İmam Hüseyin (a.s)

Kitaplar

Makaleler

İnsanlar

Yayıncılar

Organizasyonlar

Media

Title

Topic

Books

Articles

Owner

Manager

Chief Editor

Address

International Standard Serial Number

Magazines

Type

Characters

Founded Year

Publishers

Organizations

Image categories

Video categories

Voice categories

Multimedia

İslam kaynakları internet sitesi, İslam kaynaklarının toplanması, düzenlenmesi ve yayınlanmasını sağlayan genel bir sitedir. Bu kaynaklar, İslam’ın ilk günlerinden itibaren mesaj getiren (Hz. Peygamber (s.a.a)) ve ondan sonra bu dinin büyükleri, araştırmacıları, İslami ilimler havzası alimleri ve düşünürleri tarafından sunulmaktadır.