Ислом охирин дини тавҳид ва Иброҳим аст. Паёмбари ин дин ҳазрати Муҳаммад (с) аст, ки Қуръонро ба воситаи ваҳй аз ҷониби Худованд ба инсоният овардааст. Даъват ба Ислом дар соли 610 милодӣ дар Макка, воқеъ дар нимҷазираи Арабистон оғоз шудааст. Рушди рӯзафзуни ислом пас аз ҳиҷрати Паёмбари Ислом ба шаҳри Мадина оғоз ёфт. Ба эътиқоди мусалмонон, ҳазрати Муҳаммад (с) охирин паёмбари илоҳӣ ва Ислом охирин дин аст.
Қуръон ва суннати Паёмбари Ислом (с) ва имомҳо сарчашмаи аслии шинохти эътиқод ва равишҳои динии ислом мебошанд. Ба эътиқоди мусалмонон, дар Қуръон ҳеҷ дурӯғ ва иштибоҳ вуҷуд надорад ва аз замони нозил шуданаш бетағйир боқӣ мондааст. Суннат инчунин гуфтор ва рафтори паёмбар ва имомонро дар бар мегирад, ки дар шакли хаттӣ аз насл ба насл интиқол ёфтаанд.
Муҳимтарин рукнҳои динии ислом тавҳид, нубуввати Паёмбари Ислом (с) [изоҳи 1] ва қиёмат мебошанд. Фармонҳои амалии ислом ба се гурӯҳ тақсим мешаванд: ибодат, ахлоқ ва аҳкоми шаҳрвандӣ ва иҷтимоӣ. Муҳимтарин ибодатҳо дар ислом намоз, рӯза, хумс, закот, ҳаҷ ва ҷиҳод мебошанд. Бахши умдаи маъхазхои исломй ба муоризи ахлоки неку бад ва роххои амалии расидан ба камолоти ахлокй бахшида шудааст. Тавсияҳо оид ба эҳтироми ҳуқуқи дигарон ва дастур оид ба танзими муносибатҳои иҷтимоӣ ва оилавӣ аз таълимоти ахлоқии ислом мебошанд. Ислом низ барои бисёре аз масъалаҳои рӯзмарра фармудааст; Мавзӯъҳое чун никоҳ, талоқ, хариду фурӯш, иҷора ва ҳукме, ки дар китобҳои фиқҳ таҳти унвони муомилот ҳукми онҳо баён шудааст.
Дар дини ислом ду мазҳаби асосӣ ва асосӣ - шиа ва сунни вуҷуд дорад, ки ҳар яки онҳо ба фирқаҳои зиёде тақсим шудаанд. Муҳимтарин тафовут миёни ин ду дин масъалаи имомат ё вориси Паёмбари Ислом (с) аст; Илова бар ин, дар баъзе масъалањои эътиќод ва њукм низ аз њамдигар тафовут доранд.

Author

Editor

Interpreter

Common title

Number of volumes

Persian Title

Publish location

Publication year

Publish number

Publisher

Qr Code

Sect

Scholar

ISBN

Source

Translated

Translated Fields

Custom Canonical

is suggested

Rate

Indexing

SEO Title

View

Votes

Мабодии Ислом

Ал-Муда дар Қуробӣ; Дар он ҳадисҳои Паёмбар (с) ва ҳамчунин дар бораи фазилатҳои Аҳли Байт (р) оварда шудааст.

Маваддатул Қурбо

<p style="text-align: center;">Қуръон (арабӣ: القرآن) китоби муқаддаси дини ислом аст ва дар эътиқоди мусалмонон каломи Худои ягона бо номи аслии "Аллоҳ" аст, ки аз ҷониби Ҷабраил ба паёмбари Худо (с) нозил шудааст. Ислом, Муҳаммад ибни Абдуллоҳ. Мусулмонон Қуръонро бузургтарин мӯъҷизаи Муҳаммад ва равшантарин далели нубувватии ӯ медонанд. Қуръон сарчашмаи асосии ваҳй дар ислом буда, ба забони арабии классикӣ навишта шудааст. Вожаи Қуръон ба маънои “хондан” ва “хондан” аст ва маъмулан мусалмонон аз он бо унвонҳое чун “Қуръони карим” ва “Қуръони ҷодуӣ” истинод мекунанд. Қуръони карим ба 30 қисм тақсим шуда, аз 114 сура иборат аст. Ва он дар арабӣ аст.</p>

Тарчумаи Куръони Карим

<p dir="ltr">Бахотири аҳмияти нашри  Қуръон дар байни мусалмонон мо ин матни Қуръони Карим бо забони тоҷикиро бо ин ки, мутарҷим ва ношири ин мушахас нест барои Шумо қарор додаем.</p>

Қуръони Карим бо забони тоҷикӣ

Пас аз Қуръони Карим суханони Паёмбари Акрам(с), ки  бо номи  "ҳадис" ё "ривоят" маъруфанд, ҳидоятгар ва роҳнамои мусулмонон мебошанд. Ҳадисҳои Паёмбар(с) дар китобҳои фаровоне гирдоварӣ шудааст. Касоне, ки ин ҳадисҳоро ҷамъоварӣ кардаанд, заҳмату ранҷҳои зиёде кашидаанд, то ин суханони роҳнамо аз байн нараванд ва ба наслҳои оянда бирасанд. Ҳамаи қонунҳо ва аҳкоми Ислом дар Қуръони Карим зикр нашудааст ва хеле аз аҳком дар ҳадису ровоятҳо баён шудааст. Бинобар ин, суханони Паёмбар(с) тафсиркунандаи Қуръон ба шумор меоянд ва агар мо аз он ғофил шавем, дар ҳақиқат хеле аз аҳкоми дини худро аз даст хоҳем дод.
Аз тарафи дигар мо мебинем, ки мардуми мусулмони мо он гуна, ки шоиста аст бо ин суханони нуронӣ ошно нестанд. Аз ин рӯ яке аз вазифаҳои мо ин аст, ки то ҳадди имкон мардумро бо аҳодиси Паёмбари Акрам(с) ошно кунем.
Китоби ҳозир намунае аз ин корҳост ва умедворем, ки Худованд онро аз мо бипазирад ва мавриди писанди шумо низ қарор гирад

Рамазон

Тарҷумаи Қуръон аз Тафсири мухтасари Хатлонӣ  бо шарҳи вожаҳо ва калимаҳо.

Бахотири аҳмияти нашри Қуръон дар байни мусалмонон мо ин матни Қуръони Карим бо забони тоҷикиро бо ин ки, мутарҷим ва ношири ин мушахас нест барои Шумо қарор додаем.

Тарҷумаи Қуръон Аз Тафсири Мухтасари

<p style="text-align: left;">Китоби мазкур шарҳи мухтасари зиндагии Паёмбари Ислом (с) аст, ки дар ибтидои китоб тавсифи мухтасари хислатҳои инсонӣ ва иҷтимоъии мардуми Арабистон пеш аз зуҳури ислом ва баъдан тавсифи он аст. марҳалаи аввали зиндагии Паёмбари Худо (с) то пеш аз рисолат, ки дар он ба таваллуд, кӯдакӣ, навҷавонӣ ва ҷавонӣ, издивоҷи нахустин ва фалсафаи издивоҷҳои чандкаратааш таваҷҷуҳ зоҳир шудааст. Муаллиф ваҳй, шеваи таблиғот ва даъвати оммавии ҳазрати Муҳаммад (с) ва мушкилоте, ки Қурайш дар роҳи падараш рӯбарӯ шуда буд ва баъд аз он ҳодисаҳои марбут ба муҳоҷиратро, ки сарчашмаи таҳаввулот зикр кардааст, таҳқиқ ва муайян кардааст . Пирони бародарии исломї дар Мадина, Љињод дар Ислом ангезаи асосии љангњо ва рисолати љањонии мавзўъњои навбатии ин китоб аст, дар охир муаллиф баъзе љанбањои ирфонии њаёти Паёмбари Худоро баён мекунад Ислом (с), аз кабили Хотамит, Сира, Хадиси Гадир ва вориси он паёмбар ва рохи таърихии хилофат.</p>

<div dir="ltr"></div>

Нигариши кӯтоҳе ба зиндагии  Паёмбари Ислом (с)

Сайид Алӣ Ҳусайнӣ Хоманаӣ (таваллуд 1318) аз пайравони шиъа ва раҳбари дуввуми Ҷумҳурии Исломии Эрон аст. Қабл аз интихоб шуданаш ба ҳайси раҳбар дар соли 1368 ду муддат раисиҷумҳур ва чанд муддат узви Шӯрои исломӣ буд. Имоматии Имом Хумайнӣ дар Теҳрон яке аз мавқеъҳои динии ӯ аст. Қабл аз пирӯзии Инқилоби Исломии Эрон ӯ аз муассиртарин рӯҳониёни Машҳад маҳсуб мешуд.
Дар Машҳад таҳсил мекунад
Сайид Алии Хоманаӣ дар синни чаҳорсолагӣ аз мактаб ва бо омӯхтани Қуръони карим таҳсилро оғоз кардааст. Мактаби ибтидоии худро дар нахустин мактаби исломии Машҳад Дорут-телим Диёнти хатм кардааст. Дар ин рӯзҳо ӯ дар Машҳад бо чанде аз қориёни Қуръон хондан ва ҳифзи Қуръонро омӯхтааст.
Дар баробари хондан дар синфи панчуми мактаби ибтидой ба омузиши семинарияи тайёрй низ шуруъ намуд. Шавқу рағбати ӯ ба омӯзиши семинария ва ташвиқи волидайн ӯро водор сохт, ки пас аз хатми мактаби ибтидоӣ вориди ҷаҳони маориф шуд ва таҳсили улуми динӣ дар мактаби Сулаймонхонро идома диҳад. Вай бо падараш баъзе тайёриро аз cap гузаронд. Баъд ба мактаби Навоб рафта, курси сатњи он љо тамом шуд. Дар баробари ин то соли дуюми мактаби миёна таҳсили мактаби миёнаро идома дод.
Вай аслан аз Оятуллоҳ Сайид Ҷалил Ҳусайни Систонӣ ва тавсифи Ламъаро аз падараш ва Мирзо Аҳмад Модариси Яздӣ омӯхтааст. Ӯ ҳамчунин аз падараш ва Оятуллоҳ Ҳоҷ Шайх Ҳошим Қазвинӣ Расоил, Макасаб ва Кефоёро омӯхтааст. Соли 1334 дар курси фиқҳи хориҷӣ Оятуллоҳ Сайид Муҳаммад Ҳодии Милонӣ таҳсил кардааст.
ноҳияи Наҷаф
Соли 1336 дар як сафари кутоҳ бо аҳли хонаводааш ба Наҷаф Ашрафи Мушарраф рафта, дар маърӯзаҳои устодони ба номи Наҷаф семинария, аз ҷумла абёти Сайид Муҳсин Ҳаким, Сайид Абулқосим Хоӣ, Сайид Маҳмуди Шаҳрудӣ, Мирзо Боқири Занҷонӣ ва Мирзо Ҳасан ширкат кард. Баҷнорудӣ, вале ба далели нохоҳии падараш дар он шаҳр ба Машҳад баргашт ва як соли дигар дар дарсҳои Оятуллоҳ Милонӣ ширкат кард. Сипас, соли 1337 барои идомаи таҳсил ба семинарияи Қум рафт. Дар ҳамон сол ва пеш аз сафараш ба Қум, Оятуллоҳ Муҳаммад Ҳодии Милонӣ ба ӯ иҷозаи нақл кардан дода буд.
Минтақаи Қум
Сайид Алии Хоманаӣ дар Қум аз пиронсолоне чун Оят Ҳоҷ Оғо Ҳусейн Боруҷердӣ, Имом Хумайнӣ, Ҳоҷ Шайх Муртазо Ҳоерӣ Яздӣ, Сайид Муҳаммадмуҳаммади Домад ва Аллома Таботабоӣ таҳсил кардааст. Дар давоми будубоши худ дар Қум бештари вақти худро ба пажӯҳиш, омӯзиш ва таълим сарф мекунад.
Бозгашт ба Машҳад
Оятуллоҳ Хоманаӣ дар соли 1343 ба далели мушкилоти диди падараш аз Қум ба Машҳад баргашт ва ниёз ба кумак ба ӯ кард ва бори дигар дар дарсҳои Оятуллоҳ Милонӣ ширкат кард, ки то соли 1349 идома дошт. Ӯ аз ибтидои будубош дар Машҳад ба омӯзиши дараҷаи баланди фиқҳ ва усулҳо (паёмҳо, мақасаб ва кифоя) ва баргузории нишастҳои тафсирӣ барои мардум машғул буд. Дар ин вохӯриҳо шумораи зиёди ҷавонон, махсусан донишҷӯён ширкат доштанд. Дар ҷаласаҳои тафсири худ аз оятҳои Қуръон муҳимтарин пояҳои фикрии ислом ва афкори исломиро баровард ва баён кард ва пояҳои андешаи мубориза ва сарнагунии ҳукумати Тоғутро амиқтар кард, то ширкаткунандагони тафсири ӯ дарсњо ба хулосаи зарурї ва табиї омаданд, ки бояд дар кишвар њукумате бар пояи ислом ва маърифати динї амалї шавад. Яке аз аҳдофи аслии ӯ дар тафсир ба ҷомеъа интиқоли умдаҳои инқилоби исломӣ буд, ки аз соли 1347 курси тахассусии тафсириро барои донишҷӯёни диншиносӣ низ оғоз кард, ки то соли 1356 то боздошт ва ба Эрон бадарға шуданаш идома дошт. Ҷаласаҳои тафсирӣ дар солҳои раёсати ҷумҳурӣ ва баъд аз он идома доштанд.
Таълими дарсҳои хориҷӣ
Аз соли 1369 ба таълими фиқҳи хориҷӣ шурӯъ карда, аз бобҳои ҷиҳод, қисос, максаби Маҳрама ва намози мусафарӣ дарс додааст.
Характери адабй
Оятуллоҳ Хоманаӣ ба арсаи шеъру адаб ошноӣ дорад ва ҳамеша ба омӯзиши роману достонҳо таваҷҷуҳ дошта, бисёре аз романҳо ва достонҳои муътабари ҷаҳонро омӯхтааст. Ин шавқу рағбат бо омӯзиши роману осори адабии адибони бузурги ҷаҳон ва таъриху фарҳанги миллатҳои Шарқу Ғарб идома ёфт. Хатто китобхои адабй ва шеърро танкид мекунанд. Вай бо бисьёр шоирону нависандагон ва зиёиёни замон робита дошт.
Дар баробари харакати Имом Хумайнй
Оятуллоҳ Хоманаӣ дар соли 1341 дар Қум ҳузур дошт ва ҷунбиши инқилобӣ ва эътирозии Имом Хумайнӣ алайҳи сиёсатҳои зиддиисломӣ ва амрикоии Муҳаммадризошоҳи Паҳлавӣ оғоз шуд, онҳо ба майдони муборизаҳои сиёсӣ ворид шуданд ва шонздаҳ сол бо вуҷуди пастиву баландиҳои зиёд вориди майдони муборизаҳои сиёсӣ шуданд. ва шиканҷаю бадарға ва зиндонҳо дар ин роҳ меҷангиданд ва аз ягон хатар наметарсиданд. Бори нахуст дар моҳи Муҳаррами соли 2013 аз ҷониби Имом Хумайнӣ (Қудс-Сира) ба Оятуллоҳ Милонӣ ва уламои Хуросон дар бораи барномаҳои таблиғотии рӯҳониён дар моҳи Муҳаррам ва ифшои ифшои зидди амрикоии Шоҳ супориш дода шуд. сиёсат ва вазъияти Эрон ва вокеахои Кум. Онњо ин рисолатро анљом доданд ва барои мавъиза ба шањри Бирљанд рафтанд ва дар рисолати имом Хумайнї таблиѓ ва фош кардани режими пањлавї ва Амрикоро карданд.

Муаллиф ва тадқиқот
Шарҳи андешаи исломӣ дар Қуръон;
аз умқи намоз;
Сухан дар бораи сабр;
Чаҳор китоби асосии илми инсон;
вилоят;
Зиндагиномаи имомони шиъа
Пешва Содиқ;
ягонагй ва партия-вй;
Санъат аз дидгоҳи Оятуллоҳ Хоманаӣ;
Дарки дурусти дин;
Унсури мубориза дар зиндагии Имом (а);
Рӯҳияи тавҳид, инкори ибодати ғайри Худо;
Зарурати бозгашт ба Қуръон;
Зиндагиномаи Имом Саҷҷод (а);
Имом Ризо (а) ва Вилоятоҳедӣ;

Born

Death

Оятуллоҳ Сайид Алии  Хоманаӣ

Оятуллоҳ Сайид Алии Хоманаӣ

Born:

Оятуллоҳ Сайид Алии Хоманаӣ

Author Books