Мабодии Ислом

Мабодии Ислом

Ислом охирин дини тавҳид ва Иброҳим аст. Паёмбари ин дин ҳазрати Муҳаммад (с) аст, ки Қуръонро ба воситаи ваҳй аз ҷониби Худованд ба инсоният овардааст. Даъват ба Ислом дар соли 610 милодӣ дар Макка, воқеъ дар нимҷазираи Арабистон оғоз шудааст. Рушди рӯзафзуни ислом пас аз ҳиҷрати Паёмбари Ислом ба шаҳри Мадина оғоз ёфт. Ба эътиқоди мусалмонон, ҳазрати Муҳаммад (с) охирин паёмбари илоҳӣ ва Ислом охирин дин аст. Қуръон ва суннати Паёмбари Ислом (с) ва имомҳо сарчашмаи аслии шинохти эътиқод ва равишҳои динии ислом мебошанд. Ба эътиқоди мусалмонон, дар Қуръон ҳеҷ дурӯғ ва иштибоҳ вуҷуд надорад ва аз замони нозил шуданаш бетағйир боқӣ мондааст. Суннат инчунин гуфтор ва рафтори паёмбар ва имомонро дар бар мегирад, ки дар шакли хаттӣ аз насл ба насл интиқол ёфтаанд. Муҳимтарин рукнҳои динии ислом тавҳид, нубуввати Паёмбари Ислом (с) [изоҳи 1] ва қиёмат мебошанд. Фармонҳои амалии ислом ба се гурӯҳ тақсим мешаванд: ибодат, ахлоқ ва аҳкоми шаҳрвандӣ ва иҷтимоӣ. Муҳимтарин ибодатҳо дар ислом намоз, рӯза, хумс, закот, ҳаҷ ва ҷиҳод мебошанд. Бахши умдаи маъхазхои исломй ба муоризи ахлоки неку бад ва роххои амалии расидан ба камолоти ахлокй бахшида шудааст. Тавсияҳо оид ба эҳтироми ҳуқуқи дигарон ва дастур оид ба танзими муносибатҳои иҷтимоӣ ва оилавӣ аз таълимоти ахлоқии ислом мебошанд. Ислом низ барои бисёре аз масъалаҳои рӯзмарра фармудааст; Мавзӯъҳое чун никоҳ, талоқ, хариду фурӯш, иҷора ва ҳукме, ки дар китобҳои фиқҳ таҳти унвони муомилот ҳукми онҳо баён шудааст. Дар дини ислом ду мазҳаби асосӣ ва асосӣ - шиа ва сунни вуҷуд дорад, ки ҳар яки онҳо ба фирқаҳои зиёде тақсим шудаанд. Муҳимтарин тафовут миёни ин ду дин масъалаи имомат ё вориси Паёмбари Ислом (с) аст; Илова бар ин, дар баъзе масъалањои эътиќод ва њукм низ аз њамдигар тафовут доранд.