Ал-Муда дар Қуробӣ; Дар он ҳадисҳои Паёмбар (с) ва ҳамчунин дар бораи фазилатҳои Аҳли Байт (р) оварда шудааст.

Author

Editor

Interpreter

Common title

Number of volumes

Persian Title

Publish location

Publication year

Publish number

Publisher

Qr Code

Sect

Scholar

ISBN

Source

Translated

Translated Fields

Custom Canonical

is suggested

Rate

Indexing

SEO Title

View

Votes

Маваддатул Қурбо

<p style="text-align: left;">Китоби мазкур шарҳи мухтасари зиндагии Паёмбари Ислом (с) аст, ки дар ибтидои китоб тавсифи мухтасари хислатҳои инсонӣ ва иҷтимоъии мардуми Арабистон пеш аз зуҳури ислом ва баъдан тавсифи он аст. марҳалаи аввали зиндагии Паёмбари Худо (с) то пеш аз рисолат, ки дар он ба таваллуд, кӯдакӣ, навҷавонӣ ва ҷавонӣ, издивоҷи нахустин ва фалсафаи издивоҷҳои чандкаратааш таваҷҷуҳ зоҳир шудааст. Муаллиф ваҳй, шеваи таблиғот ва даъвати оммавии ҳазрати Муҳаммад (с) ва мушкилоте, ки Қурайш дар роҳи падараш рӯбарӯ шуда буд ва баъд аз он ҳодисаҳои марбут ба муҳоҷиратро, ки сарчашмаи таҳаввулот зикр кардааст, таҳқиқ ва муайян кардааст . Пирони бародарии исломї дар Мадина, Љињод дар Ислом ангезаи асосии љангњо ва рисолати љањонии мавзўъњои навбатии ин китоб аст, дар охир муаллиф баъзе љанбањои ирфонии њаёти Паёмбари Худоро баён мекунад Ислом (с), аз кабили Хотамит, Сира, Хадиси Гадир ва вориси он паёмбар ва рохи таърихии хилофат.</p>

<div dir="ltr"></div>

Нигариши кӯтоҳе ба зиндагии  Паёмбари Ислом (с)

<em> Ин аз нав дарки эътиқоди исломӣ дар асоси таълимоти Қуръони Карим аст. Муаллиф муътақид аст, ки эътиқоди ислом як силсилаи бардавом аст, ки ҳар як бахше барои фаҳмидан роҳ мекушояд ва қисми дигарро тамом мекунад. Ба эътиқоди ӯ, бо гузоштани Қуръон ба унвони марказ ва пайравӣ аз шеваи он дар шинохти ақоиди исломӣ метавон дар роҳи шинохти маҷмӯи мутаносиби ақоиди исломӣ гомҳои устувор гузошт. Ба гуфтаи муаллиф, тартиби мавзӯҳои тавҳид дар Қуръон, ки ӯ кӯшиш кардааст, ба он пайравӣ кунад, чунин аст. Нахуст мавзӯҳои марбут ба аҳду паймон ва баъдан мавзӯҳои илоҳият, аз қабили офариниши тасодуфии падидаҳо, маънии Худо, маънии ҳеҷ маъбуде ҷуз Худо нест ва васфоти Худованд ба сифатҳои махлуқот. мухокима карда шудаанд. Дар пайи он матолиби марбут ба навъҳои офаридаҳои Худо, баҳсҳо дар майдони Парвардигори Худо ва дидгоҳи Ислом ба дин омадааст. Дар зинаҳои баъдӣ мавзӯъҳое аз қабили паёмбарони Худо ва ҳидояти онҳо ба мардум, сифатҳои паёмбарони илоҳӣ ва муборизаи онҳо бо мушрикон баррасӣ шудааст.</em>

Ақоиди Ислом дар  Қуръони Карим-1

Шояд баъзеҳо ин гуна фикр кунанд, ки бо вуҷуди ниёзҳои мухталиф ва асосӣ дар заминаҳои фарҳангӣ, пардохтан ба баҳсҳои Имом Маҳдӣ (саломуллоҳи алайҳ) чӣ зарурате дорад? Оё ба андозаи кофӣ дар ин бора сухан гуфта нашуда ва китобу мақола навишта нашудааст?

Дар ҷавоб бояд гуфт: Баҳсҳои Маҳдавият аз ҷумла мавзўоте аст, ки нақши асосӣ дар зиндагии башар дорад ва бо ҷиҳатҳои мухталифи ҳаёти инсон робитаи мустақим дорад. Бинобар ин бо вуҷуди кўшишҳои анҷомшуда, ҳанўз ин мавзўъ матолиби ногуфтаи фаровоне дорад ва сазовор аст, ки олимон ва муҳаққиқон дар ин замина кўшишҳои дучандон анҷом диҳанд.

Барои айнӣ шудани зарурати тарҳи маорифи Имом Маҳдӣ (саломуллоҳи алайҳ), маворидеро феҳраствор баён мекунем:

1-Мавзўи Имом Маҳдӣ (саломуллоҳи алайҳ) ба масъалаи асосии имомат бармегардад, ки аз усули ақоиди шиа аст ва дар Қуръон ва ривоёти исломӣ матолиби фаровоне дар бораи он зикр шудааст.

Шиа ва суннӣ аз Паёмбари Ислом (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам), чунин нақл кардаанд:

"من مات و لم يعرف امام زمانه مات ميتة جاهليةً".

“Ҳар ки бимирад дар ҳоле, ки имоми замонашро нашинохта бошад, ба марги ҷоҳилият мурдааст (ва гўё аз Ислом баҳрае набурда аст)!”[1]

(Ёдовар мешавем, ки дар китобҳои Саҳеҳи Муслим ва Саҳеҳи Ибни Ҳаббон ва дигарон низ аз Паёмбари Акрам (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ) ривоят шудааст, ки он ҳазрат фармуданд: “Ҳар, ки бимирад дар ҳоле, ки бар гарданаш байъат набошад ва имом надошта бошад ба монанди мардуми замони ҷоҳилият мурда аст”,[2] ки ин аҳодис низ ҳамон маънои ҳадиси болоро доро мебошанд).

Барои иттилои хонандагони азиз ёдовар мешавем, ки ин китоб барои ҷомеаи пайравони Аҳли Байт (саломуллоҳи алайҳим)  навишта шудааст ва нависандагони ин китоб ва ҷомеаи мухотаби онҳо яқин доранд ва аз мутавотир будану фаровонии ин ахбор ва аҳодис ва ин мавзўъ (яъне вуҷуду таваллуд ва имомати ҳазрати Маҳдӣ (саломуллоҳи алайҳ)) комилан огоҳ ҳастанд, ба ин хотир нависандагони ин китоб баъд аз зикру нақли аҳодиси мавриди назари худ, дар мавриди санади ин ахбор ва миқдори эътибори онҳо сухане нагуфтаанд; аммо ба сабаби ин ки ин матолиб ва ахбору аҳодис аксаран барои ҷомеаи мо нав аст ва мо ба сабабҳои гуногун аз онҳо дур ва бехабар мондаем, ба ин ҷиҳат мо то қадри имкон санадҳои баъзе аз ин аҳодисро, ки аз назари мо хеле муҳим ва ихтилофӣ мебошад, баррасӣ карда ва аз шароити он ва ба саҳеҳ ё ғайри саҳеҳ будани он (гарчӣ ба хотири мутавотир будани онҳо ниёзе ба назар кардан ба асониди онҳо нест) ишора кардем. Ва ҳамчунин баъзе аз масодири дигарро низ дар баъзе аз аҳодиси муҳим изофа кардем ва барои баъзе аз мавзўоти дигар монанди истиғоса ва ғайра, аз китобҳо ва бузургони аҳли суннат шавоҳиде зикр кардем.

Ишора мекунем, ки ин ахбор ва аҳодиси марбут ба Имоми Замон (саломуллоҳи алайҳ) барои равшан кардани мавзўи мавриди назар дар ин китоб нақл шудааст ва аксари ин ахбор хеле муфассал ва дорои нукоти хеле ҷолиби дигар низ ҳастанд, ки нависандагони ин китоб ба хотири тўлонӣ нашудан ва хориҷ нашудан аз мавзўи мавриди назар, аз нақли он худдорӣ кардаанд.

-----------------------------------------------

[1].“Шарҳ-ул-мақосид”- и Тафтозонӣ ҷ.2. саҳ.275. “Шарҳи ақоиди Насафӣ”- и Тафтозонӣ. “Ҷавоҳир-ул- музия”- и Алии Қорӣ ҷ.2.саҳ.457-509 ба нақл аз Саҳеҳи Муслим. “Камол-уд-дин ва тамом-ун-неъмат”- и Шайх Садуқ с.409.р.9. Биҳор-ул-анвор ҷ.51.саҳ.160, ҳадиси 160. “Васоил-уш-шиа”, ҷ.16.саҳ.246, ҳадиси 21475.

[2].“Саҳеҳи Муслим” ҷ.3.саҳ.1478.р.1850. “Муснад”-и Таёлусӣ ҷ.1.саҳ.259.р.1913. “Муснад”- и Аҳмад ҷ.4.саҳ.96.р.16929. Саҳеҳи Ибни Ҳаббон, ҷ.10.саҳ.434. р.4573. “Ҳилят-ул-авлиё”, ҷ.3.саҳ.224. “Мўъҷам-ул-авсат”, ҷ.1.саҳ.79.р.225.ҷ.6.саҳ.70, р.5820. “Мўъҷам-ул-кабир”-и Табаронӣ ҷ.19.саҳ.388.р.369-910. “Маҷмаъ-уз-завоид”-и Ҳайсамӣ, ҷ.5.саҳ.218-225. “Илал”-и Дору Қутнӣ ҷ.7.саҳ.63.р.1214. “Фатҳ-ул-борӣ”, ҷ.13.саҳ.5. “Муснад”-и Абўяъло ҷ.13.саҳ.366,р.7375.
<p dir="ltr" style="text-align: left;" align="center"></p>

Нигини офариниш

Тафсири сураи Фуқон аз тафсири Намуна
Мўҳтавои сураи Фурқон
Ин сура ба ҳукми он, ки аз сураҳои маккӣ аст[1] бештарин такяаш бар масъалаҳои марбут ба худошиносӣ, охиратшиносӣ ва баёни паёмбарии Паёмбар (с) ва мубориза бо ширку мушрикон ва бим додан аз оқибатҳои бади куфру бутпарастӣ ва гуноҳ аст.
Ин сура дар ҳақиқат аз се бахш ташкил мешавад
Бахши аввал, ки оғози ин сураро ташкил медиҳад, тарз тафаккур мушриконро ба шиддат рад мекунад ва баҳонаҷўиҳои онҳоро баён карда ва посух мегўяд ва онҳоро аз азоби Худо ва ҳисоби қиёмат ва муҷозотҳои дардноки дўзах бим медиҳад ва дар идомаи он қисматҳое аз саргузашти қавмҳои пешинро, ки бар асари мухолифат бо даъвати паёмбарон гирифтори сахтарин балоҳо ва ҷазоҳо шуданд, ба унвони дарси ибрат барои ин мушрикони лаҷбоз (якрав) ва ҳақситез, баён мекунад.
Бахши дуввум барои комил кардани ин гуфтугў, далелҳои тавҳиду нишонаҳои азамати Худоро дар ҷаҳони офариниш аз равшаноии офтоб гирифта то зулмату торикии шаб ва вазиши бодҳо ва боридани борон ва зинда шудани заминҳои мурда ва офариниши осмонҳову заминҳо дар шаш даврон ва офариниши хуршеду моҳ ва гардиши муназзами онҳо дар бурҷҳои осмонӣ ва монанди он сухан мегўяд.
Дар ҳақиқат бахши аввал маънои “ло илоҳа” – ро равшан мекунад ва бахши дувум ”иллаллоҳ” – ро.
Бахши севвум хулосаи бисёр комилу ҷолибе аз сифоти мўъминони ростин (ибодур – раҳмон) ва бандагони холиси Худо аст, ки дар муқоиса бо кофирони мутаассибу баҳонагир ва олудае, ки дар бахши аввал баён шуда буданд, ҷойгоҳи ҳар ду гурўҳ комилан равшан мешавад. Чунон, ки хоҳем дид ин сифот маҷмўае аст аз эътиқодот, амали солеҳ, мубориза бо шаҳватҳо (хоҳишҳои нафсонӣ), доштани огоҳии комил ва пойбандиву эҳсоси вазифа дар баробари ҷомеа аст.
Ва номи ин сура аз ояти аввали он гирифта шуда, ки аз Қуръон таъбир ба “Фурқон” (ҷудо кунандаи ҳақ аз ботил) мекунад.

[1] Баъзе аз муфассирон бар ин бовар пофишорӣ доранд, ки се оят аз ин сура (68, 69, 70) дар Мадина нозил шудааст, шояд ба ин хотир бошад, ки дар ин чанд оят сухан аз аҳкоме монанди ҳаром будани қатли нафс ва зино омадааст, дар ҳоле, ки диққат дар оятҳои қабл ва бади он ба хубӣ нишон медиҳад, ки як риштаи комилан ба ҳам пайваста ва ҳамоҳанг дар атрофи бандагони хосси Худо (ибодур-раҳмон) ва хислатҳои ононро баён мекунад, бинобар ин зоҳиран ҳамаи ин сура дар Макка нозил шудааст.

Тафсири сураи Фуқон аз тафсири Намуна

Паёмбари бузурги Ислом (Саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ) дар ҳадиси мутавотире роҳеро ба унвони танҳо роҳи наҷоти уммати исломӣ аз гумроҳӣ муаррифӣ кардаанд. Мо дар ин навиштор, ин роҳи наҷотро, ки бешак як масъалаи бисёр муҳим ва сарнавиштсозе аст, мавриди баррасӣ ва дар ихтиёри хонандагон қарор хоҳем дод.

Расули гиромии Ислом (Саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ) дар ин ҳадиси мутавотир уммати исломиро ба пайравӣ аз китоби Худо ва Аҳли Байти худ суфориш намуда ва эълон мефармоянд, ки танҳо роҳи наҷот аз гумроҳӣ, бо пайравӣ аз ин ду ба даст меояд. Бинобар ин ҳар ки хоҳону толиби ризояти Парвардигор ва биҳишти ҷовидон аст, бояд аз ин ду ёдгори Расули Худо ( Саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ ), ки ба амонат гузоштаанд пайравӣ кунад то саодати абадиро ба даст оварад.

Ин ду амонати он ҳазрат он қадар муҳим аст, ки бино бар эътирофи уламои аҳли суннат, Расули гиромии Ислом (Саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ) онро дар се моҳи охири умри шарифи худ дар се чаҳор макон ва замонҳои гуногун ба уммати худ бозгӯ карда ва уммати худро ба пайравӣ ва чанг задан ба он тавсия ва супориш фармудаанд.

Роҳи наҷот

Пурсидан маънои ёрӣ пурсидан дар вақти душворӣ аст. Дуъо ду навъ аст: дуъо ва мадад аз Худо ва бандагон. Ояту ҳадис ва зиндагии мусалмонон ба ҷоиз будани дуъо ба сӯи Худо далолат мекунанд. Аммо дар мавриди шафоъат ба авлиёи илоҳӣ (зиндагон ва арвоҳи мурдагон) ихтилофи назар вуҷуд дорад.
Адвокат маънои илтиҷо кардан ва дархост кардан дар вазъияти душвор ва вазнинро дорад. Фарқи он аз дуъо дар он аст, ки дуъо ҳама гуна қироатро дар бар мегирад, аммо шафоат бо гиря ва ёрӣ хостан аст. Аммо ба ду намуди душворӣ ва осонӣ муроҷиат кунед. Бархе бар ин боваранд, ки шафоъат, муроҷиат ва намоз аз ҳамдигар фарқе надоранд.
Намудҳои таъқибот
Дуъоро метавон ба дуъо ба сӯи Худо ва дуъо ба ғайри Худо ҷудо кард. Салафию ваҳобиён ба фарқ аз дигар мусулмонон баъзе навъҳои дуъо кардан ба ғайри Худоро ҳаром ва ширк медонанд. Чаҳор фарзро барои шафоъати ғайри Худо медонанд, ба ҷуз як фарзия, ки ниёзҳои муқаррарӣ аз шахси зинда ва ҳозира аст, бақияи фарзҳоро ҳаром медонанд ва уламои шиа ва суннатӣ дар мавриди ҷоиз будани он сухан гуфтаанд. Онҳо бар ин боваранд, ки ҳаёти паёмбарон, солеҳон ва мусалмонон бояд ин корро анҷом диҳад.

Тавассул ва истиғоса дар Ислом

Анҷумани ҷаҳонии Аҳли байт (алайҳиссалом) ба унвони як созмони ҷаҳонӣ ва ғайридавлатӣ аз сӯи як гурӯҳ аз нухбагони ҷаҳони ислом ташкил шудааст. Аҳли байт (алайҳиссалом) ҳамчун маркази фаъолият интихоб шудааст, зеро онҳо дар баробари Қуръон, ки аз ҷониби умумияти мусулмонон пазируфта шудааст, як маркази муқаддаси таълимоти исломиро ташкил медиҳанд.
Анҷумани ҷаҳонии Аҳли Байт (алайҳиссалом) низомномае дорад, ки аз ҳашт боб ва сию се модда иборат аст.

максадхо
Муҳимтарин аҳдофи таъсис ва фаъолияти Анҷумани ҷаҳонии Аҳли байт (алайҳиссалом) инҳоянд:
Эхё ва густариши фарханги поки исломи ва таълимоти Мухаммад салаллоху алайхи ва салам ва хифзи Куръони карим ва суннати Расули акрам салаллоху алайхи ва салам ва ахли -Байт, ассалому алейкум.
Ҳимоят аз тамомии ислом ва муқаддасоти паёмбар (с), Қуръони карим ва аҳли байт (с)
Амиқ ва таҳкими ваҳдати тамоми уммати исломӣ, бахусус пайравони Аҳли байт (алайҳиссалом).
Ҳимоят аз ҳуқуқи мусулмонони ҷаҳон ва мавқеъи пайравони Аҳли байт (алайҳиссалом).
Рушди зерсохтори моддию маънавии пайравони Ахли байт (ъ) дар саросари чахон
Мусоидат ба рушд ва беҳбуди вазъи фикрӣ, фарҳангӣ, сиёсӣ, иқтисодӣ ва иҷтимоъии пайравони Аҳли байт (алайҳиссалом) дар саросари ҷаҳон.
Барканории пайравони Аҳли байт (алайҳиссалом) аз зулми расонаҳо ва маҳрумиятҳои илмиву иқтисодӣ
Саъю кушиши ба вучуд овардани сулху осоиш, дустй, хамкорй ва хамкории байни тамоми инсоният ва халкхои чахон

Анҷумани ҷаҳонии Аҳли Байт (ъ)

Анҷумани ҷаҳонии Аҳли Байт (ъ)

Publisher Books

Contact info

Location