Тавассул ва истиғоса дар Ислом

Тавассул ва истиғоса дар Ислом

Пурсидан маънои ёрӣ пурсидан дар вақти душворӣ аст. Дуъо ду навъ аст: дуъо ва мадад аз Худо ва бандагон. Ояту ҳадис ва зиндагии мусалмонон ба ҷоиз будани дуъо ба сӯи Худо далолат мекунанд. Аммо дар мавриди шафоъат ба авлиёи илоҳӣ (зиндагон ва арвоҳи мурдагон) ихтилофи назар вуҷуд дорад. Адвокат маънои илтиҷо кардан ва дархост кардан дар вазъияти душвор ва вазнинро дорад. Фарқи он аз дуъо дар он аст, ки дуъо ҳама гуна қироатро дар бар мегирад, аммо шафоат бо гиря ва ёрӣ хостан аст. Аммо ба ду намуди душворӣ ва осонӣ муроҷиат кунед. Бархе бар ин боваранд, ки шафоъат, муроҷиат ва намоз аз ҳамдигар фарқе надоранд. Намудҳои таъқибот Дуъоро метавон ба дуъо ба сӯи Худо ва дуъо ба ғайри Худо ҷудо кард. Салафию ваҳобиён ба фарқ аз дигар мусулмонон баъзе навъҳои дуъо кардан ба ғайри Худоро ҳаром ва ширк медонанд. Чаҳор фарзро барои шафоъати ғайри Худо медонанд, ба ҷуз як фарзия, ки ниёзҳои муқаррарӣ аз шахси зинда ва ҳозира аст, бақияи фарзҳоро ҳаром медонанд ва уламои шиа ва суннатӣ дар мавриди ҷоиз будани он сухан гуфтаанд. Онҳо бар ин боваранд, ки ҳаёти паёмбарон, солеҳон ва мусалмонон бояд ин корро анҷом диҳад.