ترجمه کتاب الجُدرى و الحصبه برگردان فارسى روان به قلم دکتر محمود نجم‌آبادى از یکى از مهم‌ترین آثار ابوبکر محمد بن زکریاى رازى با موضوع «آبله و سرخک» است.

مورخین و تذکره‌نویسان از این اثر در کتب خود بسیار یاد کرده‌اند. ابن الندیم صاحب الفهرست و ابوریحان بیرونى در رساله‌اى که از کتب و آثار رازى تألیف نموده است. جمال‌الدین قفطى در اخبار الحکماء آن را تحت عنوان کتاب الجدرى و الحصبه، ولى ابن ابى‌اصیبعه در عیون الانباء فی طبقات الاطباء به نام مقاله فی الجدرى و الحصبه اسم برده‌اند.

این کتاب را سابقاً بنام کتاب طاعونى مى‌شناختند زیرا که مترجم آن ژ. والا آن را تحت عنوان De pestilentia نام داده است.

رازى این مقاله را به امید ثواب خداوند عزوجل و پاسخ به درخواست کسى نوشته است.

ساختار
در این اثر ابتدا متن کتاب در چهارده فصل تنظیم شده‌است. سپس ترجمه فارسى آن، و پس از آن حواشى و توضیحات مترجم آمده است. در انتها نیز بخشى تحت عنوان تکلمه آمده است.

Author

Editor

Interpreter

Common title

Number of volumes

Persian Title

Publish location

Publication year

Publish number

Publisher

Qr Code

Sect

Scholar

ISBN

Source

Translated

Translated Fields

Is this post suggested?

Rate

View

Votes

آبله و سرخک (ترجمه الجدری و الحصبه)

ابوبکر محمد بن زکریاى رازى(۲۵۱-۳۱۳ق)، طبیب، کیمیادان و فیلسوف قرن سوم و چهارم.

ولادت
نام وی محمد و کنیه‌اش ابوبکر بود. از زندگی رازی اطلاع چندانی در دست نیست، اما به استناد گزارش ابوریحان بیرونی، «رازى در اول شعبان ۲۵۱، در رى به دنیا آمد

تحصیلات
ظاهراً از کودکی به علوم عقلی و ادبی علاقه‌مند بود و بنابر منابع، در جوانی شعر می‌گفت و عود نیز می‌نواخت، اما پس از چهل‌سالگی و روی‌آوردن به فلسفه و طب آنها را رها کرد. به گفته برخی، رازی در جوانی به زرگری و صرافی مشغول بود و لقب صیرفی او به همین شغل اشاره دارد. رازی از طریق همین شغل به علم کیمیا گرایش یافت و براثر اشتغال به آن و نزدیکی با آتش و بوهای تند، به بیماری چشم دچار گردید؛ وقتی برای معالجه به طبیب مراجعه کرد، علم طب را اصیل‌تر از کیمیا یافت و به طب پرداخت.

اساتید
درباره استادان رازی اختلاف نظر هست. ابن ‌ندیم شخصی به نام بلخی را استاد رازی خوانده و در ادامه به شرح حال شهید بلخی (متوفی ۳۲۵) پرداخته و نوشته، رازی با بلخی مناظراتی داشته‌است و آن دو کتابهایی در رد و نقض یکدیگر نوشته‌اند. به نوشته ناصر خسرو، ابوالعباس ایران‌شهری استاد وی بوده، استاد رازی در طب علیبن رَبَّن طبری*، مؤلف فردوس الحکمه فی الطب، بوده است.

درباره شاگردان رازی نیز اطلاع دقیقی در دست نیست. گفته شده است، یحیی بن عَدی، فیلسوف و مترجم قرن سوم و چهارم، روش فلسفی رازی را داشته و طب و منطق را نزد او خوانده است. به‌ گزارش منابع، ابوالقاسم مَغانِمی، ابن قارِن رازی و ابوغانم طبیب از دیگر شاگردان رازی در طب بوده‌اند.

وفات
رازی در همه عمر، پیوسته به خواندن و نوشتن اشتغال داشت و در اواخر عمر نابینا شد. درباره سال و محل درگذشت او اختلاف هست، اما بنابر مشهور، رازی در ۳۱۱ یا ۳۱۳ در بغداد یا ری درگذشت. هرچند، گزارشهای دیگری مبنی بر زنده بودن او تا دوران ابن عمید (متوفی ۳۶۰)، وزیر آل بویه، وجود دارد و گفته می‌شود رازی کتاب الحاوی فی الطب* را به او تقدیم کرده‌است. براین اساس، وفات وی را ۳۲۰ نیز گزارش کرده‌اند.

آثار

برخى از کتب رازى در پزشکى به قرار ذیل است

الحاوی یا الجامع الکبیر: الحاوى بزرگ‌ترین دانش‌نامه‌ى پزشکى است که در آن نظریه‌هاى پزشکان پیش از رازى گردآورى شده است.
الکناش المنصوری: این کتاب پس از الحاوى مهم‌ترین اثر پزشکى رازى به شمار مى‌آید. رازى این کتاب را به نام ابوصالح منصور بن اسحاق بن احمد بن اسد، والى رى، نام نهاده است. او در این کتاب که به طب منصورى پرآوازه شده، مفاهیم پایه‌ى پزشکى را در ده مقاله آورده است. مقاله‌ى نهم این کتاب، با عنوان «درباره‌ى درمان همه‌ى بیمارى‌ها از فرق سر تا نوک پا»، بیشتر مورد توجه بوده و در اروپا به‌صورت جداگانه نیز به چاپ رسیده و شرح‌هاى گوناگونى بر آن نوشته شده است.
کتاب الجدرى و الحصبه: این کتاب، کهن‌ترین و مهم‌ترین کتابى است که پیرامون آبله و سرخک نوشته شده است. رازى نخستین پزشکى است که این دو بیمارى را دو بیمارى جداگانه دانسته و شیوه‌ى نگارش آن به اندازه‌اى با اصول علمى امروزى هم‌خوانى دارد که برخى از پژوهشگران تاریخ پزشکى، از جمله نوبرگر در کتاب تاریخ پزشکى خود، آن را برجسته‌ترین خدمت فرهنگ اسلامى به علم پزشکى دانسته‌اند.
تقاسیم العلل: کتاب تقسیم‌هاى بیمارى‌ها، گونه‌اى فرهنگ پزشکى است که بیمارى‌ها و چگونگى درمان آن‌ها چکیده‌وار در آن آمده است. این کتاب را نیز جرالد کرمونیایى به لاتین ترجمه کرده است.
من لا یحضره الطبیب: چنان‌که از نام این کتاب برمى‌آید، براى کسى نوشته شده است که به پزشک دسترسى ندارد. شیخ صدوق که عنوان این کتاب را پسندیده بود، کتابى با نام «من‌ لا‌یحضره‌ الفقیه» در فقه شیعى نوشته است.
دفع مضار الأغذیه: این کتاب درباره‌ى جلوگیرى از زیان غذاهاست و عبدالعلى نائینى آن را به فارسى ترجمه و با عنوان بهداشت غذایى منتشر کرده است.
فی محنه الطبیب و کیف ینبغی أن یکون: کتابى در چگونکى آزمایش کردن پزشکان و اینکه یک پزشک چگونه باید باشد.
المرشد: کتاب راهنما که با نام الفصول نیز شناخته مى‌شود، چکیده‌ى دانش پزشکى است.
الأدویه المسهله الموجود فی کل مکان: این کتاب پیرامون داروهاى آسان‌یافتنى است که در هر جایى وجود دارند.
القرابازین: رازى دو کتاب با این نام دارد که یکى، کبیر (بزرگ) و دیگرى، صغیر (کوچک) نامیده مى‌شود. این کتاب‌ها پیرامون داروهایى هستند که پزشکان باید با آن‌ها آشنا باشند.
دیگر کتاب‌هاى برجسته‌ى رازى در پزشکى عبارتند از:

أطمعه المرضى (غذاى بیماران)؛ برء الساعه (فوریت‌هاى پزشکى)؛ کتابه فی تولد الحصاه (کتاب او در پدید آمدن سنگ‌ریزه)؛ کتابه فی القولنج (کتاب او در درد رودکان)؛ کتابه فی النقرس و أوجاع المفاصل (کتاب او در درد پا و مفصل‌ها)؛ الطب الملوکی (پزشکى شاهانه)؛ فی العله التی صار الخریف ممرضا (در چرایى آنکه پاییز بیمارى‌آور است)؛ فی العله التی تحدث الورم و الزکام فی رؤوس الناس وقت الورد (در علت آنکه ورم و زکام در سر مردم هنگام گل سرخ عارض مى‌گردد)؛ تقدیم الفاکهه قبل الطعام و تأخیر منه (خوردن میوه پیش از غذا و پس از آن)؛ فی العله التی لها ینجح جهال الأطباء و العوام و النساء أکثر من العلماء (در علت آنکه طبیبان نادان و عامه‌ى مردم و زنان، بیش از طبیبان دانشمند توفیق مى‌یابند) و...

&nbsp;

&nbsp;

&nbsp;

&nbsp;

Born

Death

ابوبکر محمد زکریای رازی

ابوبکر محمد زکریای رازی

Born:

Death:

ابوبکر محمد زکریای رازی

Author Books