مولا محمد صالح بن محمد باقر روغنی قزوینی (زنده در سال ۱۰۸۰ ق)، شرحی روان و فارسی بر نهج البلاغه نوشته است. او در مقدمه گفته است که پیش از وی سه کس از علما این کتاب را به فارسی شرح کرده اند و شرح وی چهارمین شرح پارسی بر نهج البلاغه است. این شرح یکی از بهترین شروح فارسی نهج البلاغه است و شارح در شرح جمله ها و عبارت ها، پژوهشی ژرف و شایسته داشته و آیات و اخبار اشعار بزرگان عرب و عجم را به استشهاد آورده و حکایاتی مناسب نیز در برخی جاها نقل کرده است. روغنی افزون بر شرح مذکور، رساله ای مستقل در شرح وصیت امام علی (ع) به امام حسن (ع) نوشته و آن را منشورالادب الهی و دستورالعمل کارآگاهی نامیده است.
نسخه هایی متعدد از این کتاب در دست است و تاکنون چند بار به چاپ رسیده است: بار نخست در تهران، چاپ سربی به سال ۱۳۲۱ ق، به اهتمام میرزا علی ادیب خلوتْ فرزند میرزا اسماعیل عماد لشکر آشتیانی، که در این چاپ از روی اشتباه، شرح به محمد صالح بن محمد برغانی قزوینی (متوفای ۱۲۸۳ ق) نسبت داده شده است؛ بار دوم: تهران، چاپ اسلامیه، ۱۳۸۰ ق، در چهار جلد، با تصحیح و حواشی سید ابراهیم میانجی؛ و هم اکنون نیز تصحیح و تحقیق مجددش را هادی ربانی در دست دارد.

Author

Editor

Interpreter

Common title

Number of volumes

Persian Title

Publish location

Publication year

Publish number

Publisher

Qr Code

Sect

Scholar

ISBN

Source

Translated

Translated Fields

Is this post suggested?

Rate

View

Votes

شرح نهج البلاغه قزوینی

سید محمدصالح بن محمدباقر قزوینى (۱۰۱۹-۱۱۱۷ق)، معروف به «روغنى» و متخلص به «فقیر»، عالم، محدث، ادیب، از استوانه‌هاى علمى شیعى در عصر صفوى مى‌باشد.

ولادت
او در ۱۰۱۹ق، در قزوین به دنیا آمد.

تحصیلات
وی پس از اخذ مقدمات علوم نزد علماى زادگاه خود، در ۱۰۳۸ق، راهى اصفهان گردید و حوزه درس سید میرمحمدباقر داماد ملحق گشت. پس از وفات استادش در سال ۱۰۴۲ق، مجدداً به موطن خود قزوین بازگشت و در مدرسه نواب، مدارج عالى اجتهاد را در حوزه درس شیخ محمدکاظم طالقانى قزوینى و ملا خلیلا خلیل قزوینى پیمود. او از پیشتازان جنبشهاى فکرى و ترویج زبان فارسى در حوزه‌هاى علمى شیعه بود و اکثر مؤلفات خویش را به فارسى تألیف نمود و یا اینکه کتب مهم عربى را به فارسى ترجمه کرد.

در روزگار وى، دولت صفویان از اخباریه حمایت مى‌کرد و در حدود ۱۰۷۰ق جمعى از علماى اصولى قزوین را به شهرهاى گوناگون از جمله روغنى را به شهر قندهار، تبعید کرد. سپس او را در ۱۰۷۵ق به مشهد مقدس هجرت نمود و تا آخر عمر از مشهد بیرون نرفت

شیخ حر عاملى، در «امل الآمال»، از وى با عظمت و بزرگى، با کلمه «مولانا محمدصالح بن محمدباقر القزوینى المعروف بالروغنى...» یاد کرده است.

وى از علمایى است که به نثر فارسى خدمات شایانى نمود و تمامى آثار و مؤلفات خود، جز شرح عربى «صحیفه سجادیه»، همگى را به زبان فارسى نگاشته است.

«شرح نهج‌البلاغه» مهمترین و بزرگترین اثر اوست که از مفیدترین شروح نهج‌البلاغه به شمار مى‌رود که در ۱۳۲۱ق توسط میرزا على آشتیانى، به غلط به نام محمدصالح برغانى طبع گردیده اما در چاپ دوم در ۱۳۸۰ق در تهران، این اشتباه مرتفع گردیده است.

وفات
روغنی در سال ۱۱۱۶ق، یا پس از ۱۱۱۷ق در مشهد از دنیا رفت.

آثار
کنوز العرفان و رموز اصحاب الایقان.
شرح نهج‌البلاغه.
حکمت اسلام؛ شامل کلمات قصار امیرالمؤمنین(ع).
ترجمه عهدنامه مالک اشتر.
ترجمه و شرح صحیفه کامله سجادیه (روغنی قزوینی).
برکات المشهد المقدس.
ترجمه عیون اخبار الرضا.
شرح دعاى السمات به فارسى.
اکل آدم من الشجره.
مقامات.
منشور ادب الهى و دستور العمل کارآگاهى.
رساله در امانت.
ترجمه مناجات حضرت امیرالمؤمنین(ع).
محاکمه میان فقیر و غنى.

https://fa.wikinoor.ir/

Born

Death

محمد صالح بن محمد باقر قزوینی

محمد صالح بن محمد باقر قزوینی

Born:

Death:

محمد صالح بن محمد باقر قزوینی

Author Books