رابطه نهج البلاغه با قرآن

رابطه نهج البلاغه با قرآن

در این رساله مشتمل بر یک مقدمه و سه فصل است: مقدمه: حاوى سه عنوان راجع به قرآن و سه عنوان مربوط به نهج البلاغه است. اما فصول و رساله بدین ترتیب است: فصل اول: در بیان مطالب و موضوعاتى است که در قرآن و نهج البلاغه به طور مساوى و به یک مضمون آمده است که آن شامل سى و پنج عنوان است. فصل دوم: در بیان مباحثى که در یکى از این دو کتاب به صورت اجمال و در دیگرى به طور تفصیل شرح داده شده است، یا یکى از این دو کتاب مقید دیگرى است و از جهات دیگیر غیر از تباین و تناقض اختلاف دارند. فصل سوم: در بیان اشکال و جواب مطالبى که در ظاهر در این دو کتاب از آنها بوى تناقض و تنافى استشمام مى شود. بنابراین مى توان گفت این رساله متضمن سه فایده است: ۱٫ از مطالعه ى این رساله در مى یابیم که نهج البلاغه با قرآن کمال بستگى و ارتباط را دارد و على بن ابیطالب "ع" بهترین شاگرد مکتب قرآن است و خلاصه، معنى حدیث نبوى ''على مع الحق و الحق مع على'' تا حدى معلوم مى شود و نیز معنى اخوتى که علما به استناد همین حدیث ثابت کرده اند تا اندازه اى آشکار مى گردد. ۲٫ کسانى که براى مطلبى از نهج البلاغه دلیلى در دست دارند ولى در قرآن به آیه اى مناسب با آن برنخورده اند، این رساله آنان را به آن آیه راهنمایى مى کند. ۳٫ فایده اى که از دو فایده ى سابق مهم تر به نظر مى رسد، موضوع تفسیر قرآن با استفاده از نهج البلاغه است که فصل دوم این رساله بیشتر متضمن آن مى باشد. در این فصل به مطالبى برخورد مى کنیم که شاید در هیچ تفسیرى از تفاسیر متعدد و بزرگ قرآن دیده نشود. مثلا در تفسیر آیه ى شریفه ''قل هو الله احد'' و یا ''لیس کمثله شى ء'' آنچه از نهج البلاغه بدست آورده و جمع کرده ام، در تفاسیر مورد مطالعه ندیده ام.