Ислом охирин дини тавҳид ва Иброҳим аст. Паёмбари ин дин ҳазрати Муҳаммад (с) аст, ки Қуръонро ба воситаи ваҳй аз ҷониби Худованд ба инсоният овардааст. Даъват ба Ислом дар соли 610 милодӣ дар Макка, воқеъ дар нимҷазираи Арабистон оғоз шудааст. Рушди рӯзафзуни ислом пас аз ҳиҷрати Паёмбари Ислом ба шаҳри Мадина оғоз ёфт. Ба эътиқоди мусалмонон, ҳазрати Муҳаммад (с) охирин паёмбари илоҳӣ ва Ислом охирин дин аст.
Қуръон ва суннати Паёмбари Ислом (с) ва имомҳо сарчашмаи аслии шинохти эътиқод ва равишҳои динии ислом мебошанд. Ба эътиқоди мусалмонон, дар Қуръон ҳеҷ дурӯғ ва иштибоҳ вуҷуд надорад ва аз замони нозил шуданаш бетағйир боқӣ мондааст. Суннат инчунин гуфтор ва рафтори паёмбар ва имомонро дар бар мегирад, ки дар шакли хаттӣ аз насл ба насл интиқол ёфтаанд.
Муҳимтарин рукнҳои динии ислом тавҳид, нубуввати Паёмбари Ислом (с) [изоҳи 1] ва қиёмат мебошанд. Фармонҳои амалии ислом ба се гурӯҳ тақсим мешаванд: ибодат, ахлоқ ва аҳкоми шаҳрвандӣ ва иҷтимоӣ. Муҳимтарин ибодатҳо дар ислом намоз, рӯза, хумс, закот, ҳаҷ ва ҷиҳод мебошанд. Бахши умдаи маъхазхои исломй ба муоризи ахлоки неку бад ва роххои амалии расидан ба камолоти ахлокй бахшида шудааст. Тавсияҳо оид ба эҳтироми ҳуқуқи дигарон ва дастур оид ба танзими муносибатҳои иҷтимоӣ ва оилавӣ аз таълимоти ахлоқии ислом мебошанд. Ислом низ барои бисёре аз масъалаҳои рӯзмарра фармудааст; Мавзӯъҳое чун никоҳ, талоқ, хариду фурӯш, иҷора ва ҳукме, ки дар китобҳои фиқҳ таҳти унвони муомилот ҳукми онҳо баён шудааст.
Дар дини ислом ду мазҳаби асосӣ ва асосӣ - шиа ва сунни вуҷуд дорад, ки ҳар яки онҳо ба фирқаҳои зиёде тақсим шудаанд. Муҳимтарин тафовут миёни ин ду дин масъалаи имомат ё вориси Паёмбари Ислом (с) аст; Илова бар ин, дар баъзе масъалањои эътиќод ва њукм низ аз њамдигар тафовут доранд.

Author

Editor

Interpreter

Common title

Number of volumes

Persian Title

Publish location

Publication year

Publish number

Publisher

Qr Code

Sect

Scholar

ISBN

Source

Translated

Translated Fields

Custom Canonical

is suggested

Rate

Indexing

SEO Title

View

Votes

Мабодии Ислом

Ал-Муда дар Қуробӣ; Дар он ҳадисҳои Паёмбар (с) ва ҳамчунин дар бораи фазилатҳои Аҳли Байт (р) оварда шудааст.

Маваддатул Қурбо

Қуръон (арабӣ: القرآن) китоби муқаддаси дини ислом аст ва дар эътиқоди мусалмонон каломи Худои ягона бо номи аслии "Аллоҳ" аст, ки аз ҷониби Ҷабраил ба паёмбари Худо (с) нозил шудааст. Ислом, Муҳаммад ибни Абдуллоҳ. Мусулмонон Қуръонро бузургтарин мӯъҷизаи Муҳаммад ва равшантарин далели нубувватии ӯ медонанд. Қуръон сарчашмаи асосии ваҳй дар ислом буда, ба забони арабии классикӣ навишта шудааст. Вожаи Қуръон ба маънои “хондан” ва “хондан” аст ва маъмулан мусалмонон аз он бо унвонҳое чун “Қуръони карим” ва “Қуръони ҷодуӣ” истинод мекунанд. Қуръони карим ба 30 қисм тақсим шуда, аз 114 сура иборат аст. Ва он дар арабӣ аст.

Тарчумаи Куръони Карим

Бахотири аҳмияти нашри  Қуръон дар байни мусалмонон мо ин матни Қуръони Карим бо забони тоҷикиро бо ин ки, мутарҷим ва ношири ин мушахас нест барои Шумо қарор додаем.

Қуръони Карим бо забони тоҷикӣ

Пас аз Қуръони Карим суханони Паёмбари Акрам(с), ки  бо номи  "ҳадис" ё "ривоят" маъруфанд, ҳидоятгар ва роҳнамои мусулмонон мебошанд. Ҳадисҳои Паёмбар(с) дар китобҳои фаровоне гирдоварӣ шудааст. Касоне, ки ин ҳадисҳоро ҷамъоварӣ кардаанд, заҳмату ранҷҳои зиёде кашидаанд, то ин суханони роҳнамо аз байн нараванд ва ба наслҳои оянда бирасанд. Ҳамаи қонунҳо ва аҳкоми Ислом дар Қуръони Карим зикр нашудааст ва хеле аз аҳком дар ҳадису ровоятҳо баён шудааст. Бинобар ин, суханони Паёмбар(с) тафсиркунандаи Қуръон ба шумор меоянд ва агар мо аз он ғофил шавем, дар ҳақиқат хеле аз аҳкоми дини худро аз даст хоҳем дод.
Аз тарафи дигар мо мебинем, ки мардуми мусулмони мо он гуна, ки шоиста аст бо ин суханони нуронӣ ошно нестанд. Аз ин рӯ яке аз вазифаҳои мо ин аст, ки то ҳадди имкон мардумро бо аҳодиси Паёмбари Акрам(с) ошно кунем.
Китоби ҳозир намунае аз ин корҳост ва умедворем, ки Худованд онро аз мо бипазирад ва мавриди писанди шумо низ қарор гирад

Рамазон

Тарҷумаи Қуръон аз Тафсири мухтасари Хатлонӣ  бо шарҳи вожаҳо ва калимаҳо.

Бахотири аҳмияти нашри Қуръон дар байни мусалмонон мо ин матни Қуръони Карим бо забони тоҷикиро бо ин ки, мутарҷим ва ношири ин мушахас нест барои Шумо қарор додаем.

Тарҷумаи Қуръон Аз Тафсири Мухтасари

Китоби мазкур шарҳи мухтасари зиндагии Паёмбари Ислом (с) аст, ки дар ибтидои китоб тавсифи мухтасари хислатҳои инсонӣ ва иҷтимоъии мардуми Арабистон пеш аз зуҳури ислом ва баъдан тавсифи он аст. марҳалаи аввали зиндагии Паёмбари Худо (с) то пеш аз рисолат, ки дар он ба таваллуд, кӯдакӣ, навҷавонӣ ва ҷавонӣ, издивоҷи нахустин ва фалсафаи издивоҷҳои чандкаратааш таваҷҷуҳ зоҳир шудааст. Муаллиф ваҳй, шеваи таблиғот ва даъвати оммавии ҳазрати Муҳаммад (с) ва мушкилоте, ки Қурайш дар роҳи падараш рӯбарӯ шуда буд ва баъд аз он ҳодисаҳои марбут ба муҳоҷиратро, ки сарчашмаи таҳаввулот зикр кардааст, таҳқиқ ва муайян кардааст . Пирони бародарии исломї дар Мадина, Љињод дар Ислом ангезаи асосии љангњо ва рисолати љањонии мавзўъњои навбатии ин китоб аст, дар охир муаллиф баъзе љанбањои ирфонии њаёти Паёмбари Худоро баён мекунад Ислом (с), аз кабили Хотамит, Сира, Хадиси Гадир ва вориси он паёмбар ва рохи таърихии хилофат.

<div dir="ltr"></div>

Нигариши кӯтоҳе ба зиндагии  Паёмбари Ислом (с)

Ин китоб муштамил аз пурсишу посух  дар робита ба масалаҳои акидатӣ мебошад.

Заруриёт

Муаллифи ин китоб дар бораи чи гуна пайдо шудани хислатҳои нохуши ғурур ва такаббур дар ҳастии башар ва иллатҳои нохушиҳо дар доми фиреби шайтон ва роҳҳои мубориза бо онҳо баён кардааст. Ҳадаф аз муаллифи некӯкор ва тавонои китоб ин аст, ки хонанда метавонад бо дақиқ шинохти зуҳуроти фиребанда ва парҳез аз онҳо ба сӯи камол ва озодӣ қадам гузорад ва дар баробари ҳеҷ мавҷуди беарзиш зону нарезад ва забони ситоиш, шукр ва нола накушояд, магар барои Худои тавоно. Вай бо ифодаи равшан нуксон ва норасоихоеро, ки боиси ифтихори табакахои гуногуни одамон мегардад, оварда, роххои табобати онхоро нишон медихад. Мавзӯи бобҳои мухталифи китоб инҳоянд: нофармонӣ аз амри Худо дар ҳоле ки эътироф ба Ислом, баёни гурўҳҳои мағрур ва навъҳои онҳо, уламои фиребхӯрда, мухлисони ғурур ва гумроҳ, сармоядорони гумроҳ ва сӯфиёни мағрур.

&nbsp;

Кашфи сабабҳои ғуруру фиреб дар инсон

Сайд Қутб аз ҷумлаи мутафаккирини барҷастаи ҷаҳони Ислом ба шумор меравад. Таълифоти ӯ чашмони бисёре аз мардуми дунёро боз кард ва ба ояндаи дурахшон онҳоро ба умед сохт. Китобе, ки дар имрӯз дар даст дорем, яке аз гаронбаҳотарин асари ин марди фарзона ба шумор меравад. Вақто Сайд Қутб ба эъдом маҳкум шуд, хоҳари ҷигарбандаш, ки аз шунидани ин хабар парешон буд, ашкрезон пеши Сайд омад ва ӯ хоҳиш кард, ки бо як калима ва он ҳам узрхоҳӣ ва изҳори пушаймонӣ кардан аз кардаҳои хеш, худро аз марг наҷот диҳад. Локин як калима дар назди Сайд маънои эътироф ба тоғут ва тоғутиёни замон ва имзо намудани қавонини золимона ва куфри башарӣ ва зери суол бурдан хуни ҳазорон шаҳиде, ки дар зери тозиёнаи ҷаллодон ҷон аз даст доданд, дошт. Бинобари Сайд инро рад кард ва ба хотири оромиши хотири хоҳараш ин номаро ба ӯ навишт, номае, ки аз дил бармехезад ва бар дил менишинад, номае дарси ҳиммат ва шаҳомад бар инсонҳо медиҳад...

Маргу зиндагӣ

Тарҷумаи ҳоли Абузар Ғаффорӣ ва тавсифи талош ва фазилатҳои ӯ аст. Мақсади муаллиф аз таълифи ин асар баёни далелҳои таҳрифшудаи зиндагии Абузар ва назари ӯ дар бораи асҳоби Расули Худо (с) ва бахусус халифаҳост. Муаллиф дар ин асар саъй кардааст, ки чеҳраи аслии ин муҷоҳиди гиромиро дур аз таассуби мазҳабӣ ва таърихӣ барои хонандагон нишон диҳад. Китоб дорои ривояте буда, марҳалаҳои зиндагии Абузарро бо насри равон ва фасеҳ тасвир кардааст. Муаллиф пас аз тавзеҳ додани чигуна ба ислом пазируфтани Абузар бахшҳое аз зиндагии ӯро нақл мекунад ва дар бораи равобити наздик ва наздики ӯ бо Расули Худо (с) ва асҳоби дигар нақл мекунад. Пас аз баёни сухани Паёмбар (с) дар бораи шаъну шарафи Абузар аз бархурди хеш ба ҳаводиси пас аз марги ӯ ва интихоби халифа нақл мекунад. Тавсифи равобити дӯстонаи Абузар бо Алӣ ва дигар халифаҳо, бахусус Усмон, ҷасорати ӯ дар таъйиди ҳақ ва мубориза бо мунофиқон ва душманони ислом аз мавзӯъҳои китоб аст.

Абӯзар забони талхи ҳақ

Ин аз нав дарки эътиқоди исломӣ дар асоси таълимоти Қуръони Карим аст. Муаллиф муътақид аст, ки эътиқоди ислом як силсилаи бардавом аст, ки ҳар як бахше барои фаҳмидан роҳ мекушояд ва қисми дигарро тамом мекунад. Ба эътиқоди ӯ, бо гузоштани Қуръон ба унвони марказ ва пайравӣ аз шеваи он дар шинохти ақоиди исломӣ метавон дар роҳи шинохти маҷмӯи мутаносиби ақоиди исломӣ гомҳои устувор гузошт. Ба гуфтаи муаллиф, тартиби мавзӯҳои тавҳид дар Қуръон, ки ӯ кӯшиш кардааст, ба он пайравӣ кунад, чунин аст. Нахуст мавзӯҳои марбут ба аҳду паймон ва баъдан мавзӯҳои илоҳият, аз қабили офариниши тасодуфии падидаҳо, маънии Худо, маънии ҳеҷ маъбуде ҷуз Худо нест ва васфоти Худованд ба сифатҳои махлуқот. мухокима карда шудаанд. Дар пайи он матолиби марбут ба навъҳои офаридаҳои Худо, баҳсҳо дар майдони Парвардигори Худо ва дидгоҳи Ислом ба дин омадааст. Дар зинаҳои баъдӣ мавзӯъҳое аз қабили паёмбарони Худо ва ҳидояти онҳо ба мардум, сифатҳои паёмбарони илоҳӣ ва муборизаи онҳо бо мушрикон баррасӣ шудааст.

Ақоиди Ислом дар  Қуръони Карим-1

Пешгуфтор Дар щацони кунунк мавзӯи тарбияти кӯдакон яке аз асоситарин масоили ищтимок ва аз аркони муцими саодати башарият ба шумор меравад. Аз ин рӯ донишмандон дар бораи кӯдак аз назари равонк ва тарбиятк мутолиот ва тацқиқоти амиқ анщом дода ва китобцои бешуморе дар ин бора нигоштаанд. Цамшунин кишварцои бузург ба манзури парвариши дуруст ва сацеци щисму щони кӯдакон созмонцои густардаеро ба вущуд оварда ва кӯдаконро аз цар щицат тацти муроқибатцои илмк ва амали қарор додаанд. Аммо дар шацордац қарн пеш дар рӯзгоре ки башарият дар торикии щацл ва нодонк ба сар мебурд, пешвои гиромақадри ислом ба арзиш ва ацамияти парвариши кӯдак таващуци комил дошта ва дар цамин росто омӯзишцои лозимро ба пайравони худ омӯхтааст. Агар имрӯза, донишмандон тарбияти кудакон пас аз таваллуд ва зоданашон ва омадан ба ин щацонро мавриди таващщуц қарор додаанд, ислом дар бораи асли издивощ, шароити цамсарон, шигунагии покии насл, шир додан, парвариши щисму щони кӯдак ва қадам ба қадам вазоифи мардумро бажн кардааст. Агар донишмандони имрӯзи щацон бисжре аз нукоти дақиқи равонк ва тарбиятии марбут ба барномацои парваришии кӯдаконро дар китобцои илмии худ овардаанд, пешвожни ислом дар замонцои пешин онцоро ждоварк ва дар ривожти мазцабк бажн кардаанд ва худ низ дар рафторашон нишон додаанд. Цадафи мо дар ин навиштор бар ду поя ва асос устувор аст: 1. Ин ки тамоми мусалмонон, хусусан щавонон ва тацсилкунандагони мо, ки гурӯци бешуморе аз щомеаро ташкил медицанд, аз щомеияти барнома ва дастуроти дини муқадаси ислом ва арзишцои амалии ин ойини осмонк огоц шаванд ва бо имон ва ақидацои устувортар аз он пайравк кунанд ва фиреби барномацои дигарро нахӯранд. 2. Ин ки падарон ва модарон ба масъулияти мазцабк ва милии худ дар тарбияти фарзандони хеш огоц шаванд то бецтар битавонанд ба анщоми ин вазифаи сангин ва цажтк иқдом кунанд, шаро ки бидуни шакку тардид бахши

Рафтори Паёмбар С Бо Кудакон Ва Навҷав

Муқаддима Бисмиллоцир-Рацмонир-Рацим Эй зан ба ту аз Фотима ин гуна хитоб аст Арзандатарин зинати зан цифзи циҷоб аст. Саодати инсон дар натиҷаи амалцои солец ва ахлоқи некӯи ӯст ва шақовату бадбахтиаш дар натиҷаи эътиқод доштан бар хилофи цақиқат ва амалцои нописанди ӯст. Саодат, яъне хушбахтк дар дунжву охират аст ва шақоват, яъне бадбахтиву рӯзгори сижц доштан дар дунжву охират аст. Розк будан аз цақ ва бицишти абадк, натиҷаи саодат аст ва душманк бо цақ ва азоби дардноки абадк, натиҷа ва меваи талхи бадбахтк аст. Худованди Мутаол саодату хушбахтии инсонцоро итоату бандагк аз худ дониста, мегӯяд: «Эй фарзандони Одам! Ож бо шумо паймон набастам, ки бандагии шайтон накунед, зеро ӯ душмани ошкори шумост ва маро бандагк кунед, ки ин роци рост аст».1 Ва Пайғамбари Худо (с) мегӯянд: 2 » يىقرلاو حعاطلا : هٍىثا ًف جداعسلا Яъне, саодати инсон дар ду чиз аст: 1Сураи Ёсин-60 ва 61. 2Нацҷ-ул-фасоцат. «Муқаддима 5 1. Фармонбардорк. 2. Пацезкориву тақво. Оре, саодати инсон дар натиҷаи пайравк аз китоби Худо (Қуръон) ва суннати Пажмбари Худо (с) ва пешвожни дин аст ва амал кардан ба тамоми қонунцо ва цукмцои исломк сабаби хушбахтиву осоиш дар дунжву охират аст. Аз ҷумлаи қонунцои илоцк, ки Ислом онро барои цифзи шахсияти зан муқаррар карда ва саодати ӯро ба он вобаста донистааст, «қонуни циҷоб» мебошад. Дини Ислом циҷобро пӯшонидани зинату зебоицои зан аз чашми мардони бетарбияту олуда ба шацватцои цайвониву шайтонк дониста ва онро яке аз роццои саодату хушбахтии занон медонад. Бинобар гуфтаи баъзе аз бузургон: «циҷоб покк аст, на мацдудият».1 Дар ин китоб тацти унвони «каломи нур, дар саодату шақовати занон» ба тарҷума ва шарци цадиси бисжр таъсиркунанда аз шаби меъроҷ, дар робита бо азоби гурӯце аз занони уммати Расули Худо (с) пардохта шудааст. Ривояткунандаи ин цадис цазрати Абдулазими Цасанк (р) аст. ӯ аз уламои бузурги Ислом аст ва ин ривоятро аз Имом Ҷавод (а) нақл мекунад. Дар ин цадис сифатцои нописанду бадро ждовар мешавад, ки бисжре аз занон ба он гирифтор мешаванд ва низ, чк гунагии саодату бадбахтии занонро бажн мекунад. Чун ин цадис барои занцои мӯъмина ва муаллимону мураббижн фаидацои зижде дорад, ки худ бояд амал кунанд ва ба дигарон таълим дицанд. 1Мацдудият: дар тангк қарор гирифтан аст. 6 Саодат ва шақовати занон Бинобар ин, лозим донистем, ки ин цадисро бо диққат ва бо каме шарцу нуктацо чоп намуда ба дасти алоқамандону дӯстдорони бирасонем. маорифи исломк Аз Худованди Мутаол умед дорем, ки ин хидмати андакро ба даргоци худ қабул карда, сабаби ризояташ қарор дицад ва цамчунин роцнамою роцкушои занони мӯъмина ва мавриди истифодаи цамаи мусулмонон қарор гирад.

Саодат ва шақовати занон

Пешгуфтор Ба номи Худои Бахшоянда ва Мецрубон Худож! Цамоно Ту дастамро бигрифтк ва жриям кардк, то муваффақ бар тиловат ва қироати китобат шудам; (китобе) цамчу нур, ки нозилаш кардк!... (Китобе, ки) онро бар цамаи китобцои осмонк, ки фуруд фиристодак, нозир қарор додк!... (Китобе, ки) онро бар цар сухане, ки қиссааш кардак, бартарк бахшидк!... (Китобе) ҷудосозандааш қарор додак, то бо он цалолатро аз царом ҷудо созк!... Қуръонест, ки бо он ацкоматро бажн фармудк!... Китобест, ки онро барои бандагонат тафсил намудк!... Вацйест, ки бар пажмбарат Муцаммад – Дурудцоят бар ф ва ацли байташ бод! – фуруд фиристодк!... Шифоест барои цар он кас ки бо фацм, гфши ҷон ба вай биспорад!... Тарозуи адлест, ки аз цаққ забонаш барнагардад!... Нурест роцнамо, ки бурцонаш барои гувоцон хомфш нашавад!... Илми наҷотжбист, ки цар он кас ки рацрави роцаш гардад, гумроц нашавад!... (Фарозе аз дуои Имом Саҷҷод (а) цангоми хатми Қуръон) Аз дерзамон ин орзу дар дил доштам, ки Худованди мутаол фурсате бароям фароцам созад, то ба баргардондани тафсири арзишманди "Мизон"-и цакими фарзона Аллома Таботабок (р) ба забони тоҷикк (ба хатти кирилл) бипардозам. Вале иштиғол ба дарс ва дигар корцо ин фурсатро намедод, то онки - 4 - шароити рфзгор ба сфи дижри Шом кашонидам, ва Худованд ин тавфиқ насибам кард, ки замоне дар ҷивори боргоци муқаддаси цазрати Зайнаби Кубро (с) басар бубарам, ва цам фурсате дастгирам шавад, то орзуи дар дил доштаи хешро бароварда созам. Онгоц бо истифода аз ин фурсат, шурфъ кардам ба баргардондани ин тафсири арзишманд ба хатти кирилл, ва то ба имрфз тақрибан чацор ҷилди он омодаи чоп шудааст. Ва аз Худованди Маннон масъалат менамоям ин тавфиқро бидицад, то битавонам цамаи онро комил созам. Аммо иллати интихоби ин тафсир барои хонандаи тоҷик аз мижни тафсирцои мутааддида, чанд чиз аст: Аввалан, имтижзи ин тафсир аст дар ба коргирии шеваи тафсири Қуръон ба Қуръон, ки ба зудк аз муқаддимаи худи Аллома, бо он огоц хоцед шуд.

Мизон дар Қуръон 1

Шояд баъзеҳо ин гуна фикр кунанд, ки бо вуҷуди ниёзҳои мухталиф ва асосӣ дар заминаҳои фарҳангӣ, пардохтан ба баҳсҳои Имом Маҳдӣ (саломуллоҳи алайҳ) чӣ зарурате дорад? Оё ба андозаи кофӣ дар ин бора сухан гуфта нашуда ва китобу мақола навишта нашудааст?

Дар ҷавоб бояд гуфт: Баҳсҳои Маҳдавият аз ҷумла мавзўоте аст, ки нақши асосӣ дар зиндагии башар дорад ва бо ҷиҳатҳои мухталифи ҳаёти инсон робитаи мустақим дорад. Бинобар ин бо вуҷуди кўшишҳои анҷомшуда, ҳанўз ин мавзўъ матолиби ногуфтаи фаровоне дорад ва сазовор аст, ки олимон ва муҳаққиқон дар ин замина кўшишҳои дучандон анҷом диҳанд.

Барои айнӣ шудани зарурати тарҳи маорифи Имом Маҳдӣ (саломуллоҳи алайҳ), маворидеро феҳраствор баён мекунем:

1-Мавзўи Имом Маҳдӣ (саломуллоҳи алайҳ) ба масъалаи асосии имомат бармегардад, ки аз усули ақоиди шиа аст ва дар Қуръон ва ривоёти исломӣ матолиби фаровоне дар бораи он зикр шудааст.

Шиа ва суннӣ аз Паёмбари Ислом (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам), чунин нақл кардаанд:

"من مات و لم يعرف امام زمانه مات ميتة جاهليةً".

“Ҳар ки бимирад дар ҳоле, ки имоми замонашро нашинохта бошад, ба марги ҷоҳилият мурдааст (ва гўё аз Ислом баҳрае набурда аст)!”[1]

(Ёдовар мешавем, ки дар китобҳои Саҳеҳи Муслим ва Саҳеҳи Ибни Ҳаббон ва дигарон низ аз Паёмбари Акрам (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ) ривоят шудааст, ки он ҳазрат фармуданд: “Ҳар, ки бимирад дар ҳоле, ки бар гарданаш байъат набошад ва имом надошта бошад ба монанди мардуми замони ҷоҳилият мурда аст”,[2] ки ин аҳодис низ ҳамон маънои ҳадиси болоро доро мебошанд).

Барои иттилои хонандагони азиз ёдовар мешавем, ки ин китоб барои ҷомеаи пайравони Аҳли Байт (саломуллоҳи алайҳим)  навишта шудааст ва нависандагони ин китоб ва ҷомеаи мухотаби онҳо яқин доранд ва аз мутавотир будану фаровонии ин ахбор ва аҳодис ва ин мавзўъ (яъне вуҷуду таваллуд ва имомати ҳазрати Маҳдӣ (саломуллоҳи алайҳ)) комилан огоҳ ҳастанд, ба ин хотир нависандагони ин китоб баъд аз зикру нақли аҳодиси мавриди назари худ, дар мавриди санади ин ахбор ва миқдори эътибори онҳо сухане нагуфтаанд; аммо ба сабаби ин ки ин матолиб ва ахбору аҳодис аксаран барои ҷомеаи мо нав аст ва мо ба сабабҳои гуногун аз онҳо дур ва бехабар мондаем, ба ин ҷиҳат мо то қадри имкон санадҳои баъзе аз ин аҳодисро, ки аз назари мо хеле муҳим ва ихтилофӣ мебошад, баррасӣ карда ва аз шароити он ва ба саҳеҳ ё ғайри саҳеҳ будани он (гарчӣ ба хотири мутавотир будани онҳо ниёзе ба назар кардан ба асониди онҳо нест) ишора кардем. Ва ҳамчунин баъзе аз масодири дигарро низ дар баъзе аз аҳодиси муҳим изофа кардем ва барои баъзе аз мавзўоти дигар монанди истиғоса ва ғайра, аз китобҳо ва бузургони аҳли суннат шавоҳиде зикр кардем.

Ишора мекунем, ки ин ахбор ва аҳодиси марбут ба Имоми Замон (саломуллоҳи алайҳ) барои равшан кардани мавзўи мавриди назар дар ин китоб нақл шудааст ва аксари ин ахбор хеле муфассал ва дорои нукоти хеле ҷолиби дигар низ ҳастанд, ки нависандагони ин китоб ба хотири тўлонӣ нашудан ва хориҷ нашудан аз мавзўи мавриди назар, аз нақли он худдорӣ кардаанд.

-----------------------------------------------

[1].“Шарҳ-ул-мақосид”- и Тафтозонӣ ҷ.2. саҳ.275. “Шарҳи ақоиди Насафӣ”- и Тафтозонӣ. “Ҷавоҳир-ул- музия”- и Алии Қорӣ ҷ.2.саҳ.457-509 ба нақл аз Саҳеҳи Муслим. “Камол-уд-дин ва тамом-ун-неъмат”- и Шайх Садуқ с.409.р.9. Биҳор-ул-анвор ҷ.51.саҳ.160, ҳадиси 160. “Васоил-уш-шиа”, ҷ.16.саҳ.246, ҳадиси 21475.

[2].“Саҳеҳи Муслим” ҷ.3.саҳ.1478.р.1850. “Муснад”-и Таёлусӣ ҷ.1.саҳ.259.р.1913. “Муснад”- и Аҳмад ҷ.4.саҳ.96.р.16929. Саҳеҳи Ибни Ҳаббон, ҷ.10.саҳ.434. р.4573. “Ҳилят-ул-авлиё”, ҷ.3.саҳ.224. “Мўъҷам-ул-авсат”, ҷ.1.саҳ.79.р.225.ҷ.6.саҳ.70, р.5820. “Мўъҷам-ул-кабир”-и Табаронӣ ҷ.19.саҳ.388.р.369-910. “Маҷмаъ-уз-завоид”-и Ҳайсамӣ, ҷ.5.саҳ.218-225. “Илал”-и Дору Қутнӣ ҷ.7.саҳ.63.р.1214. “Фатҳ-ул-борӣ”, ҷ.13.саҳ.5. “Муснад”-и Абўяъло ҷ.13.саҳ.366,р.7375.

Нигини офариниш

Пас аз Қуръони Карим, суханони Паёмбари Акрам(с), ки  бо номи  "ҳадис" ё "ривоят" маъруфанд, ҳидоятгар ва роҳнамои мусулмонон мебошанд. Ҳадисҳои Паёмбар(с) дар китобҳои фаровоне гирдоварӣ шудааст. Касоне, ки ин ҳадисҳоро ҷамъоварӣ кардаанд, заҳмату ранҷҳои зиёде кашидаанд, то ин суханони роҳнамо аз байн нараванд ва ба наслҳои оянда бирасанд. Ҳамаи қонунҳо ва аҳкоми Ислом дар Қуръони Карим зикр нашудааст ва хеле аз аҳком дар ҳадису ровоятҳо баён шудааст. Бинобар ин, суханони Паёмбар(с) тафсиркунандаи Қуръон ба шумор меоянд ва агар мо аз он ғофил шавем, дар ҳақиқат хеле аз аҳкоми дини худро аз даст хоҳем дод.
Аз тарафи дигар мо мебинем, ки мардуми мусулмони мо, он гуна ки шоиста аст бо ин суханони нуронӣ ошно нестанд. Аз ин рӯ яке аз вазифаҳои мо ин аст, ки то ҳадди имкон мардумро бо аҳодиси Паёмбари Акрам(с) ошно кунем.
Ба ҳамин хотир чанд тан аз дӯстон талошу кӯшиши зиёде карданд то дар мавзӯъҳои гуногун "чиҳил ҳадис" ҷамъоварӣ намоянд.
Китоби ҳозир намунае аз ин корҳост ва умедворем, ки Худованд онро аз мо бипазирад ва мавриди писанди шумо низ қарор гирад.

Мақоми намоз

Таърихи халқи тоҷик (аз солҳои 60-уми асри XIX то соли 1924)
Ҳар кӣ н-омӯхт аз гузашти рӯзгор,
Низ н-омӯзад зи ҳеч омӯзгор.
(Абӯабдуллоцй Рӯдакї)
Таърих гузашти рӯзгор аст. Ҳар як халқ онро ба тарзи гуногун, бо пастию баландиҳои зиёд  аз сар гузаронидааст. Халқи тоҷик ҳам ин раванди таърихиро дар муборизаҳо бо аҷнабиён ва дар набардҳо сипарӣ намудааст.

Таърихи халқи тоҷик - аз асри XIX то соли 1924

Аммо баъд: Навҷавонони  азиз, имрӯз соати он фаро
расидааст, то аз чунин ҳақиқате ёдовар шавем, ки ояндаи
ҳар як миллат ба навҷавонони он бастагӣ дорад. Барои аз
одобу ахлоқи некӯ пайравӣ кардан бояд як пешво ё
раҳбару роҳнамое дошт. Алҳамду лиллоҳ шумо беҳтарин
пешворо доро ҳастед, ки дар тамоми ҷанбаҳои зиндагӣ -
хоҳ дар эҳтироми падару модар бошад, хоҳ дар эҳтироми
устоду муаллим, хоҳ дар эҳтироми завҷу завҷа, хоҳ дар
эҳтиром ва ҳаққи ҳамсоя ва ҳоказо аз ӯ пайравӣ кунед ва
он пешво ҳазрати Муҳаммад (саллалоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам) аст. Ва банда китобчаеро
бо номи «Суфоришоти Расули акрам (с.а.с.) » - навиштаи
доктор Ҳомид Аҳмади Тоҳир, тарҷумаи Расули Таймурй
ба хатти сирилик баргардон намуда бо исми
«Насиҳатҳои Пайгамбар (с.а.с.) ба ҷавонон» номгузорй карда
ҷиҳати омӯхтани ахлоқи некӯро аз Пайғамбар (саллалоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам) барои
шумо азизон таҳия ва пешкаш менамоям. Иншоаллоҳ
умеди онро дорам, ки ҷавонони мо бо ахлоқи некӯи
пешвояшон худро ороста мекунанд.

Насиҳати Паёмбар (с) ба ҷавонон / Қисми 2

Имом Заҳабӣ дар китоби «Гуноҳи кабира» ҳафтоду шаш гуноҳи кабираро бар пояи оёти шариф ва ҳадисҳои набӣ навиштааст. Муаллифи нусхаи туркии китоб таъкид кардааст, ки нашрияҳои мухталиф борҳо бар асоси иттилоъи бардурӯғ ва қиссаҳои бардурӯғ, бо истинод ба ҳамдигар китоби “Гуноҳҳои бузург”-ро нашр кардаанд. Аммо 9 имруз ба хонандагон тарчимаи дакики матни аслии китоби Хофиз Захабиро пешкаш мекунад
Барои доираи васеи хонандагон тавсия карда мешавад. Ҳамаи ҳуқуқ маҳфуз аст.

76-гуноҳи кабира

Тафсири сураи Фуқон аз тафсири Намуна
Мўҳтавои сураи Фурқон
Ин сура ба ҳукми он, ки аз сураҳои маккӣ аст[1] бештарин такяаш бар масъалаҳои марбут ба худошиносӣ, охиратшиносӣ ва баёни паёмбарии Паёмбар (с) ва мубориза бо ширку мушрикон ва бим додан аз оқибатҳои бади куфру бутпарастӣ ва гуноҳ аст.
Ин сура дар ҳақиқат аз се бахш ташкил мешавад
Бахши аввал, ки оғози ин сураро ташкил медиҳад, тарз тафаккур мушриконро ба шиддат рад мекунад ва баҳонаҷўиҳои онҳоро баён карда ва посух мегўяд ва онҳоро аз азоби Худо ва ҳисоби қиёмат ва муҷозотҳои дардноки дўзах бим медиҳад ва дар идомаи он қисматҳое аз саргузашти қавмҳои пешинро, ки бар асари мухолифат бо даъвати паёмбарон гирифтори сахтарин балоҳо ва ҷазоҳо шуданд, ба унвони дарси ибрат барои ин мушрикони лаҷбоз (якрав) ва ҳақситез, баён мекунад.
Бахши дуввум барои комил кардани ин гуфтугў, далелҳои тавҳиду нишонаҳои азамати Худоро дар ҷаҳони офариниш аз равшаноии офтоб гирифта то зулмату торикии шаб ва вазиши бодҳо ва боридани борон ва зинда шудани заминҳои мурда ва офариниши осмонҳову заминҳо дар шаш даврон ва офариниши хуршеду моҳ ва гардиши муназзами онҳо дар бурҷҳои осмонӣ ва монанди он сухан мегўяд.
Дар ҳақиқат бахши аввал маънои “ло илоҳа” – ро равшан мекунад ва бахши дувум ”иллаллоҳ” – ро.
Бахши севвум хулосаи бисёр комилу ҷолибе аз сифоти мўъминони ростин (ибодур – раҳмон) ва бандагони холиси Худо аст, ки дар муқоиса бо кофирони мутаассибу баҳонагир ва олудае, ки дар бахши аввал баён шуда буданд, ҷойгоҳи ҳар ду гурўҳ комилан равшан мешавад. Чунон, ки хоҳем дид ин сифот маҷмўае аст аз эътиқодот, амали солеҳ, мубориза бо шаҳватҳо (хоҳишҳои нафсонӣ), доштани огоҳии комил ва пойбандиву эҳсоси вазифа дар баробари ҷомеа аст.
Ва номи ин сура аз ояти аввали он гирифта шуда, ки аз Қуръон таъбир ба “Фурқон” (ҷудо кунандаи ҳақ аз ботил) мекунад.

[1] Баъзе аз муфассирон бар ин бовар пофишорӣ доранд, ки се оят аз ин сура (68, 69, 70) дар Мадина нозил шудааст, шояд ба ин хотир бошад, ки дар ин чанд оят сухан аз аҳкоме монанди ҳаром будани қатли нафс ва зино омадааст, дар ҳоле, ки диққат дар оятҳои қабл ва бади он ба хубӣ нишон медиҳад, ки як риштаи комилан ба ҳам пайваста ва ҳамоҳанг дар атрофи бандагони хосси Худо (ибодур-раҳмон) ва хислатҳои ононро баён мекунад, бинобар ин зоҳиран ҳамаи ин сура дар Макка нозил шудааст.

Books

Books