Қуръон (арабӣ: القرآن) китоби муқаддаси дини ислом аст ва дар эътиқоди мусалмонон каломи Худои ягона бо номи аслии "Аллоҳ" аст, ки аз ҷониби Ҷабраил ба паёмбари Худо (с) нозил шудааст. Ислом, Муҳаммад ибни Абдуллоҳ. Мусулмонон Қуръонро бузургтарин мӯъҷизаи Муҳаммад ва равшантарин далели нубувватии ӯ медонанд. Қуръон сарчашмаи асосии ваҳй дар ислом буда, ба забони арабии классикӣ навишта шудааст. Вожаи Қуръон ба маънои “хондан” ва “хондан” аст ва маъмулан мусалмонон аз он бо унвонҳое чун “Қуръони карим” ва “Қуръони ҷодуӣ” истинод мекунанд. Қуръони карим ба 30 қисм тақсим шуда, аз 114 сура иборат аст. Ва он дар арабӣ аст.

Author

Editor

Interpreter

Common title

Number of volumes

Persian Title

Publish location

Publication year

Publish number

Publisher

Qr Code

Sect

Scholar

ISBN

Source

Translated

Translated Fields

Custom Canonical

is suggested

Rate

Indexing

SEO Title

View

Votes

Тарчумаи Куръони Карим

Бахотири аҳмияти нашри  Қуръон дар байни мусалмонон мо ин матни Қуръони Карим бо забони тоҷикиро бо ин ки, мутарҷим ва ношири ин мушахас нест барои Шумо қарор додаем.

Қуръони Карим бо забони тоҷикӣ

Тарҷумаи Қуръон аз Тафсири мухтасари Хатлонӣ  бо шарҳи вожаҳо ва калимаҳо.

Бахотири аҳмияти нашри Қуръон дар байни мусалмонон мо ин матни Қуръони Карим бо забони тоҷикиро бо ин ки, мутарҷим ва ношири ин мушахас нест барои Шумо қарор додаем.

Тарҷумаи Қуръон Аз Тафсири Мухтасари

Тарҷумаи  Қуръон
 Мутарҷими форсӣ : Абдулмуҳаммад Оятӣ
Баргардонанда ба тоҷикӣ  :Сомонаи Танзил.




Дар матни  тарҷума  ба ҷои номи сураҳо дар канори оятҳои ҳар сура  шумораи сура омда аст лизо  пеш аз зикри  ҳар оят  адади  сураҳо  зикршуда аст . Барои  фаҳми осонтар шумо ба сураи Фотиҳа агар бингаред  дар канори ҳар ояти Фотҳиа  шумораи  “ 1 ”  зикр шуда аст ва он ба маънои ин аст, ки сураи якуми  мебошад ва баъд шумори ояти сура омада аст  ин равиш дар дигар сураҳо иҷро шуда аст вале пеш аз адади оятҳо адади худи сураҳо зикр шуда аст.
tanzil.net

Тарҷумаи тоҷикии Қуръони Карим

Дарёфти тарҷумаи Қуръон

Китоби мазкур шарҳи мухтасари зиндагии Паёмбари Ислом (с) аст, ки дар ибтидои китоб тавсифи мухтасари хислатҳои инсонӣ ва иҷтимоъии мардуми Арабистон пеш аз зуҳури ислом ва баъдан тавсифи он аст. марҳалаи аввали зиндагии Паёмбари Худо (с) то пеш аз рисолат, ки дар он ба таваллуд, кӯдакӣ, навҷавонӣ ва ҷавонӣ, издивоҷи нахустин ва фалсафаи издивоҷҳои чандкаратааш таваҷҷуҳ зоҳир шудааст. Муаллиф ваҳй, шеваи таблиғот ва даъвати оммавии ҳазрати Муҳаммад (с) ва мушкилоте, ки Қурайш дар роҳи падараш рӯбарӯ шуда буд ва баъд аз он ҳодисаҳои марбут ба муҳоҷиратро, ки сарчашмаи таҳаввулот зикр кардааст, таҳқиқ ва муайян кардааст . Пирони бародарии исломї дар Мадина, Љињод дар Ислом ангезаи асосии љангњо ва рисолати љањонии мавзўъњои навбатии ин китоб аст, дар охир муаллиф баъзе љанбањои ирфонии њаёти Паёмбари Худоро баён мекунад Ислом (с), аз кабили Хотамит, Сира, Хадиси Гадир ва вориси он паёмбар ва рохи таърихии хилофат.

<div dir="ltr"></div>

Нигариши кӯтоҳе ба зиндагии  Паёмбари Ислом (с)

Пешгуфтор Дар щацони кунунк мавзӯи тарбияти кӯдакон яке аз асоситарин масоили ищтимок ва аз аркони муцими саодати башарият ба шумор меравад. Аз ин рӯ донишмандон дар бораи кӯдак аз назари равонк ва тарбиятк мутолиот ва тацқиқоти амиқ анщом дода ва китобцои бешуморе дар ин бора нигоштаанд. Цамшунин кишварцои бузург ба манзури парвариши дуруст ва сацеци щисму щони кӯдакон созмонцои густардаеро ба вущуд оварда ва кӯдаконро аз цар щицат тацти муроқибатцои илмк ва амали қарор додаанд. Аммо дар шацордац қарн пеш дар рӯзгоре ки башарият дар торикии щацл ва нодонк ба сар мебурд, пешвои гиромақадри ислом ба арзиш ва ацамияти парвариши кӯдак таващуци комил дошта ва дар цамин росто омӯзишцои лозимро ба пайравони худ омӯхтааст. Агар имрӯза, донишмандон тарбияти кудакон пас аз таваллуд ва зоданашон ва омадан ба ин щацонро мавриди таващщуц қарор додаанд, ислом дар бораи асли издивощ, шароити цамсарон, шигунагии покии насл, шир додан, парвариши щисму щони кӯдак ва қадам ба қадам вазоифи мардумро бажн кардааст. Агар донишмандони имрӯзи щацон бисжре аз нукоти дақиқи равонк ва тарбиятии марбут ба барномацои парваришии кӯдаконро дар китобцои илмии худ овардаанд, пешвожни ислом дар замонцои пешин онцоро ждоварк ва дар ривожти мазцабк бажн кардаанд ва худ низ дар рафторашон нишон додаанд. Цадафи мо дар ин навиштор бар ду поя ва асос устувор аст: 1. Ин ки тамоми мусалмонон, хусусан щавонон ва тацсилкунандагони мо, ки гурӯци бешуморе аз щомеаро ташкил медицанд, аз щомеияти барнома ва дастуроти дини муқадаси ислом ва арзишцои амалии ин ойини осмонк огоц шаванд ва бо имон ва ақидацои устувортар аз он пайравк кунанд ва фиреби барномацои дигарро нахӯранд. 2. Ин ки падарон ва модарон ба масъулияти мазцабк ва милии худ дар тарбияти фарзандони хеш огоц шаванд то бецтар битавонанд ба анщоми ин вазифаи сангин ва цажтк иқдом кунанд, шаро ки бидуни шакку тардид бахши

Рафтори Паёмбар С Бо Кудакон Ва Навҷав

Шояд баъзеҳо ин гуна фикр кунанд, ки бо вуҷуди ниёзҳои мухталиф ва асосӣ дар заминаҳои фарҳангӣ, пардохтан ба баҳсҳои Имом Маҳдӣ (саломуллоҳи алайҳ) чӣ зарурате дорад? Оё ба андозаи кофӣ дар ин бора сухан гуфта нашуда ва китобу мақола навишта нашудааст?

Дар ҷавоб бояд гуфт: Баҳсҳои Маҳдавият аз ҷумла мавзўоте аст, ки нақши асосӣ дар зиндагии башар дорад ва бо ҷиҳатҳои мухталифи ҳаёти инсон робитаи мустақим дорад. Бинобар ин бо вуҷуди кўшишҳои анҷомшуда, ҳанўз ин мавзўъ матолиби ногуфтаи фаровоне дорад ва сазовор аст, ки олимон ва муҳаққиқон дар ин замина кўшишҳои дучандон анҷом диҳанд.

Барои айнӣ шудани зарурати тарҳи маорифи Имом Маҳдӣ (саломуллоҳи алайҳ), маворидеро феҳраствор баён мекунем:

1-Мавзўи Имом Маҳдӣ (саломуллоҳи алайҳ) ба масъалаи асосии имомат бармегардад, ки аз усули ақоиди шиа аст ва дар Қуръон ва ривоёти исломӣ матолиби фаровоне дар бораи он зикр шудааст.

Шиа ва суннӣ аз Паёмбари Ислом (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам), чунин нақл кардаанд:

"من مات و لم يعرف امام زمانه مات ميتة جاهليةً".

“Ҳар ки бимирад дар ҳоле, ки имоми замонашро нашинохта бошад, ба марги ҷоҳилият мурдааст (ва гўё аз Ислом баҳрае набурда аст)!”[1]

(Ёдовар мешавем, ки дар китобҳои Саҳеҳи Муслим ва Саҳеҳи Ибни Ҳаббон ва дигарон низ аз Паёмбари Акрам (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ) ривоят шудааст, ки он ҳазрат фармуданд: “Ҳар, ки бимирад дар ҳоле, ки бар гарданаш байъат набошад ва имом надошта бошад ба монанди мардуми замони ҷоҳилият мурда аст”,[2] ки ин аҳодис низ ҳамон маънои ҳадиси болоро доро мебошанд).

Барои иттилои хонандагони азиз ёдовар мешавем, ки ин китоб барои ҷомеаи пайравони Аҳли Байт (саломуллоҳи алайҳим)  навишта шудааст ва нависандагони ин китоб ва ҷомеаи мухотаби онҳо яқин доранд ва аз мутавотир будану фаровонии ин ахбор ва аҳодис ва ин мавзўъ (яъне вуҷуду таваллуд ва имомати ҳазрати Маҳдӣ (саломуллоҳи алайҳ)) комилан огоҳ ҳастанд, ба ин хотир нависандагони ин китоб баъд аз зикру нақли аҳодиси мавриди назари худ, дар мавриди санади ин ахбор ва миқдори эътибори онҳо сухане нагуфтаанд; аммо ба сабаби ин ки ин матолиб ва ахбору аҳодис аксаран барои ҷомеаи мо нав аст ва мо ба сабабҳои гуногун аз онҳо дур ва бехабар мондаем, ба ин ҷиҳат мо то қадри имкон санадҳои баъзе аз ин аҳодисро, ки аз назари мо хеле муҳим ва ихтилофӣ мебошад, баррасӣ карда ва аз шароити он ва ба саҳеҳ ё ғайри саҳеҳ будани он (гарчӣ ба хотири мутавотир будани онҳо ниёзе ба назар кардан ба асониди онҳо нест) ишора кардем. Ва ҳамчунин баъзе аз масодири дигарро низ дар баъзе аз аҳодиси муҳим изофа кардем ва барои баъзе аз мавзўоти дигар монанди истиғоса ва ғайра, аз китобҳо ва бузургони аҳли суннат шавоҳиде зикр кардем.

Ишора мекунем, ки ин ахбор ва аҳодиси марбут ба Имоми Замон (саломуллоҳи алайҳ) барои равшан кардани мавзўи мавриди назар дар ин китоб нақл шудааст ва аксари ин ахбор хеле муфассал ва дорои нукоти хеле ҷолиби дигар низ ҳастанд, ки нависандагони ин китоб ба хотири тўлонӣ нашудан ва хориҷ нашудан аз мавзўи мавриди назар, аз нақли он худдорӣ кардаанд.

-----------------------------------------------

[1].“Шарҳ-ул-мақосид”- и Тафтозонӣ ҷ.2. саҳ.275. “Шарҳи ақоиди Насафӣ”- и Тафтозонӣ. “Ҷавоҳир-ул- музия”- и Алии Қорӣ ҷ.2.саҳ.457-509 ба нақл аз Саҳеҳи Муслим. “Камол-уд-дин ва тамом-ун-неъмат”- и Шайх Садуқ с.409.р.9. Биҳор-ул-анвор ҷ.51.саҳ.160, ҳадиси 160. “Васоил-уш-шиа”, ҷ.16.саҳ.246, ҳадиси 21475.

[2].“Саҳеҳи Муслим” ҷ.3.саҳ.1478.р.1850. “Муснад”-и Таёлусӣ ҷ.1.саҳ.259.р.1913. “Муснад”- и Аҳмад ҷ.4.саҳ.96.р.16929. Саҳеҳи Ибни Ҳаббон, ҷ.10.саҳ.434. р.4573. “Ҳилят-ул-авлиё”, ҷ.3.саҳ.224. “Мўъҷам-ул-авсат”, ҷ.1.саҳ.79.р.225.ҷ.6.саҳ.70, р.5820. “Мўъҷам-ул-кабир”-и Табаронӣ ҷ.19.саҳ.388.р.369-910. “Маҷмаъ-уз-завоид”-и Ҳайсамӣ, ҷ.5.саҳ.218-225. “Илал”-и Дору Қутнӣ ҷ.7.саҳ.63.р.1214. “Фатҳ-ул-борӣ”, ҷ.13.саҳ.5. “Муснад”-и Абўяъло ҷ.13.саҳ.366,р.7375.

Нигини офариниш

Пас аз Қуръони Карим, суханони Паёмбари Акрам(с), ки  бо номи  "ҳадис" ё "ривоят" маъруфанд, ҳидоятгар ва роҳнамои мусулмонон мебошанд. Ҳадисҳои Паёмбар(с) дар китобҳои фаровоне гирдоварӣ шудааст. Касоне, ки ин ҳадисҳоро ҷамъоварӣ кардаанд, заҳмату ранҷҳои зиёде кашидаанд, то ин суханони роҳнамо аз байн нараванд ва ба наслҳои оянда бирасанд. Ҳамаи қонунҳо ва аҳкоми Ислом дар Қуръони Карим зикр нашудааст ва хеле аз аҳком дар ҳадису ровоятҳо баён шудааст. Бинобар ин, суханони Паёмбар(с) тафсиркунандаи Қуръон ба шумор меоянд ва агар мо аз он ғофил шавем, дар ҳақиқат хеле аз аҳкоми дини худро аз даст хоҳем дод.
Аз тарафи дигар мо мебинем, ки мардуми мусулмони мо, он гуна ки шоиста аст бо ин суханони нуронӣ ошно нестанд. Аз ин рӯ яке аз вазифаҳои мо ин аст, ки то ҳадди имкон мардумро бо аҳодиси Паёмбари Акрам(с) ошно кунем.
Ба ҳамин хотир чанд тан аз дӯстон талошу кӯшиши зиёде карданд то дар мавзӯъҳои гуногун "чиҳил ҳадис" ҷамъоварӣ намоянд.
Китоби ҳозир намунае аз ин корҳост ва умедворем, ки Худованд онро аз мо бипазирад ва мавриди писанди шумо низ қарор гирад.

Мақоми намоз

Аммо баъд: Навҷавонони  азиз, имрӯз соати он фаро
расидааст, то аз чунин ҳақиқате ёдовар шавем, ки ояндаи
ҳар як миллат ба навҷавонони он бастагӣ дорад. Барои аз
одобу ахлоқи некӯ пайравӣ кардан бояд як пешво ё
раҳбару роҳнамое дошт. Алҳамду лиллоҳ шумо беҳтарин
пешворо доро ҳастед, ки дар тамоми ҷанбаҳои зиндагӣ -
хоҳ дар эҳтироми падару модар бошад, хоҳ дар эҳтироми
устоду муаллим, хоҳ дар эҳтироми завҷу завҷа, хоҳ дар
эҳтиром ва ҳаққи ҳамсоя ва ҳоказо аз ӯ пайравӣ кунед ва
он пешво ҳазрати Муҳаммад (саллалоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам) аст. Ва банда китобчаеро
бо номи «Суфоришоти Расули акрам (с.а.с.) » - навиштаи
доктор Ҳомид Аҳмади Тоҳир, тарҷумаи Расули Таймурй
ба хатти сирилик баргардон намуда бо исми
«Насиҳатҳои Пайгамбар (с.а.с.) ба ҷавонон» номгузорй карда
ҷиҳати омӯхтани ахлоқи некӯро аз Пайғамбар (саллалоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам) барои
шумо азизон таҳия ва пешкаш менамоям. Иншоаллоҳ
умеди онро дорам, ки ҷавонони мо бо ахлоқи некӯи
пешвояшон худро ороста мекунанд.

Насиҳати Паёмбар (с) ба ҷавонон / Қисми 2

Ваъдапарастӣ ин эътиқод ба зуҳури наҷотдиҳандае мебошад, ки ҳамчун наҷотдиҳанда ё озодкунандаи гурӯҳи одамон амал мекунад. Бархе аз динҳо бар ин боваранд, ки ниҳоят марде пайдо мешавад, ки бо рисолати илоҳӣ мардумро аз зулмот, зулм, гумроҳӣ ва гумроҳӣ раҳо карда, ба замин ва сокинони он саодат ва некӣ меорад.
Динҳои Иброҳимӣ, Зардуштӣ, Ҳиндуӣ ва Буддоӣ мавҷудияти наҷотдиҳандаро ба таври ошкор ва ё ба таври киноя зикр кардаанд ва дар байни онҳо, бахусус динҳои Иброҳимӣ шабоҳат ва тафовути зиёде вуҷуд дорад.

Дар Ислом (шиъа ва сунни) Маҳдӣ ваъдашуда ҳисобида мешавад, аммо дар мавриди ки будани Маҳдӣ тафовут вуҷуд дорад, дувоздаҳ имоми шиъа бар ин боваранд, ки Маҳдӣ писари Ҳасан Аскарӣ, имоми 12 ва имом аст. аз замони онҳо, ки қаблан таваллуд шудааст ва ҳоло беш аз ҳазор сол аст, ки ғоиб аст ва дар вақти таъиншуда пайдо мешавад. Аммо ба эътиқоди бархе аз аҳли суннат, Маҳдӣ касест, ки аз авлоди паёмбар (шояд аз авлоди Содот бошад), ки ҳанӯз ба дунё наомадааст. Вай дар оянда таваллуд ёфта, начотбахши инсоният мегардад. Ҳамчунин бештари пайравони суннат Маҳдӣ (р)-ро як шахси оддӣ ва бисёр покиза медонанд, ки бо пешгӯиҳои дигари динҳои Иброҳимӣ мухолиф аст. Аксари динҳои Иброҳимӣ таъкид кардаанд, ки наҷотдиҳандаи қиёмат фиристодаи илоҳӣ барои башарият аст. Ба эътиқоди шиъаҳо, Маҳдӣ баргузидаи илоҳӣ, далели Худо ва маъсум аст. Ҳамчунин дар бораи зуҳури Маҳдӣ нишонаҳои зиёде зикр кардаанд. Шиъаҳо Маҳдиро имом медонанд ва бар хилофи сунниҳо, ба иддаои худ, бо такя ба ҳадис, суннат ва оятҳои Қуръон, ба хусус ранҷу азоби Иброҳим дар сураи Бақара, имоматиро мақоми илоҳӣ медонанд ва он баландтарин мартаба дар низоми офариниши пешинро медонанд, ки мақоми Муҳаммадро баландтарин махлуқот.

Имоми Замон,Ҳазрати Маҳдӣ алайҳис-салом, наҷотдиҳандаи башарият

Нигариши кӯтоҳе
ба зиндагии чаҳордаҳ маъсум
Қисмати дуюм
Зиндагии пешвои аввал ҳазрати  Алӣ ибни Абӯтлиб (а
قَالَ رَسُول الله (صلّی الله عليه وَ آله):
اِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ: كِتَابَ الله،ِ وَعِتْرَتِي اَهْلَ بَيْتِي،
مَا اِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا اَبَدًا،
وَانَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتیّ يرِدَا
عَلَيَّ الْحَوْضَ.
Расули Худо(с) фармудаанд:
Ман ду чизи гаронбаҳоеро дар миёни шумо аз худ боқӣ мегузорам: яке Китоби Худованд ва дигаре Итратам, Аҳли байтам. Агар ба ин ду чанг занед, ҳаргиз гумроҳ нахоҳед шуд. Ин ду ҳеҷ вақт аз якдигар ҷудоӣ надоранд, то он гоҳ ки бар ҳавзи Кавсар бар ман ворид шаванд.
Саҳеҳи Муслим, ҷилди 7, саҳ. 122; Сунани Дорамӣ, ҷилди 2, саҳ. 432; Муснади Аҳмад, ҷилди 3, саҳ. 14, 17, 26, 59, ҷилди 4, саҳ. 366, 371, ҷилди 5, саҳ. 182, Мустадраки Ҳоким, ҷилди 3, саҳ. 109, 148, 533 ва ...
Аҳли Байт алайҳимуссалом мероси гаронбаҳое аз худ боқӣ гузоштаанд, ки пайравонашон онро аз хатари нобудӣ ҳифз намудаанд. Ин намунаи фарогири як мактабе аст, ки шохаҳои мухталифи маърифати исломиро дар бар дошта ва тавониста аст ашхоси зиёди тавонмандеро барои сероб шудан аз ин чашмаи ҷӯшон, парвариш ва тақдими уммати исломӣ намояд.
Ин донишмандон бо пайравӣ аз Аҳли Байти Паёмбар(с) дар мақоми посухгӯӣ ба дасисаҳо ва шубҳаҳои воридшуда аз сӯи мазҳабҳо ва ҷараён-ҳои фикрии дохил ва хориҷи ҷомеаи исломӣ баромада, дар давоми қарнҳои гузашта пеш-ниҳодкунандаи матинтарин посухҳо ва роҳи ҳалҳо барои ин шубҳаҳо буда ва ҳастанд.
Маҷмаи ҷаҳонии Аҳлибайт(а) бар асоси масъулиятҳои бар гардан гирифтаи худ ба дифоъ аз ҳарими рисолат ва эътиқодоти ҳақиқии он; ҳақоиқе, ки арбоби фирқаҳо, мазҳабҳо ва асҳоби ҷараёнҳои мухолифи Ислом пайваста дар мухо-лифат бо он кӯшиш ба харҷ додаанд, камари ҳиммат баста аст. Маҷмаи ҷаҳонии Аҳлибайт(а) худро дар ин роҳи муқаддас пайрави шогирдони ростини мактаби Аҳлибайт(а) медонад; ҳамон, ки ҳамвора барои радди ин иттиҳомоти давомдор омодагӣ дошта ва кӯшиш намудаанд мутобиқ бо зарурати ҳар асру замон дар сафи пеши ин мубориза боқӣ монанд.
Таҷрибаҳое, ки дар ин замина дар китобҳои донишмандони мактаби Аҳлибайт(а) захира шудаанд, дар навъи худ  беназир мебошанд. Зеро ин таҷрибаҳо аз дастовардҳои илмӣ бар асоси ҳокимияти ақл, истидлол, дурӣ аз ҳавою ҳавас ва таассуби кӯркӯрона бархурдор буда, мутахасси-сон ва соҳибони андешаро чунон мавриди хитоб қарор медиҳад, ки ақли солим ва фитрати поки инсон пазирои он бошад.
Маҷмаи ҷаҳонии Аҳлибайт(а) кӯшида аст, то марҳалаи наве аз ин таҷрибаҳои арзишмандро дар маҷмӯае аз таҳқиқот ва таълифоти муал-лифони муосир аз мактаби Аҳлибайт(а) барои ташнагони ҳақиқат қарор диҳад.
Ин Маҷмаъ ҳамчунин иқдом ба таҳқиқ ва нашри таълифоти судманди гузаштагон ва шахсиятҳои барҷастаи пайравони ин мактаб намудааст, то ин манобеъ низ ташнагони ҳақиқатро чашмаи гуворое бошад, то дар асри такомули босуръати ақлҳо гӯши ҷони худро бар ҳақоиқе, ки Аҳли Байти рисолат(а) барои ҳамаи ҷаҳониён ба армуғон овардаанд, бикушоянд.
Умедворем хонандагони мӯҳтарам бо пешни-ҳоди назарияҳо ва пешниҳодҳои арзишманд ва интиқодҳои созандаи худ Маҷмаи ҷаҳонии Аҳлибайт(а)-ро дар ин замина бонасиб гардо-нанд.
Ҳамчунин аз соири муассисаҳо, донишмандон ва тарҷумонҳо даъват мекунем, то дар нашри фарҳанги Исломи ноби Муҳаммадӣ(с) моро ёрӣ намоянд.
Аз Худованди мутаол мехоҳем ин талоши ночизро аз мо қабул намуда, талоши моро зери сояи ҷонишини худ дар замин ҳазрати Маҳдӣ (Худованд зуҳурашро наздик гардонад) рӯзафзун-тар созад.

Зиндагии пешвои аввал ҳазрати  Алӣ ибни Абӯтлиб

Паёмбар ва Ахли Байт (с)

Ин китоб муштамил аз пурсишу посух  дар робита ба масалаҳои акидатӣ мебошад.

Заруриёт

Ин аз нав дарки эътиқоди исломӣ дар асоси таълимоти Қуръони Карим аст. Муаллиф муътақид аст, ки эътиқоди ислом як силсилаи бардавом аст, ки ҳар як бахше барои фаҳмидан роҳ мекушояд ва қисми дигарро тамом мекунад. Ба эътиқоди ӯ, бо гузоштани Қуръон ба унвони марказ ва пайравӣ аз шеваи он дар шинохти ақоиди исломӣ метавон дар роҳи шинохти маҷмӯи мутаносиби ақоиди исломӣ гомҳои устувор гузошт. Ба гуфтаи муаллиф, тартиби мавзӯҳои тавҳид дар Қуръон, ки ӯ кӯшиш кардааст, ба он пайравӣ кунад, чунин аст. Нахуст мавзӯҳои марбут ба аҳду паймон ва баъдан мавзӯҳои илоҳият, аз қабили офариниши тасодуфии падидаҳо, маънии Худо, маънии ҳеҷ маъбуде ҷуз Худо нест ва васфоти Худованд ба сифатҳои махлуқот. мухокима карда шудаанд. Дар пайи он матолиби марбут ба навъҳои офаридаҳои Худо, баҳсҳо дар майдони Парвардигори Худо ва дидгоҳи Ислом ба дин омадааст. Дар зинаҳои баъдӣ мавзӯъҳое аз қабили паёмбарони Худо ва ҳидояти онҳо ба мардум, сифатҳои паёмбарони илоҳӣ ва муборизаи онҳо бо мушрикон баррасӣ шудааст.

Ақоиди Ислом дар  Қуръони Карим-1

Тавҳид

<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<div>

Нигариши кӯтоҳе
 ба зиндагии чаҳордаҳ маъсум

Қисмати чаҳордаҳум
 Зиндагии пешвои дувоздаҳум ҳазрати Имом Маҳдӣ (а)

</div>
Бисмиллоҳир Раҳмонир Раҳим

</div>
قَالَ رَسُول الله - صلّی الله عليه وَ آله -:
 اِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ: كِتَابَ الله،ِ وَعِتْرَتِي اَهْلَ بَيْتِي،
 مَا اِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا اَبَدًا،
 وَانَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتیّ يرِدَا 
 عَلَيَّ الْحَوْضَ.
Расули Худо(с) фармудаанд:
Ман ду чизи гаронбаҳоеро дар миёни шумо аз худ боқӣ мегузорам: яке Китоби Худованд ва дигаре Итратам, Аҳли байтам. Агар ба ин ду чанг занед, ҳаргиз гумроҳ нахоҳед шуд. Ин ду ҳеҷ вақт аз якдигар ҷудоӣ надоранд, то он гоҳ ки бар ҳавзи Кавсар бар ман ворид шаванд.(Саҳеҳи Муслим, ҷилди 7, саҳ. 122; Сунани Дорамӣ, ҷилди 2, саҳ. 432; Муснади Аҳмад, ҷилди 3, саҳ. 14, 17, 26, 59, ҷилди 4, саҳ. 366, 371, ҷилди 5, саҳ. 182, Мустадраки Ҳоким, ҷилди 3, саҳ. 109, 148, 533 ва ...)
Аҳли Байт алайҳимуссалом мероси гаронбаҳое аз худ боқӣ гузоштаанд, ки пайравонашон онро аз хатари нобудӣ ҳифз намудаанд. Ин намунаи фарогири як мактабе аст, ки шохаҳои мухталифи маърифати исломиро дар бар дошта ва тавониста аст ашхоси зиёди тавонмандеро барои сероб шудан аз ин чашмаи ҷӯшон, парвариш ва тақдими уммати исломӣ намояд.
Ин донишмандон бо пайравӣ аз Аҳли Байти Паёмбар(с) дар мақоми посухгӯӣ ба дасисаҳо ва шубҳаҳои воридшуда аз сӯи мазҳабҳо ва ҷараён-ҳои фикрии дохил ва хориҷи ҷомеаи исломӣ баромада, дар давоми қарнҳои гузашта пеш-ниҳодкунандаи матинтарин посухҳо ва роҳи ҳалҳо барои ин шубҳаҳо буда ва ҳастанд.

Имоми замони ҳазрати Маҳдӣ (а)

<h1 dir="ltr" style="text-align: left;">Муқаддимаи ношир</h1>
Ҳадафи ирсоли паёмбарон ва нузули ваҳй, бозкардани дидагони инсонҳои саргардон ба сўи қиёмат буда ва маънобахшӣ ба зиндагӣ ва равшан сохтани он, бо нури ҳидояти илоҳӣ аст. Имон ба Худованди Якто ва рўзи қиёмат, бунёди ҳамаи пайвандҳои иҷтимоиро дигаргун месозад ва ҷомеаи нав фароҳам меоварад, ки дар он ному ёди офаринанда ва ҳузури ҳамешагии он дар ҳама лаҳзаҳо эҳсос мешавад. Мўъминон бо пайравӣ аз паёмбарони илоҳӣ, роҳу расми фармонбардорӣ аз Офаридгори Мутаолро меомўзанд ва бо чангзадан ба аҳкоми исломӣ ва анҷоми дастуроти илоҳӣ, таъми ширини бандагии Худоро мечашанд.
Аҳамияти шинохти аҳкоми илоҳӣ аз манобеи асили баҷомонда ва омўзиши он ба мўъминон, низоме аз мадориси илмӣ ва мазоҳиби илмиро дар ҷомеаи исломӣ ривоҷ додааст. Ҳарчанд ҳамаи омилон ба аҳкоми илоҳӣ талош доранд, амалҳояшонро онгуна баҷо оваранд, ки  матлуб ва мавриди қабули илоҳӣ аст, аммо омилони аҳли илм, ин дағдағаро бештар дар дил доранд ва дар паи ёфтани ҳақиқат, дар роҳи талошу кушиш қадам мебардоранд ва сахтиҳои онро баҷон мехаранд. Тавфиқ дар ин роҳ, марҳуни ҳақиқат талабии холисона ва бурдбории олимона аст. Китоби ҳозир ба номи "Аҳкоми исломӣ" асари нависандаи арҷманд Илёс Косимов аз донишомўхтагони Маркази Ҷаҳонии Улуми Исломӣ аст. Нависанда дар ин асар кўшида аст масоиле чанд дар мавзуи аҳкомро ба баҳси илмӣ бигзорад ва назароти мухталифро дар ин мубоҳиса саҳим гардонад. Муовинати Пажўҳиши Маркази Ҷаҳонии Улуми Исломӣ бо сипосу тақдир аз нависандаи муҳтарам ва низ дигар дастандаркорони амри омодасозӣ ва нашри ин асар, тавфиқоти беш аз пешро барои азизон аз даргоҳи илоҳӣ орзуманд аст.

Аҳкоми исломӣ

Бояд аз тамоку ё сигор  раҳоӣ ёфт!

Дар ин китоб,  таҳлил, баррасӣ, аҳком, назарот, ва пешгўиҳо дар робита ба тамоку ва сигор  зикр шуда аст .

Тамоку ё сигор  вабои аср

Моҳи шарифи Рамазон пурарзиштарин давраи солест, ки Худованд рӯзаро бар мусалмонон фарз кардааст ва тибқи ҳадисҳои паёмбар ҳар ибодате дар ин моҳ дар қиёс бо моҳҳои дигар ҳафтсад баробар подош дорад. Авҷи ин бузургӣ дар шаби Қадр дида мешавад, ки Қуръон онро бартарӣ ва беҳтар аз ҳазор моҳ медонад, аз ин рӯ донистани аҳамият ва арзиши ин моҳ барои омодагии рӯҳонӣ ва бар замми ин, пурсамар аст. ва ибодати муассир дар ин моҳ бояд донист, ки ҳукмҳои онро бидиҳад, то фарди мусалмоне, ки аз фиқҳ ва аҳкоми шаръӣ огоҳ бошад, дар баробари рӯзадорӣ аз неъматҳои маънавии он баҳра барад.

Одоб ва хусусиятҳои моҳи Рамазон

Муқаддима
Зарурати пўшидагии зан дар муқобили марди бегона яке аз масоили муҳимми исломӣ аст. Дар худи Қуръони Карим ин матлаб ба равшанӣ баён шудааст. Бинобар ин, дар асли матлаб аз назари исломӣ наметавон тардид кард. Масъалаи пўшида будани зан аз марди бегона яке аз мазоҳири лузуми ҳарим байни мардон ва занони бегона аст, ҳамчунон ки адами ҷавози хилват байни марду зани номаҳрам яке аз мазоҳири дигари он аст. Ин баҳсро дар панҷ бахш бояд баррасӣ кард: 1.Оё пўшиш аз мухтассоти Ислом аст ва пас аз зуҳури Ислом аз мусулмонон ба ғайри мусулмонон сироят кардааст? Ё аз мухтассоти Ислом ва муслимин нест ва дар байни миллатҳои дигари пеш аз Ислом низ вуҷуд доштааст? 2.Иллати пўшиш чист? Чунон ки медонем, дар байни ҳайвонот ҳеҷ гуна ҳариме байни ҷинси нар ва мода вуҷуд надорад, онҳо озодона бо якдигар муошират мекунанд. Қоидаи аввалии табиӣ ин аст, ки афроди инсон низ чунин бошанд. Ҳоло чӣ сабаб шудааст, ки байни ҷинси зану мард ҳарим ва пардае ба сурати пўшида будани зан ва ё ба шакли дигаре ба вуҷуд ояд? Ин савол ихтисос ба пўшиш надорад ва дар тамоми ахлоқи ҷинсӣ инчунин саволе ҳаст. Дар бораи ҳаё ва ифоф низ ҳамин пурсиш ҳаст. Ҳайвонот дар масоили ҷинсӣ эҳсоси шарм намекунанд, вале дар инсон, хусусан, дар ҷинси зан ҳаё ва шарм вуҷуд дорад. 3.Фалсафаи пўшиш аз назари Ислом. 4.Эродҳо. 5.Ҳудуди пўшиши исломӣ чист?

Оё Ислом тарафдори парданишинии зан аст, ҳамчунон ки луғати ҳиҷоб бар ин маъно далолат мекунад, ё Ислом тарафдори ин аст, ки зан дар ҳузури марди бегона бадани худро бипўшонад, бидуни он ки аз ҷомеа канорагирӣ кунад? Дар ҳолати дуюм ҳудуди пўшиш чӣ қадар аст? Оё чеҳра ва ду даст то банд низ бояд пўшида шавад ё болои чеҳра ва ду даст бояд пўшида шавад, аммо чеҳра ва ду даст то банд пўшиданаш лозим нест? Дар ҳар ҳол, оё дар Ислом масъалаи сеюме, ки на парданишинӣ ва маҳбусият ва на омехтагӣ бошад, вуҷуд дорад ё на? Ва ба иборати дигар, оё Ислом тарафдори ҷудо будани маҷомеи занон ва мардон аст ё на? Инҳо пурсишҳое аст, ки ин китоб ба онҳо посух мегўяд.

Ҳиҷоб

Ҳадафи офариниши инсон хидмат ва шинохти Худованди мутаъол аст, Худованд дар Қуръони карим мефармояд: "Ман ҷинну инсонро ҷуз барои он наофаридам, ки Маро бипарастанд (ва ба ин тариқ таҳаввул ва наздик шудан ба ман)" ва он аст дар сояи парастиши Худо, ки инсон ба камол ва мартабаи наздикӣ ба Худо мерасад. Намоз беҳтарин шакли баёни бандаги ба Офаридгори бузург аст. Илова бар ин, асли ибодат ва намоз дар фитрати ҳар инсон мавҷуд буда, бо иҷрои фарзҳое чун намоз ин ҳақиқатро дар ҳастии худ зинда ва парварида, худро дар роҳи некӣ ва парҳез аз зишт қарор медиҳад. Пайравӣ ба намози панҷвақта сабаби фазилати равонӣ ва неруи рӯҳӣ аст, ки инсонро аз гуноҳ ва рафторҳои ношоиста бозмедорад ва нерӯи тақворо дар нафси инсон қавӣ мегардонад. Ҳамин тавр шумо метавонед фаҳмед, ки чаро дуо калиди дарвозаи биҳишт аст.

Намоз калиди ҷаннат

Масъалаи фосид шудан ва нашудани руза ба сабаби дору гирифтан аз тариқи сузандору, ба тозагк байни уламои дижри мо бацсбарангез шудааст. Имруз тоифае аз уламо истифодаи онро дар моци мубораки Рамазон барои шахси рузадор иҷозат медицад, вале тоифаи дигар манъ мекунад. Албатта бозори бацси ин ду гуруц – гуруци муҷаввизин ва гуруци мониъин замоне гармтар шуд, ки китоби <<Ал-фиқцул-цанафк фи савбицил-ҷадид>>-таълифи Абдулцамид Мацмуди Тацмоз, ва рисолаи <<Тацқиқи сухан дар фасоди савм ба доруи сузан>>-навиштаи домулло Цикматуллоц ибни Фатцуллоци Қаротегинк дар байни мардум, ба вижа дар байни олимон ва толибилмони улуми исломк мунташир шуд. Муаллифони ин ду асари илмк – фиқцк дар навиштацои хеш ба фосид ва табоц шудани руза ба сабаби қабул кардани доруи сузан (сузандору) фатво додаанд. Яъне онро муфсид ва табоцкунандаи руза шуморидаанд.......
Манбаъ: сомонаи Қалам

Islamic sources

Дарёфти тарҷумаи Қуръон

Паёмбар ва Ахли Байт (с)

Тавҳид

Имоми замони ҳазрати Маҳдӣ (а)

Аҳком