<h1 dir="ltr" style="text-align: left;">Муқаддимаи ношир</h1>
Ҳадафи ирсоли паёмбарон ва нузули ваҳй, бозкардани дидагони инсонҳои саргардон ба сўи қиёмат буда ва маънобахшӣ ба зиндагӣ ва равшан сохтани он, бо нури ҳидояти илоҳӣ аст. Имон ба Худованди Якто ва рўзи қиёмат, бунёди ҳамаи пайвандҳои иҷтимоиро дигаргун месозад ва ҷомеаи нав фароҳам меоварад, ки дар он ному ёди офаринанда ва ҳузури ҳамешагии он дар ҳама лаҳзаҳо эҳсос мешавад. Мўъминон бо пайравӣ аз паёмбарони илоҳӣ, роҳу расми фармонбардорӣ аз Офаридгори Мутаолро меомўзанд ва бо чангзадан ба аҳкоми исломӣ ва анҷоми дастуроти илоҳӣ, таъми ширини бандагии Худоро мечашанд.
Аҳамияти шинохти аҳкоми илоҳӣ аз манобеи асили баҷомонда ва омўзиши он ба мўъминон, низоме аз мадориси илмӣ ва мазоҳиби илмиро дар ҷомеаи исломӣ ривоҷ додааст. Ҳарчанд ҳамаи омилон ба аҳкоми илоҳӣ талош доранд, амалҳояшонро онгуна баҷо оваранд, ки  матлуб ва мавриди қабули илоҳӣ аст, аммо омилони аҳли илм, ин дағдағаро бештар дар дил доранд ва дар паи ёфтани ҳақиқат, дар роҳи талошу кушиш қадам мебардоранд ва сахтиҳои онро баҷон мехаранд. Тавфиқ дар ин роҳ, марҳуни ҳақиқат талабии холисона ва бурдбории олимона аст. Китоби ҳозир ба номи "Аҳкоми исломӣ" асари нависандаи арҷманд Илёс Косимов аз донишомўхтагони Маркази Ҷаҳонии Улуми Исломӣ аст. Нависанда дар ин асар кўшида аст масоиле чанд дар мавзуи аҳкомро ба баҳси илмӣ бигзорад ва назароти мухталифро дар ин мубоҳиса саҳим гардонад. Муовинати Пажўҳиши Маркази Ҷаҳонии Улуми Исломӣ бо сипосу тақдир аз нависандаи муҳтарам ва низ дигар дастандаркорони амри омодасозӣ ва нашри ин асар, тавфиқоти беш аз пешро барои азизон аз даргоҳи илоҳӣ орзуманд аст.

Author

Editor

Interpreter

Common title

Number of volumes

Persian Title

Publish location

Publication year

Publish number

Publisher

Qr Code

Sect

Scholar

ISBN

Source

Translated

Translated Fields

Custom Canonical

is suggested

Rate

Indexing

SEO Title

View

Votes

Аҳкоми исломӣ

Китобҳои осмонӣ барои ҳидояти инсон нозил шудаанд ва Қуръони Карим комилтарини онҳо ва олитарин дастур барои расидан ба қуллаи саодат аст.

Дар миёни китобҳои осмонӣ фақат Қуръони Карим аст, ки алфози он айни ваҳйи илоҳӣ аст ва дасисагарон ҳеҷ гоҳ натавониста ва нахоҳанд тавонист дасти нопоки худро ба таҳрифи он олуда созанд.

>إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ<

“дар ҳақиқат мо Қуръонро нозил кардем ва ба ростӣ аз он нигаҳдорӣ мекунем.”[1]

Қуръон нур ва рӯшаноӣ аст ва инсонро аз торикиҳо ба сӯи рӯшноӣ ва роҳҳои саломати ҷисму рӯҳ раҳнамуд месозад.

>قَدْ جَاءكُم مِّنَ اللّهِ نُورٌ وَكِتَابٌ مُّبِينٌ ... يَهْدِي بِهِ اللّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَهُ سُبُلَ السَّلاَمِ وَيُخْرِجُهُم مِّنِ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِهِ <

“Дар ҳақиқат аз тарафи Худо, нур ва китоби ошкоре ба сӯи шумо омад. ... Худованд ба баракати он, касонеро ки аз хушнудии Ӯ пайравӣ кунанд, ба роҳҳои саломат ҳидоят мекунад ва ба фармони худ аз торикиҳо ба сӯи рӯшноӣ мебарад.”[2]

Ба ҳамин ҷиҳат Худои Субҳон дар оёти бисёре Қуръони Каримро китоби ҳидоят муаррифӣ мекунад.

Гарчи ниёзи инсон ба Қуръон махсуси як замон нест, аммо ба ҷуръат метавон гуфт, ки имрӯз ниёзи инсон ба оёти нуронии Қуръон хеле бештар аст.

Бетардид инсони дур афтода аз хештан ва аз фазоили ахлоқӣ ва авотифи инсонӣ ва гирифтор дар изтиробҳо ва нигарониҳо, ташнаи ҳақиқати ноб ва ба дунболи оби ҳаёт аст ва онро ҷуз дар дини ҳақиқӣ, ки ҳамоно Ислом ва дар китоби ҳидояташ, ки Қуръони Карим мебошад нахоҳад ёфт.

Паёмовари ваҳй ҳазрати Муҳаммади Мустафо(с) мефармоянд:

«اِذَا الْتَبَسَتْ عَلَيْكُمُ الفِتَنُ كَقِطَعِ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ فَعَلَيْكُمْ بِالْقُرآنِ»

“Ҳар гоҳ фитнаҳо ҳамчун пораҳои шаби сиёҳ бар шумо рӯй овард, пас шумо бояд ба суроғи Қуръон биравед.”[3]

Ва низ фармудаанд: “Қуръон суфраи меҳмонии Худованд аст, то метавонед аз зиёфати Ӯ баҳра бигиред.”[4]

Дар дунёи имрӯз, душманони башарият бо пешрафтатарин абзор аз замину осмон бар ақоид, фарҳанг, ахлоқ ва имони мусулмонон ҳуҷум оварда ва аз ҳеҷгуна тавтиа, таҳриф ва шубҳапароканӣ даст намебардоранд. Фитнаҳо монанди абрҳои торик соя афканда ва ниёзи инсон ба киштии мутмаин аз ҳар замоне бештар шудааст.

Муҳимтарин мушкили башари имрӯз, анвои дилҳураҳо ва изтиробҳо ва дағдағаҳост ва танҳо василаи оромбахш ёди Худост, ки мефармояд:

>أَلاَ بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ<

“Огоҳ бошед, ки танҳо бо ёди Худо дилҳо оромиш меёбад.”[5]

Ва Қуръони Карим беҳтарин ёди илоҳист, ки метавон бо хондан ва тадаббур дар оёташ дилро оромиш бахшид.

Яке аз мушкилоти ҷомеа гирифторӣ дар бархе мафосид ва гуноҳони ҷинсӣ ва риоят накардани ҳарим ва ҳудуди воқеӣ ва инсонии якдигар аст. Сураи муборакаи Нурро метавон сураи покдоманӣ ва баёни ҳадду марзҳои масоили ҷинсӣ ва муҷозотҳои мутахаллифони аз ин ҳадду марз донист, ки барои огоҳӣ ва кам кардани ин мафосид роҳкушост. Аз ин рӯ бо интихоби ин сура қасд дорем хидмате ба ҷомеаи мусулмон ва инсонӣ бо таваҷҷӯҳ ба маорифи Қуръон ва суннат дошта бошем.

Барои фаҳмидани оёти Қуръони Карим тафсирҳои зиёде навишта шудааст, вале дар миёни ин тафосир тафсири Нури устод Қироатӣ равон ва корбурдӣ аст, аз ин рӯ сураи Нурро аз ин тафсири арзишманд баргузидем ва баргардон намудем, ки инак дар ихтиёри шумо аст.

Бошад, ки мавриди писанд ва истифодаи хонандагони муҳтарам қарор гирад. Иншоаллоҳ.

« اَللّهُمَ اجعَلِ القُرآنَ لَنَا نُورًا وَ هُدیً وَ رَحمَۀً وَ بُشریَ »

[1]. Сураи Ҳиҷр, ояти 9.

[2]. Сураи Моида, ояти 15‑16.

[3]. Усули Кофӣ, ҷ.2, саҳ 598.

[4]. Канзулуммол, ҳадиси 2356.

[5]. Сураи Раъд, ояти 28.

Тафсири сураи Нур

Пас аз Қуръони Карим, суханони Паёмбари Акрам(с), ки  бо номи  "ҳадис" ё "ривоят" маъруфанд, ҳидоятгар ва роҳнамои мусулмонон мебошанд. Ҳадисҳои Паёмбар(с) дар китобҳои фаровоне гирдоварӣ шудааст. Касоне, ки ин ҳадисҳоро ҷамъоварӣ кардаанд, заҳмату ранҷҳои зиёде кашидаанд, то ин суханони роҳнамо аз байн нараванд ва ба наслҳои оянда бирасанд. Ҳамаи қонунҳо ва аҳкоми Ислом дар Қуръони Карим зикр нашудааст ва хеле аз аҳком дар ҳадису ровоятҳо баён шудааст. Бинобар ин, суханони Паёмбар(с) тафсиркунандаи Қуръон ба шумор меоянд ва агар мо аз он ғофил шавем, дар ҳақиқат хеле аз аҳкоми дини худро аз даст хоҳем дод.
Аз тарафи дигар мо мебинем, ки мардуми мусулмони мо, он гуна ки шоиста аст бо ин суханони нуронӣ ошно нестанд. Аз ин рӯ яке аз вазифаҳои мо ин аст, ки то ҳадди имкон мардумро бо аҳодиси Паёмбари Акрам(с) ошно кунем.
Ба ҳамин хотир чанд тан аз дӯстон талошу кӯшиши зиёде карданд то дар мавзӯъҳои гуногун "чиҳил ҳадис" ҷамъоварӣ намоян. 
Китоби ҳозир намунае аз ин корҳост ва умедворем, ки Худованд онро аз мо бипазирад ва мавриди писанди шумо низ қарор гирад.

Мақоми падару модар

Ислом як дини густарда ва комиле аст, ки аз анвои роҳҳо барои баровардани ҳадафҳои худ, ки ин ҳадафҳо дар ниҳоят боз барои худи инсон аст, истифода карда аст.
Садақа, ки яке аз барномаҳои иқтисодии ин дини бузург аст ва барои решакан кардани фақр дар ҷомеа поярезӣ шудааст ва Худо ва Паёмбари Аъзами ӯ хостаанд то мардум танҳо ба фикри худ набошанд, балкӣ дар фикри дигарон низ бошанд, ин барномаи дар воқеъ иқтисодиро матраҳ кардаанд. Вале ин барномаи иқтисодӣ танҳо ба ҳамин як ҳадаф
мунҳасир ва маҳдуд намешавад, балки ҳадафҳои дигаре монанди тарбият аст. Яъне Худо ва Расули ӯ илова бар ин, ки мехоҳанд ба фақирон кумак кунанд ба шахси садақадиҳанда низ ёрӣ намоянд. Ёрӣ он аст, ки  ӯро аз ин роҳ тарбият намоянд ва бифаҳмонанд ки, фақат худам нагӯ дигарон низ ҳастанд, ки ин худхоҳӣ аст ва худхоҳӣ аз назари ислом як сифати нописанд мебошад. Худо ба ту молу мулк дода мехоҳад аз ин роҳ туро имтиҳон кунад, ки дар моли худ ниёзмандон ва фақиронро низ шарик хоҳӣ кард  ё не!.
Дар ин роҳ аз анвои тарғиб ва ташвиқҳо истифода карда то инсонҳо шавқ ба садақа додан пайдо кунанд. Масалан гуфтааст, садақа додан умрро зиёд ва ризқро фаровон мегардонад, беморонро шифо мебахшад, ва ғазаби Худоро хомӯш мекунад ва аз ҳафтод навъ марги бад нигоҳ медорад ва ғайра.

Фазилати садақа

Мавлоно Нуруддин Абдурраҳмони Ҷомӣ, ки дар улуми зоҳирӣ ва ботинӣ ягона даврони ӯ буд, дар соли 889 ҳиҷрии қамарӣ, 9 сол пеш аз маргаш китоби “Арбаин”-ро таълиф ва тарҷума кардааст ва қадимтарин китобро дар ҳамон сол Султон Алии Машҳад таълиф кардааст. дар Дорулсултони Њирот мавзўи ин 40 ашъори шоири бузург Абдурраҳмони Љомї мебошад, ки њар кадомаш дар бораи яке аз њадисњои паёмбар аст, ки худи Љомї онро бо шеър тарљума ва баён кардааст.
Анъанаи навиштани арбаин бар асоси хадиси Расули Худо (с)-ки касе ки чихил хадиси маро аз ёд кунад, дар дунё фоидаи зиёде ба даст меорад ва дар охират дар миёни факихи уммат боло меравад - дар миёни мусалмонон. тасаввуф ва уламо дар ҳар давру замон мушоҳида шудааст, ки пиронсолон аз қабили Хоҷа Абӯ Исмоили Абдуллоҳи Ансорӣ, Мавлоно Нуруддини Абдурраҳмони Ҷомӣ ва дар замонҳои охир Шоҳ Валиуллоҳ Муҳаддиси Деҳлавӣ ва Имом Шарафуддин Яҳё Навӣ чилвагарӣ кардаанд. ҳадисҳо бо унвонҳои «Чиҳил» ва «Аммо дар миёни ин ҳама «Арбаин Ҷомӣ» ба далели интихоби аълои ҳадис ва тарҷумаи ашъораш ба забони ширини форсӣ таваҷҷуҳи бештар пайдо кардааст.
Бо итминон метавон гуфт, ки аксари хаттотҳои бузурги Хуросон ва сарзаминҳои гирду атроф аз ниёиши «Арбаини Ҷомӣ» баракат гирифтаанд. Султон Алии Машҳадӣ, Миралӣ Ҳеравӣ ва Шоҳ Маҳмуди Нейшабурӣ аз ҷумлаи онҳост.
Ҳадис яке аз ду сарчашмаи асосии ҳукм, балки бештари улуми исломӣ аст, ки аз замони Паёмбар (с) мавриди таваҷҷуҳи мусалмонон қарор дорад. Аз дастуроте, ки саҳобагонро ба омӯхтан ва аз ёд кардани гуфтаҳои Паёмбар (с) ташвиқ мекард, ҳадиси Арбаин аст, ки гуфта мешавад аз ҷониби ҳазрати ҳазрат (с) интишор шудааст. Арбаини Ҷомӣ ба далели шӯҳрат ва пазируфтани муаллиф ва ҳамчунин ба далели он ки ӯ бо подшоҳ ва вазири санъатдӯсте чун Султон Ҳусайни Бойқро ва Амир Алишири Навоӣ, ки ҳарду аз мухлисони Ҷомӣ буданд ва ҳамчунин ба сабаби то будубоши ӯ дар Ҳирот, ки дар он замон маркази ҷамъомади рассомон ва махсусан хаттотон буд, дар замони муаллиф бо хатти зебои рассомони Ҷамол ҳифз шудааст. Ин арбаин дар хатти Султон Алии Машхадй аст, ки хангоми дар Хирот буданаш бисёре аз осори назму насри Чомиро бо хатти худ оро додааст.

Арбаини мавлоно Ҷомӣ

Китоби мазкур маҷмӯаи мақолаҳои биографии Сайидмуҳаммадмуҳити Таботабоӣ аз тақрибан аз соли 1320 то 1370 дар бораи ҳаёт ва талошҳои Сайид Ҷамолуддини Асадободӣ мебошад. Аксари ин маќолањо аз соли 1326 дар маљаллањо ва рўзномањо мувофиќи њолат ба табъ расидаанд. : Ҷамолиддини Асадободӣ, 2 Нақши Сайид Ҷамолуддин дар бедории Эрон ва Шарқ, 3 Талошҳои Сайид Ҷамолуддин барои бедор кардани пешвоёни дин, 4 Ислоҳ, 5 Нақши муҳими Сайид Ҷамолиддин. дар суқути зулм, 6 Саҳми Сайид Ҷамолуддин дар ҷунбиши конститутсионӣ, 7 Чӣ гуна мактаби конститутсионӣ дар Эрон пайдо шуд 8, Таъсири Сайид Ҷамолуддин ба озодӣ ва истиқлолияти Ҳинд Бахши дуввум, ки ба арзёбии « нақши Сайид Ҷамолуддини Асадободӣ дар пайдоиш ва густариши матбуоти Шарқ»

Сайид Ҷамолуддин муслиҳ ва бедоргари  Шарқ

Донишгоҳи Байналмилалии Ал-Мустафо як муассисаи илмӣ ва байнулмилалӣ бо ҳуввияти соҳаест, ки ҳадафи тавсеаи улуми исломӣ, инсонӣ ва иҷтимоъӣ, бо равиши таълимӣ, тадқиқотӣ ва таълимӣ мебошад ва ӯҳдадор аст, ки шумораи зиёди ихтиёриён аз саросари ҷаҳонро фаро гирад. дунё ва як фурсати нодир барои ташнагони ҷаҳон таълимоти исломӣ ва ҳидояти Қуръон дод, то дар баробари тарбияи муҷтаҳид ва уламо ва мутахассисони содиқ, барои баён, тавлид ва амиқтар кардани афкор ва андешаҳои исломӣ ва нашр ва таргиби исломи поки Мухаммадй.
Дар Донишгоҳи Байналмилалии Ал-Мустафо соҳаҳои фиқҳи исломӣ, асосҳои фиқҳ, Қуръон, ҳадис, фалсафа, тасаввуф, ахлоқ, сухан ва таърихи ислом ва дар соҳаи илмҳои гуманитарӣ, соҳаҳо ва равияҳо аз қабили улуми таълимӣ, ҳуқуқ, равоншиносӣ , иқтисод, ҷомеъашиносӣ, сиёсатшиносӣ, бонкдорӣ, иртиботот, менеҷмент ва забону адабиёти форсӣ, арабӣ, инглисӣ, фаронсавӣ ва русӣ бо равиши исломӣ муаррифӣ шудааст.
Шӯъбаи табъу нашри «Ал-Мустафо» китобҳои гуногуни исломӣ ба забонҳои гуногун нашр кардааст.

persian title

address

Founded

mail

phone

Нашрияҳои Ал-Мустафо(Маркази Ҷаҳонии Улуми исломӣ)

Нашрияҳои Ал-Мустафо(Маркази Ҷаҳонии Улуми исломӣ)

Нашрияҳои Ал-Мустафо(Маркази Ҷаҳонии Улуми исломӣ)

Publisher Books

Contact info

Location