این کتاب رویکردی قرآنی و روایی به حکم مسأله روزه ماه رمضان در سفر از دیدگاه شیعه و اهل سنت است. مطابق با آن‌چه در این مقال به آن تصریح شده، فقه امامیه به پیروی از مکتب اهل بیت (ع) قایل به حرمت روزه در سفر و فقه عامه معتقد به جواز آن می‌باشد. به بیان نگارنده، دیدگاه وجوب افطار روزه ماه رمضان در سفر، دارای دلایل محکمی از قرآن، ادله متعددی از سنت نبوی و پشتیبان قاطعی از سیره صحابه بزرگ و تابعین بوده و این در حالی است که صاحبان نظریه جواز روزه، تنها به تأویل تکیه کرده و به آیه و احادیثی اعتماد نموده‌اند که ظهوری در مقصود آنان ندارد. نویسنده، در توضیح بیان خود اضافه داشته است که نیاز به تأویل فقط در موارد اضطرار می‌باشد و چون درباره روزه ماه رمضان در سفر، هیچ‌گونه اضطراری وجود ندارد، پس این نظریه مکتب اهل بیت (ع)است که در این‌باره صحیح می‌باشد.
عناوین اصلی کتاب شامل:
اشاره؛ سخن مجمع؛ مقدّمه؛ پیشگفتار؛ بررسی نظریّۀ قایلین به جواز روزۀ مسافر؛ دلیل نظریّۀ وجوب افطار در سفر؛ بررسی و نقد تأویلهای اهل سنّت؛ چکیدۀ بحث
