Хондани таърихи Ислом, махсусан зиндагонии Пайғамбари Ислом(с) ба инсон дарси ибрат медиҳад. Ва мефаҳмад, ки Расули Худо(с) дар он замон бо он ҳама бутпарастӣ ва инҳирофи фикрӣ ва ахлоқӣ дар ҷомеа чӣ тавр зиндагӣ мекардааст ва чи равишеро ба кор бурдааст. Дар байни мардуме, ки ҳамеша бо ҳам дар ҳоли ҷангу даргирӣ буданд. Мардуме, ки духтарони худро зинда ба гӯр мекарданд. Ҳамин мардум, вақте ки аз назди Паёмбар(с) мегузаштанд, ба ӯ бо эҳтиром Муҳаммади Амин мегуфтанд. Ҳамин мардум вақте мехостанд кори бузургеро анҷом диҳанд Муҳаммади Аминро довар қарор медоданд. Албатта ҳамаи ин чизҳое, ки мегӯем пеш аз беъсати Паёмбар(с) аст.

Author

Editor

Interpreter

Common title

Number of volumes

Persian Title

Publish location

Publication year

Publish number

Publisher

Qr Code

Sect

Scholar

ISBN

Source

Translated

Translated Fields

Custom Canonical

is suggested

Rate

Indexing

SEO Title

View

Votes

Нигоҳе ба зиндагонии Паёмбари Аъзам (с)

Суханҳои ҳикматомезе, ки дар пеши рӯ доред ба ҳазрати Алӣ, ки дари илми Паёмбари Акрам(с) мебошад, мансуб ҳастанд.

Суханони ҳикматноки ҳазрати Алӣ (р)

Пас аз Қуръони Карим, суханони Паёмбари Акрам(с), ки  бо номи  "ҳадис" ё "ривоят" маъруфанд, ҳидоятгар ва роҳнамои мусулмонон мебошанд. Ҳадисҳои Паёмбар(с) дар китобҳои фаровоне гирдоварӣ шудааст. Касоне, ки ин ҳадисҳоро ҷамъоварӣ кардаанд, заҳмату ранҷҳои зиёде кашидаанд, то ин суханони роҳнамо аз байн нараванд ва ба наслҳои оянда бирасанд. Ҳамаи қонунҳо ва аҳкоми Ислом дар Қуръони Карим зикр нашудааст ва хеле аз аҳком дар ҳадису ровоятҳо баён шудааст. Бинобар ин, суханони Паёмбар(с) тафсиркунандаи Қуръон ба шумор меоянд ва агар мо аз он ғофил шавем, дар ҳақиқат хеле аз аҳкоми дини худро аз даст хоҳем дод.
Аз тарафи дигар мо мебинем, ки мардуми мусулмони мо, он гуна ки шоиста аст бо ин суханони нуронӣ ошно нестанд. Аз ин рӯ яке аз вазифаҳои мо ин аст, ки то ҳадди имкон мардумро бо аҳодиси Паёмбари Акрам(с) ошно кунем.
Ба ҳамин хотир чанд тан аз дӯстон талошу кӯшиши зиёде карданд то дар мавзӯъҳои гуногун "чиҳил ҳадис" ҷамъоварӣ намоян. 
Китоби ҳозир намунае аз ин корҳост ва умедворем, ки Худованд онро аз мо бипазирад ва мавриди писанди шумо низ қарор гирад.

Мақоми падару модар

Ислом як дини густарда ва комиле аст, ки аз анвои роҳҳо барои баровардани ҳадафҳои худ, ки ин ҳадафҳо дар ниҳоят боз барои худи инсон аст, истифода карда аст.
Садақа, ки яке аз барномаҳои иқтисодии ин дини бузург аст ва барои решакан кардани фақр дар ҷомеа поярезӣ шудааст ва Худо ва Паёмбари Аъзами ӯ хостаанд то мардум танҳо ба фикри худ набошанд, балкӣ дар фикри дигарон низ бошанд, ин барномаи дар воқеъ иқтисодиро матраҳ кардаанд. Вале ин барномаи иқтисодӣ танҳо ба ҳамин як ҳадаф
мунҳасир ва маҳдуд намешавад, балки ҳадафҳои дигаре монанди тарбият аст. Яъне Худо ва Расули ӯ илова бар ин, ки мехоҳанд ба фақирон кумак кунанд ба шахси садақадиҳанда низ ёрӣ намоянд. Ёрӣ он аст, ки  ӯро аз ин роҳ тарбият намоянд ва бифаҳмонанд ки, фақат худам нагӯ дигарон низ ҳастанд, ки ин худхоҳӣ аст ва худхоҳӣ аз назари ислом як сифати нописанд мебошад. Худо ба ту молу мулк дода мехоҳад аз ин роҳ туро имтиҳон кунад, ки дар моли худ ниёзмандон ва фақиронро низ шарик хоҳӣ кард  ё не!.
Дар ин роҳ аз анвои тарғиб ва ташвиқҳо истифода карда то инсонҳо шавқ ба садақа додан пайдо кунанд. Масалан гуфтааст, садақа додан умрро зиёд ва ризқро фаровон мегардонад, беморонро шифо мебахшад, ва ғазаби Худоро хомӯш мекунад ва аз ҳафтод навъ марги бад нигоҳ медорад ва ғайра.

Фазилати садақа

Мавлоно Нуруддин Абдурраҳмони Ҷомӣ, ки дар улуми зоҳирӣ ва ботинӣ ягона даврони ӯ буд, дар соли 889 ҳиҷрии қамарӣ, 9 сол пеш аз маргаш китоби “Арбаин”-ро таълиф ва тарҷума кардааст ва қадимтарин китобро дар ҳамон сол Султон Алии Машҳад таълиф кардааст. дар Дорулсултони Њирот мавзўи ин 40 ашъори шоири бузург Абдурраҳмони Љомї мебошад, ки њар кадомаш дар бораи яке аз њадисњои паёмбар аст, ки худи Љомї онро бо шеър тарљума ва баён кардааст.
Анъанаи навиштани арбаин бар асоси хадиси Расули Худо (с)-ки касе ки чихил хадиси маро аз ёд кунад, дар дунё фоидаи зиёде ба даст меорад ва дар охират дар миёни факихи уммат боло меравад - дар миёни мусалмонон. тасаввуф ва уламо дар ҳар давру замон мушоҳида шудааст, ки пиронсолон аз қабили Хоҷа Абӯ Исмоили Абдуллоҳи Ансорӣ, Мавлоно Нуруддини Абдурраҳмони Ҷомӣ ва дар замонҳои охир Шоҳ Валиуллоҳ Муҳаддиси Деҳлавӣ ва Имом Шарафуддин Яҳё Навӣ чилвагарӣ кардаанд. ҳадисҳо бо унвонҳои «Чиҳил» ва «Аммо дар миёни ин ҳама «Арбаин Ҷомӣ» ба далели интихоби аълои ҳадис ва тарҷумаи ашъораш ба забони ширини форсӣ таваҷҷуҳи бештар пайдо кардааст.
Бо итминон метавон гуфт, ки аксари хаттотҳои бузурги Хуросон ва сарзаминҳои гирду атроф аз ниёиши «Арбаини Ҷомӣ» баракат гирифтаанд. Султон Алии Машҳадӣ, Миралӣ Ҳеравӣ ва Шоҳ Маҳмуди Нейшабурӣ аз ҷумлаи онҳост.
Ҳадис яке аз ду сарчашмаи асосии ҳукм, балки бештари улуми исломӣ аст, ки аз замони Паёмбар (с) мавриди таваҷҷуҳи мусалмонон қарор дорад. Аз дастуроте, ки саҳобагонро ба омӯхтан ва аз ёд кардани гуфтаҳои Паёмбар (с) ташвиқ мекард, ҳадиси Арбаин аст, ки гуфта мешавад аз ҷониби ҳазрати ҳазрат (с) интишор шудааст. Арбаини Ҷомӣ ба далели шӯҳрат ва пазируфтани муаллиф ва ҳамчунин ба далели он ки ӯ бо подшоҳ ва вазири санъатдӯсте чун Султон Ҳусайни Бойқро ва Амир Алишири Навоӣ, ки ҳарду аз мухлисони Ҷомӣ буданд ва ҳамчунин ба сабаби то будубоши ӯ дар Ҳирот, ки дар он замон маркази ҷамъомади рассомон ва махсусан хаттотон буд, дар замони муаллиф бо хатти зебои рассомони Ҷамол ҳифз шудааст. Ин арбаин дар хатти Султон Алии Машхадй аст, ки хангоми дар Хирот буданаш бисёре аз осори назму насри Чомиро бо хатти худ оро додааст.

Арбаини мавлоно Ҷомӣ

Пас аз Қуръони Карим, суханони Паёмбари Акрам(с), ки  бо номи  "ҳадис" ё "ривоят" маъруфанд, ҳидоятгар ва роҳнамои мусулмонон мебошанд. Ҳадисҳои Паёмбар(с) дар китобҳои фаровоне гирдоварӣ шудааст. Касоне, ки ин ҳадисҳоро ҷамъоварӣ кардаанд, заҳмату ранҷҳои зиёде кашидаанд, то ин суханони роҳнамо аз байн нараванд ва ба наслҳои оянда бирасанд. Ҳамаи қонунҳо ва аҳкоми Ислом дар Қуръони Карим зикр нашудааст ва хеле аз аҳком дар ҳадису ровоятҳо баён шудааст. Бинобар ин, суханони Паёмбар(с) тафсиркунандаи Қуръон ба шумор меоянд ва агар мо аз он ғофил шавем, дар ҳақиқат хеле аз аҳкоми дини худро аз даст хоҳем дод.
Аз тарафи дигар мо мебинем, ки мардуми мусулмони мо, он гуна ки шоиста аст бо ин суханони нуронӣ ошно нестанд. Аз ин рӯ яке аз вазифаҳои мо ин аст, ки то ҳадди имкон мардумро бо аҳодиси Паёмбари Акрам(с) ошно кунем.
Ба ҳамин хотир чанд тан аз дӯстон талошу кӯшиши зиёде карданд то дар мавзӯъҳои гуногун "чиҳил ҳадис" ҷамъоварӣ намоянд .
Китоби ҳозир намунае аз ин корҳост ва умедворем, ки Худованд онро аз мо бипазирад ва мавриди писанди шумо низ қарор гирад.

Чиҳил ҳадис дар ҳурмати шароб

Дар ҳоли ҳозир дар бораи зиндагинома ва муаррифии ин шахс маълумот дастрас нест. Ҳамкорони мо дар бахши мундариҷа онҳоро баррасӣ мекунанд ва дар ин бахш муаррифӣ мекунанд. Бо дарназардошти шумораи зиёди муаллифон, пажӯҳишгарон ва тарҷумонҳо дар ин сайт, ворид кардани маълумот ва тафтиши ҳамаи онҳо вақти зиёдро талаб мекунад; Аз ин рӯ, агар корбарони сайт дархост кунанд, ки шахси дилхоҳро тавассути саҳифаи "Тамос бо мо" муаррифӣ кунанд, ба мундариҷа афзалият дода мешавад. Зимнан, агар шумо корбари мӯҳтарами сайти исломии манобеъ ин муаллиф, тарҷумон, пажӯҳишгар ё муҳаррирро мешиносед ва хоҳед, ки дар бораи ин шахсият мақолае (биография, маҷмӯаҳо, тарҷумаҳо ва ғайра) муаррифӣ кунед, дигаронро даъват кунед. китобро хонед ва ин шахсро даъват кунед, шумо метавонед мундариҷа ва маълумоти дилхоҳатонро дар ин бора тавассути саҳифаи "Тамос бо мо" ирсол кунед.

Born

Death

Саломуддини Муҳаммадамин

Саломуддини Муҳаммадамин

Саломуддини Муҳаммадамин

Author Books