Evlilikdə sevgi ya vəfa?

Biz evliliyi, Peyğəmbərimizin (s.ə.s) sünnətidir deyə bilirik. Bu söz doğrudur, amma evlilik bu cümləylə yekunlaşdırıla bilməz. Bəli, əgər "sünnə" anlayışını Peyğəmbərimizin (s.ə.s) yolu olaraq təsvir etsək bu ümumiləşdirmə doğrudur. Amma "fiqhi bir anlayış olaraq" məsuliyyətin ölçüsü mənasında istifadə etdiyimizdə, etdiyimiz ümumiləşdirmə qeyri-kafi qalar. Yəni nə demək? Əslində izah etməyə çalışdığımız budur: İnsan evlənmədiyində qeyri qanuniliyə, qadağan edilmiş əlaqəyə düşəcəyindən qəti olaraq əminsə, evlənmək onun üçün fərz olar, dini bir zərurət halına gəlir. Evləndiyində yoldaşına, uşaqlarına zülm edəcəyindən əminsə, ona da evlilik haram və ya heç olmasa məkruh (dinin xoş görmədiyi) bir hala çevrilər… Amma belə bir narahatlıq yoxsa evlilik; sünnə, müstəhəb kimi təşviq anlayışlarıyla ifadə edilə bilər. Yaxşı bu vəziyyətdə boşanma nədir? Dinin boşanmaya baxışı necədir? Bunun cavabını tapaq, sonra da bu günlərdə çoxalan boşanma hadisələrini ələ alaq, haralarda səhvlər edirik, bunun üzərində dayanaq. Dinimiz evlənməyi təşviq etdiyi kimi, boşanmanı da çətinləşdirər. Bu mövzuda orta yolu seçər. Bəzi dinlər evlənməyi xoş görməz, qadağan edər. Bəziləri də boşanmaya qarşıdır. İslam dini isə tarazlıq və orta yolu tapar. Boşanmanı xoş görməz? amma qadağan etməz də. Çətinləşdirər, məcbur edər və bağı qopartmamağa istiqamətli vəziyyət alar. Amma qapını açıq buraxar. Elə ki, bir evlilik çəkilməz hala gələr, getməz, iki tərəfi də həyatdan qoparacaq hala gəlsə inad etmənin faydası yoxdur... İslam, səbəbsiz boşanmaları xoş görməz. Evliliklə oynamağı təsdiqləməz. Evlilik bağını müqəddəs olaraq görər. "Başladığın bir bağı qoparma, davam etdir, məcbur et özünü" deyər. Evlilik bağını elə möhkəmləşdirər. Hz. Peyğəmbər (s.ə.s) belə buyurmuşdur: "ALLAH qatında ən sevilməyən halal, boşanmadır!" Qurani Kərim boşanmalarda yükü kişiyə həvalə edərək, bir mənada kişini cəzalandırar. Elə ki, hansı kişi, özünü bilən hansı insan yoldaşıyla bağını qoparar, çox əhəmiyyətli bir səbəb olmadıqca? Çünki boşandığı yoldaş, sabah ən təbii haqqını istifadə edərək başqa biriylə yeni bir ailə qura biləcək. Uşaqlarına da başqası atalıq edəcək! İslam, qadına da özünü ərindən boşama səlahiyyəti vermişdir. Rəsmi olaraq məhkəmədə onsuz da hər iki tərəf də nigahı bitirmə haqqına malikdir. Amma bütün bunlardan daha əhəmiyyətli olanı, bu nöqtəyə gəlinmədən evliliyi qurtaracaq cəhdlərdə olmaq, orta yolu tapmaq üçün səy sərf etməkdir. Boşanmalar təəssüf ki, gündən günə çoxalır. Səhv evliliklər, istehlakdakı balanssızlıq, həyata dair hədəflərin növlərə ayırılması, başlamış bir çox evliliyi daha birinci ilində sona çatdırmaqda. Hətta 20, 30 illik evliliklərin belə sarsıldığını görürük. Reklama istiqamətli, içi boş evlilik və boşanmalar xaric, səmimi insanlara səbəbləri soruşulduğunda çox vaxt bu cavab verilir: "Həyəcanımı itirdim, artıq sevmirəm, sevgim bitdi!" Evliliyi bu anlayışlara, bu duyğulara qurban etmək çıxış yoludurmu? Uyğundurmu? Ortada qalan bir yoldaş, kiçikdən böyüyə yaşları fərqli uşaqlar, bu dağıntı üzərinə qurulacaq amma sonunun nə olacağı az çox müəyyən olan yeni evliliklər... Dağılmış ailələrdə ən böyük əziyyəti uşaq çəkər, ən ciddi zərbəni uşaqlar alır. Yaşamasına baxmayaraq ortada olmayan bir ata, analıq edə bilməyən zərər çəkmiş bir ana (və ya tam ziddi), sevgidən məhrum uşaqlar.. Bu bir dağıtma deyilmi? Dağılmışlıq, sovrulmuşluq və bədxərclik deyilmi? Ciddi bir təhlükənin siqnalları deyilmi? Məhkəmə salonlarına getməyə hazırlananlara bir sual vermək istəyirəm, sənədə imza atmadan əvvəl: Vəfanız, evlənərkən evlilik sənədinə atdığınız imzadan və evlənərkən verdiyiniz sözlərdən, itirdim dediyiniz həyəcanınızdan və eşqinizdən dahamı az əhəmiyyətlidi? Qadinlar.biz