بازاندیشی در هندوسه شخصیتی حضرت علی ابن الحسین علیهما السلام

بازاندیشی در هندوسه شخصیتی حضرت علی ابن الحسین علیهما السلام

سخن مؤلف بزرگترین حرکت تشیع که موجب بقای حیات اسلام شد انقلابی بود که امام حسین (ع) آن را در کربلا رهبری کرد و جانفشانی یارانی که تاریخ همانند آنان را در خود نخواهد یافت با جانفشانی خود او را در این جریان همراهی کردند. در میان . اصحاب امام که هر کدام به مثابه لشکری محسوب میشدند ،شخصیتهای برجسته ای وجود دارد که قلم و زبان در وصفشان عاجزند. علی اکبر، نام آوری آشنا که گرچه به ظاهر تمام قد از پدر دفاع میکند ولی در واقع به یاری و دفاع جانانه از امام خویش برخواسته تا نماد انقلابی گری را در تاریخ به نام خود ثبت کند. نسبت ایشان با امام حسین (ع) در کربلا همچون نسبت شهید علامه مطهری و شهید آیت الله بهشتی به امام خمینی در تاریخ انقلاب اسلامی است که لازمه این نسبت بین امام و مامون سنخیت شخصیتی معنوی و مقامی میباشد بدون شک اگر این سنخیت وجود نداشته باشد این نسبت هم به وجود نخواهد آمد. رهبر معظم انقلاب شاخصههایی را برای انقلابی گری بیان می کنند که عبارتند از: ۱ شاخص اول پایبندی به مبانی و ارزشهای اساسی انقلاب؛ ۲. شاخص دوّم هدف گیری آرمانهای انقلاب و همت بلند برای رسیدن به آنها که آرمانهای انقلاب و اهداف بلند انقلاب را در نظر بگیریم و همت برای رسیدن به آنها داشته باشیم؛ شاخص سوم پایبندی به استقلال همه جانبه ی کشور استقلال سیاسی استقلال اقتصادی استقلال فرهنگی که مهم تر از همه است و استقلال امنیتی؛ شاخص چهارم حساسیت در برابر دشمن و کار دشمن و نقشه ی دشمن و عدم تبعیت از او که البته باید دشمن را شناخت، نقشه ی او را فهمید و از تبعیت دشمن سر باز زد عرض کردیم که قرآن این عدم تبعیت را جهاد کبیر» نام نهاده است؛ ه شاخص پنجم: تقوای دینی و سیاسی که این بسیار مهم است با دقت در سیره نورانی حضرت علی اکبر (ع) میتوان به خوبی یافت که این شاخصه ها در وجود نورانی او به عنوان یکی از ارکان موثر قیام ابا عبدالله الحسین(ع) موج می زند. امروز مدعیان انقلابی گری و آنان که مفتخر به عنوان «سربازی ولایت» و «یاران انقلاب» هستند باید با اقتدا به شخصیت عاشورایی جوان کربلا حضرت علی اکبر بیاموزند که او چگونه در کربلا توانست بین خود و امامش سنخیت برقرار نماید و در زمره انقلابیون ناب انقلاب سال ۶١ هجری سیدالشهدا(ع) قرار بگیرد؟! با تولد علی اکبر(ع)، اباعبدالله الحسین (ع) که همانند پدرانش از تمامی اصول اساسی و شیوههای شیرین تربیتی آگاهی داشت، خود را با دنیای کودکی هماهنگ میکرد و رفتاری که شایسته نوباوگی و کودکی فرزند بود انجام میداد تا همانند جد عزیز خود عمل کرده، لحظه ای از شرایط روحی روانی کودک دلبند خویش دور نماند همراه با بزرگ شدن ،علی پدر سخنان برتر، آداب والاتر و شیوه های زندگی و احترام بیشتر به او می آموخت تا شخصیت خود را بازیابد و از ارزش وجود خود بیشتر آگاه شود. بدین خاطر هنگام نام بردن از او، الفاظی توام با احترام به کار میبرد تا از آغاز زندگی احساس سرافرازی و شخصیت کند و در فردای حیات خود راست قامت و قوی دل از حقوق محرومان دفاع کرده در برابر ستم ستمکاران بی تفاوت یا مایوس نباشد علی که هفت ساله شد، به تمرینهای فکری و آموزشهای دینی پرداخت و با مراقبتهای صحیح سنجیده ،پدر بنیانهای اعتقادی در روان او و شیوههای رفتاری در اعمال او رشدی بیشتر یافت.