توسل و رابطه آن با توحید

توسل و رابطه آن با توحید

توسط حسین رجبى به رشته تحریر درآمده است. یکى از جملات قرآنى، «و ابتغوا إلیه الوسیله» است که در رابطه با توسل مى‌باشد. توسل؛ یعنى واسطه قرار دادن چیزى براى رسیدن به هدف مشخصى که انسان براى دستیابى آن تلاش مى‌کند. به‌اجماع علماى شیعه، توسل، مشروع و جایز مى‌باشد با این شرط که معیار صحیح توحید عملى شود و موجودى در عرض خدا و مستقل در اثر قرار داده نشود؛ نویسنده در صدد اثبات شرک نبودن توسل از نگاه علماى شیعه و اهل سنت، با استفاده از روایات و تاریخ مى‌باشد این کتاب، شامل مطالبى مانند: «توسل چیست و رابطه آن با توحید چگونه است»، «واسطه‌ها در عالم تکوین و تشریع»، «توسل از نگاه علما و دانشمندان شیعه و اهل سنت»، «نظر علماى دیوبند هند»، «گفتار برخى دیگر از علماى اهل سنت»، «توسل به دعاى پیامبر در حیات برزخى»، «دلیل بر جواز و مشروعیت توسل»، «منع از توسل از بدعت‌هاى امویان» و «پرسش‌هایى از منکران توسل» مى‌باشد. در توسل، فرقى بین حیات و ممات وجود ندارد؛ یعنى همان‌طورکه مى‌توان به پیامبر در حال حضور وى توسل جست، در حالى هم که از دنیا رفته است مى‌توان به او توسل جست. مؤلف با ذکر دلایل و مصادیقى این مسئله را مبرهن نموده‌اند. یکى از آن مصادیق، توسل بلال به پیامبر بعد از وفاتش است؛ چنان‌که بیهقى و ابن ابى‌شیبه نقل مى‌کنند: در زمان خلافت خلیفه دوم، قحطى شدیدى بر مردم روى آورد. بلال بن حرث، از اصحاب رسول خدا، کنار قبر پیامبر(ص) آمد و عرض کرد: اى رسول خدا براى امتت باران طلب کن؛ زیرا آنان نزدیک است که هلاک شوند. رسول خدا در عالم رؤیا به او فرمود: زود است که آنان سیراب شوند. در این حدیث بلال به دعاى پیامبر متوسل شده است.