به شوق یک نگاه او

به شوق یک نگاه او

"به شوق یک نگاه او"، همانطور که نویسنده در مقدمه می گوید، دل نوشته هایی پیش کش به ساحت حضرت حجت ارواحنا فداه می باشد. عناوینی که در این مجموعه می خوانیم: از گوشه ای برون آی، ای کوکب هدایت. غروب خورشید، افول ماه و ستارگان. شهاب شب شکن. ای پدر یتیمان، دستی بر سرمان بکش! ارزش اشک زگریه مردم چشمم نشسته در خون است. سه بخش اول این کتاب با نگاهی ظریف و دقیق به تعابیر و تشبیهاتی که در دعای ندبه خطاب به امام زمان علیه السلام زمزمه می کنیم، می پردازد و برخی روایت هایی که به این تعابیر اشاره کرده اند، بیان می کند. از جمله این تعابیر و تشبیهات: یَابْنَ الْبُدُورِ الْمُنیرَهِ               "ای زاده ماههای کامل و نورافشان" یَابْنَ السُّرُجِ الْمُضیئَهِ            "ای فرزند چراغ های نورانی" یَابْنَ الشُّهُبِ الثّاقِبَهِ             "ای زاده ی شهاب های درخشان" یَابْنَ الْأَنْجُمِ الزّاهِرَهِ              "ای پسر ستارگان روشن" یَابْنَ السُّبُلِ الْواضِحَهِ            "ای فرزند راههای آشکار" یَابْنَ الْأَعْلامِ اللّائِحَهِ             "ای زاده ی نشانه های نورافکن" نویسنده ضمن بیان این تعابیر این نکته را متذکر می شود که تشبیه امامان بویژه امام زمان و ولیّ دوران به بدر و چراغ و شهاب و ستاره و راه و نشانه و از این قبیل، برای این است که یقین کنیم تنها راه رهایی، پیروی از خاندان نبوت و فرزندان علی علیه السلام است. در بخش چهارم "ای پدر یتیمان دستی بر سرمان بکش"، نویسنده با زیرکی تمام ضمن بیان یکی از نشانه های کمال ایمان مومن، درخواست خود را به امام زمان ارواحنا فداه این گونه بیان می کند: "هنگامی که علی علیه السلام از رسول گرامی از خصلت های مومن می پرسد، آن عزیز برای مومن بیست خصلت می شمارد و تاکید می فرماید که اگر کسی این بیست خصلت در او نباشد، ایمانش کامل نیست. یکی از آن خصلت های نیکو این است که از روی رحم وشفقت، دست نوازش بر سر یتیمان می کشند. ... شدیدتر، دشوارتر و سخت تر از کسی که هم پدر از دست داده و هم مادر، کسی است که از امام خویش دور و جدا شده و از دیدار او بی بهره مانده است. .. یا صاحب الزمان، مبادا ما را از خود برانی! مگر جد گرامی ات رسول خدا نفرمود: یکی از نشانه های کمال ایمان اینست که مومن از روی ترحم و دلسوزی دست محبت بر سر یتیم بکشد؟ به خدا ما هم یتیم ایم. از هر یتیمی یتیم تریم، دستی بر سرمان بکش!" در دو بخش آخر کتاب نویسنده با نگاهی متفاوت به "گریه و ارزش های آن" می پردازد و یادآور می شود که گریه از پی آمدهای رقت قلب است و یکی از نشانه های بروز رحمت است. طبق بیان آیات و روایات، برخی گریه ها نزد خداوند بسیار ارزشمند است و موجب آمرزش گناه یا بالا رفتن درجه ایمان و معرفت می شود. نکته مهم اینکه یکی از نام های امیدبخش و شادی آفرین خدا "راحم العبرات" است، یعنی خدایی که بر اشک ها رحم می کند، یعنی آن کس که از ترس خدا و با امید فراوان بر لطف خدا، اشک می ریزد، آن گریه های برخاسته از خاکساری و بندگی، دریای رحمت خدا را به جوش و خروش می آورد و آمرزش و کرامت حضرت حق را شامل حال بنده ی گریان می کند. در پایان کتاب، نویسنده به گریه بر امام امام زمان و حجت دوران اشاره کرده و از گریه رسول خدا، گریه امام صادق، گریه امام رضا و گریه امام جواد علیهم السلام در فراق حضرت حجت ارواحنا فداه یاد می کند و در انتها با بیان فرازهایی از دعای ندبه گریه شیعیان در فراق مهدی فاطمه و زنده نگه داشتن "شور مهدوی" در دل و جان را مطرح می کند و کلام خود را به این جملات ختم می کند: "این ها که گفتم، درددل بود؛ گلایه ی غلامی گناه کار نسبت به مولایش. می دانم از حال من آگاهی. می دانم مرا وانمی گذاری. می دانم به فریادم می رسی. می دانم دوستت دارم. می دانم دوستم داری. یا صاحب الزمان! مرا دریاب! عجب لذت وحلاوتی دارد گریستن برای امام زمان!"