طب فریدی

طب فریدی

تألیف حکیم فریدالدین، نمونه‌اى از کار پزشکان فارسى‌نویس هندوستان است. این پزشکان با تأسى به اسلاف خود که سرچشمه دانش آنها تعلیمات اساتید ایرانى مهاجر از مکاتب پزشکى شیراز، همدان و گیلان بود، تألیفات طبى خود را به زبان فارسى یعنى زبان علمى و دیوانى هند در زمان حکومت‌هاى مسلمان است مى‌نوشتند. اگرچه در مجموعه فهرست‌هاى کتب نشانى از این کتاب نیافتیم و طب فرید اثر عبدالله طبیب (مربوط به نیمه اول قرن یازدهم هجرى قمرى) و شیخ فریدالدین بهکرى صاحب کتاب ذخیره الخوانین با کتاب حاضر و مؤلف آن قابل انطباق نبود، اما از سیاق عبارات و نحوه نگارش به نظر مى‌رسد تألیف کتاب طب فریدى مربوط به اوایل قرن ۱۳ یا اواخر قرن ۱۲ هجرى قمرى باشد. مصحح کتاب حکیم عبدالقادر احمد نیز جز نام فریدالدین به عنوان مؤلف کتاب، نشان دیگرى نیافته است. ساختار طب فریدى در ۲۱۸ باب تدوین و نگارش یافته است. مؤلف در هر باب بیمارى‌هاى مختص عضوى و داروهاى مفرد و مرکب آن را بررسى مى‌کند. این اثر از بیمارى‌هاى سر شروع شده و با بررسى وجع الورک اتمام مى‌پذیرد. چنان‌که پیداست این نگاشته همانند دیگر کتاب‌هایى است که پیرامون درمان بیمارى‌ها به رشته تحریر درآمده است و همان ساختار را نیز دارا است.