سیری در کتاب های بهائیان

سیری در کتاب های بهائیان

اشاره بسم الله الرحمن الرحیم  میرزا علی‏محمد شیرازی (۱۲۳۵ - ۱۲۶۶ ه - ق) فرزند میرزا رضا بزاز پس از چند سال تحصیل علوم دینی در کربلا و شیراز مدعی مقام بابیت شد  [۱]   و گفت من واسطه و رابط بین مردم و حضرت حجه بن الحسن عسکری (عج) هستم. پس از مدتی سکونت در شیراز و توبه از اعمال و ادعای خود در مسجد وکیل در حضور حاکم و مردم شیراز  او را روانه اصفهان و بعد از چند ماه توقف در آن شهر وی را به زندان ماکو و تبریز انتقال دادند در اواخر عمر ادعای قائمیت  [۳]   و شارعیت  [۴]  .   [ صفحه ۱۰]   و ربوبیت  [۵]   نمود و آخر الامر در سال ۱۲۶۶ هجری قمری بدستور امیرکبیر صدر اعظم ناصرالدین شاه در تبریز بدار آویخته و تیرباران گردید  [۶]   میرزا علی‏محمد شیرازی در زندان آذربایجان به سرمی‏برد که عده‏ای از یارانش از جمله آقای میرزا حسینعلی در سال ۱۲۶۴ ه در دشت بدشت دین اسلام را به خیال خود نسخ کردند  [۷]   توجه فرمائید به اصطلاح مصلح جهان در زندان گرفتار بود و پیروان او شریعت پیشین را نسخ کردند!! گروهی که از میرزا علی‏محمد تبعیت می‏کردند به بابی مشهور شدند. باب یکی از یاران خود میرزا یحیی معروف به صبح ازل را به جانشینی خویش و رهبری بابیان انتخاب کرد اما بعد از چند سال میرزا حسینعلی از    [ صفحه ۱۱]   برادرش «صبح ازل» کناره گرفت و مدعی مقام پیشوایی و ریاست حزب یابی شد و پس از چندی روش باب را نسخ کرد  [۸]   یاران میرزا یحیی به ازلی و پیروان میرزا حسینعلی به بهایی معروف شدند آقای میرزا حسینعلی پیش از مرگ، پسر خود عباس عبدالبهاء (ملقب به غصن اعظم) و فرزند دیگرش محمدعلی (ملقب به غصن اکبر) را به ترتیب به جانشینی انتخاب کرد و مکرر می‏گفت: قد اصطفینا الاکبر بعد الاعظم  [۹]   اکبر را بعد از اعظم بعنوان پیشوا و بزرگ بهائیان انتخاب کردیم پس از مرگ آقای میرزا حسینعلی (۱۳۰۹ ه)  [۱۰]   بین دو برادر اختلاف پیدا شد و آقای عبدالبهاء سفارش پدر را نادیده گرفت و نوه‏ی دختری خود شوقی افندی را به رهبری بهائیان انتخاب کرد بابیان به فرقه‏های ازلی،    [ صفحه ۱۲]   قدوسی، بیانی، قره العینی و... و بهائیان به ثابتی، ناقضی و سهرابی و پیروان شوقی که فرقه‏ی اخیر نیز به چند دسته تقسیم شده ‏اند.