Дўстӣ дар Қуръон ва ҳадис

Дўстӣ дар Қуръон ва ҳадис

Китобе, ки дар пеши назари шумост, шашумин китоби мустақил аз маҷмӯаи осори ҳадис-мавзӯъии Маркази пажӯҳишии «Дорул-ҳадис» ва натиҷаи пайгирӣ ва пажӯҳишҳои чандинсола дар ин марказ, дар бораи масъалаи асосии тарбиявӣ дар Ислом, яъне «муҳаббат». Ин китоб бори нахуст дар таърихи ҳадис маҷмӯаи матнҳои динии исломро дар мавзӯи ишқ бо як низоми тозаву осон ва комилан навоваре дар ихтиёри пажӯҳишгарони масоили исломӣ қарор додааст. Имрӯз ҷаҳон беш аз пеш ташнаи дӯстиву рафоқат аст. Дар ҷаҳони имрӯза, ки пессимизм, бадбинӣ, зӯроварӣ ва терроризм дар ҷаҳон ҳукмронӣ мекунад, ҷомеаи инсонӣ ниёз ба алхимияи ишқро беш аз пеш эҳсос мекунад. Алхимияи ишк омили асосии паст кардани шиддати вазъияти байналхалкй ва ягона рохи ба даст овардани сулхи хаматарафа ва фарогир мебошад. Аммо бояд гуфт, ки ин алхимияро танхо бо сухан ва шиор ба даст овардан мумкин нест. Рохи асосии ноил шудан ба ин алохида худтан-кй ва ислохоти маданияти чамъиятй буда, дар ин рох аввалин мубориза ба мукобили омилхои кинаю адоват ва кадами дуйум — бунёд ва мустахкам намудани асосхои мехру мухаббат аст. Ҳаракат ба ин роҳ тарбият, тарбия ва омӯзгорро тақозо мекунад ва беҳтарин ва бузургтарин омӯзгори ишқу меҳру муҳаббат меҳрубонтарин ва офаринандаи ҷаҳон аст. Он ки суханашро аз инсон дар Қуръон бо номҳои «Раҳим»-у «Раҳмон» оғоз мекунад (бо ишора ба он ки ӯ на танҳо «рахм» ва бисёр меҳрубон аст ба аҳли имону шоиста, балки "бахшанда"" низ аст). Ӯ ҳамаро дӯст медорад ва некиву бадӣ аз раҳмату муҳаббати умумии ӯ баҳра мебарад. Эри офаринандаи мехрубон на танхо бузургтарин устоди дусти аст, балки хама гуна мехрубоният дар мехру мухаббати у реша дорад ва бе пайванде бо у ишк вучуд надорад ва кинаву адоват аз дунё намеравад дар чамъияти инсонй ва хукмронии сулхи хаматарафа харгиз ба даст намеояд.