Иҷобати дуо дар кушоиши кор

Иҷобати дуо дар кушоиши кор

Иҷобати дуъо иҷобат ва қабули дархости бандагон аз ҷониби Худованд аст. Худованд дар Қуръон ба бандагонаш ваъда додааст, ки дуъо мустаҷоб мешавад; Ҳарчанд гоҳе адои намозҳо ба далелҳо, аз қабили ба мақсад мувофиқ набудани бандаҳо ба таъхир меафтад. Дар номаи ҳазрати Алӣ ба имом Ҳасан (а) дар "Наҳҷул-балоға" барои таъхири иҷобати дуъо се ҳикмат зикр шудааст: гоҳе дар ният ва нияти инсон мушкиле пайдо мешавад, гоҳе Худованд қасд мекунад, ки ба инсон бузургтаре ато кунад. подош медиҳад, ва гоҳе, ки Худо ба бандаи худ чизи беҳтаре медиҳад. Мегӯянд, ки мустаҷб даъва касест, ки дуоҳояш қабул мешавад. Дар ҳадисҳо дуъои волидайн дар ҳаққи фарзандон, дуъои мазлум дар ҳаққи золимон, дуъои имом ва пешвои солеҳ дар ҳаққи қавми худ ва дуъои муъмин дар ҳаққи бародари муъмин аз ҷумлаи дуъоест, ки рад карда нашавад. Оят ва ривоятхо иҷобати дуоро тобеъияти баъзе чизҳое аз қабили мувофиқ кардани нияти қалб ва забон дар намоз, чашм пӯшидан ва умеди ғайри Худо, ва шинохти Худо медонанд. Ҳамчунин бархе аз рафторҳое аз қабили гуноҳ, хурдани ҳаром ва тарки нек ва наҳй аз мункар монеи иҷобати дуъо шудаанд. Ҷавоби дуо бо вақт ва макони мушаххас маҳдуд намешавад.