اظهارات و خاطرات آیت ‏الله حاج شیخ حسین لنکرانی درباره ی بابیگری و بهاییگری

اظهارات و خاطرات آیت ‏الله حاج شیخ حسین لنکرانی درباره ی بابیگری و بهاییگری

اشاره خطیب، سیاستمدار، دین‏شناس، تاریخ‏دان، نسابه و ادیب معاصر، آیت‏الله حاج شیخ حسین لنکرانی مشهور به «مرد دین و سیاست»  [۱]   (تولد: حدود شعبان ۱۳۱۰ ق - وفات: خرداد ۱۳۶۸ ش) از روحانیون مبارز و پرتکاپوی عصر ماست که در جمیع مراحل مبارزه‏ی مستمر ملت ایران با استبداد و استعمار، از دوران جنگ جهانی اول تا جنبش ۱۵ خرداد و ۲۲ بهمن حضوری فعال داشت و مطالعه حیات سیاسی و فرهنگی وی، درسها و تجارب بسیار ارزشمندی را برای کوشندگان راه استقلال و آزادی کشورمان به همراه دارد.  وی در محله‏ی سنگلج تهران (محدوده‏ی پارک شهر کنونی) متولد شد و در کودکی، همراه پدر بزرگوارش، آیت‏الله حاج شیخ علی لنکرانی، از نزدیک شاهد تحولات جنبش مشروطه و مجاهدات مرحوم حاج شیخ فضل الله نوری گردید. در مبارزه با قرارداد وثوق‏الدوله و نیز کودتای رضاخانی و پیامدهای سوء آن، همراه بزرگانی چون شهید مدرس، حاج آقا جمال‏الدین اصفهانی  [۲]   و شیخ محمدعلی شاه‏آبادی و شرکت فعال جست و به همین علت بارها حبس و شکنجه و تبعید و ترور را تجربه کرد. پس از شهریور ۱۳۲۰ در سنگر نمایندگی مجلس چهاردهم به ایراد نطق کوبنده علیه دکت میلسپو (مستشار مشهور امریکایی و رئیس کل دارایی ایران) پرداخت و همچنین در خنثی‏سازی غائله پیشه‏وری (توطئه تجزیه‏ی آذربایجان از کشورمان) نقشی مؤثر ایفا کرد.  با شروع نهضت اسلامی به رهبری امام خمینی (قدس سره) نیز مرحوم لنکرانی خاموش ننشست و خاصه در مبادی آن، سهمی وافر داشت و از همین روی در قیام ۱۵ خرداد ۴۲   دستگیر و به زندان افتاد... و بالاخره پس از بیش از سه ربع قرن مبارزه‏ی مستمر با استبداد و استعمار و صهیونیسم، و دفاع پی‏گیر از حریم مقدس اهل بیت عصمت و طهارت سلام الله علیهم اجمعین در قبال حملات بهایی‏گری، قادیانی‏گری، وهابی‏گری و کسروی‏گری، در سحرگاه جمعه ۱۹ خرداد ۶۸ پس از اقامه‏ی فریضه صبح بدرود حیات گفت و پس از تشییعی با عظمت، در حرم حضرت عبدالعظیم علیه‏السلام روی در نقاب خاک کشید.  [۳]  .  لنکرانی، هم‏پای مبارزات سیاسی و اجتماعی با استبداد و استعمار، از توجه و تعرض به ایادی و عوامل فرهنگی آنان غافل نبود؛ همانان که در قالب نحله‏ها و مسلکهای انحرافی عرض وجود می‏کردند. او در این راه، اطلاعات و تجارب ناب و در خور ملاحظه‏ای داشت.  در این مقاله، نگاهی داریم به اظهارات و خاطرات آیت‏الله لنکرانی درباره‏ی بابی‏گری و بهایی‏گری، و نیز اقدامات فرهنگی و سیاسی ایشان بر ضد آنها از اوایل دوران کودتای ۱۲۹۹ تا دهه‏های ۴۰ و ۵۰ شمسی. ضمنا در خلال مباحث، به برخی اسناد منتشر نشده‏ی تاریخی اشاره شده است.