View

ซัยยิดสุไลมาน ฮุซัยนี

Author

Interpreter

Common title

Number of volumes

Publisher

ศาสดาและวงศ์วานแบบฉบับของมนุษย์

ดุอาอะฮดฺ

บทนำเกี่ยวกับอัลกุรอาน

อะฮ์ลุลบัยต์

Editor

ใครคือ โคมัยนี่

ผู้อ่าน: ศาสตราจารย์ Mohammad Sediq Manshawi

Sound Address

Rate

How to show

Votes

ส่วนที่ 1 ของอัลกุรอาน

ผู้อ่าน: ศาสตราจารย์ Mohammad Sediq Manshawi

ส่วนที่ 2 ของอัลกุรอาน

ส่วนที่ 3 ของอัลกุรอาน

ส่วนที่ 4 ของอัลกุรอาน

ส่วนที่ 5 ของอัลกุรอาน

ส่วนที่ 6 ของอัลกุรอาน

ส่วนที่ 7 ของอัลกุรอาน

ส่วนที่ 8 ของอัลกุรอาน

ด้วยพระนามแห่งอัลลอฮฺ ผู้ทรงพระกรุณาปรานี ผู้ทรงพระเมตตายิ่งเสมอ
คำสำคัญ : การถอนคิ้วสำหรับสาววัยรุ่น ,การเสริมสวยเพื่ออวดสามี, การถอนขนบนใบหน้า 
หัวข้อ : การถอนคิ้วสำหรับสาววัยรุ่น 
คำถามสรุป : กฎเกณฑ์ทางศาสนบัญญัติกล่าวว่าอย่างไร เกี่ยวกับการถอนคิ้วของสตรี?
อัสลามุอะลัยกุม เพราะเหตุใดฝ่ายซุนนียฺจึงกล่าวว่า การถอนคิ้วของสตรีเป็นฮะรอม แม้ว่าจะถอนเพื่ออวดสามีก็ตาม การออกคำวินิจฉัยทำนองนี้ถือว่าถูกต้องหรือไม่? ดังนั้น ดิฉันขอคำตอบที่แข็งแรง เพื่อเป็นข้อหักล้าง ที่สำคัญถูกต้องตรงหลักการของชีอะฮฺ 
การถอนคิ้วของสตรีโดยหลักการแล้วไม่เป็นไร ตามหลักการอิสลามภรรยาจะเสริมสวยและแต่งตัวเพื่ออวดสามี ถือว่าเป็นมุสตะฮับ ในทางตรงกันข้ามภรรยาที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ไม่เสริมสวยเพื่ออวดสามี ย่อมได้รับคำประณาม ด้วยเหตุนี้เอง บรรดานักปราชญ์ฝ่ายชีอะฮฺ ฟุเกาะฮา นอกจากจะแนะนำเหล่าสตรีในใส่ใจต่อปัญหาดังกล่าวแล้ว ยังเตือนสำทับด้วยว่าการโอ้อวดสิ่งนั้นแก่ชายอื่นถือว่าฮะรอม ไม่อนุญาตให้กระทำ สตรีต่างมีหน้าที่ปกปิดสิ่งประดับและเรือนร่างของเธอให้พ้นจากสายตาของชายอื่น 
สตรีได้เสริมสวยเพื่ออวดสามีถือว่าไม่มีปัญหาแต่อย่างใด ทว่าในหลัการอิสลามถือว่เป็น มุสตะฮับด้วยซ้ำไป ในทางกลับกันสตรีที่ปล่อยปละละเลย หรือเฉยเมยเรื่องการแต่งตัวเพื่ออวดสามี ถือว่าได้รับการตำหนิอย่างยิ่ง[1]คำสั่งลักษณะนี้เป็นสาเหตุทำให้ครอบครัวมีความอบอุ่น แน่นอน อาจมีนักปราชญ์บางกลุ่มที่ไม่เห็นด้วยในเรื่องการเสริมสวยของสตรี (ตัวอย่างการถอนขนคิ้ว) นักปราชญ์กลุ่มนี้สั่งห้ามโดยเด็ดขาด (แม้แต่การเสริมสวยเพื่ออวดสามี) ซึ่งถือว่าเป็นฮะรอมด้วยเช่นกัน ซึ่งท่านเหล่านั้นได้นำหลักฐานฮะดีซบางบท มาเป็นหลักฐานในการออกทัศนะ เช่น รายงานบางบทจากท่านเราะซูล (ซ็อลฯ) ซึ่งกล่าวว่า ท่านเราะซูลได้สาปแช่งสตรี 8 จำพวก อันประกอบด้วย :
«نامصه، منتمصه، واشره، مستوشره، واصله، مستوصله، واشمه و مستوشمه».
ผู้รายงานกล่าวว่า:  «نامصه»หมายถึง หญิงที่ผูกขนที่หน้าเป็นปม, «منتمصه»   หมายถึง หญิงที่ถอนขนบนใบหน้าจนเกลี้ยงเกลา, «واشره»  หมายถึง หญิงนำฟันของหญิงคนอื่นไปแบ่งครึ่งแล้วเหลาจนแหลม, «مستوشره หมายถึง หญิงที่ปล่อยให้กระทำสิ่งเหล่านี้บนเธอ, «واصله»  หมายถึง หญิงที่พูดเพื่อให้นำผมของหญิงคนหนึ่ง ไปต่อกับผมของหญิงอีกคนหนึ่ง, «مستوصله»  หมายถึง หญิงที่นำผมของหญิงอื่นมาต่อกับผมของตน, «واشمه»  หมายถึง หญิ่งที่ทำใฝบนมือหรือบนใบหน้าของหญิงอื่น วิธีการทำคือจะใช้เข็มเจาะที่ฝ่ามือ หรือหลังมือของหญิงให้เป็นรูหลังจากนั้นจะนำผงเขียนตา กึ่งสีฟ้าในสมัยโบราณใส่เข้าไป จำทำให้แลดูเป็นสีฟ้าเข้มๆ, ส่วนคำว่า «مستوشمه»  หมายถึง หญิงที่สักบนร่างกาย[2]
โดยทั่วไปแล้วรายงานบทนี้ที่กล่าวถึงนั้น มิได้หมายความว่าผู้หญิงไม่มีสิทธิ์เสริมสวยเลยแม้แต่เล็กน้อย แต่เมื่อเราพิจารณาคำพูดอันทรงค่ายิ่งของบรรดาอะฮฺลุลบัยตฺแห่งเราะซูล (อ.) จะทำให้เข้าใจรายงานบทนี้ได้เป็นอย่างดี ตัวอย่างเช่น รายงานจากท่านอิมามมุฮัมมัด บากิร (อ.) โดยเกาะรอมุลได้ถามท่านอิมามถึงเรื่องผมเทียมหรือวิค ซึ่งทำมาจากผม ขน หรือไหม แล้วสตรีได้นำไปใส่ครอบไว้บนผมของตน[3] ท่านอิมาม (อ.) ตอบว่า “ไม่เป็นไร ถ้าสตรีจะแต่งตัวเพื่ออวดสามีของตน”
ผู้รายงานกล่าวว่า ฉันกล่าวกับท่านอิมามว่า มีรายงานจากท่านเราะซูล (ซ็อลฯ) มาถึงเราว่า ท่านเราะซูลได้สาปแช่งเหล่าสตรีที่เป็นทั้ง «واصله و موصوله» ผู้เชื่อมต่อ และผู้ถูกต่อเชื่อม ท่านอิมาม (อ.) กล่าวว่า มิได้เป็นดั่งที่ท่านเข้าใจ สตรีที่ท่านเราะซูล (ซ็อลฯ) กล่าวสาปแช่งในฐานะที่เธอเป็นสื่อ นั่นหมายถึงในช่วงวัยรุ่นเธอได้ชอบทซินา ส่วนในวัยชราเธอก็ยังเป็นแม่สื่อแม่ชัก ให้ชายหนุ่มและหญิงสาวประกอบการชั่ว[4]
อีกรายงานหนึ่ง อบี บะซีร กล่าวว่า ฉันถามท่านอิมามบากิร (อ.) เกี่ยวกับการเสริมสวยของสตรี (เช่นการถอนขนคิ้วหรือบนหน้า) เพื่ออวดสามี, ท่านอิมาม (อ.) กล่าวว่า “ไม่มีการกระทำอันใดจากสิ่งเหล่านี้เป็นปัญหาทั้งสิ้น”[5]
ด้วยเหตุนี้ ไม่สามารถกล่าวได้ว่าทุกการเสริมสวยจะเป็นฮะรอมสำหรับสตรีเสมอไป ซึ่งเฉพาะการเสริมสวยที่โอ้อวดชายอื่นนอกจากสามีของตน อันเป็นสาเหตุนำเธอไปสู่ความเสื่อมเสีย เป็นความชั่วร้ายและเป็นบาปกรรมสำหรับสังคม ด้วยเหตุนี้ เอง บรรดานักปราชญ์อิสลาม จึงเตือนสำทับเหล่าสตรีเสมอว่า พวกเธอสามารถเสริมสวยได้แต่สำหรับสามีของเธอเท่านั้น แน่นอนว่าถ้าเธอเสริมสวยเพื่อโอ้อวดชายอื่น ถือว่าฮะรอมไม่อนุญาตให้กระทำเด็ดขาด สตรีต่างมีหน้าที่เหมือนกันคือ ต้องปิดปิดสิ่งสวยงามและเครื่องประดับ ให้รอดพ้นจากสายตาชายอื่น[6]
มีคำพูดว่าการถอนคิ้วสำหรับสตรีทั้งหลาย โดยหลักการแล้วไม่เป็นไร[7] แต่การกระทำนี้จะถือว่าเป็นการเสริมสวยหรือไม่ และวาญิบต้องปกปิดให้พ้นจากสายตาชายอื่นหรือไม่ บรรดานักปราชญ์มีทัศนะแตกต่างกัน
1.บางท่าน[8] กล่าวว่า ถ้าเผยบางส่วนตามที่เป็นที่ยอมรับกันถือว่าอนุญาต และการปกปิดคิ้วที่ถอนให้รอดพ้นจากสายตาชายอื่นถือว่า ไม่จำเป็น[9]
2.บางท่าน[10] ถือว่าการถอนคิ้วเป็นหนึ่งในการเสริมสวย วาญิบต้องปกปิดให้รอดพ้นจากสายตาชายอื่น[11]
3.บางท่าน[12] ท่านเหล่านั้นถือว่าปัญหาดังกล่าวขึ้นอยู่กับสาธารณชนด้วย โดยกล่าวว่า ถ้าหากสังคมนับว่านั่นเป็นการเสริมสวย วาญิบต้องปกปิดให้รอดพ้นจากสายตาของชายอื่น[13] 
หมายเหตุ ถ้าหากการเสริมสวยใบหน้า ทำให้เป็นที่สนใจของชายอื่น อันเป็นเหตุนำไปสู่การก่อความเสียหาย วาญิบต้องปกปิดให้รอดพ้นจากสายตาของชายอื่น[14] 
[1] ญะอฺฟะรียาน เราะซูล, 
[2]  อิบนุ บาบูวีเยะฮฺ มุฮัมมัด บิน อะลี, มะอานิลอัคบาร, หน้า 249, แก้ไขและตรวจทานโดย, ฆอฟฟารียฺ อะลีอักบัร, พิมพ์ที่ อินเตะชารอตอิสลามี, กุม, พิมพ์ครั้งแรก, ปี ฮ.ศ. 1403 
[3] ญุซรียฺ อิบนุ อะษีร มุบาร็อก บิน มุฮัมมัด, อันนิฮายะฮฺ ฟี เฆาะรีบิลฮะดีซ วัลอะษะเราะ, เล่ม 4 หน้า 51, สำนักพิมพ์ อิสมาอีลลียาน, กุม, พิมพ์ครั้งแรก บีทอ 
[4] กุลัยนียฺ มุฮัมมัด ยะอฺกูบ, อัลกาฟียฺ, ตรวจทานและแก้ไขโดย เฆาะฟารียฺ อะลี อักบัร และอาคูนวันดียฺ, มุฮัมมัด เล่ม 5, หน้า 118, หมวดที่ 119, ฮะดีซที่ 3 สำนักพิมพ์ ดารุลกุตุบ อัลอิสลามียะฮฺ พิมพ์ครั้งที่ 4, เตหะราน ฮ.ศ. 1407 
[5] เชรโฮร อามีลียฺ มุฮัมมัด บิน ฮะซัน,วะซาอิลุชชีอะฮฺ เล่ม 20, หน้า 189, ฮะดีซที่ 25390, สำนักพิมพ์ อาลัลบัยตฺ พิมพ์ครั้งแรก กุม ปี ฮ.ศ. 1409 
[6] บะฮฺญัต มุฮัมมัด ตะกียฺ, อิสติฟตาอาต (บะฮฺญัต) เล่ม 4, หน้า 175, คำถามที่ 5201, สำนักฯพณฯท่านอายะตุลลอฮฺ บะฮฺญัต, กุม พิมพ์ครั้งแรก ปี ฮ.ศ 1428 
[7] ศึกษาจากหัวข้อที่ 18717 (การเสริมสวยของเด็กสาว) 
[8] มัรญิอฺตักลีด เช่น อิมาโคมัยนี ซิสตานี มะการิมชีรอซียฺ นูรีฮัมเมดานี และตับรีซียฺ 
[9] อิสติฟตาอาต อายะตุลลอฮฺ ซิสตานียฺ )sistani.org (ส่วนหนึ่งของอิสติฟตาอาต คำว่า เสริมสวย หน้า 17, มะการิมชีรอซียฺ นาซิร อิสติฟตาอาตฉบับใหม่ เล่ม 2, หน้า 351, และ 1034, สำนักพิมพ์ มัดเราะซะฮฺ อิมามอะลี บนิ อะบีฏอลิบ (อ.) กุ่ม พิมพ์ครั้งที่ 2 ปี ฮ.ศ. 1427, อายะตุลลอฮฺ นูรียฺ อิสติฟตาอาต เล่ม 1 คำถามที่ 491, 542, อิมามโคมัยนี ซัยยิดรูฮุลลอฮฺ อิสติฟตาอาต เล่ม 3, หน้า 257 คำถามที่ 33, 34, สำนักพิมพ์ อินเตะชารอตอิสลามี ขึ้นกับญามิอฺมุดัรริซน กุม พิมพ์ครั้งที่ 5 ปี ฮ.ศ.1422, ตับรีซียฺ ญะวาด อิสติฟตาอาต ฉบับใหม่ เล่ม 2, หน้า 360, คำถามที่ 1490 กุม พิมพ์ครั้งแรก บีทอ 
[10] อายะตุลลอฮฺ ซอฟียฺ ฆุลภัยกานียฺ 
[11] อายะตุลลอฮฺ ซอฟยฺ ฆุลภัยกานียฺ 
[12] อายะตุลลอฮฺ คอเมเนอี ฟาฎิลลันกะรอนียฺ บะฮฺญัต และวาฮีดโครอซานียฺ 
[13] ฟัตวาอายะตุลลอฮฺ คอเมเนอียฺ คัดลอกมาจากหัวข้อ 598, ฟาฏิลลันกะรอนียฺ มุฮัมมัด ญามิอุลมะซาอิล เล่ม 1, หน้า 451, คำถามที่ 1708, อินเตะชารอต อะมีร กะลัม กุม พิมพ์ครั้งที่ 11, บีทอ, บะญัต มุฮัมมัด ตะกียฺ อิสติฟตาอาต เล่ม 4, หน้า 208 คำถามที่ 534 สำนักฯพณฯท่านอายะตุลลอฮฺ บะฮฺญัต กุม พิมพ์ครั้งแรก ปี ฮ.ศ. 1428, อิสติฟตาอาต สำนักฯพณฯท่านอายะตุลลอฮฺ วะฮีด โคราซานนียฺ 
[14] อิมามโคมัยนี ซัยยิดรูฮุลลอฮฺ อัลมูซาวียฺ อิสติฟตาอาต เล่ม 3 หน้า 256 สำนักพิมพ์ อินเตะชารอต อิสลามี กุม พิมพ์ครั้งที่ 5 ปี ฮ.ศ. 1422

การกันนคิ้วสำหรับสาววัยรุ่น

ด้วยพระนามแห่งอัลลอฮฺ ผู้ทรงพระกรุณาปรานี ผู้ทรงพระเมตตายิ่งเสมอ
แหล่งค้นหาข้อมูลสำหรับมนุษย์ พร้อมกับแสวงหาแนวทางถูกต้อง เพื่อความผาสุกและความสงบมั่น
ความกระหายทางจิตวิญญาณ และความไม่สงบ, ความต่อเนื่องในการค้นหาความสงบ และความพึงพอใจ ความพอใจในแต่ละวัน และอายุขัยที่ผ่านพ้น
อิสลามเป็นหนึ่งในศาสนาสากล และเป็นศาสนาแห่งฟากฟ้า อิสลามแผ่ขยายกิ่งก้านสาขาออกไปในทุกๆ ด้าน เพื่อนำเสนอบทเรียยนและเหตุผลแห่งสติปัญญา แก่จิตวิญญาณที่ปั่นป่วน และหิวกระหายในวิชาการ ทั้งในแง่ของการตื่นตัว การซ่อนอยู่ทั้งภายในและภายนอก การไม่ยอมรับสิ่งแปลกปลอมอุปโลกน์ พร้อมกับตอบคำถามแก่ปัญหาใหม่ๆ ที่เกิดขึ้นในสังคมมนุษย์
คำตอบต่างๆ เหล่านี้มีสติปัญญาเป็นแกน ซึ่งต้องสอดคล้องและต้องเป็นที่ยอมรับ ขณะเดียวกันแหล่งเหตุผลอันดับต้นคือ คัมภีร์แห่งฟากฟ้า หรืออัลกุรอานนั่นเอง หลังจากนั้นคำพูดของท่านศาสดา (ซ็อลฯ) ในฐานะของฮะดีซหรือแบบฉบับ
เนื้อหาของอิสลามคือ คลังแห่งวิชาการอันทรงคุณค่ายิ่ง ด้วยการให้เกียรติมนุษย์ จริยธรรมอันเป็นสายสัมพันธ์สร้างมิตรภาพ ความใกล้ชิด สุภาพ ความยุติธรรม ปฏิสัมพันธ์ การช่วยเหลือ และความร่วมมือ การอบรมสั่งสอนชนิดไม่มีข้อบกพร่อง การสร้างแนวทางการดำเนินชีวิต โดยพระผู้ทรงสร้างมนุษย์และสรรพสิ่ง เพื่อเป็นการชี้นำมวลมนษย์ โดยผ่านศาสดาคนสุดท้าย เพื่อให้ทุกแผ่นดิน ทุกเชื้อชาติ ทุกภาษา ทุกวัฒนธรรม และทุกเผ่าพันธุ์ได้รับคุณาประโยชน์อันมหาศาล ทั้งในแง่จิตวิญญาณและปัจจัย
อัลลอฮฺ (ซบ.) ตรัสถึงการประทานผู้นำแห่งศาสนาว่า
وَما اَرْسَلْناكَ اِلّا رَحْمَةً لِلعالَمينَ
รามิได้ส่งเจ้ามาเพื่ออื่นใด นอกจากเป็นความเมตตาแก่ประชาโลกทั้งปวง (บทอันบิยาอฺ โองการ 107)
โองการดังกล่าว บ่งชี้ให้เห็นได้เป็นอย่างดีว่า ศาสดาแห่งอิสลามเป็นความเมตตา ความการุณย์ และเป็นความสงสาร
โดยปกติแล้วหน้าที่หลักของเว็ปไซต์คือ การสร้างความใกล้ชิด กำจัดพรมแดนที่ขว้างกั้นระหว่างเขตภูมิศาสตร์ พร้อมกับสร้างความใกล้ชิดทางความคิดมนุษย์ นำมนุษย์จากเชื้อชาติและเผ่าพันธุ์ต่างๆ ให้มีความสนิทแนบแน่นกัน สร้างบรรยากาศให้ชาวมนุษย์ได้รู้จักข่าวสารและข้อมูลที่ถูกต้องทางวิชาการศาสนา โดยมีสติปัญญาเป็นแกนหลัก ที่สำคัญสามารถสร้างความเข้าใจ สัมผัสถึงเนื้อหาสาระทางความคิด และวัฒนธรรม อันเป็นมรดกล้ำค่าที่พระผู้เป็นเจ้าทรงประทานให้มา หรืออีกนัยหนึ่งเว็ปไซต์คือแหล่งนำเสนอข่าวสารข้อมูลแก่ผู้หิวกระหายที่มีอยู่ทั่วโลก ด้วยเหตุผลแห่งสติปัญญา และความสัตย์จริง เวลานั้นจะได้เป็นที่รับรู้ว่า อิสลาม เป็นศาสนาสมบูรณ์ปราศจากความบิดพลิ้ว หรือหลงทาง การอุปโลกน์ การเผด็จการ และความเห็นแก่ตัวทางความคิด

การแนะนำตัว :

เว็ปไซต์ อิสลามซอร์ส เป็นหนึ่งในเว็ปไซต์ที่รวบรวมแห่งข้อมูลต่างๆ ทางวิชาการ จัดระบบและนำเสนอแหล่งข้อมูลทางวิชาการ นับตั้งแต่วันแรกเริ่มของการประกาศคำสอนอิสลาม โดยท่านศาสดา (ซ็อลฯ) หลังจากท่านศาสดา (ซ็อลฯ) บรรดาอิมามผู้บริสูทธิ์ (อ.) และในอันดับต่อมาได้ถูกนำเสนอและถูกปกป้องโดยบรรดานักปราชญ์ ผู้รู้ทางศาสนา และบรรดานักวิชาการ

วัตถุประสงค์ :

การสร้างเว็ปไซต์ขึ้นมา มีวัตถุประสงค์ เพื่อรวบรวมและเป็นแหล่งข้อมูลทางวิชาการอิสลาม สร้างและนำเสนอทัศนะต่างๆ ของบรรดาผู้รู้ทั้งฝ่ายซุนนียฺและชีอะฮฺ โดยละทิ้งความอคติทางวิชาการ และการวิเคราะห์อันนำไปสู่การสร้างความแตกแยก พร้อมกันนั้นเพื่อเน้นย้ำความสมมานฉันท์ในอิสลามให้บังเกิดขึ้น

จุดเด่นของไซต์ :

ด้วยวิสัยทัศน์ใหม่ที่ครอบคลุมแหล่งอ้างอิงต่างๆ ในอิสลามในรูปแบบเว็ปไซต์
การรวบรวม การจัดระเบียบ การนำเสนอในแต่ละหัวข้อในฐานะของแหล่งอ้างอิง
สามารถเข้าถึงแหล่งข้อมูลได้อย่างง่ายดายในรูปแบบของข้อความ ดาวโหลด ปริ๊น หรือการค้นคว้าต่างๆ จากไซต์ และ ...
ความหลากหลายในเว็ปไซต์ด้วยการดูแลจัดการ โดยเจ้าของภาษา

สุดท้าย :

แน่นอนทุกภารกิจการงานสมควรอย่างยิ่ง ที่ต้องมีพระเจ้าเป็นเป็นเป้าหมายสำคัญ ต้องเริ่มต้นการกระทำการเหล่านั้น เพื่อการรำลึกถึงพระองค์ ต้องศรัทธาและเชื่อมั่นต่อข้อสัญญา และต้องไว้วางใจต่อพระองค์ ดังที่อัลกุรอานกล่าวว่า
«وَ مَنْ یَتَوَكَّلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدْراً»
หากผู้ใดมอบหมายความไว้วางใจแด่อัลลอฮฺ พระองค์จะให้ความเพียงพอแก่เขา แท้จริง อัลลอฮฺทรงบรรลุการปฏิบัติในภารกิจของพระองค์ อัลลอฮฺทรงกำหนดไว้แล้วสำหรับทุกสิ่ง (อัลกุรอาน บทเฏาะลาก 3)

เกี่ยวกับเรา

ข้อห้ามสำหรับมุสลิม

โอวาทแห่งชีวิต

วิทยปัญญา
ท่านอิมามอะลี (อ.) นับได้ว่าเป็นผู้มีวิทยปัญญาลำ้เลิศที่สุดคนหนึ่ง ท่านศาสดา (ซ็อล ฯ) กล่าวยกย่องท่านว่า "ฉันคือนครแห่งความรู้ อะลีคือประตูของมัน" ดังนั้น คำพูดของท่านอิมามจึงเปรียบเสมือนประทีปนำทาง ที่นำไปสู่แสงสว่างและความผาสุกเสมอ

อวิชชาและความโง่เขลา

1. คนโง่ คือ ก้อนหิน ซึ่งไม่มีน้ำไหลออกมาจากมัน คือต้นไม้ซึ่งกิ่งก้านสาขาของมันไม่เคยเขียวชอุ่ม คือดินซึ่งเมื่อปลูกพืชพันธุ์แต่ไม่เคยผุดหน่อออกช่อมาให้เห็นเลย
2. ความโง่เขลาเป็นศัตรูที่น่ารังเกียจที่สุดของท่าน
3. ความโง่เขลาทำอันตรายแก่มนุษย์มากกว่ามะเร็งในร่างกาย
4. คนโง่เขลามองไม่เห็นความผิดพลาดต่าง ๆ ของเขาเอง และดูถูกรังเกียจคำแนะนำ
5. ความโง่ เป็นความเจ็บปวดที่ไม่อาจจะเยียวยาได้ เป็นโรคร้ายหนึ่งซึ่งไม่สามารถจะเยียวยารักษาได้
6. คนที่โง่ที่สุดคือบุคคลผู้ซึ่งเชื่อว่าตัวเขาเองเป็นผู้ที่เฉลียวฉลาดที่สุด
7. หนึ่งจากเครื่องหมายต่าง ๆ ของคนโง่คือ การเปลี่ยนความคิดเป็นประจำ
8. คนโง่คือผู้ที่กระทำตรงข้ามกับคนฉลาด

การควบคุมตนเอง

1. คนที่แข็งแรงที่สุดก็คือ คนที่สามารถต่อสู้กับตัวของเขาเองได้
2. คนที่แข็งแรงที่สุดก็คือ คนที่สามารถทำให้เหตุผลของเขาพิชิตราคะจริตของเขาได้
3. การปล่อยให้เหตุผล ถูกครอบงำอยู่ด้วยกับราคะตัณหาของท่านแล้ว ก็เท่ากับว่าท่านได้สวมใส่ความน่ารังเกียจให้กับตัวของท่านเอง
4. ผู้ใดยอมจำนนต่อตัณหาราคะของเขา ก็เท่ากับเป็นการทุบทำลายเหตุผลของเขา
5. จงระมัดระวังราคะหนึ่ง ที่มันมีพลังอันแก่กล้าในเรื่องของสตรีเพศ และจงอย่าหิวกระหายในความรื่นรมย์ ในกรณีแรกนั้น ท่านจะต้องถูกทดสอบด้วยกับเคราะห์กรรม และในประการที่สอง จะต้องถูกชิงชังและได้รับความต่ำต้อย
6. ความหวานชื่นของความรื่นรมย์หรรษานั้น ย่อมไม่คุ้มกันกับความทุกข์ยากที่ขมขื่น
7. ผู้ใดก็ตามที่ถวิลหาเพื่อให้ได้ตำแหน่งสูง ๆ ก็ต้องบำราบราคะของเขาเอาไว้

การบริจาคทาน

1. การบริจาคทาน คือ ยาบำบัดโรคร้าย
2. เมื่อท่านเลี้ยงอาหารคนจน ก็จงเลี้ยงพวกเขาให้ดีเถิด
3. ผู้ศรัทธาคนหนึ่งย่อมไม่กินเสียจนอิ่มแปล้ ในขณะที่พี่น้องของเขายังหิวโหยอยู่
4. เขาผู้ซึ่งบริโภคเพียงน้อยนิด ย่อมมีความคิดที่บริสุทธิ์สะอาดกว่า
5. ความมีสตินับเป็นทรัพย์สินสมบัติของคนจน ในขณะที่ความรู้เป็นของปวงปราชญ์
6. ความมีสติทำให้เพิ่มพูน
7. การบริจาคเพียงเล็กน้อยไปในหนทางของพระเจ้า ย่อมจะนำผลตอบแทนอันยิ่งใหญ่มาให้กับท่าน
8. ยับยั้งเสียก่อนดีกว่าที่จะไปเสียใจในภายหลัง
9. หากท่านประสงค์ที่จะวิงวอนขอพรต่อพระผู้อภิบาล เพื่อหนทางแห่งปัจจัยที่ดีกว่า ก็จงบริจาคบางสิ่งไปในทางการกุศลเสียก่อน
10. จงอย่าได้ละอายกับจำนวนเงินที่ได้บริจาคไปเพียงน้อยนิด เพราะการปล่อยให้คนยากจนขัดสนต้องกลับไปมือเปล่า ๆ นับเป็นความอับอายที่ยิ่งใหญ่เสียกว่า
11. ทุกครั้งที่เจ้าขัดสนอย่างที่สุด จงทำการค้ากับอัลลอฮฺด้วยการบริจาค

การให้

1. ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ของพระผู้เป็นเจ้านั้น มิได้หมายถึงการยกเลิกวิทยญาณของพระองค์ จากความจริงเช่นนี้ย่อมหมายความว่าพระองค์ จะไม่ทรงอนุมัติให้กับทุก ๆ การวอนขอ
2. บุคคลใดก็ตามที่เป็นผู้ได้รับความโปรดปรานจากพระผู้เป็นเจ้าจะถูกเรียกร้องจากทั่วทุกด้าน ถ้าเขาแจกจ่าย สิ่งที่เขาได้รับความโปรดปรานมาให้เป็นไปตามเจตนารมณ์แห่งพระผู้เป็นเจ้า
3. ความสุขของเขาก็จะยั่งยืนตลอดกาลนาน หากเขาไม่ปฏิบัติเช่นนั้น มันก็จะอยู่กับเขาเป็นการคร่าวๆ
4. จงอย่าอายที่จะต้องให้เพียงน้อยนิด เพราะการให้อย่างหลอกลวงก็เหมือนกับการให้เพียงน้อยนิดส่วนของความใจกว้างที่ดีกว่าคือ การรีบให้ไปอย่างเร็ว
5. จงให้แก่คนยากจนก่อนที่เขาจะขอ เพราะหากท่านทอดทิ้งเขาไว้ให้ขัดสนจนต้องยื่นมือขอเมื่อใด ก็เท่ากับท่านได้ดึงเอาการเคารพตัวเองของเขาออกไป ซึ่งมีค่ามากกว่าที่ท่านได้บริจาคไป
6. จงอย่าไปผลัดวันจนถึงพรุ่งนี้ ในสิ่งนั้นที่ท่านจะให้แก่คน ๆ หนึ่งซึ่งเขาต้องการ เพราะท่านไม่รู้ว่าอะไรในวันพรุ่งนี้ที่ได้รอคอยตัวท่านและตัวเขาอยู่แล้ว
7. สองสิ่งนี้เป็นของคนผู้โอบอ้อมอารีที่ใจกว้าง นั้นคือ การบริจาคทรัพย์สินของเขาไปและการพิทักษ์ปกป้องเกียรติของตน
8. ความใจกว้างประการสุดท้ายคือ การลืมข้อกล่าวหาที่ท่านได้กระทำต่อบุคคลอื่น และการจดจำถึงสิทธิที่บุคคลอื่นมีเหนือตัวท่าน
9. มนุษย์มีสองจำพวกคือ คนใจกว้างที่ไม่ร่ำรวย และคนร่ำรวยที่ไม่ให้สิ่งใด
10. ความร่าเริงแจ่มใส ย่อมประดับประดา คนโอบอ้อมอารีที่มีใจกว้างขวาง
11. ความโอบอ้อมอารีที่ดีงามที่สุดคือ การยอมรับต่อข้ออ้างทั้งหลายของบุคคลอื่น ๆ ที่มีเหนือตัวเขา ว่าพวกเขาเป็นเจ้าของสิ่งนั้น ๆ
12. บุคคลผู้ที่จะไม่ยอมให้สิ่งใดเลยนั้น ย่อมสูญเสียการเคารพยกย่อง
13. คนที่ไร้ศรัทธา ย่อมไม่มีความใจกว้างโอบอ้อมอารี
14. มันจะนำความพึงพอใจที่เต็มไปด้วยความอดกลั้นมาสู่ตัวท่าน ในการที่ท่านให้เสื้อคลุมตัวหนึ่งแก่ผู้อื่น มากกว่าที่ท่านจะสวมใส่เอง
15. แจกจ่ายออกไปให้กว้างขวาง ในสิ่งที่ท่านได้มันไว้เรียบร้อยแล้ว ดีกว่าที่จะทำการสะสมสมบัติใหม่
16. การให้ที่พักพิงแก่ผู้ลี้ภัย เท่ากับเป็นการให้ที่พักพิงแก่ตัวท่านเองให้ห่างพ้นจากการลงโทษในโลกหน้า
17. การกระทำที่มีเกียรติสูงสุดคือ การรับภาระหนี้สินทั้งหลายของบุคคลอื่น ๆ และการดูแลเอาใจใส่แก่บรรดาผู้เป็นแขกของเขา

 การทำความดีและความเมตตาปรานี

1. จงกระตุ้นให้กระทำความดีและป้องกันการกระทำชั่วทั้งหลาย
2. การทำความดีนั้น ทำให้ผู้หนึ่งเป็นคนใช้ของตนเอง แต่ผลประโยชน์ที่ควบคู่ไปกับการเหน็บแนมย่อมไร้ค่า
3. โดยการทำความดี ท่านทำให้เสรีชนคนหนึ่ง เป็นทาสรับใช้ของท่าน
4. ท่านไม่ควรวางผู้กระทำดี และผู้กระทำชั่วไว้บนพื้นฐานเท่าเทียมกัน เพราะนั่นจะทำให้ผู้กระทำดีทอดทิ้งการทำดี และเท่ากับเป็นการส่งเสริมคนชั่วให้อยู่ในความชั่วต่อไป
5. จงอย่าตอบแทนความดีด้วยความชั่ว เพราะว่ามันจะเป็นอุปสรรคขัดขวาง การกระทำความดี
6. ผู้ใดก็ตามที่ปฏิบัติโดยการกระทำความดี จะเห็นว่าความหนาวสะท้านนั้นถูกทำให้หวานชื่น
7. ผู้ใดก็ตามที่ปรึกษาผลประโยชน์กับบุคคลที่ไม่สมควรจะปรึกษาย่อมเสียหาย
8. จงปกปิดความดีที่ท่านทำ แต่จงทำให้เป็นที่รู้จักกันทั่วไปในความดีที่ผู้อื่นกระทำต่อท่าน

วิทยปัญญา

การทำลายชื่อเสียงและเกียรติยศของผู้อื่น อิสลามถือว่าเป็นหนึ่งในบาปใหญ่ ซึ่งมีโทษทัณฑ์ที่แตกต่างกันออกไปแล้วแต่กรณี ในบางครั้งอาจเป็นการลงโทษทั่วไป และในบางครั้ง คือ การฆ่าให้ตายตกไปตามกัน การทำลายเกียรติของผู้อื่นนอกจากจะถูกลงโทษที่รุนแรงแล้ว ยังเป็นสาเหตุทำให้สายสัมพันธ์ฉันเครือญาติที่อิสลามได้เน้นไว้อย่างหนักต้องได้รับการกระทบกระเทือน และส่งผลถึงข้อบัญญัติบางเรื่อง เช่น มรดกและทายาทผู้รับมรดกต้องถูกยกเลิกไปโดยปริยาย ความรักและความผูกพันทางครอบครัว อิสลามถือว่าเป็นแก่นและรากหลักที่แท้จริงของสังคม นอกจากนั้นอิสลามยังถือว่าเป็นความผิดขั้นรุนแรง ซึ่งอัลลอฮ ทรงสัญญาไว้แล้วว่าพวกเหล่านี้ต้องถูกลงโทษอย่างสาหัสที่สุด และแม้ว่าจะเป็นความผิดเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้ชื่อเสียง และเกียรติยศของเขาสูญสิ้นไปจากสังคม
ท่านอิมามอะลี (อ.) กล่าวถึงการทำลายชื่อเสียงของคนอื่นว่าเป็นความชั่วร้ายว่า....
สิ่งหนึ่งที่ชี้ให้เห็นถึงความเลวร้าย นั้นก็คือการก้าวร้าวคนดี
สาเหตุที่คนเราต้องทำลายชื่อเสียงของคนอื่นไม่ว่าจะด้วยการกระทำหรือคำพูดก็ตาม มีสาเหตุมาจากความอิจฉาริษยาเสียเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งความอิจฉาริษยานั้นเกิดจากความบกพร่องและเป็นเพราะเราไม่มีสิ่งนั้นจึงได้อิจฉาผู้อื่น
ท่านอิมามอะลี (อ.) กล่าวถึงความอิจฉาริษยาว่า.
1. ความอิจฉาริษยา ก็คือ คุกของวิญญาณ
2. ความอิจฉาริษยา นำมาซึ่งความเศร้าหมอง
3. ความอิจฉาริษยาทำให้ร่างกายผุพัง
4. ความอิจฉาริษยาเป็นโรคชนิดหนึ่ง หากไม่หยุดยั้งก็ไม่อาจรักษาได้จนกว่าความตายของผู้อิจฉาหรือผู้ถูกเขาอิจฉาริษยาจะมาเยือน
5. คนขี้อิจฉาริษยา ย่อมเป็นสหายที่แย่ที่สุด
6. ความริษยาที่มีต่อเพื่อนคือภัยพิบัติของมิตรภาพ
7. คนตระหนี่ถี่เหนียวมักรู้สึกต่ำต้อยอยู่เสมอ และคนขี้อิจฉาตาร้อนก็จะมีโรคภัยอยู่ตลอดเวลา
8. มันช่างเป็นความใจแคบอะไรเช่นนั้น ที่ไปอิจฉาริษยา แม้กระทั้งความสุขของเพื่อนตนเอง
9. สุขภาพสมบูรณ์แข็งแรงอยู่ที่การออกห่างความริษยา
ท่านอิมามอะลี (อ.) ยังได้สอนวิธีแก้ความอิจฉาริษยาและป้องกันมิให้สิ่งนี้เกิดกับตนเอง ซึ่งหนึ่งในวิธีการเหล่านั้นคือ ความพึงพอใจ ในสิ่งที่ตนมี ดังนั้น ท่านจึงกล่าวถึงความพึงพอใจไว้ว่า
1. มนุษย์พึงพอใจอยู่กับความจำเป็นในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ใช่ในเรื่องที่มากมายอันใด
2. ไม่มีทรัพย์สฤงคารอันใดที่จะเทียบได้เท่ากับความพึงพอใจ
3. ผู้ใดก็ตาม ที่พึงพอใจอยู่กับของที่พระเจ้าได้ทรงมอบให้กับเขา ย่อมจะไม่เศร้าโศกกับสิ่งที่เขาไม่มี
4. ถ้าหากท่านไม่อาจสามารถจะหาเอาสิ่งที่ท่านพึงปรารถนามาได้ ก็จงพึงพอใจกับสิ่งที่ท่านมีอยู่
การติดสินบน
ทรัพย์สิน ของกำนัล หรือผลประโยชน์อื่น ๆ ที่หยิบยื่นให้แก่บุคคลเพื่อเบี่ยงเบน หรือจูงใจให้ผู้นั้นกระทำหรือไม่กระทำการในหน้าที่การงานของตน ไม่ว่าการนั้นจะชอบหรือมิชอบด้วยหน้าที่ก็ตาม เรียกว่า “สินบน”
อิสลามถือว่าการให้และรับสินบนเป็นบาปใหญ่ (ฮะรอม) และเป็นการทำลายความมั่นคงของสังคมและศาสนาตลอดจนเป็นการทำลายความยุติธรรมของตนเอง ซึ่งต้องถูกลงโทษอย่างรุนแรงทั้งโลกนี้และโลกหน้า อัล-กุรอาน และวจนะของท่านศาสดามุฮัมมัด กล่าวว่า “ผู้ให้ ผู้รับ และผู้เป็นสื่อในการติดสินบน ล้วนแต่ได้รับการสาปแช่งทั้งสิ้น”
ท่านอิมาม ญะอฟัร อัซซอดิก (ขอความสันติพึงมีแด่ทาน) กล่าวว่า “การรับสินบนในความหมายเท่ากับเป็นการปฏิเสธพระผู้เป็นเจ้า”
แน่นอน โทษทัณฑ์ที่กล่าวมาเป็นของพวกที่รับสินบนเพื่อทำตามความถูกต้อง หรือเพื่อคามยุติธรรม ดังนั้น การรับสินบนเพื่อทำผิดกฎหมาย หรือเพื่อกดขี่แล้วละก็ โทษย่อมรุนแรงยิ่งกว่าหลายเท่า
การลักขโมย
ขโมย เป็นอีกพวกหนึ่งที่เป็นพวกบ่อนทำลายความมั่นคงของสังคม เป็นธรรมดาที่ในชีวิตของคน ๆ หนึ่งได้พยายามทำงานและขวนขวายหาเงินทองด้วยหยาดเหงื่อของตนเอง และพร้อมที่จะปกป้องมันด้วยชีวิตเพื่อให้รอดจากน้ำมือของพวกขโมยและพวกฉ้อฉลทั้งหลาย ก็เพื่อที่จะให้ทรัพย์สินเหล่านั้นเป็นปัจจัยในการดำเนินชีวิตและเป็นหลักประกันทางสังคม ซึ่งถ้าทรัพย์สินของเขาไม่มีความปลอดภัย ย่อมเกิดความปั่นป่วนและวุ่นวายไปทั้งระบบ และไม่ยุติธรรมสำหรับชีวิตของคน ๆ หนึ่งที่ได้ทุ่มเทหยาดเหงื่อแรงงานตลอดอายุไขของตนเพื่อทำงานแลกเงิน แต่ต้องมาสูญสิ้นไปเพราะน้ำมือของพวกขโมยหรือพวกฉ้อฉล
อิสลามจึงวางโทษที่รุนแรงสำหรับขโมยไว้ว่า พวกเขาต้องถูกตัดนิ้วมือขวาสี่นิ้วด้วยกัน อัล-กุรอาน กล่าวว่า
وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ فَاقْطَعُواْ أَيْدِيَهُمَا جَزَاء بِمَا كَسَبَا نَكَالاً مِّنَ اللّهِ وَاللّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ
“ขโมยทั้งหญิงและชาย มือขวาของเขาทั้งสองต้องถูกตัด เพื่อตอบแทนการกระทำที่ทั้งสองได้ก่อขึ้น และเป็นบทลงโทษให้หลาบจำจากอัลลอฮ” (อัล-กุรอาน บท อัล-มาอิดะฮ โองการที 38)
ทรัพย์สินหรือข้าวของเครื่องใช้หรือเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ซื้อด้วยเงินที่ขโมยมาถือว่าไม่อนุมัติให้ใช้จ่าย  แม้แต่จะนำไปสวมใส่เพื่อแสดงความเคารพภักดีต่อพระเจ้า ก็จะไม่ถูกยอมรับ ณ พระองค์
การโกงตราชั่ง
ในการค้าขายสิ่งที่สำคัญที่สุด คือ ความซื่อสัตย์ไม่คดโกง อิสลามจึงสั่งห้ามการโกงตราชั่งไว้อย่างเด็ดขาด ซึ่งการโกงตราชั่งถือว่าเป็นการขโมยประเภทหนึ่ง  อัลลอฮ (มหาบริสุทธิ์ยิ่งแด่พระองค์) จึงสาปแช่งพวกที่โกงไว้ว่า
وَيْلٌ لِّلْمُطَفِّفِينَ الَّذِينَ إِذَا اكْتَالُواْ عَلَى النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ وَإِذَا كَالُوهُمْ أَو وَّزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ أَلَا يَظُنُّ أُولَئِكَ أَنَّهُم مَّبْعُوثُونَ  لِيَوْمٍ عَظِيمٍ
“ขอความหายนะจงประสบแก่บรรดาผู้โกงตราชั่ง  และเมื่อพวกเขาตวงเอาจากผู้อื่นเขาจะตวงจนเต็ม  แต่เมื่อพวกเขาตวงหรือชั่งให้กับคนอื่นพวกเขาจะทำให้มันพร่องลง  ไม่คิดหรือว่าพวกเขานั้นจะถูกทำให้ฟื้นในวันที่ยิ่งใหญ่” (อัล-กุรอาน บทอัล-มุฏ็อฟฟิฟีน โองการที่ 1-5)
การโกงตราชั่งนอกจากจะเป็นการเอาเปรียบแล้ว  ยังถือเป็นการยักยอกทรัพย์ของผู้อื่น  ทำให้ผู้อื่นขาดความมั่นใจและลูกค้าก็จะลดน้อยลงในที่สุด  ซึ่งตนนั่นแหละเป็นผู้ขาดทุน เนื่องจากทรัพย์ที่ได้จากการโกงตราชั่งเป็นสิ่งต้องห้ามนำไปใช้และบริโภคอันเนื่องจากเป็นการ ขโมยประเภทหนึ่ง นั่นเอง

หน้าที่ต่อสังคม-การทำลายชื่อเสียงของคนอื่น

ฺโววาทแห่งการดำเนินชีวิต
มิตรภาพ

1. เพื่อนที่แท้จริง เป็นวิญญาณเดียวกันที่อยู่ในเรือนร่างต่างกัน
2. สิ่งใหม่ที่สุดมักดีที่สุด แต่เพื่อนที่ดีที่สุด คือเพื่อนที่เก่าแก่ที่สุด
3. มิตรภาพย่อมได้มาด้วยความสัมพันธ์
4. มิตรภาพคือ ความเป็นพี่น้องที่ใกล้ชิดที่สุด
5. ความสุภาพอ่อนโยน ก่อให้เกิดมิตรภาพ
6. มีความมั่นใจในพวกเขาทั้งหลาย แล้วท่านจะมีความสุขในมิตรภาพของพวกเขา
7. ใช้ชีวิตของท่านเองอย่างอิสระกับเพื่อนฝูงของท่าน แต่อย่าไปละทิ้งเขา เพราะท่านหวังจะอยู่อย่างสงบตามลำพังตนเอง
8. ผู้ใดก็ตามที่ละทิ้งเพื่อนเพราะความผิดเพียงเล็กน้อย ก็จะเสี่ยงที่จะอยู่อย่างปราศจากเพื่อน
9. อย่าลืมที่จะให้เกียรติในสิทธิต่าง ๆ ของเพื่อนของท่านบนพื้นฐานของความเป็นเพื่อนที่สนิทชิดชอบ เพราะถ้าเขาหยุดเป็นของของท่าน ท่านก็จะเหยียบย่ำในสิทธิต่าง ๆ ของเขาทันที
10. คนแปลกหน้า คือคนที่ไม่เคยมีเพื่อน
11. ไม่ต้องแสวงหาที่จะมีเพื่อนมากเกินไป เพราะการทอดทิ้งเพื่อนคนนี้หรือคนนั้น ย่อมจะสร้างศัตรูให้แก่เขา เพื่อนฝูงก็เหมือนไฟ ถ้ามากเกินไปก็เผาไหม้ ฉะนั้น เพียงน้อยคนย่อมเป็นคุณประโยชน์
12. จงอย่าเลือกเอาศัตรูของท่านมาเป็นเพื่อนของท่าน
13. จงอย่าเป็นเพื่อนคนโง่ เขาจะทำให้ท่านเดือดร้อน ถึงแม้สิ่งที่เขากระทำนั้นดูว่าจะเป็นประโยชน์ก็ตาม
14. มิตรที่ชั่วที่สุดก็คือ ผู้ที่ยกยอปอปั้นท่านและแต่งแต้มสีสันความชั่วของท่านให้เป็นสิ่งที่ดีงาม 
ถ้าหากมิตรผู้หนึ่งที่จริงใจแต่ภายหลังพบว่าเขาเป็นผู้ทรยศคดโกงก็ย่อมเป็นความง่ายดายที่จะตัดสัมพันธ์กับเขา
15. มีมิตรที่จริงแท้ตั้งจำนวนเท่าใดแล้วที่ทำให้ผู้หนึ่งต้องปวดร้าวโดยมิได้ตั้งใจ
16. บุคคลผู้นั้นย่อมมิใช่เพื่อนของท่าน ถ้าหากท่านยังต้องการคนกลางมาทำการไกล่เกลี่ย ระหว่างเขากับท่าน
17. ถึงแม้ท่านจะมอบโลกทั้งใบ มันก็ยังไม่เป็นการเพียงพอที่จะเอาชนะในมิตรภาพของผู้กลับกลอกให้กับท่านได้
18. ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน ผู้หนึ่งย่อมสามารถบอกได้ว่าใครเป็นมิตรใครเป็นศัตรู
19. เพื่อนที่เวลาที่สุดก็คือ ผู้ที่ไปมาหาสู่กับท่านยามรุ่งเรือง และละทิ้งท่านในยามตกอับ
20. ถ้าหากเพื่อนคนหนึ่งอิจฉาท่าน ดังนั้นเขาก็มิใช่เพื่อนที่แท้จริง
21. ผู้หนึ่งยังมิอาจพิจารณาให้เป็นเพื่อนได้จนกว่าจะได้ทำการทดสอบเขาด้วยกันสามโอกาสนั้นคือ ในยามจำเป็นเมื่อยู่ลับหลังท่าน และเมื่อภายหลังจากที่ท่านตายแล้ว
22. บรรดาผู้ที่มองหาท่านในยามรุ่งเรืองย่อมละทิ้งท่านในยามขัดสน
23. พี่น้องของท่านก็คือ ผู้ที่เขาช่วยเหลือท่านเมื่อท่านตกอยู่ในความลำบาก
24. มันมีบ่อยครั้งสักขนาดไหน ที่คนรักและชอบพอกันคู่หนึ่งถ้าหากเขาจะแยกทางกันก็ยังจะดีเสียกว่า

 ศัตรู

1. ศัตรูเพียงคนเดียวก็ถือได้ว่ามากพอแล้ว
2. อย่าไปชิงชังศัตรูถึงแม้เขาจะเป็นผู้อ่อนแอก็ตาม
3. บุคคลผู้ที่ไม่อาจสามารถแยกแยะความดีออกจากความชั่วได้ ก็คือศัตรูคนหนึ่งนั่นเอง
4. จงอย่าให้ถูกหลอกด้วยกับอาชีพอันสุจริตของศัตรูคนใด เพราะศัตรูทุกคนนั้นเปรียบประดุจดังน้ำที่เมื่อมันถูกสาดเข้าไปที่กองเพลิงมันก็จะทำให้เพลิงมอดลง
5. ศัตรูผู้ซึ่งได้แสดงออกถึงความเกลียดชังของเขาอย่างเปิดเผย ย่อมเป็นศัตรูที่ไม่มีความสำคัญอันใด
6. การไว้ชีวิตแก่ศัตรูทำให้อำนาจขจรขจาย
7. ถ้าหากได้มีการปรองดองกันในระหว่างศัตรูของท่านและกับตัวของท่านเอง และท่านได้ให้คำสัตย์สาบานในกิจการของท่านกับมันแล้ว ก็จงให้เกียรติกับพันธะสัญญาของท่าน จงเชื่อฟังถึงแม้กับความชั่วของคุณธรรมของท่าน
8. ผู้ใดก็ตามที่ละทิ้งฝ่ายของเขาไปก็เท่ากับเป็นการช่วยศัตรูของเขา

 ความบาดหมาง 

1. ความบาดหมาง เป็นน้ำพุแห่งความเศร้าหมองอันเหลือคณา
2. การทุ่มเถียงกัน เป็นน้ำพุแห่งความพินาศ
3. กิจกรรที่มีระเบียบที่ดีที่สุด ย่อมถูกทำให้เสียหายไร้ระเบียบ เนื่องจากความเห็นไม่ลงรอยกัน

ทรราช

1. ผู้ปกครองที่กดขี่ คือความหายนะของประเทศทั้งหลาย 
2. อันตรายทั้งหลายติดตามทุกขณะในยามตื่นของผู้ปกครองที่กดขี่
3. ผู้ใดก็ตามที่ขึ้นขี่ความเป็นทรราช จะได้เห็นการคุมบังเหียนของเขาต้องคะมำลง
4. บรรดารัฐมนตรีที่ชั่วร้าย ย่อมเป็นผู้ช่วยเหลือของผู้ปกครองที่กดขี่และเป็นพี่น้องของบรรดาผู้กระทำชั่ว
5. ผู้ใดเริ่มการปกครองที่กดขี่ จะเสียใจในไม่ช้า

การกดขี่

1. สามกลุ่มของมนุษย์ที่ถูกตัดขาดจากพรแห่งความโปรดปรานของพระผู้เป็นเจ้านั่นคือ บรรดาผู้กดขี่ กลุ่มบุคคลผู้ช่วยเหลือสนับสนุนการกดขี่ กลุ่มบุคคลผู้อดทนต่อการกดขี่
2. บุคคลสามารถจะนอนหลับได้ หลังจากการตายของบุตรของตนแต่นอนไม่หลับภายใต้การกดขี่
3. รูปแบบที่ดีที่สุดของความยุติธรรมคือ การช่วยเหลือสงเคราะห์ผู้ถูกกดขี่ทั้งหลาย
4. กษัตริย์ที่ดีที่สุดคือ ผู้ซึ่งขจัดการกดขี่และก่อให้เกิดความเป็นธรรมกลับคืนมาอีกครั้ง
5. สัตว์ป่าเถื่อนที่ฉีกเนื้อเถือหนังออกเป็นชิ้น ๆ และสวาปาม ย่อมเป็นที่พึงพอใจแก่ผู้ปกครองนครที่ชอบความรุนแรงและกดขี่ข่มเหงรังแก
6. ผู้ปกครองที่ทำการกดขี่ผู้อยู่ใต้การปกครองทั้งหลายของเขา ย่อมจะมีชีวิตอยู่ได้เห็นประชาชนเหล่านั้นปรารถนาที่จะเห็นเขาตาย
7. ชั่วโมงแห่งการแก้แค้นของผู้ถูกกดขี่นั้น น่าหวาดกลัวยิ่งกว่าชั่วโมงของการกดขี่ของเผด็จการเสียอีก
8. จงหลีกเลี่ยงผู้กดขี่ ด้วยการขอความคุ้มครองจากพระผู้เป็นเจ้า ซึ่งไม่มีใครปกป้องท่านได้นอกจากพระผู้เป็นเจ้าเท่านั้น
9. จงหลีกเลี่ยงการกดขี่ เพราะไม่มีผู้ปกครองที่กดขี่คนใดเลยจะได้สูดกลิ่นไอสวรรค์
10. เมื่อท่านพบผู้ที่ถูกกดขี่ ก็จงช่วยเขาต่อต้านผู้กดขี่
11. ผู้ใดก็ตามที่สงสารตัวเอง ก็จงอย่ากดขี่คนอื่น
12. เขากดขี่ความชอบธรรม ผู้ซึ่งช่วยเหลือสนับสนุนความอยุติธรรม
13. ผู้ใดก็ตามที่กดขี่ เขาจะถูกกดขี่
14. การกดขี่และเผด็จการทรราช เป็นสหายที่เลวร้ายสำหรับโลกหน้า
15. บุคคลที่เข้าถึงอำนาจมักละเมิด
16. เสบียงที่เลวที่สุดในวันฟื้นคืนชีพ คือ การกดขี่ปวงบ่าว
17. ผู้ละเมิดและผู้อธรรมเป็นผู้พ่ายแพ้

 ความยุติธรรม 

1. ความยุติธรรมย่อมทำให้มิตรภาพเพิ่มพูน
2. ไม่มีสิ่งใดที่ทำให้รัฐทั้งหลายเข้มแข็งได้ เท่ากับความยุติธรรม
3. ความยุติธรรมเป็นหลักการแกนนำสำคัญของประชาชน
4. กระทำการอย่างยุติธรรม แล้วอำนาจของท่านจะอยู่ตลอดไป
5. การบริจาคทานของอำนาจคือ ความยุติธรรม
6. การบริจาคทานของพระราชาคือ การให้ความยุติธรรมแก่ผู้ถูกกดขี่
7. ไม่มีผู้ปกครองที่ยุติธรรมคนใด ที่ต้องการความช่วยเหลือจากหมู่สหายของเขา
8. ความหายนะของประเทศชาติคือ ผู้รู้ที่หลงใหลในโลกีย์และทรราชผู้กดขี่นั้นเป็นพิษภัยของความ

โอวาทแห่งการดำเนินชีวิต

ถ้อยจำนรรจ์แห่งสติ

Persian Title

Publish location

Publication year

Publish number

Qr Code

Sect

Scholar

ISBN

Source

Translated

is suggested

มุนตะค็อบ มะฟาติฮุลญินาน กุญแจแห่งสรวงสวรรค์

โมฮัมหมัด ชัมสุดดีน ฮาฟิซ (MOHAMMAD SHAMSOD-DIN HAFIZ)

 กวีเอกคนหนึ่งของเปอร์เซีย ในกวีนิพนธ์ประเภทโคลงร่าเริง (lyric poem) เกิดเมื่อปี ค.ศ. 1325 หรือ 1326 และถึงแก่กรรมในปี ค.ศ. 1389 หรือ 1390 ท่านได้รับการศึกษาทาง ด้านศาสนวิทยา และต่อมาได้เป็นผู้สอนวิชาที่เกี่ยวข้องกับศาสนาอิสลามและคัมภีร์อัลกุรอาน อีกทั้งยังดำรงตำแหน่งเป็นกวีประจำราชสำนักของผู้ครองนครชีราซ(Shiraz) หลายพระองค์ บทกวีของท่านฮาฟิซ จึงสะท้อนให้ทราบถึงเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ ตลอดจนวิถีชีวิตของผู้คนในนครชีราซได้เป็นอย่างดี

ดีวานฮาฟิซ

ท่านหญิงซัยนับ ถือกำเนิดเมื่อวันที่ 1 ชะอ์บาน ฮ.ศ. 6 แต่มีรายงานที่แตกต่างกันเกี่ยวกับวันที่แน่นอน ตามรายงานของ มุซัฟฟารี ในหนังสือ ตะราซูลมัซฮับ ตรงกับวันที่ 9 เดือนรอมฎอน ฮ.ศ. 9 ในขณะที่ผู้ประพันธ์ หนังสือชื่อ คอซอสซีซัยนาบียะฮ์ บันทึกว่า วันที่ 5 ยะมาดิลเอาวัล ฮ.ศ. 5 หรือ 6 และบ้างก็ว่า วันที่ 5 รอบิอุลเอาวัล ฮ.ศ. 6 แต่ส่วนใหญ่จะรายงานใกล้เคียงกันคือ 1 ชะอ์บาน ซึ่งเป็นไปตามที่ท่านเชค มุฮัมมัด ฮาซัน นาญัฟฟี มุจญ์ตะฮิดได้กำหนดให้วันนี้ เป็นวันมงคลในการประกอบคุณงามความดีและบริจาคทาน เพื่อเป็นการรำลึกถึงสตรีผู้สูงส่ง

ซัยนับวีรสตรีแห่งอิสลาม

รวมคำบรรยายและบทความทางวิชาการในวันที่ 15 พฤษภาคม 2537 ณ ห้องประชุมศูนย์ศึกษาประวัติศาสตร์ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา

จัดโดยศูนย์วัฒนธรรม สาธารณรัฐอิสลามแห่งอิหร่าน กรุงเทพฯ

บทนำจาก ดร.เบหฺซาด ยาฮันเดก

คำปราศรัย ฯพณฯ กุลาม เรซา ยูซูฟี

คำบรรยายเรื่องบทบาทของเชคอะฮ์มัด ในราชสำนักอยุธยา ,การอนุรักษ์โบราณสถานที่เกี่ยวกับท่านเชคอะฮ์มัด

บทบาทของมุสลิมในสมัยกรุงศรีอยุธยาและการถ่ายทอดวัฒนธรรม

เจ้าพระยาบวรราชนายก กับ ประวัติศาสตร์สยาม

หนังสือสี่สิบฮะดีษ เล่มที่ 2 ผลงานนิพนธ์โดยท่านอิมามโคมัยนี ซึ่งได้รับการแปลเป็นภาษาไทยโดยอาจารย์อับดุลลอฮ์ มานะจิตต์ และจัดพิมพ์โดยศูนย์วัฒนธรรม สถานเอกอัครราชทูต สาธารณรัฐอิสลามแห่งอิหร่าน ประจำกรุงเทพฯ

สี่สิบฮะดีษ เล่ม 2

คู่มือฮัจญ์

วาทะศาสตร์

ขบวนการอิสลามกับการปฏิรูปสังคม

Islamic sources

Recent Titles

Popular Titles

Author Of The Week

Books Of The Week

Media