Common title

Rate

View

Votes

วาทะศาสตร์

โอวาทแห่งชีวิต

ถ้อยจำนรรจ์แห่งสติ

วิทยปัญญา
ท่านอิมามอะลี (อ.) นับได้ว่าเป็นผู้มีวิทยปัญญาลำ้เลิศที่สุดคนหนึ่ง ท่านศาสดา (ซ็อล ฯ) กล่าวยกย่องท่านว่า "ฉันคือนครแห่งความรู้ อะลีคือประตูของมัน" ดังนั้น คำพูดของท่านอิมามจึงเปรียบเสมือนประทีปนำทาง ที่นำไปสู่แสงสว่างและความผาสุกเสมอ

อวิชชาและความโง่เขลา

1. คนโง่ คือ ก้อนหิน ซึ่งไม่มีน้ำไหลออกมาจากมัน คือต้นไม้ซึ่งกิ่งก้านสาขาของมันไม่เคยเขียวชอุ่ม คือดินซึ่งเมื่อปลูกพืชพันธุ์แต่ไม่เคยผุดหน่อออกช่อมาให้เห็นเลย
2. ความโง่เขลาเป็นศัตรูที่น่ารังเกียจที่สุดของท่าน
3. ความโง่เขลาทำอันตรายแก่มนุษย์มากกว่ามะเร็งในร่างกาย
4. คนโง่เขลามองไม่เห็นความผิดพลาดต่าง ๆ ของเขาเอง และดูถูกรังเกียจคำแนะนำ
5. ความโง่ เป็นความเจ็บปวดที่ไม่อาจจะเยียวยาได้ เป็นโรคร้ายหนึ่งซึ่งไม่สามารถจะเยียวยารักษาได้
6. คนที่โง่ที่สุดคือบุคคลผู้ซึ่งเชื่อว่าตัวเขาเองเป็นผู้ที่เฉลียวฉลาดที่สุด
7. หนึ่งจากเครื่องหมายต่าง ๆ ของคนโง่คือ การเปลี่ยนความคิดเป็นประจำ
8. คนโง่คือผู้ที่กระทำตรงข้ามกับคนฉลาด

การควบคุมตนเอง

1. คนที่แข็งแรงที่สุดก็คือ คนที่สามารถต่อสู้กับตัวของเขาเองได้
2. คนที่แข็งแรงที่สุดก็คือ คนที่สามารถทำให้เหตุผลของเขาพิชิตราคะจริตของเขาได้
3. การปล่อยให้เหตุผล ถูกครอบงำอยู่ด้วยกับราคะตัณหาของท่านแล้ว ก็เท่ากับว่าท่านได้สวมใส่ความน่ารังเกียจให้กับตัวของท่านเอง
4. ผู้ใดยอมจำนนต่อตัณหาราคะของเขา ก็เท่ากับเป็นการทุบทำลายเหตุผลของเขา
5. จงระมัดระวังราคะหนึ่ง ที่มันมีพลังอันแก่กล้าในเรื่องของสตรีเพศ และจงอย่าหิวกระหายในความรื่นรมย์ ในกรณีแรกนั้น ท่านจะต้องถูกทดสอบด้วยกับเคราะห์กรรม และในประการที่สอง จะต้องถูกชิงชังและได้รับความต่ำต้อย
6. ความหวานชื่นของความรื่นรมย์หรรษานั้น ย่อมไม่คุ้มกันกับความทุกข์ยากที่ขมขื่น
7. ผู้ใดก็ตามที่ถวิลหาเพื่อให้ได้ตำแหน่งสูง ๆ ก็ต้องบำราบราคะของเขาเอาไว้

การบริจาคทาน

1. การบริจาคทาน คือ ยาบำบัดโรคร้าย
2. เมื่อท่านเลี้ยงอาหารคนจน ก็จงเลี้ยงพวกเขาให้ดีเถิด
3. ผู้ศรัทธาคนหนึ่งย่อมไม่กินเสียจนอิ่มแปล้ ในขณะที่พี่น้องของเขายังหิวโหยอยู่
4. เขาผู้ซึ่งบริโภคเพียงน้อยนิด ย่อมมีความคิดที่บริสุทธิ์สะอาดกว่า
5. ความมีสตินับเป็นทรัพย์สินสมบัติของคนจน ในขณะที่ความรู้เป็นของปวงปราชญ์
6. ความมีสติทำให้เพิ่มพูน
7. การบริจาคเพียงเล็กน้อยไปในหนทางของพระเจ้า ย่อมจะนำผลตอบแทนอันยิ่งใหญ่มาให้กับท่าน
8. ยับยั้งเสียก่อนดีกว่าที่จะไปเสียใจในภายหลัง
9. หากท่านประสงค์ที่จะวิงวอนขอพรต่อพระผู้อภิบาล เพื่อหนทางแห่งปัจจัยที่ดีกว่า ก็จงบริจาคบางสิ่งไปในทางการกุศลเสียก่อน
10. จงอย่าได้ละอายกับจำนวนเงินที่ได้บริจาคไปเพียงน้อยนิด เพราะการปล่อยให้คนยากจนขัดสนต้องกลับไปมือเปล่า ๆ นับเป็นความอับอายที่ยิ่งใหญ่เสียกว่า
11. ทุกครั้งที่เจ้าขัดสนอย่างที่สุด จงทำการค้ากับอัลลอฮฺด้วยการบริจาค

การให้

1. ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ของพระผู้เป็นเจ้านั้น มิได้หมายถึงการยกเลิกวิทยญาณของพระองค์ จากความจริงเช่นนี้ย่อมหมายความว่าพระองค์ จะไม่ทรงอนุมัติให้กับทุก ๆ การวอนขอ
2. บุคคลใดก็ตามที่เป็นผู้ได้รับความโปรดปรานจากพระผู้เป็นเจ้าจะถูกเรียกร้องจากทั่วทุกด้าน ถ้าเขาแจกจ่าย สิ่งที่เขาได้รับความโปรดปรานมาให้เป็นไปตามเจตนารมณ์แห่งพระผู้เป็นเจ้า
3. ความสุขของเขาก็จะยั่งยืนตลอดกาลนาน หากเขาไม่ปฏิบัติเช่นนั้น มันก็จะอยู่กับเขาเป็นการคร่าวๆ
4. จงอย่าอายที่จะต้องให้เพียงน้อยนิด เพราะการให้อย่างหลอกลวงก็เหมือนกับการให้เพียงน้อยนิดส่วนของความใจกว้างที่ดีกว่าคือ การรีบให้ไปอย่างเร็ว
5. จงให้แก่คนยากจนก่อนที่เขาจะขอ เพราะหากท่านทอดทิ้งเขาไว้ให้ขัดสนจนต้องยื่นมือขอเมื่อใด ก็เท่ากับท่านได้ดึงเอาการเคารพตัวเองของเขาออกไป ซึ่งมีค่ามากกว่าที่ท่านได้บริจาคไป
6. จงอย่าไปผลัดวันจนถึงพรุ่งนี้ ในสิ่งนั้นที่ท่านจะให้แก่คน ๆ หนึ่งซึ่งเขาต้องการ เพราะท่านไม่รู้ว่าอะไรในวันพรุ่งนี้ที่ได้รอคอยตัวท่านและตัวเขาอยู่แล้ว
7. สองสิ่งนี้เป็นของคนผู้โอบอ้อมอารีที่ใจกว้าง นั้นคือ การบริจาคทรัพย์สินของเขาไปและการพิทักษ์ปกป้องเกียรติของตน
8. ความใจกว้างประการสุดท้ายคือ การลืมข้อกล่าวหาที่ท่านได้กระทำต่อบุคคลอื่น และการจดจำถึงสิทธิที่บุคคลอื่นมีเหนือตัวท่าน
9. มนุษย์มีสองจำพวกคือ คนใจกว้างที่ไม่ร่ำรวย และคนร่ำรวยที่ไม่ให้สิ่งใด
10. ความร่าเริงแจ่มใส ย่อมประดับประดา คนโอบอ้อมอารีที่มีใจกว้างขวาง
11. ความโอบอ้อมอารีที่ดีงามที่สุดคือ การยอมรับต่อข้ออ้างทั้งหลายของบุคคลอื่น ๆ ที่มีเหนือตัวเขา ว่าพวกเขาเป็นเจ้าของสิ่งนั้น ๆ
12. บุคคลผู้ที่จะไม่ยอมให้สิ่งใดเลยนั้น ย่อมสูญเสียการเคารพยกย่อง
13. คนที่ไร้ศรัทธา ย่อมไม่มีความใจกว้างโอบอ้อมอารี
14. มันจะนำความพึงพอใจที่เต็มไปด้วยความอดกลั้นมาสู่ตัวท่าน ในการที่ท่านให้เสื้อคลุมตัวหนึ่งแก่ผู้อื่น มากกว่าที่ท่านจะสวมใส่เอง
15. แจกจ่ายออกไปให้กว้างขวาง ในสิ่งที่ท่านได้มันไว้เรียบร้อยแล้ว ดีกว่าที่จะทำการสะสมสมบัติใหม่
16. การให้ที่พักพิงแก่ผู้ลี้ภัย เท่ากับเป็นการให้ที่พักพิงแก่ตัวท่านเองให้ห่างพ้นจากการลงโทษในโลกหน้า
17. การกระทำที่มีเกียรติสูงสุดคือ การรับภาระหนี้สินทั้งหลายของบุคคลอื่น ๆ และการดูแลเอาใจใส่แก่บรรดาผู้เป็นแขกของเขา

 การทำความดีและความเมตตาปรานี

1. จงกระตุ้นให้กระทำความดีและป้องกันการกระทำชั่วทั้งหลาย
2. การทำความดีนั้น ทำให้ผู้หนึ่งเป็นคนใช้ของตนเอง แต่ผลประโยชน์ที่ควบคู่ไปกับการเหน็บแนมย่อมไร้ค่า
3. โดยการทำความดี ท่านทำให้เสรีชนคนหนึ่ง เป็นทาสรับใช้ของท่าน
4. ท่านไม่ควรวางผู้กระทำดี และผู้กระทำชั่วไว้บนพื้นฐานเท่าเทียมกัน เพราะนั่นจะทำให้ผู้กระทำดีทอดทิ้งการทำดี และเท่ากับเป็นการส่งเสริมคนชั่วให้อยู่ในความชั่วต่อไป
5. จงอย่าตอบแทนความดีด้วยความชั่ว เพราะว่ามันจะเป็นอุปสรรคขัดขวาง การกระทำความดี
6. ผู้ใดก็ตามที่ปฏิบัติโดยการกระทำความดี จะเห็นว่าความหนาวสะท้านนั้นถูกทำให้หวานชื่น
7. ผู้ใดก็ตามที่ปรึกษาผลประโยชน์กับบุคคลที่ไม่สมควรจะปรึกษาย่อมเสียหาย
8. จงปกปิดความดีที่ท่านทำ แต่จงทำให้เป็นที่รู้จักกันทั่วไปในความดีที่ผู้อื่นกระทำต่อท่าน

วิทยปัญญา

ฺโววาทแห่งการดำเนินชีวิต
มิตรภาพ

1. เพื่อนที่แท้จริง เป็นวิญญาณเดียวกันที่อยู่ในเรือนร่างต่างกัน
2. สิ่งใหม่ที่สุดมักดีที่สุด แต่เพื่อนที่ดีที่สุด คือเพื่อนที่เก่าแก่ที่สุด
3. มิตรภาพย่อมได้มาด้วยความสัมพันธ์
4. มิตรภาพคือ ความเป็นพี่น้องที่ใกล้ชิดที่สุด
5. ความสุภาพอ่อนโยน ก่อให้เกิดมิตรภาพ
6. มีความมั่นใจในพวกเขาทั้งหลาย แล้วท่านจะมีความสุขในมิตรภาพของพวกเขา
7. ใช้ชีวิตของท่านเองอย่างอิสระกับเพื่อนฝูงของท่าน แต่อย่าไปละทิ้งเขา เพราะท่านหวังจะอยู่อย่างสงบตามลำพังตนเอง
8. ผู้ใดก็ตามที่ละทิ้งเพื่อนเพราะความผิดเพียงเล็กน้อย ก็จะเสี่ยงที่จะอยู่อย่างปราศจากเพื่อน
9. อย่าลืมที่จะให้เกียรติในสิทธิต่าง ๆ ของเพื่อนของท่านบนพื้นฐานของความเป็นเพื่อนที่สนิทชิดชอบ เพราะถ้าเขาหยุดเป็นของของท่าน ท่านก็จะเหยียบย่ำในสิทธิต่าง ๆ ของเขาทันที
10. คนแปลกหน้า คือคนที่ไม่เคยมีเพื่อน
11. ไม่ต้องแสวงหาที่จะมีเพื่อนมากเกินไป เพราะการทอดทิ้งเพื่อนคนนี้หรือคนนั้น ย่อมจะสร้างศัตรูให้แก่เขา เพื่อนฝูงก็เหมือนไฟ ถ้ามากเกินไปก็เผาไหม้ ฉะนั้น เพียงน้อยคนย่อมเป็นคุณประโยชน์
12. จงอย่าเลือกเอาศัตรูของท่านมาเป็นเพื่อนของท่าน
13. จงอย่าเป็นเพื่อนคนโง่ เขาจะทำให้ท่านเดือดร้อน ถึงแม้สิ่งที่เขากระทำนั้นดูว่าจะเป็นประโยชน์ก็ตาม
14. มิตรที่ชั่วที่สุดก็คือ ผู้ที่ยกยอปอปั้นท่านและแต่งแต้มสีสันความชั่วของท่านให้เป็นสิ่งที่ดีงาม 
ถ้าหากมิตรผู้หนึ่งที่จริงใจแต่ภายหลังพบว่าเขาเป็นผู้ทรยศคดโกงก็ย่อมเป็นความง่ายดายที่จะตัดสัมพันธ์กับเขา
15. มีมิตรที่จริงแท้ตั้งจำนวนเท่าใดแล้วที่ทำให้ผู้หนึ่งต้องปวดร้าวโดยมิได้ตั้งใจ
16. บุคคลผู้นั้นย่อมมิใช่เพื่อนของท่าน ถ้าหากท่านยังต้องการคนกลางมาทำการไกล่เกลี่ย ระหว่างเขากับท่าน
17. ถึงแม้ท่านจะมอบโลกทั้งใบ มันก็ยังไม่เป็นการเพียงพอที่จะเอาชนะในมิตรภาพของผู้กลับกลอกให้กับท่านได้
18. ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน ผู้หนึ่งย่อมสามารถบอกได้ว่าใครเป็นมิตรใครเป็นศัตรู
19. เพื่อนที่เวลาที่สุดก็คือ ผู้ที่ไปมาหาสู่กับท่านยามรุ่งเรือง และละทิ้งท่านในยามตกอับ
20. ถ้าหากเพื่อนคนหนึ่งอิจฉาท่าน ดังนั้นเขาก็มิใช่เพื่อนที่แท้จริง
21. ผู้หนึ่งยังมิอาจพิจารณาให้เป็นเพื่อนได้จนกว่าจะได้ทำการทดสอบเขาด้วยกันสามโอกาสนั้นคือ ในยามจำเป็นเมื่อยู่ลับหลังท่าน และเมื่อภายหลังจากที่ท่านตายแล้ว
22. บรรดาผู้ที่มองหาท่านในยามรุ่งเรืองย่อมละทิ้งท่านในยามขัดสน
23. พี่น้องของท่านก็คือ ผู้ที่เขาช่วยเหลือท่านเมื่อท่านตกอยู่ในความลำบาก
24. มันมีบ่อยครั้งสักขนาดไหน ที่คนรักและชอบพอกันคู่หนึ่งถ้าหากเขาจะแยกทางกันก็ยังจะดีเสียกว่า

 ศัตรู

1. ศัตรูเพียงคนเดียวก็ถือได้ว่ามากพอแล้ว
2. อย่าไปชิงชังศัตรูถึงแม้เขาจะเป็นผู้อ่อนแอก็ตาม
3. บุคคลผู้ที่ไม่อาจสามารถแยกแยะความดีออกจากความชั่วได้ ก็คือศัตรูคนหนึ่งนั่นเอง
4. จงอย่าให้ถูกหลอกด้วยกับอาชีพอันสุจริตของศัตรูคนใด เพราะศัตรูทุกคนนั้นเปรียบประดุจดังน้ำที่เมื่อมันถูกสาดเข้าไปที่กองเพลิงมันก็จะทำให้เพลิงมอดลง
5. ศัตรูผู้ซึ่งได้แสดงออกถึงความเกลียดชังของเขาอย่างเปิดเผย ย่อมเป็นศัตรูที่ไม่มีความสำคัญอันใด
6. การไว้ชีวิตแก่ศัตรูทำให้อำนาจขจรขจาย
7. ถ้าหากได้มีการปรองดองกันในระหว่างศัตรูของท่านและกับตัวของท่านเอง และท่านได้ให้คำสัตย์สาบานในกิจการของท่านกับมันแล้ว ก็จงให้เกียรติกับพันธะสัญญาของท่าน จงเชื่อฟังถึงแม้กับความชั่วของคุณธรรมของท่าน
8. ผู้ใดก็ตามที่ละทิ้งฝ่ายของเขาไปก็เท่ากับเป็นการช่วยศัตรูของเขา

 ความบาดหมาง 

1. ความบาดหมาง เป็นน้ำพุแห่งความเศร้าหมองอันเหลือคณา
2. การทุ่มเถียงกัน เป็นน้ำพุแห่งความพินาศ
3. กิจกรรที่มีระเบียบที่ดีที่สุด ย่อมถูกทำให้เสียหายไร้ระเบียบ เนื่องจากความเห็นไม่ลงรอยกัน

ทรราช

1. ผู้ปกครองที่กดขี่ คือความหายนะของประเทศทั้งหลาย 
2. อันตรายทั้งหลายติดตามทุกขณะในยามตื่นของผู้ปกครองที่กดขี่
3. ผู้ใดก็ตามที่ขึ้นขี่ความเป็นทรราช จะได้เห็นการคุมบังเหียนของเขาต้องคะมำลง
4. บรรดารัฐมนตรีที่ชั่วร้าย ย่อมเป็นผู้ช่วยเหลือของผู้ปกครองที่กดขี่และเป็นพี่น้องของบรรดาผู้กระทำชั่ว
5. ผู้ใดเริ่มการปกครองที่กดขี่ จะเสียใจในไม่ช้า

การกดขี่

1. สามกลุ่มของมนุษย์ที่ถูกตัดขาดจากพรแห่งความโปรดปรานของพระผู้เป็นเจ้านั่นคือ บรรดาผู้กดขี่ กลุ่มบุคคลผู้ช่วยเหลือสนับสนุนการกดขี่ กลุ่มบุคคลผู้อดทนต่อการกดขี่
2. บุคคลสามารถจะนอนหลับได้ หลังจากการตายของบุตรของตนแต่นอนไม่หลับภายใต้การกดขี่
3. รูปแบบที่ดีที่สุดของความยุติธรรมคือ การช่วยเหลือสงเคราะห์ผู้ถูกกดขี่ทั้งหลาย
4. กษัตริย์ที่ดีที่สุดคือ ผู้ซึ่งขจัดการกดขี่และก่อให้เกิดความเป็นธรรมกลับคืนมาอีกครั้ง
5. สัตว์ป่าเถื่อนที่ฉีกเนื้อเถือหนังออกเป็นชิ้น ๆ และสวาปาม ย่อมเป็นที่พึงพอใจแก่ผู้ปกครองนครที่ชอบความรุนแรงและกดขี่ข่มเหงรังแก
6. ผู้ปกครองที่ทำการกดขี่ผู้อยู่ใต้การปกครองทั้งหลายของเขา ย่อมจะมีชีวิตอยู่ได้เห็นประชาชนเหล่านั้นปรารถนาที่จะเห็นเขาตาย
7. ชั่วโมงแห่งการแก้แค้นของผู้ถูกกดขี่นั้น น่าหวาดกลัวยิ่งกว่าชั่วโมงของการกดขี่ของเผด็จการเสียอีก
8. จงหลีกเลี่ยงผู้กดขี่ ด้วยการขอความคุ้มครองจากพระผู้เป็นเจ้า ซึ่งไม่มีใครปกป้องท่านได้นอกจากพระผู้เป็นเจ้าเท่านั้น
9. จงหลีกเลี่ยงการกดขี่ เพราะไม่มีผู้ปกครองที่กดขี่คนใดเลยจะได้สูดกลิ่นไอสวรรค์
10. เมื่อท่านพบผู้ที่ถูกกดขี่ ก็จงช่วยเขาต่อต้านผู้กดขี่
11. ผู้ใดก็ตามที่สงสารตัวเอง ก็จงอย่ากดขี่คนอื่น
12. เขากดขี่ความชอบธรรม ผู้ซึ่งช่วยเหลือสนับสนุนความอยุติธรรม
13. ผู้ใดก็ตามที่กดขี่ เขาจะถูกกดขี่
14. การกดขี่และเผด็จการทรราช เป็นสหายที่เลวร้ายสำหรับโลกหน้า
15. บุคคลที่เข้าถึงอำนาจมักละเมิด
16. เสบียงที่เลวที่สุดในวันฟื้นคืนชีพ คือ การกดขี่ปวงบ่าว
17. ผู้ละเมิดและผู้อธรรมเป็นผู้พ่ายแพ้

 ความยุติธรรม 

1. ความยุติธรรมย่อมทำให้มิตรภาพเพิ่มพูน
2. ไม่มีสิ่งใดที่ทำให้รัฐทั้งหลายเข้มแข็งได้ เท่ากับความยุติธรรม
3. ความยุติธรรมเป็นหลักการแกนนำสำคัญของประชาชน
4. กระทำการอย่างยุติธรรม แล้วอำนาจของท่านจะอยู่ตลอดไป
5. การบริจาคทานของอำนาจคือ ความยุติธรรม
6. การบริจาคทานของพระราชาคือ การให้ความยุติธรรมแก่ผู้ถูกกดขี่
7. ไม่มีผู้ปกครองที่ยุติธรรมคนใด ที่ต้องการความช่วยเหลือจากหมู่สหายของเขา
8. ความหายนะของประเทศชาติคือ ผู้รู้ที่หลงใหลในโลกีย์และทรราชผู้กดขี่นั้นเป็นพิษภัยของความ

โอวาทแห่งการดำเนินชีวิต

ความประพฤติที่สุขุมรอบคอบ
วาทะแห่งปัญญานี้ นำมาจากคำกล่าวของท่าน อิมามอะลี (อ.) ซึ่งท่านกล่าวถึงความประพฤติของมนุษย์ ทั้งในแง่ดี และในแง่เสีย ซึ่งขึ้นอยู่กับบุคคลว่าควรจะประพฤติอย่างไร 
1. ในทุก ๆ สิ่งย่อมมีวิธีการที่ประเสริฐของมัน ความสุขุมคัมภีรภาพตื่นอยู่เสมอ ในขณะที่การเพิกเฉยละเลยหลับใหล 
2. จงเก็บออมเสียตั้งแต่วันนี้ เพื่อว่าวันพรุ่งนี้ท่านจะได้ใช้มัน 
3. การมีความห่วงใยต่อผลกระทบ ก็คือการหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุ 
4. ด้วยกับการคิดคำนึงถึงผลกระทบ มันจะทำให้ท่านรักษาตัวของท่านเองให้พ้นจากอันตรายได้ 
5. จงระมัดระวัง เพราะมันจะขจัดปัดเป่าให้ท่านพ้นจากอันตราย 
6. จงอย่าสับสนในกิจการต่าง ๆ ของผู้ปกครอง ขณะที่ต้องเผชิญกับความยุ่งยาก นักเดินเรือผู้หนึ่งก็ไม่อาจปลอดภัยได้เสมอไป ถึงแม้ในทะเลที่สงบแล้วเขาจะหลบหลีกให้พ้นไปจากความพินาศได้อย่างไร เมื่อลมปะทะเข้ามาและลูกคลื่นกำลังโหมกระหน่ำ 
7. จงอย่าเลือกไปทางใด หากเมื่อมีความหวาดกลัวว่าท่านจะต้องสูญเสียตัวของท่านไป 
8. ผู้ใดที่เขาหลงออกไปจากทางเดิน ย่อมตกลงไปในหุบเหว 
9. ใครที่เร่งร้อน ย่อมพลัดตกลงไป 
10. การล้มคะมำ เป็นผลของความรีบเร่ง 
11. ถึงแม้จะขึ้นนั่งอย่างมั่นคงที่สุดแล้วก็อาจร่วงตกลงมาได้ 
12. ใครที่ขุดหลุมพรางไว้ให้กับพี่น้องของเขา ย่อมตกลงไปในหลุมนั้นเอง 
13. ถ้าหากผู้หนึ่งขึ้นคุมบังเหียนด้วยกับความอยุติธรรม มันก็จะนำเขาไปสู่ความหลงทาง 
14. ผู้ใดก็ตามที่ขึ้นคุมบังเหียนด้วยกับความดื้อรั้น ย่อมถามหาถึงความยุ่งยาก 
15. จงอย่าปิดประตู ในบานที่ท่านไม่อาจจะเปิดมันออกไปได้อีก 
16. จงอย่าต่อสู้กับผู้ที่ท่านไม่อาจสามารถจะปกป้องตัวของท่านเองได้ 
17. จงอย่าพูดในสิ่งที่ท่านกลัวว่า มันจะไม่เหมาะสม 
18. จงอย่ายิ้มเยาะในความล้มเหลวของผู้อื่น เพราะท่านไม่อาจทราบได้ว่า ในชีวิตนั้นมีอะไรเก็บรอไว้ให้ท่านอยู่ 
19. หากเกลียดชังผู้คนแล้วท่านจะเสียใจในภายหลัง 
20. เมื่อท่านเห็นลักษณะนิสัยที่น่าตำหนิในบุคคลอื่น ก็จงป้องกันมิให้มันมาปรากฏอยู่ในตัวของท่านเอง 
21. จงอย่าได้รีบเร่ง ไปสู่ที่นั่งที่สูงเด่นที่สุดในงานเลี้ยง 
22. ผู้หนึ่งที่เข้าประตูผิดที่ ย่อมก่อให้เกิดความน่าสงสัย 
23. การประหยัด เป็นครึ่งหนึ่งของอาหารของบุคคลผู้หนึ่ง 
24. จงอย่าแสดงถึงขนาดที่ว่า ผู้ประพันธ์ยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจ และจำต้องปฏิเสธ 
25. มันเป็นคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ ที่ไม่ควรไปวางแผนอะไรไว้อย่างลับ ๆ เพราะเมื่อมันถูกเปิดเผยออกมาแล้วท่านจะรู้สึกกระดากอาย 
26. จงระมัดระวังที่จะไม่กระทำกิจกรรมหนึ่ง ซึ่งเมื่อเป็นที่รู้กันแล้วจะทำให้ผู้กระทำต้องเสียความเชื่อถือ และทำให้เขาตกต่ำ 
27. ผู้ใดที่วิ่งไล่เงาสะท้อนที่คิดว่าเป็นบ่อน้ำ ก็เท่ากับว่าเขากำลังดึงเอาความทุกข์ทรมานของเขาออกมา และยังเพิ่มความกระหายให้กับเขาอีก 
28. จงอย่าคบค้ากับคนขี้ขลาดตาขาว เพราะเขาจะทำให้การกระทำของท่านอ่อนแอ และจะทำให้ดูประหนึ่งว่ามันใหญ่โตทั้ง ๆที่มันมิได้ใหญ่โตแต่อย่างใด 
29. การไล่ตามความสนุกรื่นเริงอย่างเร้าร้อน ย่อมนำผู้หนึ่งให้หลงทางและนำความเสียหายมาให้ 
จงอย่าให้หัวใจของท่าน รับรู้ในความเศร้าสร้อยของอดีต เพราะหากเป็นเช่นนั้น ท่านก็จะไม่มีเวลาที่จะหมกมุ่นตัวของท่านเองกับเรื่องของอนาคต 
30. นับเป็นเรื่องน่าสนเท่ห์ที่ว่า ชายผู้หนึ่งหาเมื่อเขาพูดถึงเรื่อง ๆ หนึ่ง เมื่อได้มีการรายงานถึงคำพูดของเขาแล้ว ก็จะทำให้เขาได้รับความปวดร้าว และเมื่อถ้าหากมิได้มีการรายงานอันใด ก็ไม่เป็นการดีอะไรต่อเขาเลย 
31. จงเชื่อฟังผู้ที่มีอำนาจเหนือท่าน และผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของท่าน ก็จะเชื่อฟังท่าน 
32. ผู้ใดก็ตามที่ทำให้ตัวของเขาเองเจ็บปวด โดยไม่จำเป็นย่อมเป็นการทำร้ายตัวของเขาเอง 
33. จงหลีกห่างสังคม ของผู้ที่มีการพูดถึงผู้อื่น อันเป็นความชั่วช้าของบุคคล ผู้นึ่งเพราะสมาชิกทุกคนของพวกเขา ย่อมมีส่วนแบ่งอยู่ด้วยกับความชั่วนั้น ๆ 
34. จงหลีกห่างจากสังคมของผู้ที่ชั่วร้าย พวกเขาเปรียบดังไฟที่เผาผลาญทุกคนที่เข้ามาใกล้ 
35. จงหลีกห่างจากพวกเสเพล เพราะหากเห็นด้วยกับความประพฤติของผู้คนเหล่านั้น ก็คือ การยอมตนไปเป็นคนหนึ่งของพวกเขา 
36. จงหลีกห่างจากการประพฤติที่เสเพลอย่างเปิดเผย เพราะหากกระทำเช่นนั้น ก็เท่ากับการกระทำบาปที่รุนแรงที่สุดบาปหนึ่ง

วาทะแห่งปัญญา
วาทะแห่งปัญญานี้ นำมาจากคำกล่าวของท่าน อิมามอะลี (อ.) ซึ่งท่านกล่าวถึงคำพูดของมนุษย์ ทั้งข้อดีและข้อเสีย ซึ่งขึ้นอยู่กับบุคคลว่าควรจะพูดอย่างไร

 การพูด

1. มนุษย์จะเป็นอะไรหากปราศจากการพูด ภาพที่ถูกวาดหรือสัตว์ที่ถูกปล่อย!
2. ไม่พูด เมื่อไม่ใช่เวลาสำหรับพูด
3. บ่อย ๆ ที่ถ้อยคำได้ทิ่มแทงเหมือนดาบ!
4. บ่อย ๆ ที่ถ้อยคำได้ทิ่มทะลวงลึกกว่าลูกศรทั้งหลาย 396
5. บ่อยเพียงใดที่ถ้อยคำ ๆ เดียวได้ก่อให้เกิดสงคราม!
6. ความรักสักกี่มากน้อยแล้ว ที่ได้เกิดขึ้นในการชำเลืองเพียงครั้งเดียว
7. ชิวหา (ลิ้น) มีจุดหนึ่งคมกว่าหอกเสียอีก
8. คนกี่มากน้อยแล้วที่มีลิ้นทำลาย!
9. ลิ้นของเพื่อนผู้โง่เขลาคือ กุญแจของเขาที่นำไปสู่ความตาย
10. จงกลัวในคำพูดของท่าน มันเป็นลูกธนูที่พลาดเป้า
11. ปกป้องศีรษะของท่านให้พ้นจากอุปสรรคทั้งหลายแห่งลิ้นของท่านเอง
12. มือของลิ้นคือ การเขียน
13. ถ้อยคำเบาบนริมฝีปากและง่ายดายต่อความเข้าใจคือ พูดคล่อง
14. จิตใจคือ ผู้คุมคลังสมบัติแห่งชิวหา และชิวหาคือ ล่ามผู้แปลของมนุษย์ทั้งหลาย
15. ชิวหาคือ สัตว์ดุร้ายป่าวเถื่อน ปล่อยมันอิสระ มันก็จะทำร้ายท่าน
16. เท้าสะดุดก่อให้เกิดบาดแผลและลิ้นที่พูดโง่ ๆ ก่อให้เกิดความเสียหาย
17. ทุก ๆ คำพูดที่สองของคนโง่เง่าคือ คำกล่าวสบถสาบาน
18. การพูดที่ดีที่สุด คือ การพูดที่เหมาะกับการกระทำ
19. การนิ่งเงียบ เมื่อท่านสามารถที่จะพูดบางสิ่งบางอย่างได้อย่างฉลาดและเป็นประโยชน์ มันก็เลวพอ ๆ กับการป่าวประกาศความคิดต่าง ๆ ที่ไม่ฉลาดและโง่เง่านั่นเอง 473
20. หากท่านได้รับความมุ่งหวังและความเคารพแล้ว ก็จงตอบการคารวะและความหวังดีนั้นกลับคืนไปให้ในลักษณะที่เหมาะสมที่สุด หากท่านได้รับการเกื้อกูลก็จงให้คืนภาระผูกพันนั้นกลับไปในทำนองเดียวกันให้มาก ๆ แต่ผู้ใดได้รีบเร่งกระทำคุณความดีนั้นก่อนเขาก็ย่อมล้ำหน้าในคุณธรรมอยู่เสมอ
21. การพูดที่ดีที่สุดคือ การพูดซึ่งไม่ก้าวร้าวระคายหู และความเข้าใจในถ้อยคำเหล่านั้น ก็ไม่ทำให้สติปัญญาเมื่อยล้า
22. การพูดด้วยความจริงใจ สร้างความเข้มแข็งให้แก่เหตุผลข้อโต้แย้งของบุคคลนั้น 
23. ไม่ต้องคำนึงว่าใครพูด แต่จงพิจารณาว่าเขาพูดอะไร
24. อย่าประเมินค่าความคิดที่ดีงามให้ต่ำ เพียงเพราะว่ามันมาจากบุคคลที่ไม่สำคัญ
25. ถ้าคำปราศรัยและความคิดของผู้พูดอยู่ในภาวะสอดคล้องต้องกันผู้ฟังก็จะยอมรับการพูดของเขา มิฉะนั้นแล้วก็จะไม่บังเกิดผลใด ๆ
26. จงพูดเพื่อทำให้ตัวท่านเองเป็นที่รู้จัก เพราะมนุษย์นั้นมักถูกซ่อนไว้ใต้ลิ้นของเขา 392
27. มนุษย์ยิ่งพูดด้วยความจริงใจมากเท่าใด เขาก็จะได้รับความเคารพนับถือมากยิ่งขึ้นเท่านั้น
28. คนโง่ มักจะทำตัวเขาผิดพลาดไปในสามเรื่องดังนี้ การพูดถึงเรื่องต่าง ๆ ที่เขาไม่มีความรู้ การตอบก่อนที่เขาจะถูกถาม ความหุนหันพลันแล่นในการดำเนินงานต่าง ๆ ของเขา
29. ผู้ใดก็ตามที่พูดในสิ่งที่เขาไม่ควรพูด ก็จะต้องได้รับฟังในสิ่งที่เขาไม่ต้องการฟัง
30. คำพูดเป็นเหมือนยารักษาโรค ให้ยารับประทานเล็กน้อยย่อมเป็นคุณประโยชน์ แต่ถ้าให้มากเกินไปก็ถึงตาย
31. จงระมัดระวังในการวิพากษ์วิจารณ์ข้อเท็จจริง ซึ่งท่านไม่รู้ถึงก้นบึ้งของมัน และไม่รู้อย่างแม่นยำถูกต้องแน่นอน พึงควรละเว้น ทั้งนี้เพราะว่าการพูดของท่านนั้นสะท้อนให้เห็นถึงสติปัญญาของท่าน และถ้อยคำทั้งหลายของท่านนั้นมันขยายให้เห็นถึงความรู้ของท่านด้วย
32. พิษภัยของการปราศรัยคือ ยืดยาว
33. การพูดมากเกินไป ซึ่งก่อให้เกิดความผิดพลาดบ่อย ๆ และน่าเบื่อ
34. โสตประสาทไร้ประโยชน์ เมื่อใจลอย 
35. หากท่านไม่เป็นนักพูดคุยที่รอบรู้และปราดเปรื่องแล้วก็จงเป็นผู้ฟังที่ตั้งใจ
36. บุคคลที่ให้ลิ้นเป็นนายเท่ากับได้ทำลายศักดิ์ศรีของตนเอง

 การพูดเท็จ

1. เงียบใบ้เสียดีกว่าพูดเท็จ
2. การพูดเท็จ เป็นการทรยศคดโกงทุจริต
3. สัจธรรมเพียงน้อยนิด พิชิตขับไล่ความหลงผิดมากมาย ได้เหมือนอย่างไฟเพียงน้อยนิด สามารถเผาไหม้ไม้ฟืนกองใหญ่ได้ฉันใดก็ฉันนั้น
4. ผู้พูดความจริงเป็นคนมีเกียรติ ส่วนผู้พูดเท็จเป็นคนน่าดูถูก
5. ผู้ใดก็ตามที่ลือลั่นสนั่นไปทั่วเพราะการพูดเท็จ จะเห็นได้ว่าความมั่นใจของคนทั้งหลายในตัวเขาเสื่อมลง
6. จงหลีกเลี่ยงจากคนพูดเท็จ ถ้าท่านจำเป็นจริง ๆ ที่จะต้องสัมพันธ์ติดต่อกับเขา ก็จงอย่าเชื่อว่าเขาถูกต้อง แต่อย่าให้เขาเห็นว่าท่านรู้ว่าเขาโกหก เพราะในไม่ช้าเขาจะเลิกคบท่านมากกว่าที่จะเลิกการโกหก
7. เมื่อความจริงใจเสื่อมลง ความหลงผิดก็เพิ่มกระจายขึ้น ลิ้นพูดถึงมิตรภาพแต่หัวใจเต็มไปด้วยความจงเกลียดจงจัง
8. การหลอกลวงคนที่ไว้เนื้อเชื่อใจในตัวท่าน คือความอกตัญญู

การพูดล้อเล่น และการหัวเราะเยาะ

1. ความเกลียดชังกัน เกิดจากการพูดล้อเล่น
2. การหัวเราะมากเกินไป จะต้องเสื่อมเสียเกียรติยศ
3. พูดตลกขบขันมากเกินไป แล้วท่านจะไม่อาจดึงกลับมาสู่เรื่องจริงจังได้
4. จงหลีกเลี่ยงการพูดที่จะถูกหัวเราะเยาะ แม้แต่เพียงการพูดซ้ำตามถ้อยคำของผู้อื่นก็ตาม

การยกย่องสดุดี

1. เรื่องจริงที่น่าเกลียดที่สุดก็คือ การยกย่องสดุดีตนเอง
2. คุยโวยกตนเอง นับเป็นความล้มเหลวในการเคารพตนเอง
3. จงระมัดระวังตัวท่าน ให้พ้นจากการรับฟังการยกย่องสดุดีของตัวท่านเองในเรื่องที่เกินความจริง เพราะกลิ่นไอที่ฟุ้งออกมาจากการฟังเรื่องเช่นนั้น ทำให้หัวใจเกิดความฉ้อฉลและต่ำทราม
4. จงระวังการยกย่องสรรเสริญบุคคลอื่นในคุณสมบัติต่าง ๆ ที่บุคคลนั้นไม่มี การกระทำต่าง ๆ ของเขาทรยศต่อตัวเขาเองและยังโกหกท่านด้วย
5. คนที่ยกย่องท่านในคุณสมบัติต่าง ๆที่ท่านไม่มีนั้น ต่อ ๆ ไปก็จะพบว่าบุคคลนั้นจะตำหนิติเตียนท่านในความผิดต่าง ๆ ที่ไม่ใช่ของท่าน
6. มันเป็นการเยาะเย้ยบุคคล ในการยกย่องสดุดีเขา ในคุณสมบัติที่เขาไม่มี
7. คนที่สมควรจะถูกตำหนิมากที่สุดในการกระทำทั้งหลายก็คือ การยกย่องสดุดีคนต่ำช้าเลวทราม
8. ยกย่องสดุดีคนชั่วร้าย ถือเป็นบาปที่น่าเกลียดน่าชัง

วาทะแห่งปัญญา

วาทะปัญญาจากนะฮฺญุลบะลาเฆาะฮฺ

ศาสนทูตแห่งอัลลอฺได้บอกเล่าสัญลักษณ์แห่งวันสิ้นโลก
1. นมาซจะถูกถือเป็นเรื่องไม่สำคัญ

2. มนุษย์จะใช้ชีวิตโดยการตามฮาวานัฟซู กิเลสตัณหา

3. ทรัพย์สมบัติจะถูกเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ จะเคารพนับถือทรัพย์สินเงินทอง

4. ศาสนาจะถูกขายไปเพื่อแลกกับดุนยา

5. ในสภาพต่าง ๆ เหล่านี้หัวใจของมุมินจะแตกสลาย เหมือนกันการละลายของเกลือในน้ำ แต่ทำอะไรมิได้

6. ผู้ศรัทธาถูกทำให้ไร้ความสามารถ (พวกเขาเห็นถึงความชั่วต่าง ๆ ในสังคมแต่ทำสิ่งใดไม่ได้)

บรรดาผู้นำที่ชั่วช้าจะถูกนำมาปกครองประชาชน จะมีตัวแทนที่เป็นคนชั่วร้าย พวกทรยศกดขี่จะมาปกครองบ้านเมือง

7. และในวันนั้นสิ่งที่ชั่วช้าจะเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ดี (เป็นสิ่งที่มนุษย์ถูกเชิญชวนให้ทำ) และคนที่ซื่อสัตย์จะถูกกล่าวหาว่าเชื่อถือไม่ได้

8. ผู้หญิงจะขึ้นมาครองเมือง

9. และหญิงที่เป็นทาสจะเป็นที่ปรึกษาทางการเมือง

10. บรรดาเด็กอ่อนหัดทั้งหลายจะขึ้นบนมิมบัร

11. การโกหกจะถือว่าเป็นศิลปะที่น่ายกย่อง

12. การจ่ายซะกาตจะถูกถือเหมือนกับหนี้สิน (จะจ่ายไปด้วยความยากลำบาก)

13. เงินต่าง ๆ ของกองคลังจะมีคนรุมแย่งกันเหมือนเป็นสินสงคราม

14. มนุษย์จะไม่ให้เกียรติบิดามารดาของตนเอง จะรักเพื่อนมากกว่าพ่อแม่

15. ดาวหางจะเกิดขึ้นอย่างมากมาย

16. ผู้หญิงจะเป็นที่ปรึกษาทางการค้าของสามี

17. ฝนจะตกในฤดูร้อน

18. คนดีจะถูกโกรธกริ้ว (สังคมจะเกลียดคนดี)

19. มนุษย์จะดูถูกคนจนคนลำบาก

20. ตลาดการค้าจะสร้างกันอย่างมากมาย

21. ในหมู่ผู้ค้าขายจะตำหนิพระองค์

22. จะมีผู้ปกครองกลุ่มหนึ่งปกครองประชาชน และเมื่อใครพูดคัดค้าน โทษคือความตายและถ้าเงียบเขาก็จะรุกรานทรัพย์สินและความบริสุทธิ์ต่าง ๆ ของประชาชน เพื่อจะทำให้ประชาชนอยู่ภายใต้การปกครองที่หวาดกลัว

23. ในวันใกล้สิ้นโลก จะมีสิ่งต่าง ๆ ที่มาจากทางทิศตะวันตกและตะวันออก และสิ่งเหล่านั้นจะใส่สีให้กับอุมมะฮฺของฉัน (จะมามอมเมาประชาชาติไม่ว่าจะเป็นความคิด การเป็นอยู่ ฯลฯ)

24. เด็ก ๆ จะไม่ได้รับความเมตตา

25. ผู้ใหญ่ก็จะไม่ได้รับการให้เกียรติ (เช่น ความเป็นลุงป้า น้า อา สิ่งเหล่านี้ในอิสลามต้องให้เกียรติ)

26. คนที่ทำให้ผิดจะไม่ได้รับการให้อภัย (จะไม่มีความยอมความอะลุ่มอล่วยไม่มีความเมตตาต่อกัน)

27. การพูดจาลามกมากมาย

28. ผู้ชายจะเพียงพอกับผู้ชาย (จะเกิดการรักร่วมเพศมากมาย)

29. ผู้หญิงจะเพียงพอกับผู้หญิง (จะเกิดเลสเบี้ยนมากมาย)

30. เด็กเล็ก ๆ จะถูกทำเป็นทาส

31. ผู้ชายจะทำตัวเป็นหญิง

32. ผู้หญิงจะทำตัวเป็นชาย (ทำตัวเป็นผู้ชายอกสามศอก ไม่ว่าจะเรื่องใด เช่นการแต่งตัวเลียนแบบชาย หรือมีนิสัยที่ห้าวหาญกระด้างกระเดื่องเยี่ยงชาย เป็นต้น)

33. ผู้หญิงจะขึ้นมาขี่บนอานม้า (ผู้ออกมาใช้พาหนะที่ไม่ใช่คุณลักษณะของผู้หญิง)

34. มัสยิดจะถูกประดับประดาด้วยทองคำ

35. และกุรอานจะถูกประดับประดาสวยงาม

36. หอคอยต่าง ๆ บนมัสยิดจะถูกทำให้สูงแข่งกัน

37. แถวนมาซจะเต็ม แต่ด้วยหัวใจที่โกรธเคียดแค้นชิงชังกัน (แตกแยกกัน)

38. บรรดาผู้ชายในประชาชาติของฉันจะใส่ทองคำ

39. ผู้ชายจะสวมอาภรณ์ผ้าไหม เสื้อยกเงินยกทอง

40. หนังเสือก็จะเอามาใช้มาคลุมกัน
41. ดอกเบี้ยจะเป็นที่แพร่กระจาย
42. จะทำการค้าขายด้วยการทรยศคดโกง หักหลัง ติฉินนินทาและให้สินบน
43. ศาสนาจะตกต่ำ ภาษาของดุนยาจะสูง (ไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องของศาสนา)
44. การหย่าร้างจะเกิดขึ้นมาก
45. กฎของอัลลอฮฺไม่มีผู้ปฏิบัติ
46. นักร้องที่เป็นผู้หญิงจะเต็มโลก ดนตรีสิ่งบันเทิงเริงรมย์จะแพร่ขยาย
47. คนชั่วในประชาชาติของฉันจะขึ้นมาปกครองประชาชาติของฉัน
48. คนรวยจะไปทำฮัจญฺเพื่อพักผ่อน ส่วนคนชั้นกลางจะไปทำฮัจญฺเพื่อการค้าขาย และคนจนจะไปเพื่อโอ้อวด
49. จะมีพวกหนึ่งซึ่งเขาจะเรียนอัล-กุรอานไม่ใช่เพื่ออัลลอฮฺ แต่เพื่อการแข่งขัน
50. เอาอัล-กุรอานเป็นเครื่องประกอบทางดนตรี
51. ลูกที่มาจากการผิดประเวณีจะมีเต็มบ้านเต็มเมือง
52. จะมีการแข่งขันกันเรื่องของดุนยา
53. และเมื่อความบริสุทธิ์ต่าง ๆ ถูกทำลาย และมนุษย์แสวงหาแต่ความบาป และความชั่วจะมีอำนาจเหนือความดี สิ่งโกหกจะเป็นสิ่งแพร่ขยาย คนยากจนมีอยู่ทั่ว
54. มนุษย์จะโอ้อวดแต่เครื่องแต่งกาย
55. สิ่งชั่วช้าจะแพร่ขยาย
56. ฝนจะตกนอกฤดู
57. มนุษย์จะเชยชมสิ่งที่เท็จ จะปฏิเสธการตักเตือน
58. ผู้ศรัทธาในยุคนั้นจะอยู่อย่างอัปยศ
59. จะมีการกล่าวประณาม ในระหว่างผู้ทำดี
60. คนรวยจะไม่กลัวอะไรนอกจากความจน กลัวถึงขั้นว่าขอทานคนหนึ่ง ที่ขอทานตั้งแต่วันศุกร์หนึ่งจนถึงอีกศุกร์ก็ไม่มีอะไรแม้แต่น้อยในมือของเขา (คนจะไม่มีเมตตาซึ่งกันและกัน)
61. จะมีพวกหนึ่งซึ่งจะขึ้นมาเป็นตัวแทนของประชาชนทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้มีสิทธิหน้าที่ความสามารถ และไม่เคยได้รับความลำบาก (เช่นเรียกร้องสิทธิต่าง ๆ แทนคนยากจนแต่ตนเองก็ไม่เคยได้รับรู้ถึงความยากจน หรือความยากลำบาก)
62. เมื่อสิ่งเหล่านี้เกิดครบ แผ่นดินมันจะร้องขึ้นมาจนกระทั่งมนุษย์เข้าใจว่าดัง ณ ที่เขา และมันจะดูดทุกสิ่งเข้าไป และก็จะคายออกมาเป็นแท่งเงินแท่งทอง แต่จะไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว

Articles

Articles